ตอนที่ 111เขาจะแต่งงานกับใคร ฉันไปยุ่งไม่ได้หรอก

ต๭นที่ 111เขาจะแต่งงานกับใคร ฉันไปยุ่งไม่ได้หรอก “ฉัน?” ฉันประหลาดใจ “ใช่แล้ว เกี่ยวกับพี่ชายของฉันน่ะแหละ ดนุนัย!”ปรานต์พยักหน้าอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ว่าฉันจะอยากรู้เรื่องราว แต่ไม่อยากให้ติณณารบกวนเขา จึงพูดว่า“ไม่ล่ะค่ะ ฉันกับเขาเราไม่ได้เป็นอะไร กันแล้ว” ครั้งนี้ ฉันลากติณณาเดินออกมา แต่ว่าคราวนี้ ติณณากลับยืนนิ่ง เอ่ยว่า“คุณบอกมาเถอะ มีเรื่องอะไร” เมื่อเห็นว่าติณณาลังเล ปรานต์ก็เกิดอาการได้คืบจะเอาศอกทันที เขาเลิกคิ้ว“เฮ้ แต่ว่าเรื่องนี้มันเป็นพิเศษ เฉพาะผมนะ แค่อยากรู้ว่า อย่างน้อย ก็แลกเปลี่ยนชื่อของเธอก็ยังดี” เขาหยุดไปชั่วครู่แล้วพูดว่า“ยังมีเบอร์โทรศัพท์” “…” ติณณาได้ฟัง ดวงตาของก็เบิกโพลงสว่างจ้า ฉันดึงติณณาให้เดินไป“ไม่ต้องแล้ว ฉันไม่อย่ารู้เรื่องที่เกี่ยวกับเขา” แต่ติณณาไม่ขยับเลย ในเวลานี้เองสาวสวยสวมหน้ากากที่ยืนอยู่ข้างๆปรานต์ก็ทนต่อไปไม่ไหว ชี้หน้าด่าติณณาว่า“นังผู้หญิงคนนี้ แผนสูงอะไรอย่างนี้ แกล้งทำเป็นไม่สนใจแล้วคิดจะจัดการทีหลัง ปรานต์เค้าอยากโทรหาเธอก็ถือว่าเป็นเกียรติ แล้วนะ!” พูดจบก็ดึงแขนปรานต์“ปรานต์คะ คุณเห็นแล้วนี่ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ไว้หน้าคุณเลย ไม่ถึงเสี้ยวของฉันด้วยซ้ำ พวก เราไปกันเถอะค่ะ” ติณณามองไปที่ผู้หญิงคนนั้นแล้วเกิดรู้สึกลังเลขึ้นมา จากนั้นจึงหยิบนามบัตรจากกระเป๋าออกมายื่นให้กับปรานต์ “พูดมาเถอะ” “เธอ ทำไมถึงได้ไม่มีความละอายเอาซะเลย!” หญิงสาวสวยสวมหน้ากากร้อนรนในพริบตา! หล่อนมองออกว่าความสนใจของปรานต์ไม่ได้อยู่หล่อนแล้ว และตอนนี้ติณณาได้ให้นามบัตรกับเขาแล้ว ไม่ได้ แปลว่าตัวเธอต้องออกจากเกมส์โดยสมบูรณ์เหรอ? ปรานต์ไม่ได้สนใจเธอแล้วจริงๆ หลังจากดูนามบัตรอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว ก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ“แอร์โฮสเตส ดีมาก” “พูดได้แล้วสิคะ” ติณณาถามเขา ปรานต์มองไปรอบๆ“ตรงนี้คนเยอะ ข้างๆมีร้านกาแฟดีๆอยู่ร้านหนึ่ง ฉันมีบัตร VIP ของที่นั่น ไม่งั้นเราไปนั่งดื่ม กาแฟแล้วคุยกันล่ะ” “ไม่ต้องหรอกค่ะ” “ไปค่ะ” ฉันกับติณณาเสียงแตก “โอเค งั้นไปกันเถอะ!”ปรานต์กรองเอาคำพูดของฉันอัตโนมัติ สาวสวยสวมหน้ากากเห็นว่าปรานต์จะไปกับพวกเรา ก็กังวล“แล้วฉันล่ะ? ฉันก็จะไปด้วยนะ!” ครั้งนี้ปรานต์แสดงท่าทีหมดความอดทนออกมา ดึงแขนออกจากมือคู่นั้นของหญิงสาว หันไปมองพนักงานบริการ ที่เคาท์เตอร์ แล้วเอ่ยว่า“เก็บเสื้อผ้าท่ะเธอเพิ่งจะลองมาด้วยนะ” สาวสวมหน้ากากคิดว่าปรานต์จะพาหล่อนไปด้วย ก็ยิ้มหวาน“ฉันรู้ว่าปรานต์ไม่ทิ้งฉันหรอก” หล่อนพูดจบ ปรานต์ก็พูดต่อทันทีว่า“เธอรับเสื้อผ้านี้แล้วไปเลยนะ ไม่อย่างนั้นผมจะไม่จ่ายให้” หญิงสาวตกตะลึง แต่หล่อนไม่ได้โง่ ถึงแม้ว่าแววตาจะไม่เต็มใจยอมรับ และมองดูติณณาอย่างอิจฉาและเกลียดชัง แต่หล่อนก็เลือกจะจากไป ก่อนจะไป ยังคงมองปรานต์ไม่อยากจากไป พูดอย่างสวยงามว่า“ปรานต์ ฉันรอคุณติดต่ออยู่น้า~” ปรานต์ไม่แม้แต่จะเหลือบมองเธอ แล้วไปร้านกาแฟกับพวกเรา เพราะใช้บัตร VIP ของเขา พวกเราจึงนั่งอยู่ในห้องส่วนตัวที่ชั้นสอง จากนั้นปรานต์ก็อยากจะเอาใจติณณา จึงแนะนำเมนูจากป้ายให้กับพวกเราอย่างกระตือรือร้น เป็นกาแฟจาไมก้าบ ลูเมาท์เท่น และยังคงพูดถึงเรื่องของระดับเมล็ดกาแฟอย่างต่อเนื่อง ติณณาฟังปรานต์พูดจนจบ ก็พูดเพียงว่า“มอคค่า ขอบคุณค่ะ” ปรานต์รู้สึกกระอักกระอ่วนนิดหน่อย จึงหันมาถามฉัน ฉันส่ายหน้า“ฉันไม่ค่อยชอบดื่มกาแฟในวันหยุดค่ะ ชาดำก็พอแล้ว” สุดท้ายแล้ว ปรานต์เองก็ไม่ได้สั่งเมนูแนะนำของตัวเอง และสั่งมอคค่าเหมือนติณณา รอจนพนักงานออกไป ติณณาก็ถามทันที“พูดมาสิคะ เกิดเรื่องอะไร” ปรานต์มองฉัน แล้วเอ่ยว่า “พี่ชายของผมไม่แต่งงานกับพี่สาวขอเธอแล้ว” คำพูดของเขา ฉันไม่ได้ประหลาดใจอะไรเลย และยังพูดเพิ่มเติมให้ด้วยว่า“ข่าวของคุณช้าไปนะคะ จิณณาตั้ง ท้องแล้วด้วย” “ฉันรู้”ปรานต์พูดอย่างภาคภูมิใจ“นั่นไม่ใช่ที่ผมจะบอก เรื่องของพี่ชายผม ผมรู้แทบทุกเรื่องน่ะแหละ” “ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงไม่แต่งงานล่ะ”ติณณาช่วยฉันถาม จากนั้นปรานต์ก็เริ่มพูดอย่างกระตือรือล้นไม่รู้จบ ใจความสำคัญก็คือ เพราะว่าก่อนหน้านี้เสื้อผ้าที่จิณณาออกแบบได้รับการยกย่องจากแวดวงอุตสาหกรรม ทินบัติ คิดว่าเธอมีความสามารถมาก ดังนั้นถึงแม้เรื่องการแต่งงานถึงจะเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ก็ยังคงถือว่ายอมรับได้ แต่ว่าท้ายที่สุดฉันก็เปิดโปงเรื่องการขโมยผลงานของจิณณา ประกอบกับการตายของนักออกแบบต้นฉบับบุญทิวาก็กลับกลายเป็นดูเหมือนจะมีเงื่อนงำ เมื่อตำรวจตรวจสอบดู ก็ว่ามีความสัมพันธ์บางอย่างเกี่ยวกับจิณณา นำไปสู่ความประทับใจของทินบัติที่เคยมีต่อจิณณาจากดีกลายเป็นอีกด้าน ตอนนี้ทินบัติขอให้พี่ชายของฉันแต่งงานกับญาติอีกฝั่งแล้ว “…”ฉันเงียบไปชั่วขณะเมื่อฟังจบ แล้วจึงพูดว่า“ดีแล้วนี่คะ” “อ่า?” ปรานต์แทบไม่อยากเชื่อกับปฏิกิริยาของฉัน“ไม่ใช่ว่าเธอกับพี่ชายผมรักกันจนแทบจะขาดใจเหรอ? ทำไมฟัง แล้วไม่แปลกใจอะไรเลยล่ะ?” “ใครบอกว่าพวกเขารักกันจนจะขาดใจล่ะ”ฉันไม่ได้พูดอะไร ติณณาชิงพูดก่อน “เป็นพี่ชายคุณมาตามตื๊อก่อกวนเพื่อนฉันต่างหาก” “อย่าพูดเหลวไหลนะ!”ปรานต์ได้ยินติณณาพูดเช่นนี้ ก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมา“พี่ชายของผมเป็นคนยอดเยี่ยมมาก ไม่ ต้องพูดถึงแค่เมืองดรัลเลย ทั้งประเทศนี้คนที่ต่อแถวรอแต่งงานกับเขายาวไปจนถึงปารีสเลยด้วยซ้ำ!” “ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วค่ะ”ฉันรู้ว่าติณณาอยากจะพูดแทนฉัน แต่ฉันกลับแทรกขึ้นมาก่อน“รบกวนฝากข้อความ ไปบอกเขาทีว่า อย่ามาคอยตามฉันอีกเลย” “พูดถูกแล้ว!” ติณณาตบโต๊ะ แล้วดึงฉันไป เห็นแล้วว่าปรานต์นั้นยกย่องนับถือดนุนัยอย่างมาก เมื่อได้ยินพวกเราพูดแบบนี้ ก็หายใจแทบจะไม่ทัน และไม่ได้ ไล่ตามเราลงมา เมื่อพวกเราออกมาจากร้านกาแฟแล้ว ติณณาก็หันมามองฉัน“คิดว่ายังไง?” “ดีแล้วล่ะค่ะ ฉันเป็นอิสระแล้ว” ฉันโพล่งออกไปโดยไม่ลังเล “อย่าหลอกตัวเอง” “ฉันเปล่านะคะ”ฉันลดสายตาต่ำลง เงียบไปชั่วขณะ“อันที่จริงตอนนี้ฉันอยู่ข้างกายเขาแล้ว แต่ว่ายังอยากจะ แก้แค้นจิณณา เขาจะแต่งงานกับจิณณา แต่งกับใคร ฉันไม่สามารถไปยุ่งได้หรอกค่ะ และฉันแยกตัวจากเส้นแบ่ง นั้นแล้ว” “แล้วถ้าเขาไม่ยอมปล่อยล่ะ?” “…เขาไม่ทำแบบนั้นหรอกค่ะ” คำพูดนี้ ฉันพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำลงอย่างมาก แต่ช่วงนี้ดนุนัยก็ไม่ได้ติดต่อฉันเลย เขาได้ตัดสินใจที่จะเลิกแล้วใช่ไหม? ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะมายืนรอฉัน อยู่ที่หน้าประตูบริษัทเป็นเวลานานก็ตาม วันนั้น ฉันไปห้างสรรพสินค้ากับติณณา นอกจากจะซื้อของใช้และเสื้อผ้าแล้ว ยังกินข้าวเย็นด้วยกัน จนถึงเวลาประมาณทุ่มต่างแยกย้ายกลับบ้าน เมื่อกลับถึงบ้าน ฉันเก็บของในห้อง ถึงเวลานอนฉันเอาผลิตภัณฑ์บำรุงผิวที่ติณณาแนะนำให้ออกมา ใช้ตามที่คน ที่ SPA บอก ในตอนที่เตรียมทาลงบนหน้านั้นเอง “ก๊อกก๊อกก๊อก” มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ใจของฉันตื่นตะหนก ในสมองของฉันนึกออกเพียงคนๆเดียว… “ก๊อกก๊อกก๊อก” เสียงเคาะดังขึ้นอีกครั้ง เสียงนั้นเบามาก ในขณะที่ฉันกำลังคิดสับสนว่าจะขานตอบไปดีไหมอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงคนข้างนอกพูดว่า“อยู่บ้านหรือเปล่า? ผมจรณ์นะ” พอรู้ว่าเป็นเขา ฉันก็เบาใจ เปิดประตูออก เห็นจรณ์สวมชุดอยู่บ้าน เท้าข้างหนึ่งวางบนพื้น อีกข้างแตะพื้นเบาๆ ราวกับไม่กล้าใช้แรง