ตอนที่ 125 สิ่งของที่ฉันส่งออกไปแล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะรับคืนมา

ต๭นที่ 125 สิ่งของที่ฉันส่งออกไปแล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะรับคืนมา คุณป้าและคนที่เหลือเห็นว่าเจ้าตัวไปแล้ว ต่างก็กระจายตัว ฉันถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว รักษาระยะห่างจากดนุนัย มองที่เขาแล้วพูดว่า“ผู้จัดการดนุนัยคะ ขอบคุณมากๆ เลยะคะ ที่คุณเคยดีกับฉันมาก ต่อจากนี้คุณเป็นพี่เขย เป็นเจ้านายของฉัน พวกเราไม่มีอะไรต้องติดต่อพบเจอกัน ส่วนตัวอีก” ฉันพูดจบ ก็เดินออกไปข้างนอก ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของดนุนัยตามมาด้านหลัง ภายในใจของฉันมันว่างเปล่า คำตอบนั้นก็รู้ดีว่าอย่างนี้ดีที่สุดแล้ว ด้วยความสิ้นหวังที่สุดแล้ว แต่มีแค่น้ำตาค่อยๆเอ่อ ฉันมาถึงปากประตูโรงพยาบาล กำลังจะขึ้นรถ ก็มีแขนๆหนึ่งยื่นมาตรงหน้า ฉันก้มหน้าลง ในมือชายหนุ่มถือสร้อยเพชรสีชมพู มันเป็นของขวัญวันเกิดที่เขาเคยมอบให้ฉันก่อนหน้านี้ ใจของฉันเจ็บปวดขึ้นมาเล็กน้อย แล้วพูดว่า“ผู้จัดการดนุนัยคะ สิ่งนี้ไม่จำเป็นแล้ว” “รับไปเถอะ”ดนุนัยพูดแต่เพียงเท่านี้ จากนั้นก็หยิบสร้อยคอวางไว้ในมือฉัน นี่เป็รครั้งแรกที่ฉันดูสร้อยนี้ในกลางวัน แสงพระอาทิตย์สีทองกับสีชมพูเพชร “ผู้จัดการคะ ยังมีเรื่องอื่นอีกไหมคะ?”ฉันเงยหน้ามองดนุนัย ทำเสียงให้ต่างไปจากเดิมเท่าที่จะทำได้ ชายหนุ่มใช้มือข้างหนึ่งดึงฉันไว้ และใช้มืออีกข้างหยิบสร้อยเส้นหนึ่งออกจากกระเป๋า ตอนนี้เป็นช่วงเวลาสว่างของวัน เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นสร้อยเส้นนี้อย่างชัดเจน ในยามที่พระอาทิตย์ตกเป็นสีทอง สร้อยคอเส้นนี้ส่องแสงประกาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพชรหัวใจสีชมพูด้านหน้า มันดูสวยงามอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ทำให้ผุ้คนอยากจะเก็บรักษาไว้ อยากจะยกย่องเชิดชู เพียงแค่ ฉันกับมันอยู่คนละระดับกันแล้วบนโลกใบนี้ และเช่นเดียวกับดนุนัย ฉันเพียงแค่มองดูมัน และต้องการส่งสร้อยคอคืนให้กับชายหนุ่ม“ขอโทษด้วยค่ะ ผู้จัดการฯ ของสิ่งนี้มีราคา แพงเกินไป ไม่เหมาะสมกับฉันค่ะ” “ของที่ผมส่งออกไปแล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะรับกลับมา” มือข้างหนึ่งของดนุนัยจับฉันไว้ อีกข้างรีบใส่เข้าไปในกระเป๋ากางเกงทันที ไม่คิดจะรับคืน ฉันยังคงยึดมั่นที่จะทำ“ผู้จัดการดนุนัยคะ คุณมอบสิ่งนี้ให้กับจิณณาจะดีกว่าค่ะ ถ้าเธอรู้ว่าคุณเคยมอบให้ฉันมา ก่อน ฉันคิดว่า เธอจะต้องยินดีรับมันไปแน่ๆ” “นี่เป็นสิ่งที่มอบให้เธอ” ชายหนุ่มกล่าว น้ำเสียงนั้นเยือกเย็น “แต่ว่าฉันไม่ได้ชอบมันแต่แรกอยู่แล้วค่ะ” “ไม่ชอบก็ทิ้งไป” ดนุนัยพูดจบแล้วก็ปล่อยมือฉัน แล้วหันหลังเดินจากไป ฉันมองตามแผ่นหลังของชายหนุ่ม ภายในใจขมขื่นจนพูดไม่ออก ราวกับเป็นฉากของการจากลา สร้อยคอเส้นนี้เป็นพยานในการลาจากของพวกเราอย่างดีที่สุด ฉันกลับมาที่บ้าน แล้วนำผ้าขนหนูมาห่อสร้อยคอไว้อย่างระมัดระวัง จากนั้นก็นำไปใส่ในถุงผ้า วางไว้ด้านในชั้น บนสุดของตู้เสื้อผ้า ฉันรู้ตัวว่า ฉันไม่สามารถนำสร้อยเส้นออกมาใช้ได้อีกตลอดกาล ชยานียังอยู่ในอาการโคม่าโดยตลอด วันต่อมาพอถึงเวลาเลิกงาน ฉันรีบมาทันที ตอนที่ถึงโรงพยาบาลก็เห็น ตำรวจยืนอยู่ที่นั่น เมื่อหนึ่งในนั้นมองเห็นฉัน ก็ตรงเข้ามาพูดกับฉันว่า“คุณคือคุณณิชาใช่ไหม? พวกเรามีหลายคำถามอยากจะ ถามคุณเกี่ยวกับคุณชยานี” ตำรวจเปิดเรื่องอย่างตรงไปตรงมา ฉากตรงหน้าฉันเห็นมามากมายหลายครั้ง จนไม่แปลกใจแล้ว และพยักหน้าอย่างสงบ“ได้ค่ะ” ตำรวจเริ่มถามเรื่องที่จิณณาจะกระโดดตึก รวมไปถึงเรื่องการผ่าตัดของชยานี ฉันตอบพวกเขาทีละเรื่อง เมื่อเริ่มต้นเหมือนจะไม่มีอะไร ต่อมาตำรวจถามฉันว่า คุณเคยเห็นหมอฌายินที่เป็นศัลยแพทย์ของคุณชยานีมา ก่อนไหมครับ” “ไม่ค่ะ”ฉันตอบ พอได้ยินคำตอบของฉัน ตำรวจถามอีกครั้งว่า“คุณแน่ใจนะครับ?” “ฉันแน่ใจค่ะ”ถึงแม้ฉันจะตอบเช่นนี้ แต่พอมองดูแววตาของตำรวจแล้ว ฉันรู้สึกตัวว่า เหมือนจะมีบางอย่างเกิด ขึ้น จึงเอ่ยถามว่า“คุณตำรวจคะ การผ่าตัดของคุณยายฉัน มีปัญหาอะไรเหรอคะ?” “ต้องขออภัยด้วย กรณีนี้เรายังไม่สามารถเปิดเผยกับคุณได้ครับ”ตำรวจพูดจบก็จากไปเลย วันต่อมา เลิกงานแล้วฉันก็ไปที่โรงพยาบาล แต่ทางตำรวจเรียกให้ไปที่สถานีตำรวจ ที่นั่น ตำรวจถามฉันว่า“คุณมีบัตรของธนาคารที่มีหมายเลข 7891 ใช่หรือเปล่า” “7891”ฉันครุ่นคิด บัตรที่ฉันใช้บ่อยๆไม่มีหมายเลขลงท้ายเช่นนี้ แต่ทว่า…ดูเหมือนบัตรใบที่ชยานีมอบให้จะเป็นหมายเลขนี้ ฉันเปิดกระเป๋าของตัวเองแล้วพูดว่า“ดูเหมือนว่าฉันจะมีบัตรหมายเลขนี้นะคะ โปรดรอสักครู่” แต่ว่า เมื่อฉันควานหาบัตรในกระเป๋าเงิน ก็หาไม่เจอบัตรที่ชยานีมอบให้ฉันไว้! ทันทีทันใดนั้นเอง ฉันก็รู้ตัวว่าบัตรหายไปแล้ว! ตำรวจเห็นฉันหาอยู่นานแต่ไม่หยิบออกมาสักที จึงถามว่า“เป็นอะไรหรือครับ?” “ก่อนหน้านี้คุณยายมอบบัตรไว้ให้ฉันค่ะ ฉันเก็บเอาไว้ในกระเป๋าเงิน แต่ดูเหมือนจะหายไปแล้ว” ฉันตอบไปตามจริง “หายไปแล้ว?”ตำรวจมองแล้วถาม“คุณลองหาดูดีๆ” “หาไม่เจอจริงๆค่ะ ฉันเก็บไว้ที่เดิมตลอด”ฉันตอบตามจริง ตำรวจมองฉัน ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม เอ่ยว่า“คุณไม่ต้องแสดงละครอีกแล้ว ฌายินอธิบายเรื่อง ทุกอย่างแล้ว” “อะไรนะคะ?” ฉันสับสนไปหมด ตำรวจบอกฉันว่า ฌายินให้การว่า อุบัติเหตุที่เกิดในการผ่าตัดครั้งนี้ ฉันเป็นคนจ่ายเงิน จงใจทำให้ชยานีอยู่ใน อาการโคม่า และจะให้ดีชยานีต้องไม่ฟื้นขึ้นมาอีก นอกจากนี้ยังมอบบัตรเครดิตธนาคารให้กับเขา พวกเขาตรวจสอบดูบัตรของธนาคารนั้นแล้ว ข้างในมีเงินอยู่ห้าแสนเหรียญ และห้าแสนเหรียญนี้ก็มาจากบัตรที่ ลงท้ายด้วย 7891 จ่ายให้ ในตอนที่ฟัง ฉันก็ตกตะลึง“เป็นไปได้ยังไง! ฉันเปล่านะคะ!” ตำรวจมองดูปฏิกิริยาของฉัน แล้วก็ไม่มีท่าทีประหลาดใจใดๆ“เราตรวจสอบกล้องวงจรปิดบันทึกภาพ แล้วพบว่า คุณเรียกฌายินตรงหัวมุมบันได แล้วมอบจดหมายซองหนึ่งให้กับเขา” “นั่นเป็นคุณยายฝากให้เขาค่ะ!” ฉันตกใจ! เรื่องกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง! “คุณชยานีตอนนี้โคม่าไม่ได้สติ เธอไม่มีทางเป็นพยานให้คุณได้”ตำรวจกล่าว ฉันรู้สึกบื้อใบ้ไปชั่วขณะ คิดอยู่นานถึงพูดออกไปว่า“แต่ว่า แต่ว่าฉันก็ไม่มีเหตุผลที่จะทำร้ายคุณยายนี่คะ ฉันมาอยู่ที่บ้านจันทร์ ก็มีแต่ คุณยายที่ดีกับฉันที่สุด!” “แต่พวกเราทราบมาว่า มี่กี่วันก่อนหน้า เป็นเพราะพี่สาวของคุณจิณณาจะกระโดดตึก ชยานีจึงบังคับให้คุณแยก จากดนุนัยคนรักของคุณ ยิ่งไปกว่านั้นยังให้เขาสัญญาจะแต่งงานกับจิณณาด้วย เป็นแบบนี้ใช่ไหม?” ตำรวจเอ่ยถาม ฉันพยักหน้าช้าๆ“ใช่ค่ะ” “ถ้าเช่นนั้นมันทำให้คุณเกิดความโกรธเกลียดในใจไหม?” “จะเป็นไปได้ยังไง!”ฉันเอ่ยครวญ“คุณยายดีต่อฉันอย่างมาก ท่านในสายตาของฉัน คือญาติเพียงคนเดียว ของฉันบนโลกใบนี้ ฉันจะเกลียดท่านได้อย่างไรกันคะ! ท่านบอกอะไรฉันก็เชื่อฟังทั้งหมด!” ฉันพยายามปกป้องตัวเองอย่างสุดความสามารถ แต่ว่าในสายตาของตำรวจกลับดูเหมือนฉันกำลังเล่นสำบัดสำนวนด้วย ในท้ายที่สุด ตำรวจก็ปิดประตูขังฉัน และถามว่าจะมีใครสามารถประกันตัวฉันออกไปได้บ้าง ประกันตัวฉัน ใครจะมาประกันตัวให้ฉันได้? ติณณางั้นเหรอ? ฉันจำได้ว่ากลุ่มเพื่อนเดินทางวันนี้ พวกเขาอยู่ที่ดูไบ อย่างนั้นจะมีใครอีก? ฉันนั่งอยู่ในห้องกักตัวผู้ต้องหา มองไปยังนาฬิกาที่อยู่บนกำแพงด้านนนอก หมุนไปทีละนิดๆ จนกระทั่งถึงเวลาห้าทุ่ม ในขณะที่ฉันคิดว่าตัวเองถูกคุมตัวเช่นนี้ได้อย่างไร ตำรวจก็เข้ามาบอกกับฉันว่า“ณิชา มีคนมาประกันตัวคุณแล้ว คุณออกไปได้แล้ว” “ใครกัน?” ใจของฉันเต็มไปด้วยความประหลาดใจจริงๆ มาถึงที่ปากประตูของสถานีตำรวจ ใต้แสงจันทร์เย็นตา ก็มองเห็น ร่างๆหนึ่งสวมชุดสูทยืนอยู่ที่นั่น พอเห็นฉันออกมา ก็โบกมือให้กับฉัน