ตอนที่ 121 ถ้าอย่างนั้นเธออยากให้ฉันทำยังไง

ต๭นที่ 121 ถ้าอย่างนั้นเธออยากให้ฉันทำยังไง ดนุนัยยืนอยู่ที่นั่น และชวลัยตะโกนอย่างบ้าคลั่งอยู่ตรงนั้นเช่นกัน“จิณณาของเราทำทุกอย่างเพื่อคุณ ตอนนี้เด็ก ไม่อยู่แล้ว มีมลทินไปแล้ว แถมยังถูกแพร่กระจายไปทั่วอินเตอร์เนตจนรู้กันทั่ว คุณอย่ามาคิดว่าช่างมันเถอะแบบนี้ นะ!” ดนุนัยไม่พูดอะไร มองดูชวลัย แล้วมองไปยังจิณณาที่อยู่ไกลออกไป มือของจิณณายังจับอยู่ที่ราวระเบียง ไม่มีทางเลยสักนิดที่จะกระโดดลงไป ปณัยดึงชวลัยเข้ามา แต่ก็พูดกับดนุนัยว่า“คุณดนุนัย ตอนนี้ลูกสาวของเราตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ถ้าหาก คุณไม่ให้คำตอบชัดเจน ถึงจะวันนี้เธอไม่กระโดดลงไป เพราะปลงไม่ตกกับเรื่องราวเมื่อไม่นานมานี้” แม้ว่าปณัยจะเป็นคนโกรธง่าย แต่เขาก็ทำกับคนที่เขาสามารถรังแกได้เท่านั้น ตัวอย่างเช่น ฉัน แต่กับดนุนัยแล้ว เขาจะโกรธสักนิดก็ไม่มี ในตอนนี้จิณณาประสบกับความสูญเสียครั้งใหญ่ในชีวิต กล่าวได้ว่าเป็นความมืดมน แต่ท่าทีของดนุนัยไม่มี เปลี่ยนแปลงเลยสักนิด ราวกับว่ากำลังเจรจาธุรกิจกับดนุนัยอย่างไงอย่างงั้น “ถ้าหากคุณจะไม่แต่งงานกับเธอ แล้วลูกสาวของเราเกิดเหตุไม่คาดคิด ฉันจะไปทุบที่ประตูบริษัทของคุณทุกวัน ถ้าเราจะต้องเจอเรื่องไม่ดี คุณก็อย่าหวังจะรอดไปได้ง่ายๆ!” ชวลัยที่โดนขวางไว้ห่างจากดนุนัยสองเมตรตะโกนด่า ฉันยืนอยู่ด้านข้าง สามารถมองเห็นน้ำลายของเธอปลิวว่อนในอากาศ เธอกับจิณณา เป็นแม่ลูกกันอย่างแท้จริง ได้ยินแบบนี้ ในที่สุดดนุนัยก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง เขาหันไปทางชวลัย คิ้วขมวดขึ้นเล็กน้อย แต่แล้วก็คลาย เหยียดตรงอย่างรวดเร็ว ดวงตาดำขลับล้ำลึกจ้องมองเธอแล้วถามว่า“บอกมาสิ ต้องการเงินเท่าไหร่” ชวลัยตกตะลึง จนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ อย่างไรก็ตามสีหน้ามีการเปลี่ยนแปลงมากมายหลายอารมณ์ ทั้งมีความสุขและยังเกี่ยวพันกับอารมณ์ลังเล ราวกับว่าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าดนุนัยจะยินดีเอาเงินให้เช่นนี้! "ฉัน..." "พวกเราไม่ต้องการเงิน!"ชวลัยไม่ได้เอ่ยปากพูด จิณณาที่อยู่ไม่ไกลได้ยินอย่างชัดเจน ดูเหมือนว่าเธอต้องการป้องกันไม่ให้แม่ของเธอพูดอะไรผิดๆ จึงชิงพูดก่อน"ดนุนัย ฉันรักคุณ ไม่ใช่เพราะเงินของคุณ ตอนนี้ฉันไม่คู่ควรกับคุณแล้ว ฉันจะกระโดดลงไปตอนนี้เลย ขอเพียงแค่หลังจากนี้เวลาที่คุณนึกถึงฉัน ฉันยังเป็นคนที่รักคุณด้วยรักอันบริสุทธิ์..." จิณณาพูดจบก็ถอยหลังออกไปอีกหนึ่งก้าว แม้ว่ามือจะยังคงจับอยู่ที่ราวระเบียง แต่ว่าครึ่งตัวของเธอก็ยื่นออกไปด้านนอกแล้ว! "อย่านะ!" ชั่วขณะที่ชวลัยเห็นเช่นนี้ ความคิดละโมบในเงินทองก็มลายหายไปทั้งหมด! เข่าทั้งคู่อ่อนยวบลงไป คุกเข่าลงตรงหน้าดนุนัย ใบหน้าแนบลงพื้น แล้วพูดกับดนุนัยว่า“ดนุนัย ผู้จัดการดนุนัย ขอร้องคุณช่วยตอบตกลงคำขอของหนูจิณด้วยเถอะค่ะ ปีนี้เธอเพิ่งจะอายุยี่สิบสี่ ชีวิตกำลังเริ่มต้น จะให้ตายไปแบบนี้ไม่ได้หรอกนะคะ” ปณัยเองก็หวาดกลัวเช่นกัน“ผู้จัดการดนุนัย ช่วยลูกสาวผมด้วยเถอะนะ” ในเวลานี้ หมอและพยาบาลที่สังเกตการณ์อยู่โดยรอบหลายคนต่างก็พูดว่า“ชีวิตคนสำคัญดุจฟ้า เรื่องนี้มันแค่ ให้คำตอบประโยคเดียวเท่านั้นเอง” “ก็ใช่นะสิ ถ้าหากกระโดดลงไปจริงๆ คุณจะต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตนะ” ดนุนัยจ้องมองกลุ่มคนที่อยู่ด้านข้างเขา แสดงสีหน้าขุ่นเคืองพูดกับปรวันว่า“ไล่พวกเขาลงไป” “ครับ” ปรวันตอบรับ จากนั้นนำบอดี้การ์ดไล่พวกเขาออกไป พวกเขาก็ดูด้วยความบันเทิงมาแต่แรก เป็นปกติที่พอถูกไล่ออกไปก็จะไม่เต็มใจ แล้วก็มีคนด่าดนุนัย“นี่เป็นโรงพยาบาลของพวกเรา คุณมาไล่พวกเราได้ยังไงกัน!” “พวกเราไม่ไป!” “ใช่ ถ้าจะให้ไปควรจะเป็นพวกคุณนั่นแหละที่ไป!” คนทั้งหลายต่างไม่ยอมไป เมื่อดนุนัยได้ยินก็พูดขึ้นมาเบาๆว่า“อย่างนั้นก็ดี งั้นพวกเราไป” พูดจบก็ยกเท้าจะเดินไป เมื่อชวลัยเห็น ก็กลัวจนร้องไห้เสียยกใหญ่ ตรงเข้าไปอีกสองสามก้าวแล้วปีนมากอดขาดนุนัยเอาไว้“ผู้จัดการ ดนุนัย อย่าไป ขอร้องคุณเถอะค่ะ ช่วยลูกสาวเราด้วย!” คราวนี้ตำรวจเองก็มองออกว่าพวกหมอหลายคนนั้นเป็นพวกชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเท่านั้นเอง โดยไม่พูดอะไร ก็ร่วมมือกับปรวันพาพวกหมอและพยาบาลออกไป จนคนลงไปหมดแล้ว ตำรวจถึงจะพูดกับดนุนัยอย่างสุภาพว่า“เจ้านายท่านนี้ ผมมองดูก็เข้าใจแล้ว เรื่องนี้ คุณ เอ่ยเพียงคำเดียวก็แก้ไขได้แล้ว มันจะเป็นการดีกว่านะครับถ้าคุณจะพูดสักคำเพื่อให้เธอลงมาข้างล่างก่อน” “คำที่ผมพูดออกปากไป มันต้องเป็นไปตามนั้น” ดนุนัยหันมามองตำรวจแว้บหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ปฏิเสธ แต่สีหน้าของเขาที่แสดงงออกนั้นชัดเจนมาก ฉันยืนอยู่ด้านข้างโดยไม่พูดอะไร เพราะฉันไม่คิดว่าจิณณาจะกระโดดลงไปจริงๆหรอก ไปๆมาๆก็เป็นการแสดงละครเท่านั้นเอง ฉันเพียงแค่ต้องการดูว่าละครฉากนี้จะจบอย่างไร เมื่อตำรวจได้ยิน ต่างหน้าดำคร่ำเครียด เป็นเพราะดนุนัยไม่อยากจะพูด เขาทำได้แค่ติดต่อพนักงานฝ่ายเจรจาต่อรองของตำรวจที่นั่น และยืดเวลาทางฝั่ง นี้ ตำรวจเดินเข้าไปใกล้อีกนิด จิณณาก็ตะโกนเสียงดังลั่น“อย่าเข้ามา! ฉันจะกระโดดลงไปแล้ว!” “อย่านะ!” ตำรวจตกใจ แล้วรีบถอยหลังออกมาก้าวยาวๆหนึ่งก้าว ถอยมาจนถึงท่ามกลางกลุ่มคน ชวลัยตกใจกลัวแทบสิ้นสติ“อย่านะ หนูจิณ!”พูดแล้วกอดขาดนุนัยอีก“ผู้จัดการดนุนัยคะ ขอร้องคุณล่ะค่ะ ของร้องเถอะ สัญญาว่าจะแต่งงานกับจิณณาของเราเถอะค่ะ เรื่องนี้จริงๆแค่สัญญาก็พอแล้วนะคะ!” “ใช่ ผู้จัดการดนุนัย คุณเพียงแค่พูดให้หนูจิณลงมาก่อนเถอะ” ปณัยพูดตามชวลัย ฉันมองดูสถานการณ์นี้ แล้วหมุนตัวเพื่อเดินไป แต่ขยับได้ก้าวเดียวดนุนัยก็มองเห็น ชายหนุ่มตรงเข้ามาจับแขน ของฉัน แล้วถามว่า“เธอจะไปไหน?” “วิธีการแบบนี้ อีกสักแป๊ปผู้จัดการดนุนัยก็จะใจอ่อนรับปาก จากนั้นก็จะไปอุ้มเธอลงมา ฉันรู้ตอนจบทั้งหมดเลย ไม่คิดจะอยู่ดูต่อแล้ว”ฉันหยุดไปชั่วครู่แล้วพูดอีกว่า“ยิ่งไปกว่านั้น ฉันไม่คิดว่าเธอจะกล้ากระโดดลงไปหรอก ค่ะ” “ณิชา แกหุบปากนะ! ฉันจะฉีกปากแก!” เมื่อชวลัยได้ยินคำพูดของฉัน ก็ปล่อยมือดนุนัยและจะเข้ามาตีฉัน! เดิมดนุนัยยืนอยู่ด้านข้างฉัน ก็เอี้ยวตัวมากันให้ฉันอยู่ด้านหลัง แล้วเอ่ยเตือนว่า“พอได้แล้ว!” ชวลัยพูดไปด้วยร้องไห้ไปด้วยว่า“ขอร้องคุณด้วยเถอะค่ะ ผู้จัดการดนุนัย ขอร้องเถอะค่ะ! ไม่อย่างนั้นเธอจะ กระโดดลงไปจริงๆนะคะ” “กระโดดลงไปก็ไม่ตายหรอก”ฉันหัวเราะเยาะอยู่ด้านหลังดนุนัย ด้านล่างตำรวจกางเบาะไว้แล้ว มากที่สุดก็คือ โชคไม่ดี เมื่อตกลงไปบนเบาะแล้วเด้งออกไปที่ทิศทางไม่ดี ตกลงไปบนพื้นในระดับความสูงที่ทำให้เป็นอัมพาต จะตายก็ไม่ตาย” ฉันพูดจบ ก็หันไปดูจิณณา ใบหน้าของเธอขาวซีด และร่างกายที่ยื่นออกไปก็หดกลับเข้ามา เหอะๆ พูดจนถึงขนาดนี้ก็กลัวตาย “สูงขนาดนี้ ตกลงไปย่อมตายแน่นอนอยู่แล้ว!”ชวลัยถูกฉันทำให้โกรธแทบตาย! “เหอๆ ถ้าอย่างนั้นต้องลองกระโดดสักครั้งนะคะถึงจะรู้” ฉันไม่กังวลใจเลยสักนิดว่าเธอจะกระโดดลงไป ในตอนที่ฉันกับชวลัยทะเลาะกันอยู่นั่นเอง ก็ได้ยินเสียงดนุนัยดังขึ้นมาเหนือส่วนหัวของฉัน ถามฉันว่า“ถ้าอย่าง นั้นเธออยากให้ฉันทำยังไง? ณิชา” เสียงของเขาไม่ดัง แต่ฉันที่อยู่ข้างๆ และชวลัยต่างก็ได้ยิน “คุณถามเธอ?ชีวิตของลูกสาวฉัน แต่คุณกลับถามเธอ! เธอย่อมอยากจะให้หนูจิณตายๆไปซะ ที่หนูจิณต้องเป็น อย่างนี้ทั้งหมดไม่ใช่เพราะเธอทำรึไง!” ชวลัยพูดอย่างเกรี้ยวกราด “ฉันบอกไปแล้วนะคะ ว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉัน”ฉันมองไปทางจิณณา“มันจะดีกว่าถ้าถามเธอว่า กลุ่ม บอดี้การ์ดที่ไล่ตามเธอเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้เป็นใคร” ตอนที่ฉันพูด ดนุนัยคว้ามือฉันไปจับไว้แน่น แล้วถามฉันอีกครั้งว่า“เธออยากให้ทำยังไง? ณิชา เพียงแค่เธอ บอกมา ฉันจะรับปากทั้งหมด”