ตอนที่ 113 ความรักสมัยเด็กของดนุนัย

ต๭นที่ 113 ความรักสมัยเด็กของดนุนัย ฉันเกิดความประหลาดใจ ฉันรู้ว่าบ้านจันทร์มีปัญหา แต่ฉันคิดไม่ถึงว่า จะมาถึงขั้นนี้ได้ ชยานีเห็นฉันมองไปรอบๆ ก็ดึงมือฉันไปพูดว่า“ไม่เป็นไร ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย” บ้านของชยานีนั้นมีขนาดใหญ่ ตอนนี้ข้าวของโดนย้ายออกไปไม่น้อย คนรับใช้ก็น้อยลง ทำให้รู้สึกอ้างว้างและ ไม่มีชีวิตชีวา แต่ว่า น้าหมุยยังคงอยู่ “คุณยายคะ อันที่จริงบ้านที่คุณยายซื้อให้หนู หนูไม่ได้ใช้อะไร ถ้าอย่างนั้นหนูขายแล้วเอาเงิน…” “ไม่ต้อง เรื่องที่บริษัทไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย ข้างนอกก็พูดเกินจริงเกินไป” ฉันพูดไปได้แค่ครึ่ง ก็ถูกชยานีขัดจังหวะ “แต่ว่า…” ฉันลังเลเล็กน้อย พูดเกินจริง? ถ้าหากฉันไม่ได้เข้ามาที่บ้านของชยานี ฉันอาจจะคิดอย่างนั้น แต่ว่าตอนนี้ฉันมองดูภายในบ้านที่จำนวนคนรับใช้ลดลง โบราณวัตถุก็ลดน้อยลง บ้านหลังใหญ่ก็ดูอ้างว้าง ไร้ ชีวิตชีวาอย่างเห็นได้ชัด ก็เดาได้ว่าเรื่องทั้งหมดไม่ใช่แบบที่ชยานีพูด “ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร” นอกจากคำว่าไม่มีอะไร ชยานีก็ไม่พูดคำอื่นเลย ฉันเดาว่า สถานการณ์เบื้องลึกของบ้านจันทร์ตอนนี้ นอกจากคำว่า ไม่มีอะไร คุณยายก็ไม่รู้จะพูดอะไรได้อีก ฉันคิดถึงเรื่องของดนุนัยและจิณณา เอ่ยถามว่า“ถ้าหากจิณ…พี่สาวกับดนุนัยแต่งงานกัน จะทำให้ดีขึ้นไหม คะ?” แต่เดิมฉันอยากจะเอ่ยชื่อจิณณา แต่ว่าตอนนี้ ความสัมพัน์ของฉันกับจิณณาไม่ดี ชยานีอาจจะยิ่งทุกข์ใจกว่าเดิมได้ ดังนั้นฉันจึงเปลี่ยนคำพูด ชยานีฟังแล้วถอนใจยาวเฮือกหนึ่ง“เฮ้อ ความสัมพันธ์นี้ไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆ หนูจิณใช้วิธีโง่ๆเพื่อเพิ่มคะแนนให้กับ ตัวเอง สุดท้ายแล้วคิดจะทำร้ายผู้อื่นแต่ผลกลับย้อนมาทำร้ายตนเอง” ฉันรู้ว่าที่ท่านพูดคืออะไร “แต่ว่า ก่อนหน้านี้คุณปู่ของดนุนัยก็เห็นด้วยแล้วไม่ใช่เหรอคะ?” “ตอนนี้คุณปู่ของเขาผิดหวังเสียแล้วล่ะ บวกกับเรื่องที่หนูจิณทำลงไปด้วย ฉันไม่มีหน้าไปพูดหรอก” สีหน้าของชยานีเต็มไปด้วยความลำบากใจ ฉันรู้ว่าท่านกำลังพูดถึงเรื่องอะไร เห็นคุณยายเป็นแบบนี้แล้ว ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกเสียใจ ถ้าหากฉันไม่เปิดโปงเรื่องจิณณาลอกเลียนแบบผลงาน บางทีเรื่องคงไม่กลายเป็นแบบนี้ ฉันเงียบงันไม่พูดอะไร ชยานีตบที่มือของฉัน“เธอเองก็ไม่ต้องคิดมาก เรื่องคราวนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับใคร เลย เรื่องตระกูลจันทร์และฉันก็เหมือนกัน มันแค่ต้องเริ่มแก้ปัญหาเก่าๆที่ถูกบีบเอาไว้มานาน” วันนั้นฉันอยู่บ้านของชยานี และเหมือนกับว่าฉันไม่ได้ปลอบใจชยานี แต่เป็นชยานีที่ปลอบใจฉันเสียมากกว่า ท่านใช้น้ำเสียงหนักแน่นย้ำฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าฉันจะต้องไม่ขาย [หมู่บ้านกรีนเฮ้าส์] ฉันทำได้เพียงรับปากในช่วงเวลานั้น แต่ถ้าหากบ้านจันทร์มีปัญหาจริงๆ ฉันคิดว่าฉันจะยังขายบ้านนี้ออกไป จากนั้น ชีวิตก็ดำเนินไปตามปกติ เป็นเพราะฉันทำงานได้ไม่เลว ในที่สุดฉันก็ได้รับงานเป็นโปรเจกต์ของร้านอาหารฝรั่งเล็กๆร้านหนึ่ง ร้านอาหารฝรั่งนี้ตั้งอยู่ในเขตที่คับคั่ง วันแรกฉันไปวัดพื้นที่ เตรียมตัวทำภาพแบบร่าง ยุ่งวุ่นวายอยู่หนึ่งวัน ตกเย็นถึงจะออกมาจากร้าน ขณะที่กำลังคิดว่าจะไปเติมเต็มกระเพาะของตัวเองที่ไหนดี เมื่อเงยหน้าขึ้น กลับมองเห็นร่างที่คุ้นเคย ดนุนัย นานแล้วที่ไม่ได้เจอ ชายหนุ่มก็ยังคงเปล่งประกายเช่นเคย บนตัวสวมเสื้อแฮนด์เมดสีน้ำเงินไพลิน กับกางเกง ลำลอง และที่ข้างกายเขามีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่เคียงข้างเขา ทั้งสองคนกำลังมุ่งหน้าไปยังร้านขายเครื่องประดับ ร้านนั้นมีความเชี่ยวชาญเรื่องการขายเพชร โดยมีแหวนเพชรแต่งงงานเป็นหลัก ถึงแม้ว่าฉันจะเห็นแค่เงาด้านหลัง แต่ฉันก็แน่ใจอย่างยิ่งว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่จิณณา เพราะผมของเธอเงาดำเข้มสลวยราวกับสาหร่ายทะเลสีดำ แต่ผมของจิณณามักจะย้อมสีผมอยู่เสมอ ยิ่งไปกว่านั้น ตามช่วงเวลาตั้งครรภ์ครั้งก่อนของจิณณา ถ้าหากไม่มีอุบัติเหตุ ตอนนี้จิณณาก็จะตั้งท้องได้สามเดือนแล้ว เป็นปไม่ได้เลยที่จะสวมรองเท้าส้นสูงแบบนั้น แล้วร่างกายจะไม่อ้อนแอ้นบอบบางแบบนั้น แม้จะเห็นได้ชัดว่าฉันได้ขีดเส้นตัดขาดจากเขาแล้ว แต่ฉันก็ยังเป็นวิญญาณที่ยังติดตามเขาอยู่ ฉันตามไปจนถึงประตูร้านขายเครื่องประดับ และแอบมองอยู่แว้บหนึ่ง ภายในร้านมีพนักงานรายล้อมรอบๆตัวดนุนัยและผู้หญิงที่อยู่ข้างกายเขาคนนั้น ฉันเห็นพนักงานนำแหวนเพชรขนาดใหญ่ออกมา ให้พวกเขาดู ผู้หญิงคนนั้นส่ายหน้า พนักงานก็เปลี่ยนเป็นอีกวง หญิงสาวก็ส่ายหน้าอีก พนักงานก็เปลี่ยนอีก ฉันยืนอยู่ที่นั่นราวๆห้านาที พนักงานนำแหวนมาจากห้องด้านหลังอย่างต่อเนื่องทีละตลับ หญิงสาวมองดูแล้วปฏิเสธทีละวง ดนุนัยยืนอยู่ข้างๆ ไม่มีท่าทากระวนกระวายใดๆ เพียงแค่ยืนอยู่เป็นเพื่อนเช่นนั้น ภายในใจของฉันขมขื่นขึ้นมา มองดูหญิงสาวคนนั้น ยิ่งมองดู ก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอ… คุ้นตา? เป็นเพราะว่าที่หว่างคิ้วของหญิงสาวมีปานสีแดง ที่จริงพูดว่าผู้หญิงคนนี้คุ้นตา จะต้องพูดว่ามีปานที่คุ้นตามากกว่า พวกเขาดูอยู่สักพัก ดูเหมือนจะไม่เป็นที่พอใจ ถกเถียงกันเหมือนว่าต้องการจะไปแล้ว ฉันตกใจแล้วรีบวิ่งออกมา เมื่อเจอร้านสแนคบาร์ที่ไม่ได้เด่นดังอยู่ร้านหนึ่ง ฉันเข้าไปกินเกี๊ยว ตอนที่กินอาหาร ก็ปรากฏภาพๆหนึ่งขึ้นในสมองของฉัน… “คือเธอนั่นเอง!” ฉันนึกขึ้นมาได้ทันที ว่าคนที่ดนุนัยมาด้วยคือใคร! นี่คือเรื่องที่ฉันเกือบจะลืมไปแล้ว ประมาณสองถึงสามปีหลังจากที่ฉันช่วยชีวิตดนุนัย มีครั้งหนึ่งที่บ้านเด็กกำพร้าให้เด็กโตไปเยี่ยมชมหาวิทยาลัยเมืองดรัล ฉันเป็นหนึ่งในนั้น มันเป็นวันที่ 1 กันยายน เป็นช่วงเวลาเปิดภาคเรียนพอดี บางทีมันอาจเป็นเรื่องบังเอิญ เมื่อเราไปถึงประตูทางเข้าของวิทยาลัยสตรีที่ดีที่สุดของเมืองดรัล ฉันมองเห็นดนุ นัยอย่างรวดเร็ว ฉันตื่นเต้นมากที่จะได้พบกันอีกครั้งหลังจากไม่กี่ปีที่ผ่านมา สายตาของฉันมองตามเขาไปตลอด จนทำให้ลืมเดินทางทีมใหญ่ คุณครูสังเกตเห็นฉัน กลับมาเรียกฉัน เห็นฉันไม่มีสติ เลยถามว่า“หนูดูอะไรอยู่น่ะ? ตั้งใจดูอะไรขนาดนี้?” ฉันประหม่าเล็กน้อย และอายที่จะพูดตัวเองกำลังดูดนุนัย ในช่วงเวลานั้นฉันสังเกตหญิงสาวที่อยู่ข้างๆดนุนัย อายุไม่ต่างจากฉันมากนัก ผมสีดำเรี่ยอยู่บนไหล่ ที่ระหว่างคิ้วมีปานสีแดง ฉันรีบชี้ไปที่ผู้หญิงคนนั้นแล้วพูดว่า“เธอตัวเล็กขนาดนั้น ทำไมถึงเข้ามหาวิทยาลัยได้ล่ะคะ” คุณครูมองตามมือที่ชี้ไปของฉัน แล้วหัวเราะ“เธอน่ะเหรอ คือนักเรียนชั้นเรียนพิเศษของโรงเรียนเรา แล้วก็เป็น นักเรียนหญิงเพียงคนเดียวด้วย” “ชั้นเรียนพิเศษ?” ฉันถามไปตรงๆจากหัวสมองของฉัน คุณครูดึงมือฉันเพื่อเดินไป ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เต็มใจ แต่ก็ต้องไป ระหว่างทาง คุณครูอธิบายให้ฉันฟังว่าชั้นเรียนพิเศษหมายความว่าอย่างไร พูดง่ายๆก็คือมันเป็นชั้นเรียนสำหรับเหล่าเด็กๆที่เป็นอัจฉริยะ กล่าวคือเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นอัจริยะนั่นเอง ในเวลานั้น ฉันคิดอย่างไร้เดียวสาว่า คนๆนั้นอาจจะเป็นคนรักของดนุนัยหรือเปล่า ดนุนัยยอดเยี่ยมขนาดนั้น จะมีแฟนเป็นอัจริยะก็เหมาะสมแล้ว แต่ว่าฉันไม่ได้เจอเด็กผู้หญิงคนนี้มานานมาก ดนุนัยก็ไม่เคยเอ่ยถึงเธอ แต่ตอนนี้เธอมาปรากฏตัวได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้นดูเหมือนว่าดนุนัยจะมาดูแหวนเพชรกับเธอ เธอกำลังจะแต่งงาน หรือว่า… เธอกำลังจะแต่งงานกับดนุนัย ฉันกินเกี๊ยวหมดแล้ว เก็บความรู้สึกในใจให้มันหายไป และคิดว่าจะกลับไปทำงานต่อที่บริษัท ผลคือเมื่อออกประตูมา กำลังจะเรียกรถ ก็เห็นรถของดนุนัยขับเข้ามาช้าๆ ปฏิกิริยาแรกของฉันก็คือดนุนัยต้องอยู่ในรถ ฉันต้องหาที่ซ่อนก่อน! เมื่อหันกลับไป ฉันก็วิ่งชนอ้อมกอดอันแข็งแกร่งเข้าอย่างจัง