ตอนที่ 117รู้หน้าไม่รู้ใจ!

ต๭นที่ 117รู้หน้าไม่รู้ใจ! ชวารีพูดถึงครึ่งประโยค เพื่อนร่วมงานคนอื่นก็พูดว่า“เธอเป็นคนลงมืองั้นเหรอ?” “จริงด้วย เธอกับดนุนัยจริงๆแล้วมีความสัมพันธ์ยังไงกันแน่?” “พี่สาวของธเอถูกพวกอันธพาลขืนใจแล้ว แปลว่าเธอไม่ต้องลงแรงแข่งขันแล้วใช่ไหมล่ะ?” เหล่าเพื่อนร่วมงานต่างพูดคุยกัน ในใจของทุกคนล้วนไม่ต่างกัน คือมีทัศนคติที่ชื่นชอบในการซุบซิบนิทา โดยเฉพาะอย่างยิ่งชวารี ปีนั้นที่จิณณาให้ชลิตมาทำร้ายฉัน รวมไปถึงการตั้งศพภรรยาของชลิตไว้ที่ปากประตู บริษัท เธอก็รู้ ในเวลานั้นคนของบริษัทเตชิตฯส่วนใหญ่มีภาพความคิดเกี่ยวกับฉันไม่ค่อยดี รวมถึงเธอด้วย ฉันมองคนเหล่านี้ แล้วพูดย้ำทีละคำว่า“ความสัมพันธ์ของฉันและคู่หมั้นของจิณณา ก็คือความสัมพันธ์แบบ เดียวกันของพวกเรากับผู้จัดการดนุนัย เหมือนกับพวกเธอทุกคน และกับเขาก็เหมือนกัน” ถึงแม้ว่าฉันจะพูดวนไปมา แต่ก็นับว่าได้อธิบายให้เข้าใจแล้ว “แต่ก่อนหน้านี้เธอก็ผสมสารฟอร์มัลดีไฮด์ระดับสูงใส่ห้องทำงานของเธอเธอกับเธอมีเรื่องไม่พอใจกันใช่ ไหม?” ชวารีไม่ลดละ “ฉันกับเธอมีเรื่องไม่พอใจกัน แต่ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสารฟอร์มัลดีไฮด์ หรือเรื่องครั้งนี้ฉันก็ไม่เกี่ยวข้องด้วย”ฉัน มองเธอแล้วพูดอย่างหนักแน่น“ถึงแม้จะไม่พอใจกันอย่างมาก ฉันก็คงไม่หาคนไปข่มขืนเธอหรอกค่ะ” พูดจบฉันก็นั่งลง ไม่พูดอะไรกับพวกเขาอีก แต่อย่างไรก็ตามหลังจากที่ฉันตรวจสอบการโพสต์ในโลกออนไลน์เกี่ยวกับจิณณา ฉันพบว่า ดูเหมือนว่าจิณณาจะหนีไปได้ในกลางดึกจนถึงบ้านไร่ที่อยู่ชานเมือง และขอให้พวกเขาช่วยแจ้งตำรวจ จากนั้น ลูกชายของบ้านไร่ที่เพิ่งจะอายุครบสิบหกปีเต็ม เห็นจิณณาเป็นเช่นนี้ก็ถ่ายรูปเธอไว้ แล้วโพสต์ลงอินเตอร์เนต เรื่องนี้จึงถูกเปิดเผยแพร่กระจายออกไป ฉันพูดกับชวารีและเพื่อนร่วมงานแล้วว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรเลย พวกเขาเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ว่ามีคนกลุ่มหนึ่งที่ไม่เชื่อเลย คนกลุ่มนั้นก็คือคนของบ้านจันทร์ ในตอนบ่ายฉันเพิ่งจะพักทานข้าวกลางวันเสร็จ ก็ได้รับสายจากโรงพยาบาลทนุธรรม คนโทรเป็นหมอคนหนึ่ง ดู เหมือนจะมีคนบอกให้เขาโทรมาแจ้งกับฉันว่า ชยานีอยู่ที่โรงพยาบาล เมื่อได้ยินข่าวนี้ฉันอดตกใจไม่ได้ ฉันขอลาหยุดทันทีแล้วตรงไปยังโรงพยาบาล ฉันไปถึงโรงพยาบาล พอได้หมายเลขห้องของชยานีแล้วก็ตรงขึ้นไปชั้นบน! ชยานีอยู่ที่ชั้น 9 เมื่อฉันออกจากลิฟท์ก็เห็นคนๆหนึ่งที่คุ้นตาอยู่ตรงทางเดินของตึก โรศนี นับตามลำดับอาวุโสแล้ว เธอควรจะเป็นน้องสะใภ้ของฉัน แต่เธอก็เหมือนกับคนอื่นๆในบ้านจันทร์ หลังจากฉันเข้าไปในบ้านจันทร์แล้วแม้แต่จะมองฉันแบบเต็มตายังไม่มี เลย ตอนนี้เธอกำลังโทรศัพท์ ตอนแรกฉันต้องการจะเดินเข้าไปข้างใน กลับได้ยินเธอพูดว่า“ฉันดูแล้วครั้งนี้แม่คงจะผ่านเรื่องนี้ไปได้ยาก เธอ รีบให้ทนายความทำพินัยกรรมปลอมเถอะ ไม่อย่างนั้นพอถึงเวลาบ้านพี่ชายของฉันที่มีสัตว์ป่าอยู่สองตัว คงจะได้ หุ้นมากกว่าฉันอย่างแน่นอน!” สัตว์ป่าสองตัว? ฉันเกิดความประหลาดใจ หรือว่าโรศนีหมายถึงฉันกับจิณณา? ปกติแล้วถึงแม้ว่าเธอจะไม่ดีกับฉัน แต่กับจิณณานั้นเธอก็ดีด้วย แต่ลับหลังแล้วเธอคิดว่าฉันกับจิณณาเป็นพวก เดียวกัน? “รีบๆทำในสองสามวันนี้แหละ พี่ชายของฉันช่วงนี้ใจอยู่กับตัวลูกสาว ไม่สามารถมาดูแลเรื่องพวกนี้ได้แน่นอน” ฉันได้ยินโรศนีพูดแบบนี้ ก็รู้สึกแปลกใจ หรือว่า คนที่ทำร้ายจิณณาคือโรศนี? จุดประสงค์ก็คือต้องการเปลี่ยนพินัยกรรม? ฉันต้องการฟังอีก แต่โรศนีกลับวางสายเสียแล้ว และเดินเข้าไปที่ห้องผู้ป่วย ฉันเองก็ออกมาจากมุมตึกแล้วเดินไปที่ห้องผู้ป่วยเช่นกัน ยังไม่ถึงปากประตูก็ได้ยินเสียงโรศนีร้องไห้คร่ำครวญ“คุณแม่คะ คุณแม่จะต้องดีขึ้นแน่ๆค่ะ!” แสดงละครได้ดีจริงๆ ฉันเดินไปถึงประตูห้องผู้ป่วย ถึงแม้ว่าประตูจะเปิดอยู่ แต่ฉันก็เคาะประตูเบาๆ โรศนีหันหน้ามา พอมองเห็นฉัน เธอเหมือนเป็นบ้าไปแล้ว ตะโกนเสียงดังว่า“เธอยังมีหน้ามาอีกเหรอ!” พูดแล้วก็ลุกขึ้นยืนตรงมาทางฉัน ยังไม่ทันที่ฉันจะหาที่หลบ ก็ได้ยินเสียงอันอ่อนแอของชยานีดังขึ้นจากด้านหลัง“โรศนี กลับมา” เธอลุกขึ้น ฉันจึงมองเห็นชยานี ชยานีนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดเผือด ดูอ่อนแออย่างมาก ร่างกายดูซูบผอมไปทั้งตัว หลังมือแขวนสายน้ำเกลือ เมื่อโรศนีถูกชยานีพูดเช่นนั้น ถึงแม้จะหยุดเดินเข้ามาแล้ว แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้น“คุณแม่!ครั้งนี้ ยังจะเข้าข้างเธออีกเหรอ? เรื่องของจิณณา นอกจากเธอแล้ว จะมีใครทำเรื่องแบบนั้นได้อีก!” “ไม่ใช่ฉันนะคะ” ฉันยืนตรงประตูแล้วพูดอย่างสงบ “ไม่ใช่เธอ? ไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใครได้อีก!” เธอท้าวเอว ท่าทางเหมือนชวลัยอย่างยิ่ง ฉันมองดูเธออย่างสงบ พูดอย่างใจเย็นว่า“ฉันเพิ่งจะได้ยินคุณพูดโทรศัพท์ที่ข้างนอกนั่นว่า ต้องการจะเปลี่ยน พิ…” “แกนังคนสารเลว! ทำร้ายจิณณาแล้วยังมีหน้ามาอีก!” ฉันยังพูดไม่จบ ทันใดนั้นโรศนีก็ตะโกนเสียงดัง ตรงเข้ามาผลักฉันจนออกไปด้านนอกห้องผู้ป่วย! เมื่ออกมาข้างนอกแล้ว เธอเตือนฉันด้วยสายตา“แกได้ยินอะไรมา?” “ก็ไม่มีอะไร…”สายตาของฉันมองไปทางอื่น พูดตามที่ตัวเองต้องการว่า“แค่ได้ยินคุณพูดว่า เพื่อไม่ให้บ้านพี่ ชายของคุณมีจำนวนหุ้นเพิ่มขึ้น ดังนั้นเลยจะให้ทนาย…” “พอแล้ว!” ได้ฟังฉันพูดเช่นนี้ โรศนีก็รู้แล้วว่า เรื่องที่ฉันควรได้ยิน หรือไม่ควรได้ยิน ฉันได้ยินทั้งหมดแล้ว ฉันไม่ได้พูดต่อ โรศนีมองฉันอย่างระแวดระวัง“ฉันมีเพื่อนคนหนึ่งทำงานที่ศาล คำที่เพิ่งพูดไป ถ้าเธอกล้าไปบอกคนอื่นแม้ เพียงครึ่งคำ คดีนี้ อย่าคิดว่าจะชนะได้เลย!” “โอ้ โอ้ งั้นหรือคะ?ฉันต้องลองดูหน่อยแล้ว” ครั้งนี้ฉันไม่กังวลใจแล้ว เพราะว่าดรัณและชุดาไม่ใช่วีวี่ ฉันมีหลักฐานการขาดงาน ใครก็อย่าคิดจะวางหลุมพรางใส่ฉันได้ โรศนีคิดจะพูดต่อ แต่ในห้องผู้ป่วยมีเสียงเกิดขึ้น พวกเราต่างเข้าไปดู ชยานีที่กำลังอ่อนแอต้องการลุกจากเตียง! พวกเราทั้งคู่รีบพุ่งตรงเข้ามา ฉันเข้าไปพยุงชยานี แล้วพาท่านกลับมาบนเตียง พูดอย่างเป็นห่วงว่า“คุณยายค่ะ อย่าขยับค่ะ” ชยานีไม่มองที่ฉัน แต่มองไปทางโรศนีที่อยู่ด้านหลังของฉัน“แม่พูดไปแล้วนะ ว่าเรื่องครั้งนี้กับณิชาไม่ได้ เกี่ยวข้องกัน” น้ำเสียงของท่านแม้จะอ่อนแรง แต่ก็ยืนยันหนักแน่น เมื่อได้ยิน ฉันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอบอุ่นใจ “แม่คะ คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจนะคะ!”โรศนีพูดอย่างไม่พอใจ “พอได้แล้ว”ชยานีโบกมือ“เธอเองก็อยู่เฝ้ามาทั้งวันแล้ว ตอนนี้ณิชามาแล้ว เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ” “แม่!” โรศนีมีความลังเล ชยานียืนยันให้เธอกลับไป เธอจึงต้องกลับไปอย่างไม่มีทางเลือก เมื่อโรศนีไปแล้ว ฉันจึงถามชยานีว่าเกิดอะไรขึ้น ชยานีถอนใจยาว แล้วจึงเล่าถึงต้นสายปลายเหตุ ปรากฏว่า ในวันนั้น จิณณาอยู่ที่ประตูของบริษัท หลังจากวางกับดักใส่ฉันแล้ว เธอก็ไปกินข้าวกับดนุนัย แต่ไม่รู้ว่าทั้งสองคนพูดคุยเรื่องอะไรกัน ค่ำวันนั้นหลังจากที่ดนุนัยส่งจิณณากลับบ้านแล้ว จิณณาก็เป็นบ้าอยู่ที่ บ้าน แล้วยังทะเลาะกับปณัยและชวลัยด้วย จากนั้นก็ออกจากบ้านไปคนเดียว จากนั้นทั้งวันก็ไม่กลับมาเลย วันต่อมาบ้านจันทร์จึงรู้สึกตัวว่าเธอหายสาบสูญไป เมื่อเกิดเรื่อง ชวลัยก็นึกถึงเรื่องที่จิณณาพูดว่าเคยมาพบฉัน แต่ว่า ชยานีไม่ได้บอกอีกเรื่องหนึ่งให้ฉันฟัง มันเป็นเวลานานมากก่อนหน้านั้น เพราะจิณณาอยู่บ้านทั้งวัน ตอน กลางคืนที่ไม่ได้กลับบ้านนั้นเป็นช่วงเวลาที่สั้นมาก เพราะฉะนั้นทั้งวันไม่กลับบ้าน ชวลัยก็ต้องรู้ตัวแล้ว เรื่องนี้ทำให้ฉันประหลาดใจมาก ฉันอยู่เฝ้าชยานีที่โรงพยาบาล จนช่วงพลบค่ำน้าหมุยก็เอาโจ๊กมาส่ง ในขณะที่กำลังป้อนโจ๊กให้ชยานี ก็มองเห็นชวลัยและปณัยเดินถือผลิตภัณฑ์บำรุงสุขภาพเข้ามาในห้องผู้ป่วย พวกเขาเห็นฉันแล้ว ใบหน้ายิ้มแย้มก็เปลี่ยนเป็นโกรธเคืองในชั่วพริบตา