ตอนที่ 119นั่นคือฉันจะอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต

ต๭นที่ 119นั่นคือฉันจะอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต “ขอโทษด้วยค่ะ ผู้จัดการดนุนัย พอดีว่าฉันไม่สนใจเรื่องนี้” ฉันตอบตามความจริง จากนั้นก็ก้มหน้ามองมือที่ดนุนัยจับเอาไว้ แล้วเงยหน้ามองเขา“ผู้จัดการฯคะ คู่หมั้นของคุณเพิ่งจะเสียลูกไป ตอนนี้กำลังร้องไห้อยู่ข้างในนะคะ คุณมาจับฉันเอาไว้แล้วพูดเรื่องให้เข้าร่วมการแข่งขันออกแบบ…อย่างนี้มันดู ไม่ดีนะคะ” แต่ว่าคำพูดของฉันไม่ได้เปลี่ยนแปลงการกระทำของดนุนัยได้เลย ชายหนุ่มมองฉัน และขมวดคิ้วจนแทบจะชนกัน และพูดถึงเรื่องการแข่งขันออกแบบตกแต่งภายในต่อ“การ แข่งขันครั้งนี้ ผมเชิญนักออกแบบฯที่ดีที่สุดระดับนานาชาติมาเป็นผู้ตัดสิน ถ้าหากชนะมันจะเป็นต้นทุนที่มีมูลค่า มาก” “…” ฉันมองดนุนัยอย่างมึนงง การกระทำที่ไม่ชัดเจนเช่นนี้ เขาคิดจะทำอะไรกันแน่นะ ชายหนุ่มเห็นฉันไม่พูดอะไร จึงพูดต่อว่า“ถ้าหากเธอต้องการจะจัดการทุกอย่างด้วยตัวเองในอนาคต การ แข่งขันครั้งนี้จะเป็นโอกาสที่ดีมากๆ และเป็นช่องทางลัดในการช่วยเหลือตัวเองของเธอด้วย” คำพูดของดนุนัยทำให้ฉันสับสนมากขึ้นว่าเขาต้องการแสดงออกถึงเรื่องอะไรกันแน่ แต่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า คำพูดของเขาได้กระตุ้นฉัน ในตอนที่ฉันยังไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ ดนุนัยพูดอีกว่า“กรรมการที่ตัดสินมี แลนซ์•แฮร์ริ อยู่ด้วย” เดิมทีฉันแค่ใจเต้น แต่ในตอนที่ได้ยินชื่อนี้ ฉันมองเขาด้วยสายที่ไม่อยากจะเชื่อ“ใครนะคะ?” “แลนซ์•แฮร์ริ” ดนุนัยทวนชื่อนี้ซ้ำอีกครั้ง บุคลนี้สามารถกล่าวได้ว่าเป็นนักออกแบบตกแต่งภายในที่มีชื่อเสียงที่สุดในบรรดานักออกแบบฯยุคนี้ เรียกได้ว่าเป็นอัจริยะที่โคตรจะบ้า เขาไม่ได้เป็นแค่นักออกแบบฯแต่ในเวลาเดียวกันยังเป็นสถาปนิกด้วย งานออกแบบของเขามีความคิดที่เป็นหนึ่ง มีสไตล์เด่นชัดของตัวเอง งานสถาปัตย์ทั้งด้านนอกและในสัมพัน์กัน รวดเดียวไม่มีสะดุด สรุปคือ หากได้พบกับเขาสักครั้ง แล้วได้ฟังเขาพูดเกี่ยวกับผลงานของเขาเพียงไม่กี่คำ ก็เป็นความฝันของนัก ออกแบบฯจำนวนมากแล้ว แต่ว่าน่าเสียดาย เขาเป็นคนแปลกที่ไม่เคยเข้าร่วมงานสาธารณะ แม้แต่ประธานาธิบดีจะพบเขา เขาก็ไม่ไป แล้วจะมางานแข่งขันเล็กๆนี้ได้อย่างไร? ฉันจ้องมองดนุนัยคิดว่าจะสามารถค้นหาคำตอบเจอจากแววตาของเขา แต่ดวงตาดำขลับของเขากลับเหมือนกับ สายน้ำที่นิ่งและลึก เลยค้นไม่เจอคำตอบที่ฉันต้องการ ฉันดึงมือออกจากมือของดนุนัย แต่ดึงไม่ออก ทำได้แค่เงยหน้าพูดกับเขาว่า“ขอบคุณผู้จัดการฯมากค่ะที่เตือนสติ ฉันจะพิจารณาให้ดีค่ะ คุณรีบไปเยี่ยมคู่หมั้น ของคุณเถอะค่ะ” ดนุนัยลดสายตาลงมองฉัน มองอยู่นานแล้วเอ่ยว่า“ทุกเรื่องที่ผมทำล้วนมีสาเหตุ เธอให้เวลาผมจัดการหน่อยนะ ผม…” “ผู้จัดการดนุนัยคะ”ฉันเดาออกแล้วว่าเขาต้องการอะไรจากคำพูดประโยคหลัง จึงตัดบทว่า“ในวันที่คุณเดิน ไป นั่นคือคุณได้เลือกแล้ว หลังจากนี้ความสัมพันธ์ของฉันกับคุณก็คือความสัมพันธ์ระหว่างผู้บังคับบัญชาและผู้ใต้ บังคับบัญชาที่ดีที่สุดเท่านั้น ถ้าคุณไม่อยากเห็นฉันมีความสัมพันธ์กับใคร นั่นก็แปลว่าฉันจะอยู่คนเดียวไปตลอด ชีวิต” ถูกเขาหลอกลวงซ้ำไปซ้ำมาหลายต่อหลายครั้ง ฉันไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกต่อไป เพราะฉันรู้ตัวว่า เป็นแบบนั้นแล้วจะทำให้ฉันสูยเสียเส้นทางของตัวเอง พอยิ่งเดินก็ยิ่งไกลออกไปเรื่อยๆ ดนุนัยเงียบไปนาน ฉันรู้สึกว่าแรงที่จับข้อมือของฉันนั้นคลายลง ฉันยกมือแล้วสะบัดมือชายหนุ่มออก เดินจากมาโดยไม่หันหลังกลับ ตรงหน้าคือห้องผู้ป่วยของชยานี ตอนที่ฉันเดินเข้าไป ความเศร้าจากความรักนั้นยากจะปิดบัง “พวกเขาคุยกับหนูแล้วใช่ไหม?”ชยานีเห็นฉันเป็นเช่นนี้ก็คิดว่ามีสาเหตุมาจากพวกชวลัย “พวกเขาคิดว่าหนูเป็นคนทำค่ะ” ฉันไม่ยอมรับและไม่ปฏิเสธ ฉันเกลียดตัวเองที่เอาทุกคำพูดทุกการกระทำของดนุนัยมาคอยนำทางตัวเอง แต่ว่ามันเป็นสิ่งที่ควบคุมไม่ได้เลย ชยานีโบกมือเรียกให้ฉันไปนั่งข้างๆเธอแล้วจับมือฉันไว้พร้อมพูดว่า“ณิชาเอ๋ย หนูอย่าโทษยายเลยนะ การป่วย ครั้งนี้ ฉันเองก็รู้สึกได้ว่าตัวเองมีเวลาไม่มาก…” “คุณยาย อย่าพูดเหลวไหลนะคะ!”คำพูดของคุณยายทำให้ใจของฉันตื่นกลัว รีบพูดว่า“ใครบ้างจะไม่มีอาการ เจ็บป่วยเล็กๆน้อยๆล่ะคะ สุขภาพของคุณยายยังดี จะต้องมีอายุยืนยาวอย่างแน่นอน!” อันที่จริง ฉันก็ไม่รู้ว่าชยานีล้มป่วยด้วยโรคอะไร ได้แต่คาดเดาว่าเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของจิณณา ชยานีนอนอยู่บนเตียง มองดูฉัน มุมปากยกขึ้นและยิ้มอย่างมีเมตตา แต่สีหน้ากลับไร้ซึ่งชีวิตชีวา เธอถอนหายใจยาวและส่ายหัวเบาๆ“ฉันรู้สึกมาตลอดว่าบ้านจันทร์ทำผิดต่อเธอ ถึงแม้ว่าฉันก็เคยคิดว่า ทำไม โรงพยาบาลถึงได้ทำผิดพลาดขนาดนี้ เห็นอยู่ชัดว่าเป็นฝาแฝดแต่กลับเอาไว้เพียงคนเดียว แต่มาคิดเรื่องพวกนี้ ในตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว ถ้าหากฉันจากไปแล้ว ปณัย ชวลัย และยังมีจิณณา ก็จะเป็นญาติเพียงคนเดียวของ หนูแล้ว…” “คุณยายอย่าพูดคำที่ไม่ดีเลยนะคะ” ฉันรู้ว่าชยานีต้องการพูดอะไร คนแก่คิดว่าครอบครัวนั้นเป็นสิ่งสำคัญมาก แต่คุณยายกลับไม่รู้ว่า พวกเขาสามคนคือครอบครัวเดียวกัน และแม้ฉันจะทุ่มเทจ่ายเงินเป็นร้อยครั้ง ก็เป็นได้แค่ คนแปลกหน้าเท่านั้นเอง “ณิชา หนูเป็นเด็กฉลาดและเรียบร้อย จิณณาถูกตามใจจนนิสัยเสียไปแล้ว ปณัยและชวลัยก็ไม่ยอมรับหนู รอจน พวกเขาแก่ตัวลงก่อนนะ เมื่อเวลาผ่านไปก็จะรู้เองว่าหนูกับจิณณาต่างกันมากแค่ไหน” ชยานีจับมือฉัน ท่านพูดช้ามาก พูดซ้ำไปซ้ำมา เพราะครอบครัวเป็นความคาดหวังอย่างหนึ่งของคนชรา แต่ขณะที่ฉันฟังอยู่ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามว่า“คุณยาย ที่คุณยายเข้าโรงพยาบาลครั้งนี้เป็นเพราะเรื่องของ จิณณาเหรอคะ?” หลังจากที่ฉันถาม ชยานีก็มองมาที่ฉัน ในแววตานั้นมีความประหลาดใจมาก ราวกับแปลกใจว่าทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่องนี้ แต่มันก็ถูกปิดบังอย่างรวดเร็ว แววตาที่ดูสับสันนั้นมองไปที่ขวดน้ำเกลือ“คนแก่อย่างเราแก่แล้ว อวัยวะก็แก่ไป ด้วย จะไม่ให้ป่วยได้อย่างไร?” ท่านพูดมาถึงตรงนี้ และไม่ว่าฉันจะพูดยังไงอีก คุณยายก็ไม่พูดอะไรมาก วันนี้เป็นวันศุกร์ ฉันบอกว่าฉันมาได้ทั้งสองวันของสุดสัปดาห์ ทำให้ท่านไม่เห็นด้วย ฉันรู้ว่าท่านกลัวว่าปณัยและชวลัยก็มาด้วย แล้วจะเกิดความขัดแย้งกับฉัน แต่ฉันยืนยัน ท่านจึงทำได้แค่ยินยอม ตอนกลับฉันไปที่ห้องทำงานของคุณหมอที่เข้าเวรในตอนเย็น เพื่อถามอาการของป่วยของคุณยาย หมอมองฉันแว้บหนึ่ง ด้วยความประหลาดใจจากนั้นจึงพูดว่า“คุณกับคนไข้ที่เตียงสามเป็นฝาแฝดกันใช่ไหม?” “ใช่ค่ะ”ฉันพยักหน้า พอหมอแน่ใจว่าฉันเป็นคนในครอบครัวแล้ว จึงบอกอาการป่วยของชยานีให้กับฉัน หลายปีมานี้เพราะปัญหาของบ้านจันทร์ ทำให้ร่างกายและหัวใจของชยานีต้องทำงานหนักจนเหนื่อยมากเกินไป การเข้าโรงพยาบาลครั้งนี้มาจากเรื่องของจิณณา แต่ว่าครั้งนี้มันเพิ่มระดับความเจ็บป่วยมากขึ้น เรื่องนี้ บางทีอาจจะเป็นฟางเส้นสุดท้ายแล้วก็เป็นได้ หมอยังบอกอีกด้วยว่า สัปดาห์หน้าชยานีจะต้องเข้ารับผ่าตัดบายพาสหัวใจ ในช่วงก่อนหน้าการผ่าตัด ชยานีต้องไม่ได้รับเรื่องที่กระทบกระเทือนอารมณ์ใดๆ ฉันรู้ว่าถึงแม้ว่าเรื่องของฉันกับจิณณาจะไม่มีผลใดๆก็ตาม แต่กับความรู้สึกของชยานีแล้ว ผลกระทบของ เหตุการณ์นี้มันยิ่งใหญ่กว่าอารมณ์ที่ท่านแสดงออกมา ในวันหยุดสุดสัปดาห์ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลทนุธรรม แน่นอนว่าการได้เจอกับปณัยและชวลัยเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ ได้ หลายคนพูดจาถากถางฉัน แต่เพราะไม่ต้องการกระตุ้นอารมณ์คุณยาย จึงไม่มีการลงไม้ลงมือ ในตอนบ่ายวันอาทิตย์ ฉันเก็บของและเตรียมตัวจะกลับ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงพยาบาลร้องตะโกนจากทางเดิน ข้างนอกว่า“คนไข้เตียงสามจะกระโดดตึก!”