ตอนที่ 131คุณลืมไปแล้วเหรอ ว่าทำไมเราถึงหย่ากัน

ต๭นที่ 131คุณลืมไปแล้วเหรอ ว่าทำไมเราถึงหย่ากัน เป็นเพราะช่วงบ่ายฉันไปพบชยพล ทำให้ต้องพักงานบางส่วนไว้ ฉันจึงยุ่งกับการทำงานที่เหลือทั้งหมด เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกที ท้องฟ้าด้านนอกที่เป็นช่วงเวลาสว่างของวันก็เปลี่ยนเป็นช่วงเย็นแล้ว ถึงแม้ว่าจากมุมของห้องทำงานจะมองไม่พระอาทิตย์ก็ตาม แต่สามารถมองเห็นแสงสีทองของเส้นขอบฟ้ายาม อาทิตย์อัสดงได้ ฉันก้มหน้าดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มเศษๆ เลยเวลาเลิกงานมาหนึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว พอตอกบัตร เลิกงาน ฉันยืนอยู่ในลิฟท์ วางแผนว่ากลับบ้าน อาบน้ำ และทานข้าวเย็นเสร็จแล้วจะเอาคอมพิวเตอร์แล็ปท็อปไปทำงาน ออกแบบต่อหลังจากที่เยี่ยมชยานีแล้ว ตอนที่ประตูลิฟท์เปิดออก ฉันนึกถึงคนๆหนึ่ง ดนุนัย เขาควรจะไปแล้วนะ? ต้องไปแล้วแน่ๆ ฉันคาดเดา ยังไงเขาก็ไม่มีทางรอฉันอยู่ที่นี่ได้ถึงสองชั่วโมงหรอก ฉันหยิบกระเป๋าพร้อมกับจะเดินออกไปนอก ก็มองเห็นรถสีดำจอดอยู่ที่นั่น และหน้าต่างไม่ได้ปิด มองไปรอบๆก็ไม่เห็นดนุนัย หรือแค่เป็นรถแบบเดียวกัน? ตอนที่ฉันปลอบใจตัวเองอยู่นั้น ก็เห็นประตูรถเปิดออก แล้วดนุนัยก็ลงมาจากรถ บนตัวยังสวมสูทเหมือนในช่วงบ่าย เขารอฉันมาเป็นเวลาสองชั่วโมงแล้วเนี่ยนะ? ฉันตกตะลึง หวนคิดถึงก่อนหน้านี้ ตอนที่ฉันยังเป็นนายหญิงบ้านสุทรรศน์ฯ วันนั้นที่นภทีป์ดื่มเหล้าจนเลือดออก ในกระเพาะ แล้วดนุนัยเป็นเพื่อนฉันไปส่งเขาที่โรงพยาบาล ฉันอยู่กับนภทีป์ทั้งคืน ตอนที่ออกมา ก็เห็นดนุนัยรอฉันอยู่ในรถ เขารอฉันทั้งคืน ในตอนที่สติของฉันหลุดลอย ชายหนุ่มก็มายืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว ริมฝีปากบางเย็นเยียบยกขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับ มองมาที่ฉัน “คิดอะไรอยู่เหรอ? ตอนเย็นอยากกินอะไร ฉันจะพาเธอไปเอง” “...” “หืม?” แววตาของดนุนัยที่มองมาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนเขาไม่ได้ใส่ใจเลยที่จะต้องรอฉันเป็นเวลานาน ฉันมองเขาอยู่นาน ถึงจะพูดว่า “คุณตัดสินใจเลยค่ะ อะไรก็ได้ทั้งนั้น” บางทีฉันควรจะพูดกับดนุนัย ว่าเราไม่สามารถเป็นแบบนี้ได้อีกต่อไปแล้ว ดนุนัยพาฉันไปที่ร้านเลนกี้ ขึ้นไปยังชั้นบนสุด แม้ว่าเราไม่ได้นั่งในห้องส่วนตัวแต่เราได้นั่งบนระเบียงดาดฟ้า มีโคมไฟกลางคืนโดยรอบ เดือนเมษาเย็นอากาศยังไม่ร้อนมาก ในเวลานี้มีลมพัดเบาๆ ให้ความรู้สึกสดชื่น ดนุนัยให้ฉันเลือกเมนู แต่ฉันยังคงพูดว่า “คุณสั่งเถอะค่ะ” ต้องบอกว่าอาหารของร้านเลนกี้รสชาติดีมาก ทุกอย่างล้วนอร่อย ตอนที่พวกเรากินเสร็จแล้ว อาหารจานหลักถูกยกออกไปแล้ว ตอนที่ของหวานนำมาเสิรฟ์ ฉันเงยหน้าขึ้น มองดูด นุนัย แล้วจึงเอ่ยปากว่า “พวกเรามาคุยกันดีๆเถอะค่ะ” “ลองอันนี้ก่อน ขนมหวานของร้านนี้อร่อยมาก คราวที่แล้วไม่ได้สั่ง” ดนุนัยขัดจังหวะคำพูดของฉัน ท่างทางของเขาอบอุ่น แต่ฉันกลับรู้สึกได้เหมือนกับว่าเขาตั้งใจที่จะไม่ให้ฉันพูด ฉันก้มหน้าลง มองดูเค้กชาเขียวตรงหน้า แล้วชิมหนึ่งคำ รสชาติจะขมก่อนจากนั้นค่อยหวาน สิ่งนี้เหมือนความสัมพันธ์อันยาวนานที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับดนุนัย มองย้อนกลับไป ดูเหมือนว่าทุกย่างก้าวมีแต่ความเจ็บปวด เต็มไปด้วยบาดแผล แต่ว่าไม่รู้ทำไม ฉันกลับคิดถึงว่า เป็นความทรงจำที่ดีเสมอ ฉันกินไปได้เพียงหนึ่งคำก็พูดต่อว่า “ผู้จัดการดนุนัยคะ ถ้าหากฉันจำไม่ผิด คุณเคยพูดว่า คุณมีความผูกพันกับ จิณณาตลอดชีวิต ตอนนี้คุณขอเธอแต่งงาน คุณกับฉันมาพัวพันกันมากแค่ไหน ก็มีแต่จะทำร้ายจิตใจของเธอนะ คะ” “…” ดนุนัยเงียบงัน ก้มหน้ามองของหวานตรงหน้า ไม่ขยับ “ผู้จัดการดนุนัยคะ สุดท้ายแล้วถ้าฉันเป็นคนดีที่สุดที่จะมอบความสุขให้กับคุณได้ แต่ว่าทำไม และไม่ว่าจะยัง ไง เมื่อคุณขอจิณณาแต่งงานไปแล้ว ก็อย่าได้ติดต่ออะไรกับฉันอีกเลยค่ะ ตอนนี้ฉันเองก็ยุ่งมาก ในแต่ละวันยุ่งเสียจนปลีกตัวจากหน้าที่ที่มีไม่ได้เลย” เป็นผู้ต้องสงสัยในคดีผ่าตัดชยานี ต่อสู้คดี แข่งขันออกแบบ ยกเรื่องใดๆออกมาก็ตามเพียงเรื่องเดียว ก็เพียงพอที่จะดึงดูดพลังงานทั้งหมดของฉัน ฉันไม่อยากจะไปจัดการเรื่องของดนุนัยอีก “…” ดนุนัยยังคงไม่พูดอะไร “ผู้จัดการ…” “ณิชา ฉันเพียงต้องการแค่มีเธออยู่ในระยะสายตาของฉันอยู่ตลอดเวลาเท่านั้น” เงียบอยู่นาน ในที่สุดดนุนัยก็เอ่ยปากพูด แต่ฉันกลับได้ยินแล้วไม่เข้าใจ เขาไม่ได้รักฉัน ไม่ได้ชอบฉัน ไม่ได้คิดถึงฉัน เพียงแค่ต้องการที่จะได้มองเห็นฉัน อันที่จริงหากเป็นผู้ชายคนอื่นพูดคำนี้ออกมา ฉันก็ยังจะคิดได้ว่าเขาชอบฉัน แต่กับดนุนัยที่อยู่ตรงหน้า ฉันไม่กล้า คาดหวัง ฉันมองเขาแล้วเอ่ยว่า “ฉันเข้าใจค่ะ คุณกลัวว่าฉันจะใกล้ชิดกับคุณอาของคุณมากเกินไป กลัวว่าฉันจะไปหา ผู้ชายอื่น คุณวางใจเถอะค่ะ มันไม่ใช่แบบนั้นหรอก” “เธออยู่ให้ไกลจากเขาหน่อยดีกว่า เขาไม่ใช่คนที่ไม่มีอะไรอย่างที่เธอคิด” ฉันยกจรณ์ขึ้นมาพูด สีหน้าของดนุนัยเปลี่ยนเป็นจริงจังทันที ฉันเพียงแค่พยักหน้า “อืม ฉันรู้ค่ะ แต่ว่าครั้งนี้บ้านของปณัยฟ้องร้องฉัน ฉันเพียงแค่ต้องการปกป้องตัวเอง” “ถ้าอย่างนั้นทำไมเธอไม่มาหาฉัน? ในเมื่อฉันมีทีมทนายที่ดีที่สุดของเมืองดรัล” ดนุนัยกล่าว มีความไม่พอใจอยู่ในน้ำเสียงของเขา และเหมือนจะอารมณ์เสีย คำพูดของเขา ทำให้ฉันรู้สึกขบขัน ฉันมองดูเขาแล้วเอ่ยว่า “ถ้าหากคนร้ายที่วางแผนทำร้ายฉันคือคนของครอบ ครัวจิณณา หรือหล่อนเองก็มีส่วนด้วย คุณจะช่วยปกป้องความยุติธรรมให้กับฉันได้เหรอคะ?” ดนุนัยมองฉันแล้วไม่พูดอะไร ฉันจึงตอบแทนเขา “ไม่ได้สินะ คุณก็จะขู่ให้ฉันถอนฟ้อง ไม่อย่างนั้นคุณก็จะยืน หยัดอยู่ข้างหล่อน” “ฉันจะช่วยเธออย่างยุติธรรม” ดนุนัยอธิบาย “อย่างนั้นหรือคะ?” ฉันฟังคำโต้แย้งที่ไม่ได้ใสซื่อบริสุทธิ์จริงๆของชายหนุ่มแล้วหัวเราะเยาะว่า “ผู้จัดการดนุ นัยคะ คุณลืมไปแล้วเหรอ ว่าทำไมเราถึงหย่ากัน” ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ในรูปแบบสามีภรรยาของเราสองคนจะเริ่มต้นได้แย่มาก แต่ในตอนกลางเราก็เคยไปถึงช่วงสงบศึก ฉันยังคงจำช่วงเวลาที่ถูกเจ๊เอ็มลักพาตัวไปได้ ดนุนัยยอมโดนแทงเพื่อฉัน ถ้าหากไม่มีจิณณา บางทีตอนพวกเราก็คง… มือของฉันกำแน่น คอยเตือนสติตัวเองว่าอย่าคิดถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้ว เห็นชัดๆว่าระหว่างพวกเราสองคนความ ทุกข์มันมีมากกว่าความสุข แต่เมื่อฉันมองย้อนกลับมา ฉันกลับมองเห็นแต่เรื่องราวดีๆ “ครั้งนี้ไม่ได้ หลังจากนี้ก็ไม่ได้…” ตอนที่ดนุนัยพูดคำนี้ เขาก็หรี่สายตาลง เหมือนกับจะปิดบังความรู้สึกผิดในใจ ฉันมันงี่เง่าอีกแล้ว แต่ก็เข้าใจ “ผู้จัดการดนุนัยคะฉันอิ่มแล้ว ขอบคุณสำหรับอาหารมือนี้ค่ะ ฉันต้องไปแล้ว” ฉันหยิบกระเป๋าขึ้นเตรียมจะไป ดนุนัยลุกขึ้น เขาต้องการไปส่งฉัน ฉันรู้ว่าปฏิเสธเขาไม่ได้ ทำได้เพียงตกลง เนื่องจากเขตชุมชนนั้นแยกรถยนต์กับคนออกจากกัน เขาจึงตั้งใจจอดรถที่ทางเข้า จากนั้นจึงเดินเข้าไปส่งฉัน ด้านใน ในคืนนั้น พวกเราเดินไปตามทางที่คดเคี้ยว แต่ไม่มีคำพูดใดๆสักคำ ไปจนถึงที่ประตู ฉันพูดเพียงว่า “ลาก่อนค่ะ” แล้วขึ้นไปชั้นบน หลังจากกลับมาที่บ้าน ฉันก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จัดของแล้วเตรียมไปโรงพยาบาล ท้ายที่สุดแล้วชยานีก็ยังคงอยู่ในอาการโคม่า สามารถตื่นขึ้นมาได้ตลอดวลา ปณัยและชวลัยไม่สามารถเฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาลได้ ฉันกลัวว่าถ้าท่านตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นใคร จะรู้สึกโดดเดี่ยว ฉันเก็บของแล้วลงมาข้างล่าง ตอนที่จะเดินออกจากประตูตึก ก็มองเห็นคนๆหนึ่งนั่งอยู่บนม้านั่งในสวนดอกไม้อยู่ ไม่ไกล ท่ามกลางความมืด มีแสงเล็กๆส่องสว่างอยู่ ดูเหมือนว่าคนๆนั้นกำลังสูบบุหรี่