ตอนที่114 ในท้องของฉันเป็นหลานในอนาคตของบ้านสุทรรศน์ฯ

ต๭นที่114 ในท้องของฉันเป็นหลานในอนาคตของบ้านสุทรรศน์ฯ ฉันเจ็บจมูกอย่างมาก มือบีบจมูกไปด้วย พร้อมกับพร่ำบ่นไปด้วย“ไม่มีตาดูหรือไง เดินไม่ดูคนข้างหลังเลย!” “ขอโทษด้วย ขอโทษด้วย” ขณะที่ฉันก้มศรีษะแล้วนวดจมูกด้วยความเจ็บอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงที่นุ่มนวลราวกับสายน้ำ เมื่อได้ยินเสียงเช่นนี้ ราวกับว่าอารมณ์ของฉันได้รับการรักษาแล้ว ฉันเงยหน้าขึ้นพร้อมกับคิดว่า“ช่างมันเถอะ”ก็มองเห็นคนสองคนตรงหน้า แล้วรู้สึกเย็นวาบที่หลัง นั่นคือดนุนัย และผู้หญิงที่เพิ่งจะเลือกแหวนเพชรด้วย “ผู้…ผู้จัดการดนุนัย”กรองชื่อแล้วเลือกเอาชื่อเรียกที่คิดว่าปลอดภัยที่สุด อย่างไรก็ตาม เมื่อฉันเอ่ยออกไป สีหน้าของดนัยดูเหมือนจะเปลี่ยนไป ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขามองเขาแล้วเอ่ยถามว่า“พวกคุณรู้จักกันเหรอคะ?” “ไม่…” “รู้จัก” ฉันกับดนุนัยตอบพร้อมกัน ฉันปฏิเสธ แต่ดนุนัยยอมรับ ดนุนัยมองฉันด้วยสีหน้าที่แย่มากกว่าเดิม หญิงสาวคนนั้นเหมือนว่าจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว ยิ้มออกมาเล็กน้อย“พวกคุณมีเรื่องจะพูดคุยกันใช่ไหม คะ? อย่างนั้นฉันหลบไปก่อนก็ได้ค่ะ” พูดแล้วก็เดินออกไปอีกด้าน ดนุนัยไม่ขยับ ฉันกลับรู้สึกประหม่าขึ้นมา รีบเรียกหญิงสาวคนนั้นไว้“ไม่มีค่ะ ไม่มีอะไร! ผ้จัดการดนุนัยเป็นเจ้า นายที่บริษัท ฉันกับเขาจะมีอะไรคุยกันได้ล่ะคะ” เท้าของหญิงสาวหยุดชะงัก มองมาที่ฉัน แล้วมองดนุนัย และเอ่ยถามว่า“แน่เหรอคะ?” “แน่นอนค่ะ!”ฉันพยักหน้าแรงสุดชีวิต“ลาก่อนค่ะผู้จัดการดนุนัย!” พูดจบ ก็วิ่งออกจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว เมื่อฉันไปถึงร้านค้าตรงหัวมุม ฉันถึงหยุดวิ่ง และสำรวจดู เห็นดนุนัยกับหญิงสาวยืนอยู่หน้ารถดูเหมือนกำลังจะ พูดอะไรบางอย่าง จากนั้นก็รีบขึ้นรถไป ในตอนนี้เองฉันถึงได้รู้ตัวว่าใจของฉันเต้นแรงแทบจะกระโดดออกมา ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกเศร้าใจมาก แต่ว่าฉันเพิ่งสังเกตผู้หญิงคนนี้ในระยะใกล้ เธอไม่เหมือนกับจิณณา เธอแต่งตัวดี และมีมารยาท มองดูก็รู้ว่าเป็นสุภาพสตรีกับทุกคน มีเพียงผู้หญิงแบบนี้แหละถึงจะคู่ควรกับดนุนัย ถ้าหากเธอได้อยู่เคียงข้างดนุนัย ย่อมต้องดีมากอย่างแน่นอน ฉันเองก็จะได้สบายใจ แล้วฉันก็กลับไปทำงานต่อที่บริษัท หลายวันมานี้ฉันยุ่งอยู่กับการทำแบบร่าง 3 มิติ ของโปรเจกต์ร้านอาหารฝรั่ง เจ้าของร้านอาหารนี้เป็นคู่รักอายุ น้อยที่กลับมาจากต่างประเทศ ผู้ชายชื่อดรัณ และผู้หญิงชื่อว่าชุดา พวกเขากลับมาเพื่อทำธุรกิจ ดังนั้นร้านอาหารนี้จึงเป็นความคาดหวังของพวกเขาอย่างมาก ฉันเองก็พยายามแก้ไขแบบร่างตามคำขอของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง นั่นทำให้ฉันมักจะต้องทำงานล่วงเวลาบ่อยๆ ในที่สุด สองสัปดาห์ต่อมา ฉันก็ทำแบบร่างสามมิติเสร็จตามที่คู่สามีภรรยาพึงพอใจ จากนั้นจึงส่งมอบให้กับทาง แผนกวิศวกรรม เพราะงานนี้เป็นงานที่สำคัญในมือของฉัน เมื่อเสร็จแล้ว ฉันจึงมีเวลาว่างที่จะออกมา ในตอนบ่าย ฉันนั่งจิบน้ำต้มสุกในห้องทำงาน วางแผนที่จะกลับไปนอนสบายๆในคืนนี้ ด้านนอกสำนักงานก็เกิด ความชุลมุนวุ่นวายขึ้น ได้ยินเสียงคนพูดว่า“ท่านประธานมาแล้ว!” ท่านประธาน ตอนนี้บริษัทเตชิตฯเป็นของบริษัทนภากรุ๊ปฯ ประธานก็จะมีเพียงแค่… เมื่อรู้ว่าเป็นใคร ฉันก็รีบเก็บของ และเตรียมจะไป แต่ว่าเมื่อถึงปากประตูฉันก็ถูกสกัดโดยหัวหน้าแผนก“ทุกคนในแผนกออกแบบเข้าประชุม!” ในเวลานี้ ฉันยืนอยู่ตรงประตูเผชิญหน้ากับหัวหน้าแผนก หัวหน้าเห็นฉันถือกระเป๋าอยู่ในมือ ก็เอ่ยว่า“ณิชา คุณจะไปที่ไหน? ประชุมเสร็จก่อนค่อยไปนะ” ฉันยังต้องการทำงาน จึงต้องอยู่โดยไม่มีทางเลือก การประชุมเริ่มต้นในอีกสิบห้านาทีต่อมา ทุกคนในแผนกออกแบบต่างมารวมตัวกันอยู่ที่นั่น และดนุนัยนั่งอยู่ตำแหน่งตรงกลาง ที่นั่งข้างๆเขาคือเวทน หัวข้อหลักในการประชุมครั้งนี้ก็คือ บริษัทนภากรุ๊ปฯมีบริษัมในเครือที่เกี่ยวข้องกับงานออกแบบตกแต่งภายใน ดัง นั้นบริษัทจึงตัดสินใจจัดการประกวดแข่งขันงานออกแบบภายในขึ้น ทั้งหมดแบ่งเป็นสามขั้นตอน การคัดเลือกผู้สมัครรอบแรก รอบรองชนะเลิศ และรอบชิงชนะเลิศ รอบชิงชนะเลิศจะมีขึ้นอีกสองเดือนนับจากการแข่งขันรอบแรก ในเวลาเดียวกันนี้เองก็แจ้งให้ทุกคนทราบว่า ถ้าต้องการส่งผลงาน ผลงานที่ส่งมาจะถือว่าเป็นผลงานในสมัคร เบื้องต้น กฎระเบียบและเวลาจะประกาศจะออกมาอย่างแน่ชัดในสัปดาห์หน้า แต่ตอนนี้การที่ทุกคนก็ต่างให้ความสนใจก็เป็นการรักษาชีวิตตัวเองแล้ว และกล่าวอีกประโยคว่า“เงินรางวัลสูงมาก” หลังจากแจ้งเรื่องจบแล้ว ก็เลิกประชุม ปฏิกิริยาตอบสนองแรกสุดของฉันคือ------- ไม่เข้าร่วม ประชุมเสร็จก็ถึงเวลาเลิกงาน กลัวว่าจะได้เจอดนุนัย ฉันเลยหยิบของแล้วออกไปด้านนอกเลย ถึงปากประตู ฉันก็เห็นจิณณาเดินเข้ามา ไม่ได้เจอกันนาน เธอสวมชุดหลวมๆ และที่ท้องก็เห็นได้ชัดเจนว่าตั้งท้อง “ณิชา!” เธอมองเห็นฉัน แล้วเข้ามาพูดกับฉัน ฉันไม่คิดจะอยู่ที่นี่นาน จึงพูดเพียง“เธอมาหาผู้จัดการดนุนัยใช่ไหม? เดี๋ยวเขาก็ลงมาแล้ว” “ใครบอกว่าฉันมาหาดนุนัย ฉันมาหาเธอนะ!”จิณณายืนดันท้องใหญ่ของเธอ ใบหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ “ในท้องของฉันมีหลานในอนาคตของบ้านสุทรรศน์ฯอยู่” ด้วยกลัวว่าจิณณาจะวางแผนร้ายใส่ฉันอีก ฉันหยิบมือถือขึ้นมาแล้วถ่ายรูปเธอ จากนั้นก็พูดกับที่อัดวิดีโอว่า “เวลานี้จิณณามาหาฉันเอง และไม่ยอมไปไหน ถ้าหากอีกสักพักเธอทำตัวเองให้ล้มลงไปล่ะก็ นั่นไม่เกี่ยวข้อง ใดๆกับฉันทั้งสิ้น” “เธอ!” “จิณณา เธอมันเป็นตัววายร้าย ฉันจำเป็นต้องมีวิธีพิเศษเพื่อใช้ในการป้องกันเธอ” ฉันพูดชัดเจน และในเวลาเดียวกันก็ไม่มีความคิดที่จะปิดวิดีโอเลย จิณณาไม่โกรธและลูบท้องของตัวเอง พูดอย่างยินดีว่า“ตามสบายเถอะ ไม่ว่ายังไงฉันก็จะเป็นนายหญิงบ้านสุ ทรรศน์ฯในไม่ช้า” “อย่างนั้นเหรอ?”ฉันมองดูท้องของเธอแล้วเอ่ยว่า“ฉันกลับได้ยินว่า คุณปู่บ้านสุทรรศน์ฯให้ผู้จัดการดนุนัยหา คนรักคนใหม่เพื่อแต่งงานด้วย ไม่เพียงแต่เธอเท่านั้นนะ แต่บ้านจันทร์ทั้งตระกูลก็ถูกขับไล่ด้วย” “เฮ้! เธอพูดเหลวไหล!” จิณณาได้ยินฉันพูดเช่นนี้ สีหน้าเปลี่ยนไปเป็นดูไม่ได้ เห็นได้ชัดเลยว่า เธอเองก็รู้เรื่องเหล่านี้แล้ว “ฉันพูดเหลวไหลแต่เธอก็มีความกล้ามากนะ พูดถึงตรงนี้ นี่ไม่ใช่การโทษในสิ่งที่ตัวเองได้ทำหรอกนะ เพียงแต่ ต้องการจะแยกแยะว่า เดิมทีนายหญิงบ้านสุทรรศน์ฯควรจะเป็นเธอน่ะแหละ แต่เธอเองที่ตั้งใจสร้างออกแบบแล้ว ก็ลอกเลียนแบบคนอื่นน่ะ” ได้ยินคำว่าลอกเลียนแบบผลงาน ฉันเห็นท่าทางของเธอมีอาการไม่ยอมรับ ฉันเกลียดเธอมาก ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องการลอกเลียนแบบงาน นายหญิงบ้านสุทรรศน์ฯจะต้องเป็นเธออย่างแน่นอน ถ้าเป็นเช่นนั้น บ้านจันทร์ก็จะไม่เกิดเรื่อง “ฉันไม่ได้จะยึดติดกับตำแหน่งของตัวเองเลย! ใครให้แกทำเรื่องที่ไม่จำเป็นนั่นล่ะ!”จิณณาจ้องมองฉันด้วย แววตาโกรธแค้น “กระดาษห่อไฟไม่ได้หรอกนะ! เธอจะทำร้ายตัวเองก็ช่างสิ แต่ตอนนี้บ้านจันทร์เป็นแบบนี้ ถ้าหากเธอเป็นคน ซื่อตรงตั้งแต่แรกล่ะก็ ตอนนี้บ้านสุทรรศน์ฯจะต้องยื่นมาเข้ามาช่วยบ้านจันทร์อย่างนแน่นอน!” ฉันยิ่งพูดยิ่งโกรธ แต่ทว่า จิณณาไม่รู้สึกว่าตัวเองผิดเลยสักนิด! สีหน้าของเธอไม่แยแสเลย“บ้านจันทร์เป็นแบบนี้แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน นายหญิงบ้านสุทรรศน์ฯไม่ได้เกี่ยวข้อง อะไรกับเงินของบ้านจันทร์แม้แต่สตางค์แดงเดียว เป็นฉันที่พึ่งตัวเองจนคว้ามาได้!” “เธอมันไม่มียางอาย!” “เป็นแกที่ไม่มียางอาย! อย่างไรก็ตามฉันสบายดีซึ่งมันก็ดีแล้ว แต่แกที่ออกจากบ้านไป เพราะแกอิจฉาริษยา ฉัน!” ตอนที่จิณณาพูดใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ฉันโกรธจนแทบจะบ้าตายจริงๆ“เธอมันเห็นแก่ตัวเกินไปแล้ว” “ฉันเห็นแก่ตัว? แกอย่ามาทำเป็นสวมร่างพระแม่มารีหน่อยเลย แกเองก็เฝ้าดนุนัยไว้ข้างกายมาโดยตลอด ไม่ใช่ เพื่อรอวันจะได้เป็นคุณนายที่ร่ำรวยรึไง!” จิณณาชี้มาที่ฉันแล้วพูดเสียงดัง ฉันโกรธแล้ว ถ้าเธอไม่ท้องล่ะก็ฉันย่อมลงมือไปตั้งนานแล้ว แต่นี่เธอกำลังท้อง ฉันทำไม่ได้ ในตอนที่ฉันควบคุมตัวเองอย่างสุดความสามารถ ดวงตาของจิณณาก็พลันสดใส แล้วเดินโซเซอย่างไม่ทันตั้งตัว! ฉันสะดุ้งตกใจ เมื่อตั้งสติได้เข้าไปรับเธอเอาไว้!