ตอนที่127 ไม่ใช่แค่หญิงแพศยา แต่ฉลาดในการเสแสร้งอะไรอย่างนี้

ต๭นที่127ไม่ใช่แค่หญิงแพศยา แต่ฉลาดในการเสแสร้งอะไรอย่างนี้ ในตอนนั้นฉันอารมณ์เสียเล็กน้อย ฉันค้นหาทนายความมากมาย ปฏิริยาของทุกคนล้วนเชื่อคำพูดของฉัน ด้วยการเริ่มต้นว่า“ฉันไม่ผิด”ฉัน สามารถป้องกันตัวเองได้แล้ว แต่จู่นภวัตกลับคิดว่า“ฉันมีความผิด”แล้วจากนี้จะช่วยอะไรฉันได้ มันทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาไม่น่าเชื่อถือ ฉันลุกขึ้น และเอ่ยว่า“ฉันคิดว่าการสื่อสารของฉันกับคุณน่าจะมีปัญหา คดีนี้ฉันจะไปหาทนายคนอื่นก็แล้วกันค่ะ” พูดจบ ลุกขึ้นเตรียมตัวจะไป “เฮ้ อย่าเพิ่ง อย่าเพิ่ง!”เมื่อนภวัตได้ยินก็รีบหยุดฉันไว้ พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า“ที่จริงถ้าหากคุณยอมจ่ายเงิน นอกเหนือจากค่าตอบแทนสักเล็กน้อย ผมเองก็เต็มใจที่จะยุ่งยากนะ” มองเห็นรอยยิ้มแบบนี้ของเขาแล้ว ในชั่วขณะนั้นฉันรู้สึกได้ว่าเขาดูเป็นคนเช่นไร ไม่น่าเชื่อถือขนาดไหน ฉันพูดไปอย่างสัตย์จริงว่า“ทนายนภวัตคะ พูดตามตรงนะคะ สถานภาพทางเศรษฐกิจของฉันไม่อาจนับได้ว่า ร่ำรวย นอกเหนือจากเงินค่าตอบแทนแล้ว ฉันไม่มีเงินจะให้คุณแล้วค่ะ” “ไม่มีเงิน?”เมื่อนภวัตได้ยิน ก็แสดงท่าทีว่าตัวเองรู้ดีทุกอย่างพูดกับฉันว่า“คุณไม่ต้องปกปิดผมหรอก ผมรู้ เรื่องทุกอย่างของชนชั้นสูงในเมืองดรัลนี้แม้จะเรื่องเล็กน้อยก็ตาม คุณมีความสัมพันธ์กับพี่เขยยังไง ไม่ต้องให้ผม พูด ตัวคุณก็น่าจะเข้าใจอยู่นะ” “พี่เขยของฉัน?” “ถูกต้องแล้ว ประธานของนภากรุ๊ปฯ ดนุนัย”นภวัตเอนศรีษะของเขาเข้ามาแล้วกระซิบ“ดังนั้นคดีนี้ถึงแม้จะยุ่ง ยาก แต่ถ้าคุณไปบอกเขาว่าต้องการเงิน ก็จะสู้คดีได้เลยไม่ใช่หรือไง?” คิดไม่ถึงจริงๆ ว่านภวัตรู้เรื่องนี้ด้วย แต่น่าเสียดายที่เขาคำนวณผิดพลาดไปจริงๆ ฉันมองไปที่นภวัตที่กำลังรู้สึกว่าตัวเองจับปลาตัวใหญ่ได้ แล้วเย้ยหยัน“ทนายนภวัตคะ ถ้าหากฉันกับเขามี ความสัมพันธ์แบบนั้นจริง ฉันไปหาทีมทนายของเขาโดยตรงไม่ดีกว่าเหรอคะ จะรบกวนติณณา แล้วมาหาคุณ ทำไม?” “เรื่องนี้…” ฉันมองดูนภวัตที่พูดไม่ออก แล้วหัวเราะเยาะ“ทนายนภวัต ถ้าระดับเชาว์ปัญญาคุณมีเท่านี้ ฉันไปหาคนอื่นดี กว่า” พูดจบ ก็เดินตรงออกไป แล้วก็ได้ยินเสียงของนภวัตดังขึ้นจากด้านหลังอย่างหงุดหงิดว่า“ไม่ใช่แค่หญิงมือที่สาม แต่ฉลาดในการเส แสร้งอะไรอย่างนี้!” ฉันขี้เกียจที่จะโต้แย้งกับเขาแล้ว แต่ทว่าเมื่อฉันเดินไปถึงห้องโถงของสำนักงานกฎหมาย เตรียมจะออกประตูไป ก็มองเห็นคนๆหนึ่งที่เคาท์เตอร์ คนๆนั้นเห็นฉันก็ตะโกนเรียก“ณิชา” “พี่จรณ์ อยู่ที่นี่ได้อย่างไรคะ?” จรณ์เดินทางฉัน บนใบหน้ามีรอยยิ้มเป็นมิตร“ระยะนี้เจอปัญหาทางการแพทย์นิดหน่อย ฝ่ายกฎหมายของโรง พยาบาลของพวกเราเลยมาที่นี่” “คุณมาหาที่ปรึกษาด้านกฎหมายเหรอคะ?” ฉันรู้สึกประหลาดใจ ไม่ใช่ที่ปรึกษาทางกฎหมายทั้งหมดจะเป็นฝ่ายไปหานายจ้างหรอกเหรอ มีที่ไหนนายจ้างมาหาเอง จรร์พยักหน้า“ถูกต้องแล้ว พวกเขาค่อนข้างยุ่ง ผมมาเองเลยดีกว่า” ชั่วขณะนั้นเองฉันคิดว่า ที่ปรึกษาทางกฎหมายน่าจะไม่ใช่นภวัตสินะ? เห็นจรณ์เป็นคนอารมณ์ดี พูดจาดี ก็จะรังแกเขา หรือว่าสำนักงานกฎหมายสามเคเฟิร์มจะมีแต่ทนายที่ไม่น่าเชื่อถือ ในขณะที่ฉันกำลังคิดเพ้อเจ้ออยู่นั่นเอง ด้านหลังมีเสียงหัวเราะดังขึ้น“จรณ์ นายอย่าด่าฉันนะ” จรณ์หันไปมองทางด้านหลังฉัน ยิ้มนิดๆ“พูดตามความจริงเท่านั้น” ฉันหันไปมอง ก็เห็นว่ามีคนๆหนึ่งยืนอยู่ตรงกลางของประตูออฟฟิศ มีผมหร็อมแหร็ม ดูแล้วอาจจะแก่กว่าจรณ์ อายุน่าจะประมาณสี่สิบกว่าปี ลักษณะท่าทางดูดี ไม่ได้พุงพลุ้ยเหมือน นภวัต จรร์ก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับมือกับเขา จากนั้นหันกลับมาถามฉันว่า“ณิชา แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่ ต้องการทนาย งั้นเหรอ? ต้องการให้ฉันแนะนำให้เอาไหม?” “ฉัน…” ในตอนนั้นฉันรู้สึกลังเล แต่นึกถึงว่าตัวเองยังหาทนายไม่ได้ ถ้าหากเป็นทนายที่จรร์แนะนำก็น่าจะมีส่วนลดหรือ เปล่า? ฉันหน้าด้านตอบว่า “ใช่แล้วค่ะ แต่ยังหาไม่เจอ” จรณ์เรียกฉันเข้าไป ฉันถึงรู้ว่า ทนายคนนี้ชื่อชยพล เป็นทนายคนสำคัญของที่นี่ หลังจากเข้าไปแล้ว ฉันเพียงแค่เล่าสถานการณ์อย่างง่ายๆให้กับชยพล เขาก็พยักหน้า“ไม่มีปัญหาครับ คดีนี้ ผมสามารถรับทำได้” “อย่างนั้นค่าทนาย…”ฉันคิดไม่ถึงว่า ชยพลจะตอบรับแล้ว กลัวจริงๆว่าเขาจะคิดราคาสูง ชยพลยังไม่ได้เอ่ยปาก จรณ์ก็ชิงพูดก่อนว่า“ทุกปีผมจ่ายให้นายตั้งเยอะ แล้วมาใช้บริการไม่กี่ครั้ง บิลนี้เรียก เก็บที่โรงพยาบาลของฉันละกัน” “จะเป็นแบบน้นได้ยังไงคะ?”ฉันรีบพูดก่อน“ฉันจ่ายเงินได้ค่ะ เพียงแค่ฉันไม่สามารถจ่ายทั้งหมดได้ในครั้ง เดียว แต่ฉันสามารถผ่อนจ่ายเป็นงวดๆได้ค่ะ” ทนายความเก่งๆก่อนหน้านี้ ก็ถามเรื่องนอกเหนือจากค่าตอบแทน ให้จ่ายเงินอีก น้อยสุดก็สองสามแสน มากสุดก็เกือบล้าน ชยพลคนนี้ กลัวว่าราคาจะไม่ถูกแน่ๆ ชยพลหันไปมองจรณ์ ลังเลอยู่ชั่วครู่ แล้วจึงพูดว่า“ฉันเพิ่งจะเห็นนายเอ่ยปากเพื่อผู้หญิงเป็นครั้งแรก งั้นก็ได้ เป็นการช่วยเหลือจากหนุ่มโสดคนหนึ่ง ครั้งนี้ฉันจะเรียกเก็บเงินกับนายละกัน” ฉันยังต้องการคัดค้าน แต่ถูกจรณ์และชยพลใช้วิธีพูดว่า“มีเรื่องต้องคุยกัน”แล้วออกไปเลย หลังจากเดินออกประตู วางแผนไว้ว่าหากคดีนี้จบลง จะต้องขอบคุณจรณ์อย่างมาก แล้วจะมอบของขวัญให้กับ เขาด้วย ธุระเรื่องทนายความเสร็จสิ้นแล้ว ฉันคิดว่าในที่สุดใจฉันก็สงบพอที่จะเริ่มงานของการแข่งขันออกแบบแล้ว สุดท้ายแล้วทั้งอัยการและตำรวจต่างก็มาหาฉันอย่างต่อเนื่อง ถามคำถามเดิมกับฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันกลัวที่จะถูกกักตัวอีก ไม่กล้าไม่พอใจ ได้แต่ตอบคำถามทีละข้อ ทุกครั้งที่มา จะเสร็จตอนสี่ทุ่มกว่า ฉันต้องการเงินทุนของรอบชิงชนะเลิศมาเป็นทุน ไม่ว่าจะยังไงฉันต้องลองดู เพราะว่าทุกครั้งฉันจะเริ่มวาดภาพในเวลากลางคืน แต่ว่ายุ่งมาทั้งวัน สมองของฉันวุ่นวายจนไม่สามารถคิดอะไร ออกมาได้เลย สำหรับรอบแรกทำได้เพียงแค่ภาพวาด แต่ไม่ว่าจะวาดอย่างไรก็ไม่น่าพอใจ แต่เวลาก็มีไม่มาก ฉันทำได้แค่ในเวลาดึกเท่านั้น ยิ่งดึกมาก สมองก็ไม่ โปร่งใส พอไม่โปร่งใส ยิ่งไม่ชัดเจน ภาพวาดยิ่งแย่ มันเป็นวงจรอุบาทว์ ฉันเห็นแล้วว่ามีเวลาอีกห้าวันจะเป็นการส่งผลงานรอบแรก ฉันมองดูแบบร่างหยาบในมือของตัวเอง แล้วอยากจะ ร้องไห้จริงๆ ในตอนค่ำ ฉันจะนั่งอยู่ที่โต๊ะเล็กในห้องพักผู้มาดูแล แม้ว่าจะกินกาแฟไปสามแก้วแล้ว เมื่อแก้ไขงานใน คอมพิวเตอร์รอบแล้วรอบเล่า ท้ายที่สุดก็ผล็อยหลับไป เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันกระพริบตาตื่น ก็รู้สึกตัวว่าได้หลับไปเมื่อคืนนี้ จึงรู้สึกผิดอย่างมาก แต่ว่าไม่มีเวลาคิดมากแล้ว ฉันต้องไปทำงาน วันนี้มีการประชุมประจำสัปดาห์ ฉันไปถึงบริษัท ฉันไปที่ห้องประชุมเพื่อเปิดคอมพิวเตอร์ไว้ล่วงหน้า ในตอนที่คิดว่าจะเปลี่ยนรูปภาพได้อย่างไร นั้น กลับพบว่า งานออกแบบตรงหน้าฉันกับงานออกแบบที่ก่อนตัวเองนอนหลับไปไม่เหมือนกันแล้ว! งานออกแบบตรงหน้าฉันตอนนี้เป็นแบบที่ได้รับการแก้ไขหลายๆจุด ยิ่งไปกว่านั้นรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ ได้รับการปรับแต่งอย่างประณีต ใครกันที่มาแตะงานภาพร่างของฉัน? ใครที่จะรู้ว่าฉันกำลังทำงานต้นฉบับที่โรงพยาบาล? เมื่อมองดูผลงานตรงหน้า มีคำสี่คำปรากฏขึ้นในสมองของฉัน แม่นางหอยโข่งงั้นเหรอ (ตามเรื่องเล่าเถียนลัวกูเหนียง หญิงสาวออกมาจากเปลือกหอยทำงานบ้านทดแทนบุญ คุณ) แต่ฉันก็หัวเราะเยาะตัวเองอย่างรวดเร็ว“มันเป็นแค่เรื่องเล่าขานเท่านั้น บนโลกนี้จะมีเรื่องแบบนั้นได้ยังไง” แต่อย่างไรก็ตามหลังจากที่ฉันปฏิเสธความคิดตัวเอง ฉันก็พบรายละเอียดเล็กๆน้อยๆบนงาน…