ตอนที่ 116 เธอถูกพวกอันธพาลข่มขืน

ต๭นที่ 116 เธอถูกพวกอันธพาลข่มขืน ในปีนั้น ฉันถูกวางกับดักให้เป็นคนผลักจิณณาตกเขา เวลานั้นเป็นวีวี่ที่มาหาฉัน บอกว่าต้องการแก้ไขแบบห้องจัด เลี้ยงงานแต่งงาน เมื่อฉันไปถึง ก็ได้พบกับจิณณา ต่อมา จิพอณณาได้หายตัวไป วีวี่ไม่ได้มาเป็นพยานให้กับฉัน ฉันไม่มีพยาน... พอคิดมาถึงตรงนี้ ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นตระหนก ตำรวจดูเหมือนจะมองไม่ออกว่าฉันมีความผิดปกติเกิดขึ้น จึงพยักหน้า“ถ้าอย่างนั้นคุณโทรติดต่อพวกเขาด้วย นะครับ มันจะเป็นการดีที่สุดให้พวกเขามาอธิบายด้วยตัวเอง” “ได้ค่ะ” ฉันพูดแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา แต่แค่เพียงคิดจะกดหมายเลข มือก็ลื่น โทรศัพท์ตกลงบนพื้นดัง“ปัง” ถึงแม้ว่าตัวฉันจะไม่ได้ใส่ใจ แต่เพียงแค่คิดย้อนถึงเรื่องราวไม่กี่ปีก่อนหน้านี้ ในใจของฉันก็มีเหงื่อแตกพลั่ก ฉันรีบเช็ดฝ่ามือกับเสื้อผ้าบนตัว ก้มหน้ามองลงไปที่โทรศัพท์ “เป็นอะไรเหรอครับ?” ตำรวจถามฉัน “ไม่มีอะไรค่ะ”ฉันส่ายหน้า แล้วหาหมายเลขโทรศัพท์ของดรัณและชุดา ฉันดูอยู่สักพัก ในที่สุดก็ตัดสินใจต่อสายหาดรัณ ฉันกดปุ่มโทรออก เสียงรอสายเริ่มดังขึ้น ในช่วงเวลานี้ ใจของฉันเต้นดังตึกตัก หวาดกลัวว่าจะมีปัญหาเกิดขึ้น ฉันรอสายอยู่หนึ่งนาที สุดท้ายแล้วไม่มีคนรับสาย ฉันตื่นตระหนกขึ้นทันทีในชั่วพริบตา จากนั้นฉันก็โทรหาชุดาอีกคน แต่ยังคงไม่มีใครรับสาย! “ฉัน ฉัน ฉัน...”ภายในใจของฉันตกอยู่ในภาวะตื่นตระหนกอย่างหาใดเปรียบ“วันก่อนพวกเขามารับฉันไปที่ ร้านอาหารตะวักตกจริงๆนะคะ ยิ่งไปกว่านั้นยังมารับฉันที่ชุมชน ที่ชุมชนของเรามีกล้องวงจรปิด สามารถตรวจสอบ ดูได้ค่ะ!” ฉันพูดอย่างตื่นเต้น สายตาของตำรวจที่มองฉันเปลี่ยนจากก่อนหน้านี้ที่เป็นแววตาปกติ กลายเป็นเกิดความสงสัย ฉันรู้ตัวดีว่ายิ่งฉันเป็นแบบนี้มากเท่าไหร่ ความสงสัยก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น แต่ไม่รู้ว่าทำไม ฉันไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย ในใจเริ่มคิดหักล้างถึงจุดจบที่เลวร้ายที่สุด เริ่มคาดเดาว่า นี่ฉันถูกจิณณาวางแผนร้ายเข้าให้อีกแล้วสินะ ในที่สุดตำรวจที่มองฉันอยู่ก็พูดว่า“ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไร คุณก็ติดต่อพวกเขาไม่ได้ งั้นคุณก็ไปให้ปากคำกับ พวกเราก่อนเถอะ” “ไม่ไป!” ฉันตะโกนเสียงดัง! ฉันไม่ไปสถานีตำรวจ! ฉันกลัวว่าถ้าฉันเข้าไปแล้วจะไม่ได้ออกมาอีก “คุณเลือกไม่ได้หรอกนะ และเพราะอารมณ์ตอนนี้ของคุณ ทางเราจึงมีเหตุผลมากพอที่จะตรวจสอบคุณ!” ตำรวจพูดขึ้น แน่นอนว่าในตอนนี้แค่การโทรศัพท์ฉันก็ตื่นตระหนกแบบนี้แล้ว หากจะพูดว่าไม่มีอะไรน่าสงสัย แม้แต่คนภายนอกก็คงไม่เชื่อ เพื่อนร่วมงานยังคงคับคั่งอยู่ด้านนอก พวกเขาต่างกำลังกระซิบกระซาบ ดูเหมือนว่าพวกเขาแน่ใจแล้วว่าฉันได้ ทำเรื่องผิดกฎหมายแล้วจริงๆ ในตอนที่ฉันกำลังหมดหวังอยู่นั้น... “ฉันจะยืนอยู่ข้างหลังเธอ เหมือนเงาที่ไล่ตามยามละเมอ...” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น! ฉันก้มหน้าลง เห็นชื่อของดรัณที่หน้าจอ! ราวกับว่าฉันคว้าเชือกช่วยชีวิตไว้ได้ ฉันรีบกดรับสาย! “ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ คุณณิชา ฉันกับสามีกำลังเลือกวัสดุกันอยู่เลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของคุณ” เมื่อรับสายแล้ว ชุดารีบกล่าวขอโทษกับฉัน ในเวลานั้นใจที่ตื่นเต้นของฉันได้สงบลงแล้วจึงตอบไปว่า“ไม่เป็นไรค่ะไม่เป็นไร”จากนั้นจึงพูดถึงเรื่องที่ ตำรวจทางนี้อยากนี้จะขอให้ช่วย เมื่อชุดาได้ฟังก็ตกลงที่จะมาโดยไม่ถามอะไรอีกเลย ไม่ถึงสี่สิบนาที เธอและดรัณก็ขับรถมาถึงแล้ว หลังจากที่ทั้งสองคนลงจากรถ ก็ให้ความร่วมมือกับตำรวจเป็นอย่างดีในการอธิบายสถานการณ์ ตำรวจฟังและบันทึกคำให้การไปด้วย ในตอนที่บันทึกคำให้การเสร็จ หันมามองฉันอย่างไม่เข้าใจนัก“ก็มีพยาน นี่นา แล้วคุณจะตื่นกลัวทำไม?” “ก่อนหน้านี้ฉันเคยติดคุกมาก่อนค่ะ ดังนั้นครั้งนี้ฉันเลยกลัวมาก” ฉันยิ้มบางๆ พวกเขายินดีเป็นพยานให้ฉัน ฉันก็วางใจแล้ว ท่าทางก็ไม่ตื่นตระหนกอีกแล้ว เมื่อใกล้จะกลับ ตำรวจได้บอกเรื่องเกี่ยวกับจิณณากับฉัน ว่ากลางดึกของเมื่อวานมีคนพบเธอแล้ว แต่สถานการณ์ ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ สถานการณ์ไม่ค่อยดี? หรือว่าเด็กจะไม่อยู่แล้ว ฉันเดาว่าอย่างนั้น แต่ว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน หลังจากตำรวจไปแล้ว ชุดาได้ถามฉันถึงเรื่องการทำงานออกแบบ เพราะว่าเธอช่วยฉันไว้ ฉันจึงเชื่อใจเธอมาก โดยปกติแล้วยังมีข้อซักถามอีก จึงช่วยพวกเขาเรื่องภาพร่างแบบสามมิติรวมถึงการแก้ไขเปลี่ยนแปลงสถานที่ ฉันนั่งรถกลับบ้าน และซื้อของบางอย่างที่ซุปเปอร์มาร์เกต ตอนที่ทำกับข้าวอยู่ในบ้านก็อดคิดไม่ได้ จิณณาเกิดเรื่องขึ้น ถ้าหากหาผู้ที่อยู่เบื้องหลังตัวจริงไม่เจอ เงาของคนร้ายจะต้องทาบทับบนตัวฉัน ต้องเป็นไปตามคาดอย่างแน่นอน ฉันยังทำกับข้าวไม่เสร็จ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น บนหน้าจอมีหมายเลขแปลกๆ ปฏิกิริยาตอบสนองแรกคือฉันคิดว่าเป็น ลูกค้า จึงรับโดยไม่คิดอะไร แต่คาดไม่ถึงเลยว่า เมื่อรับสาย จะเป็นเสียงเกรี้ยวกราดของชวลัย“ณิชา แกจะต้องไม่ตายดี มโนธรรมของ แก ถูกหมากินไปแล้ว ถึงทำร้ายจิณณาได้อย่างคิดไม่ถึงขนาดนี้ ฉันจะฆ่าแก!” ฉันฟังโดยไร้อารมณ์ใดๆอยู่สักพัก ก็กดวางสาย จากนั้น ก็ตั้งค่าเบอร์นี้เป็นแบล๊คลิสต์ ก่อนหน้านี้ฉันได้ตั้งค่าเบอร์โทรของชวลัยกับปณัยเป็นแบล๊คลิสต์ไปแล้ว ที่จริงพวกเขาไม่สามารถโทรหาฉันได้ ตอนนี้เพื่อที่จะด่าฉัน ถึงขนาดที่ต้องใช้เบอร์ใหม่ ดูแล้ว เรื่องของจิณณาครั้งนี้คงเป็นเรื่องใหญ่ แต่มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันเสียหน่อย เช้าวันต่อมา ฉันไปถึงบริษัท เมื่อฉันเข้าไปในสำนักงาน ก็เห็นเพื่อนร่วมงานหลายคนกำลังจับกลุ่มพูดคุยกัน พอ มองเห็นฉันเดินเข้ามา ก็หยุดชะงักสิ่งที่กำลังทำกันทันที สายตาของหลายคนมองมาที่ฉัน แต่ไม่มีใครพูดอะไร ฉันเองก็ไม่ได้สนใจเช่นกัน ชวารีเห็นฉันไม่มีปกิกิริยา ดูเหมือนจะทนเก็บไว้ไม่ไหว ลุกขึ้นและเข้ามาถามว่า“ณิชา พี่สาวของเธอถูกคนร้าย ข่มขืนนะ ทำไมเธอถึงไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยแม้แต่น้อยล่ะ? “อะไรนะ?” ฉันตกใจ หันไปทางชวารี ชวารีมีท่าทีแปลกใจ“นี่เธอยังไม่รู้จริงๆเหรอ? มีคนโพสต์ลงบนอินเตอร์เนตแล้วนะ ว่าพี่สาวของเธอ คู่หมั้นของ ดนุนัย ถูกพวกอันธพาลลักพาตัวไปข่มขืนเมื่อคืนก่อน” ฉันมีสีหน้าสับสน รีบหยิบโทรศัพขึ้นมา และเปิดเว่ยป๋อ ค้นได้อย่างง่ายดาย… จริงๆด้วย เรื่องนี้มีการแพร่กระจายผ่านอินเตอร์เนตอย่างถล่มทลาย ไม่ใช่เพราะจิณณามีชื่อเสียง แต่เป็นเพราะดนุนัยมีชื่อเสียงอย่างมาก เขาเคยเป็นคนรักในฝันของหญิงสาวจำนวนมาก เคยผ่านการแต่งงานมาแล้ว หลังจากที่เกิดเรื่องไม่คาดฝันที่ แสนอึกทึกครึกโครมมามาก เขาก็บอกว่าต้องการแต่งงานใหม่อีกครั้งกับจิณณา เป็นเรื่องราวมากมาย ที่แพร่กระจายในอินเตอร์เนต ถึงแม้ว่าทุกคนจะไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ แต่ความคิดเห็นที่มีต่อบ้านจันทร์นั้นรุนแรงมาก ทุกคนคิดว่า : คนๆหนึ่งแต่งงานสองครั้ง? นี่ไม่ใช่การล้างผลาญเงินของดนุนัยงั้นเหรอ? ตอนนี้จิณณามีข่าวออกมาว่าโดนพวกอันธพาลข่มขืน มีความคิดเห็นด้านล่างที่ไม่สามารถบรรยายได้มากขึ้น ความคิดเห็นจำนวนมากล้วนแล้วแต่ [โดนข่มขืนก็ดีแล้ว ไม่อย่างนั้นพวกคุณหนูคุณนายจะเอาแต่คิดว่าตัวองผู้ดี เสียเต็มประดา] [พวกอันธพาลพวกนี้ใช้ได้เลย X คนเดียวกันกับของดนุนัย] และยังมีคำพูดที่ชั่วร้ายอีกมากมาย ทั้งยังมีความคิดเห็นที่เหมือนจะเป็นของผู้หญิงบอกว่า เมื่อจิณณาโดนข่มขืนแล้ว ย่อมไม่คู่ควรกับดนุนัยอีกต่อไป ให้รีบหลีกทางไปซะ! ฉันอ่านความคิดเห็นเหล่านี้แล้ว ภายในใจของฉันรู้สึกแปลกๆ ถึงแม้ว่าเรื่องทั้งหมดฉันเองก็คิดว่าเป็นที่จิณณาที่หาเรื่องใส่ตัว แต่ว่าพอเห็นคนในอินเตอร์เนตพูดเช่นนี้ ในใจฉัน ก็รู้สึกกระอักกระอ่วน ในตอนที่ฉันกำลังอ่านข้อมูลเหล่านี้อยู่ ชวารีที่อยู่ข้างๆพูดว่า“ฉันได้ยินว่าเมื่อวานนี้ตำรวจมาหาเธอ ยิ่งไปกว่า นั้นยังมีคนพูดว่า เมื่อนานมาแล้วตอน ที่ทุกที่มีแต่คำว่า [ณิชา สุขสันต์วันเกิด] เป็นดนุนัยซื้อให้เธอ…”