ตอนที่ 122 ตกลง ฉันจะแต่งงานกับเธอ

ต๭นที่ 122 ตกลง ฉันจะแต่งงานกับเธอ ทุกคำที่เขาพูดกับฉัน ทำให้ทุกอย่างหยุดลงทันที รอบข้าง ชวลัย จิณณา ปณัย ทุกคนเกิดความวุ่นวายสับสนโดยเฉพาะอย่างยิ่งจิณณาที่อยู่ตรงรั้วระเบียง มองดู ฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉาและเกลียดชัง ท่าทางของเธอนั้นเกลียดฉันจนแทบจะทนไม่ไหวที่จะเข้ามาฆ่าฉัน ในขณะที่ฉันลังเลว่าจะตอบเขาอย่างไรดี ก็ได้ยินเสียงอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นจากประตูตรงระเบียง“ให้ฉันขึ้นไปนะ ให้ฉันขึ้นไป หนูจิณ เป็นหลานสาวของฉัน” เสียงนี้… “คุณยาย!” ฉันหันไปเห็นชยานียืนอยู่ตรงปากประตูทางเข้า และข้างๆกายของคุณยายไม่มีใครคอยดูแลเลย! ฉันสะบัดแขนออกจากจากดนุนัยที่จับฉันไว้ และเดินขึ้นไปพยุงคุณยาย ในเวลาเดียวกันฉันมองตรงไปทางรั้วระเบียงตอนที่ฉันเดินไป ร่างที่สวมชุดคลุมสีขาวนั้นค่อยๆไกลออกไป ฉันพยุงชานีไว้ ทั้งตัวเอนพิงตัวฉัน อ่อนแรงจนแทบไม่ไหว แต่พอมองจิณณาที่อยู่ไกลออกไป แขนยืดออกอย่าง สั่นเทา“หนูจิณ ลงมาเถอะ เด็กดี” “ไม่ค่ะ คุณยาย หนูไม่มีหน้าจะอยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้วค่ะ” จิณณาพูดแล้วน้ำตาร่วงพรู เพียงแต่ว่า ฉันไม่สามารถอ่านถึงความเศร้าโศกและความประหลาดใจใดๆได้จากใบหน้าของเธอ และไม่ได้รู้สึก ถึงความห่วงใยที่มีให้ชยานีด้วย ราวกับว่าชยานีเป็นเพียงชิ้นส่วนๆหนึ่งที่เธอจะใช้ประโยชน์ มือที่จับฉันไว้ของชยานีนั้นสั่นไม่หยุด“หนูจิณ หนูจิณ หนูอย่าทำให้ยายกลัวเลย” เวลาที่คุณยายพูด เห็นได้ชัดเลยว่าท่านหายใจได้ลำบากมาก ฉันตกใจกลัวมาก“คุณยาย คุณยายคะ คุณยายลงไปพักผ่อนเถอะนะคะ ตรงนี้ให้พวกเราจัดการเถอะค่ะ!” ตอนที่ฉันพูด คิดจะพยุงชยานีเดินออกไป แต่มือข้างหนึ่งของชยานีกลับจับกำแพงไว้“ไม่ ฉันไม่ไป ให้ฉันเห็นว่าหนูจิณลงมาแล้วถึงจะไป” ฉันรู้ ท่านไม่เชื่อจิณณา ไม่มีทางเลือก ฉันทำได้เพียงตะโกนใส่จิณณาว่า“จิณณา ลงมานะ!” “ไม่ ฉันไม่ลง ฉันแปดเปื้อนไปหมดแล้ว ลูกก็ไม่มีแล้ว ดนุนัยไม่ต้องการฉันแล้ว ชีวิตฉันไม่มีความหวังใดๆอีก แล้ว”เธอพูดจบ ก็หยุดไปสักพัก แล้วเอ่ยว่า“ณิชา เธอต้องดูแลคุณยายให้ดี แล้วยังมีพ่อกับแม่ด้วย” “อย่านะ หนูจิณ!” ชยานีที่เมื่อกี๊ไม่รู้เรื่องอะไร ตอนนี้เห็นจิณณาเป็นเช่นนี้ ก็ตกใจและต้องการเดินไปหา แต่ร่างกายของท่านอ่อนแอเกินไป ในตอนนี้ตัวก็เริ่มเย็น ฉันพูดกับดนุนัยอย่างตกใจกลัวว่า“เรียกหมอมาที เรียกหมอมาที!” ดนุนัยรีบให้ปรวันไปตามหมอ ในตอนนี้เอง ชวลัยคว้าโอกาสนี้“ผู้จัดการดนุนัย คุณรับปากแต่งงานกับหนูจิณเถอะนะคะ พวกเราไม่ขออะไร ขอ เพียงแค่ให้คุณช่วยชีวิตเธอไว้เท่านั้น!” จากคำพูดของจิณณาเมื่อกี๊นี้ เธอสูญเสียไปสามสิ่ง สองสิ่งก่อนหน้าไม่สามารถไล่ตามกลับคืนมาได้ มีเพียงอย่าง ที่สาม คือดนุนัยที่อยู่ที่นี่เท่านั้น ชยานีได้ฟังแล้ว ก็มองดนุนัย แล้วหันมามองฉัน ลังเลอยู่นาน ยากลำบากที่จะเอ่ยปาก“หนูณิจ๊ะ หนูให้ดนุนัยพาหนูจิณลงมาเถอะนะ” ชยานีเอ่ยปาก นี่คือสิ่งที่จิณณาต้องการ? จิณณายืนอยู่ที่นั่น ลมพัดแรง เห็นได้ชัดว่าทั้งตัวนั้นไม่มั่นคงเอาเสียเลย แต่ว่าพอได้ยินชยานีพูด จิณณารีบพูดว่า “ไม่เอา ฉันต้องการให้เขาสัญญาจะแต่งงานกับฉัน สัญญาว่าเขาจะไม่จากไปไหน นอกจากดนุนัยแล้ว ชีวิตนี้ฉัน จะไม่ขออะไรอีกแล้ว” “เป็นไปไม่ได้” ครั้งนี้ ไม่มีใครพูดอะไร ดนุนัยปฏิเสธออกมาก่อน เมื่อจิณณาได้ฟัง ก็ทรุดตัวนั่งลงขอบหลังคา จากนั้นค่อยๆนั่งลงด้านบนราวระเบียง หันกลับมามองพวกเรา แล้ว พูดว่า“ฉันรู้แล้ว ลาก่อน…” “อย่านะ! อย่ากระโดด!” ชยานีที่เริ่มหายใจยากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้านั้นขาวซีด คราวนี้มีหมอขึ้นมาสามคน หนึ่งในนั้นถือเปลหามมาด้วย แต่อย่างไรก็ตามชยานีไม่ยอมให้หมอเคลื่อนย้ายเธอ และพูดกับดนุนัยว่า“ฉันรู้ความรู้สึกของคุณกับหนูณินะคะ แต่ว่า ชีวิตของหนูจิณก็สำคัญมาก ขอร้องคุณล่ะค่ะ แต่งงานกับเธอเถอะนะ” ในที่สุด คุณยายก็พูดว่า“ขอร้อง” ท่านพูดจบแล้วก็หันมาทางฉัน“หนูณิ ยายก็ขอร้องหนูด้วย หนูบอกให้ดนุนัยรับปากเถอะนะ หลังจากนี้ยายจะ หาคนที่ดีแต่งงานกับหนูนะ” ชยานีที่อยู่ในอ้อมแขนฉันตอนนี้อ่อนแอมาก มือข้างหนึ่งของท่านวางตรงหัวใจ ฉันกลัวมากจริงๆว่าท่านจะมีเหตุถึงชีวิตอย่างไม่คาดฝัน จึงพยักหน้าอย่างไม่มีทางเลือก“ตกลงค่ะ คุณยาย หนู รับปาก คุณยายบอกอะไรหนูรับปากทั้งหมดเลยค่ะ ขอเพียงคุณยายยอมไปกับคุณหมอนะคะ” “คุณยายครับ คุณต้องรีบกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วยนะครับ ไม่อย่างนั้นจะเป็นอันตรายถึงชีวิตได้” หมอที่อยู่ข้างๆพูดขึ้น ฉันกลัวถึงขีดสุดว่าจะมีเรื่องเกิดขึ้นกับคุณยาย ทำได้เพียงเงยหน้าพูดกับดนุนัย“ผู้จัดการดนุนัยคะ ขอร้องให้คุณแต่งงานกับพี่สาวของฉันเถอะค่ะ” เมื่อฉันพูดออกไป ไม่รู้ว่าทำไม น้ำตาก็ร่วงพรูออกมาจากเบ้าตา โดยไม่สามารถควบคุมได้เลย และเป็นไปโดยไม่รู้ตัว ในตอนที่ฉันร็สึกว่าแก้มร้อนและเปียกนั่นเอง ถึงได้รู้ว่าตัวเองร้องไห้ ดนุนัยมองที่ฉัน ดวงตาดำขลับนั้นเหมือนว่ากำลังขมขื่นกับบางอย่าง เขายื่นมือออกมาแล้วค่อยๆเช็ดน้ำตาที่ตา ของฉัน เป็นเวลาพักใหญ่ๆ โดยไม่พูดอะไร ฉันรู้สึกได้ถึงความอ่อนแอของชยานี ฉันรู้ว่า ไม่มีเวลาจะมาถกเถียงกันแล้วฉันขอร้องเขา“ผู้จัดการดนุนัยคะ ขอร้องเถอะค่ะ แต่งงานกับพี่สาวของฉัน ช่วยคุณยายของฉันด้วยนะคะ”ฉันกลัวว่าเขาไม่รับปาก จึงพูดไปอีกว่า “เมื่อกี๊นี้คุณเพิ่งจะพูดว่าขอเพียงฉันบอกไม่ว่าเรื่องอะไร คุณก็จะทำตาม” พอได้ยินคำพูดของฉัน ดนุนัยก็แค่ยิ้ม ดนุนัยมองดูฉัน แล้วพูดขึ้นหลังจากเงียบงันไปชั่วครู่“ใช่ ฉันเคยพูด ฉันจะบอกอีกว่า คำพูดที่ฉันพูดออกไปแล้ว ย่อมเป็นตามนั้น” ไม่รู้ว่าทำไม ฉันมองเห็นน้ำตารื้นที่หางตาของดนุนัย ราวกับว่าฉันมองเห็นแผ่นหนาทึบอยู่ตรงหน้าดวงตาดำขลับที่นิ่งลึกราวกับผืนน้ำ เขาหันไปมองทางจิณณา แล้วพูดว่า“ตกลง ฉันจะแต่งงานกับเธอ” “จริงเหรอคะ?” ดวงตาของจิณณาเต็มไปด้วยความสุข ดนุนัยเดินไปหาจิณณา เธอไม่ได้ขัดขืน ตอนนี้ ชยานีวางใจได้แล้ว หมอนำท่านลงบนเปลหาม ชยานีคว้ามือฉันไว้ ฉันได้ยินท่านพูดเสียงกระซิบว่า“หนู ณิ ยายขอโทษด้วย” แต่ว่าสายตาของฉันมองไปทางดนุนัยและจิณณา ฉันเห็นดนุนัยเดินเข้าไป และดึงจิณณาออกจากริมราวระเบียง จากนั้นก็โอบกอดเธอเดินมาทางฝูงชน มือทั้งคู่ของจิณณา โอบรอบคอชายหนุ่ม ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข ในเวลานี้ หมอได้นำคุณยายออกมา ฉันเองก็ตามมาด้านหลัง ตามพวกเขาลงบันได เมื่อลงมา ก็มองเห็นปรวัน ชายหนุ่มก้มหน้า เหมือนกับกำลังเศร้าสลด แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่มีเวลาจะสนใจเขา ฉันเพียงแค่ไปที่ห้องของชยานีแล้วหยิบกระเป๋าออกมา พอลงมาด้านล่าง หาที่สงบได้แล้วก็ทรุดตัวนั่งลง ที่ตรงนั้นสามารถมองเห็นสถานที่ที่จิณณาจะกระโดดลงมาได้พอดี ฝูงชนด้านล่างยังไม่กระจายตัว และตำรวจยังคงวางเบาะสูบลมเอาไว้ คนไข้เดินผ่านไปผ่านมาและยังมีเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ ฉันได้ยินพวกเขาพูดว่า“ที่จะกระโดดด้านบนเป็นคนที่เพิ่งมีข่าวไม่กี่วันก่อนนี้เองนะที่ถูกพวกนักเลงข่มขืน คิด ไม่ถึงเลยว่าดนุนัยยังต้องการเธอ ช่างเป็นผู้ชายที่ดีจริงๆเลยนะ” “ใช่แล้ว ผู้หญิงคนนี้โชคดีจริงๆ” “ดนุนัยไม่เพียงแต่หล่อมากๆ รวย แล้วยังน่าหลงใหลขนาดนี้ ไม่ใช่คนที่จะหาเจอได้ง่ายๆนะ!” ฉันฟังผู้คนสนทนาแล้วกัดริมฝีปาก ไม่ให้ตัวเองร้องไห้ต่อ ฉันอดทนเป็นเวลานาน จนในที่สุด น้ำตาทนไม่ได้ไหลออกมาแล้ว ฉันก็ลุกขึ้นคิดอยากจะกลับไปแผนกผู้ป่วยใน เพื่อดูอาการของชยานี แต่แล้วก็มองเห็นโรศนีรับสายโทรศัพท์แล้วเดินไปยังทิศทางที่ฉันจะไป