ตอนที่ 118 ทุกคนต่างสงสัยฉัน

ต๭นที่ 118 ทุกคนต่างสงสัยฉัน “ณิชา แกโผล่ออกมาได้แล้วสินะ!”ชวลัยขว้างโทรศัพท์และข้าวของลง แล้วพุ่งตรงมาหาฉัน“แกทำร้าย จิณณาได้สำเร็จแล้วนี่! ฉันจะฆ่าแก!” ชวลัยพูดแล้วเดินตรงเข้ามาข้างหน้า สองมือยื่นตรงมาที่คอของฉัน! “แค่กแค่กแค่ก!” ฉันไออย่างหนัก! ฉันเอื้อมมือไปข้างหน้า แล้วแกะนิ้วมือทีละนิ้วของชวลัย ปณัยเข้ามาพูดว่า“ตอนนี้อยู่ต่อหน้าคุณแม่นะ เธอพอได้แล้ว!” “แต่มันทำร้ายจิณณาอย่างทารุณขนาดนี้ แล้วยังบล็อกเบอร์พวกเราอีก!”ราวกับว่าชวลัยสะสมความโกรธแค้น นมาเนิ่นนาน ในที่สุดก็ค้นพบที่ระบาย ถึงแม้ว่าปณัยจะเห็นฉันแล้วก็เกิดอาการตื่นเต้น แต่เห็นได้ชัดว่าไม่เหมือนแบบที่ชวลัยเป็น ชยานีที่อยู่บนเตียงพูดอย่างระโหยโรยแรงว่า“ปล่อยมือนะ! พวกเธอยังเห็นฉันอยู่ในสายตารึเปล่า!” เมื่อปณัยได้ยินคำพูดของชยานี ก็รีบเข้าดึงชวลัย“บอกให้ปล่อยมือไง!” ปณัยแรงเยอะมาก ชวลัยถึงกับตัวโยกคลอนจนเกือบจะล้มลง ฉันก็ได้รับแรงสะเทือน พุ่งไปข้างหน้า แต่ยังดีที่มีกำแพงด้านข้างพยุงไว้ ไม่ถึงกับล้มลงไป ถึงแม้ว่าชวลัยจะปล่อยมือแล้ว แต่ยังไม่ยอมลดละ“ณิชา แกทำเรื่องโหดร้ายป่าเถื่อนแบบนี้ได้ยังไง! จิณณา เป็นพี่สาวของแกนะ!” “แล้วยังไงคะ?” “แล้วยังไง?”เมื่อชวลัยได้ยินฉันพูดเช่นนี้ ก็ตะโกนทันที“คุณดู คุณดูสิ เธอยอมรับแล้ว!” “ณิชา...” ปณัยเรียกชื่อฉันด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ ฉันเห็นเขากำมือแน่น เส้นเลือดที่หลังมือนูนออกมา ฉันพิงกำแพง พูดอย่างสงบเยือกเย็นว่า“ฉันไม่ยอมรับค่ะ ฉันไม่ได้ทำเรื่องนี้ และฉันไม่เกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น ฉัน มีพยาน” “ยังจะตีสำนวน! นั่นเป็นเพระาแกให้คนอื่นทำ!”ชวลัยเดือดดาลมาก เธอชี้มาที่ฉัน“ในตอนนั้นจิณณาอาจจะ ทำให้แกต้องติดคุกสองปี แต่แกกลับทำให้เธอถูกขืนใจ แกมันไม่ใช่คน!” เหอะๆ ต่างมุมก็ต่างความรู้สึก ถูกข่มขืนกับการติดคุก ฉันไม่รู้ว่าอันไหนเบากว่ากัน อย่างไรก็ตามฉันมองไปที่ใบหน้าชยานี ไม่ได้พูดกับชวลัย และพูดต่ออีกว่า“เรื่องนี้ไม่มีเกี่ยวอะไรกับฉัน พวก คุณตรวจสอบดูได้ตามสบาย ยิ่งไปกว่านั้นฉันไม่ได้สนใจดนุนัยแล้ว มันไม่มีเหตุผลที่ฉันจะทำร้ายเธอ” ฉันพูดอย่างใจเย็นสุดๆ สุดท้ายแล้วถ้าคนในบ้านของจิณณามองฉันเป็นเช่นนี้ แม้แต่คนภายนอกก็คงไม่ต่างกัน แต่เรื่องพวกเขาไม่สามารถกระตุ้นอารมณ์ใดๆของฉันได้เลย ปณัยที่ยืนอยู่ด้านข้างไม่เอ่ยอะไร ชวลัยร่ำไห้ขึ้นมา แล้วนั่งลงบนโซฟาในห้องผู้ป่วย ร้องไปด้วยพูดไปด้วยว่า“ต้องเป็นเธอแน่นอน ถ้าไม่ใช่เธอก็ ไม่มีคนอื่นแล้ว” คำพูดของชวลัยทำให้ฉันสะดุ้ง จริงสินะ ถ้าไม่ใช่ฉัน แล้วจะเป็นใครได้อีก? แต่ฉันก็รู้ว่าตัวเองรู้สึกกลัว“เป็นใครก็ไม่เกี่ยวกับฉันค่ะ ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ฉันอยู่ดี และการหาตัวคนร้ายก็เป็น หน้าที่ของตำรวจ” “อย่าเพิ่งเดามั่วซั่วเลยรอให้หนูจิณฟื้นขึ้นมาก่อนเถอะ”ชยานีเอ่ยปากพูด ท่านมองไปที่ชวลัยที่กำลังร้องไห้ “บางทีอาจจะเป็นอุบัติเหตุก็ได้ ข้างนอกนั้นก็ไม่ปลอดภัย เธอออกไปข้างนอกตอนดึกๆ แล้วยังเป็นเด็กผู้หญิง อีก...” “เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้!” ชวลัยพึมพำ ที่แท้จิณณายังไม่ฟื้น? เรื่องนี้ทำให้ฉันประหลาดใจ ตอนที่โต้เถียงกันอยู่นั้น ก็มีพยาบาลคนหนึ่งจากด้านนอกเข้ามาแจ้งว่า“คนไข้เตียงหมายเลขสามฟื้นแล้วค่ะ” ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าจิณณาพักอยู่ที่ไหน แต่ฉันสามารถทายได้เลยว่าเป็นเธอ พยาบาลพูดจบ ชวลัยลุกขึ้นอย่างตื่นเต้น และเดินออกไปข้างนอกกับปณัย ชยานีขยับไม่ได้ เดิมฉันคิดว่าจะอยู่ดูแลชยานี แต่ชยานีตบมือฉันและพูดว่า“เธอก็ไปดูเถอะ” ในความคิดของท่าน พวกเรายังคงเป็นครอบครัวเดียวกัน ฉันลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่ก็ตกปากรับคำ ฉันออกมาและดูหมายเลขเตียง ในที่สุดเจอห้องผู้ป่วยของจิณณา ฉันยืนอยู่ตรงปากประตู ได้ยินเสียงจิณณาร้องไห้อยู่ข้างใน เธอพูดว่า“กว่าหนูจะตั้งท้องลูกของดนุนัยได้มันยากลำบากมาก แต่สุดท้ายก็ไม่มีแล้ว! หนูควรจะทำอย่างไรดี... บ้านสุทรรศน์ฯก็เตรียมจัดงานแต่งงานใหม่ให้กับดนุนัยแล้ว หนูไม่มีลูกแล้ว ไพ่ใบ สุดท้ายก็ไม่มีแล้ว...” เธอร้องไห้อย่างจริงใจมาก ก่อนหน้านี้ฉันได้เห็นเธอแสดงละครอยู่บ่อยครั้ง แต่ว่าครั้งนี้ จากน้ำเสียงของเธอ สามารถมองออกว่าเธอร้องไห้ จริงๆ และร้องอย่างเจ็บปวดใจ แต่แล้วฉันก็ได้ยินเสียงสะอื้นนั้น มีความเกลียดชังในน้ำเสียงอย่างรุนแรง“ณิชา! ต้องเป็นมันแน่ๆ! ต้องเป็นมัน ใช้คนมาทำแน่ๆ!” ใช่จริงๆ จิณณาเองก็สงสัยฉัน “ไม่ใช่ฉันนะ” ฉันเดินเข้าไปโดยไม่คิดเลย พอมองเห็นฉันเข้าไป จิณณาก็ตาแดงแล้ว แม้เตียงจะมีที่กั้นแต่เธอก็ยังจะกระโดดลงมา แต่กลับถูกปณัยห้ามไว้ “ปล่อยหนูนะพ่อ!”จิณณามองมาที่ฉัน“พูดเหลวไหล ต้องเป็นแกแน่ๆ ไม่ใช่แกแล้วจะเป็นใครได้อีก!” “ถูกแล้ว แม่กับหนูคิดเหมือนกัน แม่กำลังคิดว่า นอกจากเธอแล้ว จะเป็นใครได้อีก!” ชวลัยที่อยู่ด้านข้างตอบรับ ฉันมองออกว่า ทั้งสองคนนี้ หรือ ทั้งสามคนนี้ เชื่ออยู่ในใจตลอดว่าเป็นฉัน ไม่ว่าในตอนนี้ฉันจะพูดอะไรก็ตาม พวกเขาล้วนแต่ไม่เชื่อ ฉันส่ายหน้า แล้วเอ่ยว่า“เชื่อไม่เชื่อก็ช่างเถอะค่ะ” จากนั้นก็เดินออกประตูไป ฉันเพิ่งจะออกจากประตูมาได้ไม่กี่ก้าว มองเห็นประตูลิฟท์ที่อยู่สุดปลายทางเดินเปิดออก ดนุนัยสวมสูทก้าวเท้าไวๆเดินออกมา ท่าทีสงบ แต่ยังคงมีความกังวล สายตาพวกเราทั้งคู่จ้องมองกัน และตกตะลึงไปชั่วขณะ แต่ฉันก็ก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว ต้องการจะเดินผ่านเขาไป ชายหนุ่มเหมือนกับกำแพงสีดำทะมึนที่ขวางทางฉันอยู่ มีความรู้สึกสับสนในใจของฉันที่ไม่สามารถพูดออกมาได้ ฉันก้มหน้าลง และพยายามปิดบังอารมณ์ในใจของตัวเองเอาไว้ แล้วพูดว่า“ผู้จัดการดนุนัย จิณณาอยู่ที่เตียง หมายเลขสามค่ะ” พูดจบแล้ว ชายหนุ่มกลับไม่พูดอะไรเลย ตลอดโถงทางเดินตึกผู้ป่วย ได้ยินแต่เสียงร้องไห้อันแผ่วเบาของจิณณาดังออกมา ผ่านไปครู่หนึ่ง ดนุนัยจึงพูดว่า“ผมไม่ได้อยากถามเรื่องนี้” “อย่างนั้นผู้จัดการดนุนัยอยากถามเรื่องอะไรเหรอคะ? หรืออยากจะถามว่าฉันเป็นคนทำหรือเปล่า?”ทันใดนั้น ฉันก็นึกถึงสายตาที่สงสัยในตัวฉันของทุกคน ฉันเงยหน้ามองดนุนัยอย่างทนไม่ไหวและพูดด้วยน้ำเสียงมุ่นมั่นเด็ด ขาด ไม่มีความสงสัยในแววตาของชายหนุ่มเลย มันดูสงบนิ่ง จนเหมือนกับว่าไม่ว่าฉันจะพูดเรื่องอะไรก็ไม่เกี่ยวกับเขา อย่างไรก็ตามฉันยังพูดว่า“ผู้จัดการดนุนัยคะ ฉันไม่ได้ทำนะคะ มันไม่ได้เกี่ยวกับฉันเลย ถ้าคุณไม่เชื่อก็ไปตรวจ สอบดูได้ แต่ว่าครั้งนี้ฉันมีพยานหลักฐานเป็นที่แน่ชัด อย่าคิดว่าจะส่งฉันเข้าคุกได้ง่ายๆอีก” ฉันพูดจบแล้ว ต้องการเดินเลี่ยงดนุนัยออกไป ตอนที่ก้าวเท้า ข้อมือก็ถูกชายหนุ่มจับไว้ หังใจของฉันตื่นเต้นมาก ฉันหันกลับไปแล้วพูดกับชาบหนุ่มอย่างใจเย็นว่า“ผู้จัดการดนุนัย ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือคะ?” ชายหนุ่มมองดูฉัน ดวงตาดำขลับเหมือนจะจ้องลึกลงไป ราวกับว่าต้องการค้นหาอะไรบางอย่างจากใบหน้าของ ฉัน แต่ทว่าท้ายที่สุดแล้ว อาจจะทำให้เขาผิดหวัง เมื่อชายหนุ่มมองพอแล้วจึงพูดว่า“เธออย่าลืมเรื่องลงทะเบียนเข้าร่วมการแข่งขันนะ” พอเขาบอก ฉันถึงนึกขึ้นได้ว่ายังมีเรื่องนี้ เพียงแต่ ที่ทำให้ฉันประหลาดใจคือ เขาเจอฉันแล้วแต่กลับบอกกับฉันเพียงแค่เรื่องนี้