ตอนที่ 129 เพื่อจะชนะคดี ยอมขึ้นเตียงกับใครก็ได้

ต๭นที่ 129 เพื่อจะชนะคดี ยอมขึ้นเตียงกับใครก็ได้ “เป็นแฟนกันค่ะ” ฉันยิ้มนิดๆ เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกผิดในใจเอาไว้ “จริงเหรอ?” นภทีป์มองฉัน แววตาเห็นได้ชัดเจนว่าไม่เชื่อ ฉันลังเลอยู่ชั่วครู่ ในที่สุดก็กลับมาพร้อมสายตาแน่วแน่ เอ่ยว่า“จริงสิคะ หลอกคุณไปเพื่ออะไร เขาดีกับฉันมาก ค่ะ สำหรับฉันตอนนี้ดีมากเลยล่ะค่ะ” คิ้วของเขาขมวดเป็นเกลียว แววตาทั้งคู่มองฉันอย่างชัดเจน โดยไม่ต้องพูดอะไร ฉันก็เกิดรู้สึกผิดในใจ แต่กลับยังคงพูดต่ออีกว่า“จริงๆค่ะ ตอนนี้ฉันโอเคมาก ดีมากๆเลย ค่ะ” พูดจบ ฉันดึงมือตัวเองออก แล้วลงจากรถไฟใต้ดิน ฉันรู้ว่า คำโกหกก็เหมือนกระดาษแผ่นหนึ่ง แค่แตะนิดเดียวมันก็ขาด แต่ว่าก็ไม่มีทางเลือก เพราะฉันไม่คู่ควรกับความดีของนภทีป์ ชีวิตต้องดำเนินต่อไป หลังจากวันนั้นดูเหมือนจะกลับไปแล้ว ฉันไม่ได้พบเขาอีกเลย สิบวันต่อมามีการพิจารณาคดีของฉันเป็นครั้งแรก ปณัยนั่งอยู่ในตำแหน่งโจทย์ และฉันในตำแหน่งจำเลย เริ่มพิจารณาคดี หลังจากเกิดเรื่องฉันเพิ่งได้เห็นฌายิน เขาให้การยืนยันในศาลว่า ฉันเป็นคนให้เงิน ให้เขาทำเหมือนเป็นอุบัติเหตุ แต่โชคยังดี ชยพลค้นพบว่าก่อนหน้านี้หน้าที่การงานของฌายินด่างพร้อย ทำให้คำพูดของเขาไม่สามารถนับเป็น ประจักษ์พยานได้ จากนั้นก็หยิบเรื่องความรักของครอบครัวมาพูด แล้วเราก็ผ่านการพิจารณารอบแรกมาได้โดย ง่ายดาย ในตอนที่ฉันกำลังเดินออกมาจากโถงกับชยพล ก็เจอกับจิณณาที่นั่งอยู่ตรงตำแหน่งผู้เข้าฟังการพิจารณาคดี เธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน หันไปมองชยพลแล้วหัวเราะเยาะว่า“ณิชา เพื่อจะชนะคดี ให้ขึ้นเตียงกับใครก็ได้ จริงๆสินะ” “ทำไม?ทำไมถึงไม่ไปหาสาเหตุที่แพ้คดีเองล่ะ? มาหาฉันให้ช่วยเปิดหลุมในสมองงั้นเหรอ?” ฉันเหลือบมองจิณณาอย่างเหยียดๆ พูดตามตรงเมื่อก่อนฉันเคยคิดว่าบนโลกนี้มีคนหน้าตาเหมือนฉันทุกอย่าง มันทำให้ฉันมีความสุขมาก แต่ว่าตอนนี้พอฉันเห็นเธอ ฉันมีแต่ความเกลียดชังเท่านั้น ดวงตาของจิณณาหันไปมองชยพล แล้วเปลี่ยนเป็นใบหน้าของคนที่ไม่มีพิษภัยใดๆ“คุณทนายคะ คุณต้องระวัง คนที่อยู่ข้างกายคุณคนนี้ด้วยนะคะ ความคิดของเธออาจจะมีอะไรมากขึ้นก็ได้” “อย่างนั้นเหรอครับ?”ในขณะที่ฉันคิดจะอธิบายกับชยพล เขาก็พูดขึ้นมาก่อน เขามองดูจิณณาอย่างเฉยเมย แล้วหยิบปากกาสีดำออกจากกระเป๋า“ที่คุณเพิ่งพูดเมื่อสักครู่นี้ ผมบันทึกไว้แล้ว นะครับ ถ้าหากจำเป็น ผมสามารถยื่นฟ้องคุณได้ ข้อหาทำลายชื่อเสียงของคุณณิชา” “คุณ…” จิณณานึกไม่ถึงว่า ชยพลจะทำแบบนี้ ใบหน้าเป็นสีขาวซีด! ไม่กล้าพูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียว รีบจากไปโดยทันที “ขอบคุณค่ะ”ฉันหันไปขอบคุณชยพลอย่างซาบซึ้งใจ เขาโบกปากกาในมือแล้วหัวเราะเบาๆ“หลอกเธอน่ะครับ นี่เป็นปากกาธรรมดาเท่านั้นเอง” พวกเราออกมาจากศาล ฉันเห็นจิณณาขึ้นรถไป ทันใดนั้นก็จำได้ว่า ช่วงวเลาที่ชยานีอยู่ที่โรงพยาบาล มีอยู่ช่วง หนึ่งที่กระเป๋าไม่ได้อยู่กับฉัน นั่นคือตอนที่จิณณาจะกระโดดตึก ฉันบอกเรื่องนี้กับชยพล เลิกงานกลับไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ก็ไปเยี่ยมชยานี ตอนค่ำก็อยู่ที่นั่นทำงาน ออกแบบ ก่อนถึงเส้นตายในการส่งผลงานเข้าแข่งขันรอบแรกหนึ่งชั่วโมง ฉันจึงส่งงานของฉันเข้าร่วม หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ ผลก็ออกมา การแข่งขันออกแบบมีการประกาศผลทางอินเตอร์เนต ตอนที่ฉันตรวจดูผลนั้น พบว่าตัวเองมีชื่อในอันดับที่ 52 แต่รอบแรกนั้นคัดเอาที่ 50 คนแรก ถึงแม้ว่าฉันจะรู้ว่าผลงานของฉันไม่เป็นที่น่าพอใจมากนัก รู้ว่าอาจจะไม่ผ่านรอบแรก แต่พอได้เห็นว่าอันดับของตัวเองขาดไปแค่ 2 ที่เท่านั้น รู้สึกเสียดายอยู่ไม่น้อย ในขณะที่ฉันอยู่ในออฟฟิศ ได้ยินเสียงเพื่อนร่วมงานหลายคนแสดงความยินดีกับชวารี ฉันเปิดหาดู พบว่าชวารีอยู่อันดับที่ 32 ในตอนที่ฉันให้ความสนใจกับอันดับชื่อของเธออยู่นั้น ชวารีก็เดินมาถึงข้างๆตัวฉัน มองเห็นฉันดูหน้าเว็บอยู่ ก็ยิ้ม และเอ่ยว่า“ณิชา ปกติแล้วฉันเห็นเธอเป็นคนที่ขยันขันแข็งที่สุด แล้วยังมีที่ลูกค้าเขียนถึงบริษัทว่าเธอทำงาน ออกแบบได้ดี ทำไมแม้แต่รอบแรกถึงไม่ผ่านได้ล่ะ?” “ทักษะสู้คนอื่นไม่ได้น่ะ” ฉันพูดเพียงเท่านี้ เกี่ยวกับการฟ้องร้อง เกี่ยวกับอาการป่วยของคุณยาย เรื่องพวกนี้ ฉันไม่ต้องการเอามาใช้เป็นข้อแก้ตัว “ฮ่าฮ่าฮ่า เธอนี่ยังรู้ตัวเองดีจริงๆ”ชวารีหัวเราะแล้วเดินกลับไปยังตำแหน่งของตัวเอง ไม่นานหลังจากนั้น ฉันก็ได้รับข้อความจากนภทีป์ [ผมเห็นผลการแข่งขันรอบแรกแล้ว ขอโทษด้วยนะ ผมไม่ได้ ให้คำแนะนำที่ถูกต้องกับเธอ ทำให้เธอไม่ผ่านเข้ารอบรองชนะเลิศ] นภทีป์เป็นแบบนี้เสมอ เห็นได้ชัดว่าเป็นปัญหาของฉันเอง แต่เขากลับเอาสาเหตุไปไว้บนตัวเขา แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ผลการแข่งขันออกแบบก็ออกมาแล้ว หลังจากนี้ฉันก็ไม่ต้องอดหลับอดนอนอีกแล้ว ทว่า ผ่านไปได้เพียงสามวัน การแข่งขันก้มีประกาศใหม่ออกมาอีกครั้ง เนื่องจาก50 คนที่ผ่านรอบแรกนั้น มีการออกแบบสองงาน ที่ถูกพบว่าเนื้อหางานส่วนใหญ่ได้คัดลอกผลงานของ นักออกแบบที่มีชื่อเสียงบางคนมา จึงถูกตัดสิทธิ์จากการแข่งขัน ตอนแรกชื่อของฉันอยู่ที่ 52 ได้กลายเป็น 50 หนึ่งในสองคนที่ถูกตัดสิทธิ์คือชวารี เมื่อเรื่องนี้ออกมา คนในออฟฟิศที่เคยประสอพลอชื่นชมชวารีก็มารวมตัวกันอีก “ฉันว่าแล้ว พวกเราไม่ผ่านเข้าไป เธอจะผ่านได้ยังไง ซ้ำยังอันดับ 32 เป็นงานเลียนแบบจริงๆ” “ใช่ ก่อนหน้านี้พวกเราต่างกันพูดยกย่องเธอ ดูเธอโอ้อวดตัวเองสิ” “อาจจะไม่ใช่ก็ได้นะ ตอนนี้ผลออกมาแล้ว ดูว่าเธอจะพูดอะไรหลังจากนี้” ฉันฟังสิ่งที่ผู้คนพูดกันแล้ว หัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ หยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วเตรียมตัวจะออกไป วันนี้ฉันมีนัดกับชยพล ฉันนั่งนถไปถึงสำนักงานกฎหมายของชยพล พอลงจากรถ ก็เห็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งอยู่ตรงริมถนน ฉันอยากจะเดินผ่านไป แต่กลับได้ยินเสียงที่คุ้นเคย“ผมจอดอยู่นะ ไม่ได้ชนคุณเลย!” จากนั้นก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของหญิงชรา“คุณนั่นแหละ เป็นคุณมาชนฉัน คุณขับรถไวขนาดนนั้น ฉันหลบไม่ทัน อยู่แล้ว!” ฉันยืนอยู่ที่นั่นแหละเหลือบมอง เมื่อแน่ใจแล้วว่าคนที่อยู่ในนั้นคือปรานต์ ก็พร้อมจะเดินไปเลย เพราะท้ายที่สุดแล้วเขาเป็นคนรวย ไม่ต้องกลัวจะถูกใครโกงหรอก แต่สุดท้าย ก้าวไปได้ก้าวเดียว ก็ได้ยินเสียงคนตะโกนเรียกฉัน“ณิชา! เธอมานี่หน่อย!” “…” สามารถเห็นฉันได้อีกเหรอ? ฉันหันไป เห็นปรานต์จะเดินเข้ามา แต่หยิงชราจับแขนเขาไว้ ไม่ยอมให้เขาไป “ณิชา เธอมาช่วยฉันด้วย เร็วๆหน่อย! วันนั้นฉันยังไปรับเธอที่สถานีตำรวจเลยนะ!” ปรานต์ไม่กล้าใช้แรงถีบหญิงชราออก ทำได้แค่ตะโกนหาฉัน แน่นอนว่าเขาเป็นคนไปรับฉันที่สถานีตำรวจในวันนั้น โดยไม่มีทางเลือก ฉันทำได้แค่เดินไปหาเขา แล้วถามไปสักพักถึงได้รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น ประมาณว่าเขากำลังรอสัญญาณไฟ สัญญาณไฟนั้นเป็นสีแดง เพิ่งจะเปลี่ยนเป็นสีเขียว ปรานต์แค่สตาร์ทรถ หญิงชรก็ล้มลงตรงหน้ารถของเขาเอง ว่ากันว่าเขาเร่งเครื่องรถเร็วเกินไป ทำให้ไปชนล้มลง หลังจากฟังจนจบ ฉันพูดสามคำอย่างเฉยชาว่า“แจ้งความสิ” มันเป็นเรื่องง่ายดายจะตาย พูดแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “ไม่ได้นะ ไม่ได้!”ปรานต์คว้าโทรศัพท์จากมือฉัน“แจ้งตำรวจไม่ได้!” “เพราะอะไรคะ?”ฉันมองเขาอย่างสงสัย“หรือว่าคุณเป็นคนชนจริงๆ?” ไม่เช่นนั้นทำไมถึงกลัวที่จะแจ้งความ ปรานต์ได้ยินฉันพูดเช่นนี้ ก็คืนโทรศัพท์ให้กับฉัน เอนตัวเข้ามาพูดด้วยสีหน้าของคนมีความผิด กระซิบว่า“รถ คันนี้เป็นของพี่ชายผมถ้าเขารู้ว่าผมมีอุบัติเหตุจากนี้เขาจะไม่ให้ผมยืมรถมาขับอีก”