ตอนที่ 115จิณณาหายสาบสูญไป

ต๭นที่ 115จิณณาหายสาบสูญไป จิณณาคว้ามือของฉันเอาไว้ สายตากลับตกลงไปอยู่ข้างหลังฉัน ช่วงเวลานั้น ฉันรู้สึกได้ว่ามีสายตาเย็นชาปรากฏที่ด้านหลังของฉัน ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันแน่ใจว่าจิณณายืนเองได้ จึงคลายมือออก พูดโดยไม่หันไปมองว่า“แสดงพอแล้วหรือยัง? ที่นี่มีกล้องอยู่ทั่ว แต่เธอกลับแสดงเหมือนว่าฉันผลักเธอ ทำร้ายเธอ เธออยากจะเล่นละครว่าแท้งใช่ไหม?” “ฉันเปล่านะ” จิณณายืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาทั้งคู่มีน้ำตาคลอเบ้า มองไปทางด้านหลังของฉัน “จะมีความบังเอิญมากมายขนาดไหนบนโลกใบนี้กัน ผู้จัดการดนุนัยบังเอิญมาเห็นฉันผลักเธอ เธอมันโง่จริงๆ หรือจะทำให้ผู้จัดการดนุนัยเป็นคนโง่?”ฉันถามเธอ “ฉันเปล่า…” ตอนนี้ภายในดวงตาของจิณณานั้นหมุนคว้าง ราวกับจะล้มลงในอีกวินาทีต่อมา ฉันคร้านที่จะตอบกลับเธอแล้ว เลยพูดอีกว่า“เธอจะค่อยๆพร่ำบอกผู้จัดการดนุนัยช้าๆว่า ฉันกับเธอทะเลาะกัน จากนั้นฉันก็จะผลักเธอ ทำร้ายเธอ ทำเธอแท้งสินะ ตามสบายเลย” ในเวลานี้ฉันไม่ต้องการที่จะอธิบายอะไรอีกต่อไป เหนื่อยมากจริงๆ ฉันกลับมาถึงบ้านในตอนกลางคืน คิดจะพักผ่อน แต่กลับได้รับโทรศัพท์จากชุดา เธอบอกว่าอยากจะออกแบบพื้นที่ห้องโถงใหม่อีกครั้ง เพราะว่าแผนกวิศวกรรมกลับไปหมดตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว เธอจึงอยากจะให้ฉันไปดู เป็นไปได้ไหมที่จะออกแบบ ภาพร่างในวันนี้ ด้วยเหตุนี้ทั้งสองจึงจะขับรถมารับฉันเป็นพิเศษ เพื่อให้ฉันได้เห็นสถานที่ในห้องโถง ต้องการทำบ่อปลาที่ครอบด้วยแผ่นกระจก ฉันวัดพื้นที่ และพูดคุยกับพวกเขา ก่อนจะกลับบ้านมาเริ่มต้นร่างแบบใหม่ เรื่องนี้ทำได้ไม่ยาก แต่อย่างไรก็ตามพวกเขามีความคิดของตัวเองเกี่ยวกับรูปทรงของบ่อปลาเลยเปลี่ยนไป หลายรอบ เมื่อเข้านอนก็เป็นเวลาตีหนึ่งกว่าแล้ว เช้าวันต่อมา ฉันตื่นนอนอย่างยากลำบาก และไปที่บริษัท รับลูกค้าหนึ่งราย และยังเป็นโครงการที่พักอาศัย เป็นเพียงแค่การพูดคุยสื่อสารถึงแนวคิดของฉัน และเพราะไม่ได้นอนหลับมาอย่างเต็มที่ ในตอนบ่ายฉันจึงขอกลับไปนอนพัก ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ ฉันถูกเสียงเคาะประตูที่รุนแรงปลุกให้ตื่น ขณะนั้นฉันสะลึมสะลือจากการนอนหลับ จึงเปิดประตูโดยไม่คิดอะไร ตอนที่เพิ่งจะปลดล๊อคนั่นเอง คนจากด้านนอกก็ผลักประตูเข้ามา ตีเข้าใบหน้าฉันโดยตรง! เป็นเพราะฉันรู้สึกปวด แต่ความง่วงนั้นมากกว่า “จิณณาล่ะ!” คนที่เข้ามาคือชวลัย! ดวงตาของเธอแดงก่ำ และรอบตามีรอยคล้ำ สีหน้าตรอมใจ ดูแล้วเหมือนผ่านการร้องไห้มา ยิ่งไปกว่านั้นยังเหมือนกับไม่ได้พักผ่อนเลย แม้ว่าฉันจะเสียใจที่เปิดประตู แต่ว่าเปิดไปแล้ว ฉันจะทำอย่างไรได้ล่ะ? ฉันถูหน้าตัวเอง แล้วพูดว่า“ตามหาเธอแต่มาหาฉันเพื่ออะไรคะ?” “จิณณาล่ะ!”ชวลัยวางมือทั้งคู่ลงบนไหล่ของฉัน ดวงตาจ้องฉันเขม็ง ถึงแม้ว่าจะใช้น้ำเสียงวิงวอนพูดกับฉัน “ขอร้องล่ะ บอกฉันด้วยเถอะ จิณณาอยู่ที่ไหน?” ในที่สุดฉันก็ตื่นดีแล้ว และมองดูชวลัย สีหน้าอธิบายไม่ถูก“ตามหาเธอแต่มาหาฉันที่นี่? เธอจะมาหาฉันได้ยัง ไงละค่ะ?” “จิณณาต้องอยู่กับเธอที่นี่แน่ๆ!” ชวลัยพูดอย่างมั่นใจ “เพราะอะไรล่ะคะ? เธออยู่กับใครย่อมไม่ใช่ที่นี่กับฉันแน่นอนค่ะ” ฉันเกิดความสงสัย ไม่ใช่ว่าชวลัยกินยาผิดหรอกนะ เธอมองดูฉัน ดูเหมือนจะรู้สึกได้ว่าฉันไม่พูดโกหก ทั้งตัวฟีบลงเหมือนลูกบอลที่ถูกปล่อยลมออก ทิ้งบั้นท้ายนั่ง ลงกับพื้น ดวงตาทั้งคู่ไม่มีสติมองตรงไปข้างหน้า พูดพึมพำออกมา“จิณณาหายสาปสูญไป” “อ่า?” ฉันเกิดความประหลาดใจ ชวลัยนั่งอยู่ตรงนั้น พูดเสียงเบาว่า“เมื่อวานตอนเย็น จิณณาไม่ได้กลับบ้าน พวกเราคิดว่าเธอออกไปข้างนอก เลยไม่ได้สนใจ แต่ว่าในวันนี้ พวกเราได้รับสายจากจิณณา…” พูดถึงตรงนี้ เธอหยุดไปชั่วครู่ น้ำตาก็ไหลออกมาจากตาของเธอ“เมื่อพวกเรารับสาย ตอนแรกปลายสายไม่มี เสียงอะไร จากนั้นก้มีเสียงผู้ชายสองสามคน แล้วทันใดนั้นพวกเขาก็วางสาย” “…เธอถูกลักพาตัวเหรอคะ?”ฉันมองไปที่ชวลัยอย่างสงสัย“ถ้าถูกลักพาตัวไป แจ้งตำรวจสิคะ มาหาฉันจะมี ประโยชน์อะไรล่ะคะ?” ชวลัยเงยหน้าขึ้นมองฉัน“แต่ว่าพวกเขาบอกว่า เมื่อวานนี้ตอนที่จิณณาไปหาเธอที่บริษัท พวกเธอทะเลาะ กัน!” เพราะเหตุนี้นี่เอง! ฉันรีบปฏิเสธ“เรื่องนี้ฉันไม่รู้นะคะ เมื่อวานตอนที่ฉันทะเลาะกับเธอ ผู้จัดการดนุนัยก็อยู่ด้วย จากนั้นฉันออกมา ก่อน ถ้าหากคุณมีข้อสงสัย ก็ถามผู้จัดการดนุนัยเถอะค่ะ” “ถามแล้ว…เขาก็บอกว่าไม่รู้ ยิ่งไปกว่านั้นยังบอกว่าต่อไปนี้ไม่ต้องไปหาเขาเรื่องของจิณณาอีก” ฉันมองเห็นว่า ตอนที่ชวลัยพูดเรื่องนี้ ใบหน้านั้นสูญสิ้นความหวัง! พอพูดแล้วก็ร้องไห้ออกมาทันที“เธอบอกมาสิว่าทำไมเขาถึงเลือดเย็นได้ขนาดนี้! จิณณาต้องพบความยาก ลำบากก็ยังยอมตั้งท้องลูกของเขา เพราะกลัวจะแท้ง ในแต่ละวันต้องระมัดระวังทุกกระเบียดนิ้ว ตอนนี้คนหายตัว ไปแล้ว แต่เขาไม่สนใจเลย!” ชวลัยพูดแล้วร้องไห้หนักขึ้น ฉันขมวดคิ้วมองดูเธอ ฉันไม่รู้ว่าทำไม ในเวลานี้ตอนนี้ ฉันไม่รู้สึกว่าเธอน่าสงสารเลยแม้แต่น้อย สำหรับเรื่องที่จิณณาหายสาบสูญไป ถ้าไม่ถึงตาย ฉันก็ไม่คิดว่าเธอน่าสงสาร ฉันหาวออกมาหนึ่งครั้ง“คุณติดต่อตำรวจเถอะค่ะ ฉันช่วยอะไรคุณไม่ได้จริงๆ” “แก แก…”ชวลัยได้ยินฉันพูดเช่นนี้ ลุกขึ้นยืนทันทีทันใด“ทำไมแกถึงใจร้ายได้ขนาดนี้ เธอเป็นพี่สาวฝาแฝด ของแกนะ” พูดแล้วยกมือขึ้นจะตีฉัน! ถึงแม้ฉันจะง่วง แต่ปฏิกิริยาตอบสนองยังมีอยู่ ฉันหลบอย่างรวดเร็ว ฉันถอยมาข้างหลังหนึ่งก้าว เห็นชวลัยแล้ว ฉันคร้านจะสนใจว่าจริงๆแล้วจิณณาหายตัวไปจริงๆหรือเปล่า ทั้งหมดที่เธอมาหาฉันเมื่อวานนี้ เพราะมีเป้าหมายจะใส่ร้ายฉันต่อหน้าดนุนัยอีกครั้ง ฉันไม่รู้สึกเห็นอกเห็นใจเธอและชี้ไปที่ปุ่มสัญญาณเตือนสีแดงบนผนังแล้วพูดว่า“คุณชวลัยคะ คุณขับไล่ฉัน ออกจากบ้านจันทร์มาแล้ว ฉันกับคุณและบ้านจันทร์ไม่มีได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว ถ้าหากคุณยังไม่ไป ฉันจะกด ปุ่มสัญญาณเตือน ไม่เกินห้านาที เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของชุมชน จะมาปรากฏตัวที่นี่” [หมู่บ้านกรีนเฮ้าส์] มันเป็นชุมชนระดับสูง และตำรวจโดยรอบก็ให้ความใส่ใจเป็นพิเศษ “แก แก! ณิชา แกคอยดู! ถ้าหากครั้งนี้เกิดอะไรร้ายแรงกับจิณณาล่ะก็ ฉันจะฟ้องร้องแก!” ชวลัยพูดอย่างบ้าคลั่งอยู่นานสองนาน แต่ท้ายที่สุดแล้วเพราะกลัวตำรวจ จึงกลับออกไป ฉันปิดประตูแล้วไปนอนต่อ และเพราะงานยุ่งมาก ฉันจึงไม่มีแก่ใจจะสนใจว่าจิณณาจะอยู่หรือตาย แต่เมื่อฉันเอนตัวนอนลงบนเตียงก็อดคิดถึงเรื่องเมื่อหลายวันก่อนไม่ได้ เรื่องที่จิณณาถูกบอดี้การ์ดหลายคนไล่ ตาม จะเป็นคนกลุ่มนี้หรือเปล่า? วันต่อมา ฉันเพิ่งจะออกจากบริษัท มีตำรวจหลายคนเดินเข้ามา แล้วหยิบบัตรเจ้าหน้าที่ของตัวเองออกมา เอ่ยว่า “คุณณิชา พวกเราได้รับมอบคดี มีหลายคำถามที่ต้องการถามคุณ” เพื่อนร่วมงานรอบต่างเดินเข้ามารวมตัวกัน ฉันเดาว่าเป็นคดีของจิณณา จึงพูดอย่างเยือกเย็นว่า“ถามมาเถอะค่ะ” ตำรวจไม่ได้บอกว่าพบจิณณาแล้วหรือไม่ และที่จิณณาหายไปจริงๆแล้วเกิดอะไรขึ้น เพียงแค่ถามฉันว่าคืนวัน ก่อนฉันไปที่ไหน “ลูกค้าให้ฉันแก้ไขแบบค่ะ ฉันก็เลยไปที่นั่น” ฉันตอบไปตามจริง ตำรวจถามอีกว่า“มีใครให้การเป็นพยานให้คุณได้บ้างไหม?” “มีแน่นอนค่ะ! เมื่อวานนี้ลูกค้ามารับฉันที่บ้าน ไปวัดพื้นที่ที่โครงการ หลังจากพูดคุยความเห็นที่จะแก้ไขกันเสร็จ แล้ว ยังมาส่งฉันกลับบ้านอีกด้วยค่ะ” ฉันพูดอย่างมั่นใจเต็มปี่ยม แต่เมื่อพูดออกไปก็รู้สึกว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเคยเกิดขึ้นมาแล้ว