ตอนที่ 112พวกเราเป็นพี่น้องกันนะ เธอช่วยฉันด้วยเถอะ!

ต๭นที่ 112พวกเราเป็นพี่น้องกันนะ เธอช่วยฉันด้วยเถอะ! “พี่จรณ์ คุณมาที่นี่ได้ยังไงคะ?”ฉันเอ่ยถาม “เท้าแพลงน่ะ”จรณ์ยิ้มอย่างขมขื่น“อยากถามว่าที่บ้านเธอมียาแก้ฟกช้ำรึเปล่า” ในบ้านของฉันมีแต่พลาสเตอร์ติดแผล ยาแก้ปวดหัวและแก้หวัด ฉันส่ายหน้า“ไม่มีค่ะ แต่ว่าฉันไปซื้อให้นะคะ” “ฉันไปซื้อเอง ดึกขนาดนี้แล้ว” จรณ์ปฏิเสธ “แต่ว่าเท้าของคุณ…” “ไม่เป็นไร พอจะเดินกะเผลกๆไปได้” เป็นเพราะฉันก็ไม่วางใจจะให้จรณ์เดินกะโผลกกะเผลกไปซื้อยาได้ และจรณ์ก็ไม่วางใจที่จะให้ฉันออกไปซื้อยาคนเดียวตอนดึกๆ สุดท้ายแล้วพวกเราจึงตัดสินใจไปด้วยกัน มีร้านขายยา 24 ชั่วโมงอยู่ด้านนอกชุมชน ฉันกับเขาเดินเข้าไปในชุมชน ถนนของชุมชนนั้นมีอยู่ช่วงหนึ่งเป็นถนนก้อนกรวด แม้ว่าเขาจะเดินลำบาก แต่เขา ก็เว้นระยะห่างจากฉันเสมอ หลีกเลี่ยงการล้มลงหากไม่ระวังแล้วจะต้องพิงตัวฉัน เห็นเขาเดินเตาะแตะแล้ว ฉันจึงเข้าไปช่วยจับไว้ จรณ์หันมามองฉันอย่างซบซึ้งและกล่าวว่า“ขอบคุณนะ” ในตอนที่พวกเราเดินกลับมาจากร้านขายยา เมื่อมาถึงปากทางเข้าชุมชน ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาแต่ไกล! “ช่วยด้วย ช่วยด้วย!” เราทั้งคู่หยุดยืน แล้วมองกลับไป เห็นผู้หญิงคนหนึ่งผมเผ้ายุ่งเหยิง และวิ่งไปทางประตูของชุมชนอย่างบ้าคลั่ง หลังจากที่เธอมองเห็นพวกเรา ราวกับมองเห็นความหวัง วิ่งมาเร็วมากขึ้น ในขณะที่วิ่งมาก็ตะโกนไปด้วยว่า“ช่วยด้วย!” มีคนสวมชุดสีดำดูเหมือนจะเป็นบอดี้การ์ดวิ่งไล่ตามหลังอยู่ไม่ไกล ผู้หญิงคนนั้นวิ่งมาตรงหน้าพวกเราแล้วเงยหน้าขึ้น ฉันอดไม่ได้ที่จะตกใจ “จิณณา” อันที่จริงคือจิณณา! จิณณาเห็นฉันแล้วก็ยืนอึ้ง จากนั้นก็มองจรณ์ที่ยืนอยู่ข้างๆฉัน ตอนที่เธอเห็นจรณ์นั้นไม่ได้ตกใจ แต่กลับหลบตา ท่าทางหวาดกลัว สายตามองมาทางฉัน แล้วคว้าขาของฉันไว้ ใช้น้ำเสียงอ้อนวอนพูดว่า“ณิชาช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วย พวกเขาจะมาเอาลูกฉันไป!” บอดี้การ์ดไล่ตามมาถึงอย่างรวดเร็ว ต้องการจับจิณณา! จิณณาแทบจะปีนมาอยู่บนหลังฉัน เธอลุกขึ้นยืนอยู่ด้านหลังฉัน และขู่กลุ่มคนพวกนั้น“อย่านะ อย่าเข้ามา! ฉัน จะบอกพวกแกให้ ลูกของฉันเป็นของประธานบริษัทนภากรุ๊ปฯนะ ไม่ว่าใครจ่ายให้พวกแก คิดทำร้ายเขา พวกคุณ ไม่น่านจะได้อยู่สบายแน่” กลุ่มบอดี้การ์ดไม่สนใจคำพูดของเธอ เอื้อมมือเข้ามาจับตัว! จิณณาคว้าตัวฉันแล้วขอร้อง“ณิชา ณิชา! พวกเราเป็นพี่น้องกันนะ เธอช่วยฉันด้วยเถอะ” “ฉันเป็นแค่สุขัขป่าที่บ้านจันทร์เก็บมาเลี้ยง ไหนเลยจะคู่ควรเป็นน้องสาวเธอได้” ฉันพูดอย่างไม่แยแส จิณณาตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัดหลังจากได้ยินคำพูดของฉัน จรณ์ที่อยู่ข้างๆก็หันมามองฉัน แววตาสับสน “หลีกไป ไม่อย่างนั้นหากบาดเจ็บพวกเราจะไม่รับผิดชอบนะ” กลุ่มบอดี้การ์ดเห็นป้าย [หมู่บ้านกรีนเฮ้าส์] ที่ปากประตู จึงไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม และฉันเอง ก็ไม่ได้สนใจหรอกว่าลูกของจิณณาจะยังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว อย่างรวดเร็วนั้นเอง ฉันก็ดึงจิณณาให้มาอยู่ตรงหน้าเหล่าบอดี้การ์ด! ดูเหมือนว่าจิณณาจะวิ่งมาเป็นเวลานาน เมื่อฉันขยับตัวเธอก็ไม่มีปฏิกิริยา หล่อนเดินโซเซแล้วล้มลงบนพื้น พวกบอดี้การ์ดจึงคว้าเอาไว้! เธอมองมาที่ฉันด้วยแววตาเกลียดชัง“ณิชา แกมันคนสารเลว! แกไม่ช่วยฉัน! ฉันจะบอกแกไว้ ถ้าหากฉันรักษา ลูกเอาไว้ไม่ได้ ฉันจะทำให้ลูกของแกกลายเป็นผี และเอามาแก้แค้นแก!” “ถ้าลูกของฉันเป็นผีจริงๆล่ะก็ คนที่จะโดนแก้แค้นคือเธอไม่ใช่ฉัน” ในตอนที่ฉันพูดคำพูดเหล่านี้ ใจฉันหลั่งเลือด ลูกของฉัน ไม่ได้เกิดมาแล้ว ยังต้องได้รับความทุกข์ทรมานอีก กลุ่มบอดี้การ์ดจับคนไว้แล้ว แต่จรร์ที่อยู่ข้างๆเดินกะโผลกกะเผลกออกมาแล้วคว้าแขนจิณณาไว้ และเอ่ยว่า“ผู้ หญิงคนนี้คือหลานสะใภ้ในอนาคตของผม พวกคุณจะเอาเธอไป ผมต้องถามหลานชายของผมก่อน” จิณณาได้ยินคำพูดของจริณ์แล้ววาวตาก็เป็นประกาย รีบพูดว่า“คุณจรณ์ ช่วยฉันด้วยค่ะ! ช่วยฉันด้วย!” “คุณผู้ชายท่านนี้ เรื่องนี้คุณไม่เกี่ยวอะไรด้วย ขอแนะนำว่าอย่ามาข้องเกี่ยวดีกว่า”หนึ่งในกลุ่มบอดี้การ์ด กล่าว มีคำเตือนอยู่ในน้ำเสียงของเขา สามารถคาดเดาได้เลยว่าคนที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาย่อมไม่ธรรมดา ทว่า จรณ์ไม่สนใจ ยังคงใช้มือข้างหนึ่งจับจิณณาไว้“คนๆนี้ผมให้พวกคุณเอาไปไม่ได้” ความประทับใจที่จรณ์มอบให้ฉันมาโดยตลอดคือความอ่อนโยนและอ่อนน้อม แต่ว่าในขณะที่เขากำลังพูดอยู่นี้ กลับทำให้ฉันรู้สึกได้ว่ามีความเอาแต่ใจปรากฏอยู่ ดูเหมือนว่าเขาพูดแล้ว ย่อมจะทำจริง กลุ่มบอดี้การ์ดได้แต่มองหน้ากันไปมาไม่รู้จะทำอย่างไรดี ในตอนที่ดูเหมือนจะดำเนินการขั้นตอนต่อไปนั้น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของชุมชนก็เข้ามา แล้วถามว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น!” บอดี้การ์ดเห็นสถานการณ์เช่นนี้แล้ว ก็พากันหันหลังกลับ ทิ้งจิณณาไว้ จิณณาสะอึกสะอื้นกล่าวว่า“ขอบคุณมากๆเลยค่ะ คุณจรณ์!” พูดแล้วก็พุ่งเข้าไปกอดจรณ์ แต่ว่าเขาข้อเท้าแพลง ถูกจิณณาพุ่งเข้าใส่เช่นนี้ เลยเซไปข้างหลังสองก้าวเกือบจะ ล้มลง! ฉันอยู่ข้างๆเข้าไปพยุงเขาไว้ จากนั้นก็พูดว่า“ฉันจะไปแล้ว” พูดแล้วก็หันหลังเดินไป แต่จรณ์ดึงฉันไว้“ช่วยฉันหน่อยนะ” ฉันหันไปมองเขา จรณ์เอ่ยขึ้นว่า“โทร 120 พอรถพยาบาลมาแล้ว ผมกลับไปด้วยกันนะ” จิณณาได้ยินก็เอ๋อไปเลย เจตนาเช่นนี้ ความหมายก็คือไม่ต้องการที่จะช่วยเหลือเธอต่อไปสินะ? “แต่…แต่ว่าฉันไม่มีเงิน โทรศัพท์ก็ไม่มีนะคะ”จิณณาพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย ในตอนนี้เองฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกด 120 รถพยาบาลมาถึงอย่างรวดเร็ว พวกเราแจ้งให้รถพยาบาลส่งเธอไปยังโรงพยาบาลทนุธรรม เนื่องจากเป็นระบบ สมาชิกเพียงแค่จิณณาแสดงตัวและบันทึกการตรวจก่อนหน้า โรงพยาบาลก็จะให้การรักษาเลย ในที่สุดจิณณาก็อยู่คนเดียวบนรถ ถึงแม้เธอจะไม่เต็มใจอย่างเห็นได้ชัด ที่จริงตั้งแต่เล็กจนโตจิณณาเป็นหัวแก้วหัวแหวนของที่บ้าน ครั้งใดที่ปวดหัวตัวร้อนก็จะมีคนที่บ้านคอยดูแล เสมอ? ตอนนี้ได้รับบาดเจ็บหนักขนาดนี้กลับไม่มีใครสนใจแม้แต่คนเดียว ต้องนั่งรถพยาบาลไปโรงพยาบาลคนเดียว? เธอรับไม่ได้แน่ๆ ที่ทำให้ฉันประหลาดใจก็คือ จรณ์เองก็ไม่คิดจะไปกับเธอแม้แต่น้อย จนกระทั่งรถพยาบาลพาจิณณาไปส่งแล้ว ฉันกับจรณ์ก็เดินกลับบ้านด้วยกัน ระหว่างทาง ฉันอดไม่ได้จึงพูดว่า“คุณช่วยเธอฉันนึกว่าคุณจะพาเธอไปส่งโรงพยาบาลด้วย” จรณ์ส่ายหน้า“เมื่อเธอถึงโรงพยาบาลแล้ว ดนุนัยก็จะไปแน่นอน หากฉันไปย่อมไม่ดี” ฉันพยักหน้าช้าๆ อดคิดไม่ได้ว่าจรณ์เป็นคนมองการณ์ไกลจริงๆ ใช่แล้วล่ะ มีคนต้องการลูกของจิณณา คนเป็นพ่ออย่างดนุนัยจะไม่ไปได้อย่างไร? สามวันหลังจากนั้น ฉันกลับถึงบ้านแล้วเปิดโทรทัศน์ดู ก็เห็นข่าว เนื้อหาเกี่ยวกับตระกูลจันทร์ รายงานกล่าวว่าตอนนี้ตระกูลจันทร์ปรากฏช่องโหว่ด้ารการเงินและการลงทุนอย่างมาก สามารถล้มละลายได้ทุก เมื่อ จากนั้นด้านหลังเป็นภาพข่าวการสัมภาษณ์ประธานบริษัทของบ้านจันทร์ แต่ถูกพนักงานของบริษัทเข้ามาขวาง การบันทึกภาพ ใจของฉันเต้นโครมคราม วันต่อมาฉันจัดการตารางงานเรียบร้อยแล้ว เลิกงานแล้วก็ไปหาชยานีที่บ้าน ในตอนที่ฉันเข้าไปในบ้านนั้น พบว่าคนรับใช้ในบ้านมีจำนวนน้อยลงมากกว่าครั้งก่อนมาก ของใช้ในบ้านดูเหมือนจะมีน้อยลงด้วย ในขณะที่ฉันมองไปรอบๆ ก็พบว่าโถเครื่องเคลือบลายครามสีน้ำเงินและสีขาวที่เคยอยู่ข้างๆโทรทัศน์มาตลอด หลายปีไม่มีแล้ว โถเครื่องเคลือบแต่ละใบนั้นชยานีไปประมูลซื้อมาด้วยตัวเอง รักอย่างที่สุด ดูแลราวกับเป็นลูกน้อย…