ตอนที่ 132 ผู้หญิงที่ฉันเต็มใจจะสัมผัสมีเพียงเธอคนเดียว

๚ทที่ 132 ผู้หญิงที่ฉันเต็มใจจะสัมผัสมีเพียงเธอคนเดียว “ดนุนัย?” เสียงที่เปล่งออกไปนั้นเป็นพฤติกรรมที่อยู่ภายใต้จิตใต้สำนึก ตะโกนเสร็จฉันก็เสียใจ แต่ชายหนุ่มก็ได้ยินแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ถึงแม้ว่าจะอยู่ท่ามกลางความมืดสลัวทำให้ฉันไม่สามารถมองเห็นแววตาของเขาได้ แต่กลับได้ยินเสียงหัวเราะอันขมขื่นของเขา “ก่อนหน้านี้ฉันไม่ชอบที่เธอเรียกฉันอย่างเต็มยศ หวังว่าเธอจะเรียกแค่ชื่อของฉัน แต่มาตอนนี้ เธอจะเรียกฉันอย่างไร ฉันก็ยินดี” “ผู้จัดการดนุนัย ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่?” ฉันไม่รู้ว่าทำไมคำพูดของเขาถึงทำให้ใจของฉันรัดแน่น แล้วมีความรู้สึกขื่นขมอยู่ในใจ “ฉันเหรอ ฉันก็ไม่รู้” เสียงของดนุนัยมีความอึดอัดใจ เขาลุกขึ้นยืนแล้วถามฉัน “เธอจะไปที่ไหน? ให้ฉันไปส่งไหม?” “ไม่ต้องหรอกค่ะ” ฉันไม่อยากบอกเขาเรื่องที่ฉันจะไปโรงพยาบาล “ฉันไปส่งเธอดีกว่านะ ยังไงเราก็ได้พบกันแล้ว” ดนุนัยเดินมาข้างหน้า ฉันมองเห็นหน้าเขาแล้ว รู้สึกได้ว่าเขาตรอมใจ บางทีอาจจะคิดไปเองก็ได้นะ ฉันคิดจะไปเอง ดนุนัยไม่ยอม อย่างไม่มีทางเลือกฉันทำได้แค่บอกกับเขาว่า ฉันจะไปโรงพยาบาลทนุธรรม ภายในใจของฉันขัดแย้งกัน การตัดสินของสมองคิดว่าฉันต้องได้รับการปกป้องจากดนุนัย แต่เขาก็อยู่ฝั่งของจิณณา แต่พฤติกรรมของฉัน ใจของฉัน จิตใต้สำนึกของฉัน ล้วนเชื่อในตัวเขา แม้แต่ตัวฉันเองยังดูถูกตัวเองที่เป็นแบบนี้ พวกเราไปถึงโรงพยาบาลทนุธรรม ฉันขึ้นไปเยี่ยมชยานี ดนุนัยก็เป็นเพื่อนฉัน ฉันยืนอยู่นอกห้อง ICU ของชยานี และดูท่านนอนหลับอย่างสงบเงียบ ดวงตาที่ปิดอยู่ ยังคงเป็นสิ่งที่ฉันมองเห็นอยู่ทุกวัน ไม่เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่นิด ค่าตัวเลขบนอุปกรณ์วัดต่างๆโดยรอบเหมือนจะมีการเปลี่ยนแปลงนิดหน่อย ดูเหมือนจะแตกต่างไปสักเล็กน้อย เนื่องจากฉันไม่ใช่หมอ จึงไม่เข้าใจสิ่งเหล่านี้ “ก่อนหน้านี้คุณปู่ของฉันก็มาเยี่ยมท่าน” ดนุนัยที่ยืนอยู่ข้างๆฉันเอ่ยขึ้น “คุณปู่บ้านสุทรรศน์ฯ” ฉันหันไปทางดนุนัย ประหลาดใจพอสมควร “ใช่แล้วล่ะ” ดนุนัยพนักหน้า “ก่อนหน้าที่จิณณาจะกระโดดตึก คุณยายบ้านจันทร์ ได้โทรหาคุณปู่ของฉัน พูดเรื่องการแต่งงานครั้งนี้ แต่คุณปู่ของฉันปฏิเสธโดยทันที” “เป็นที่เข้าใจได้ค่ะ” ในตอนนั้นจิณณาทำร้ายฉัน แล้วฉันก็เปิดโปงว่าเธอลอกเลียนแบบผลงาน นำไปสู่ภาพของพวกเราทั้งคู่ในใจของทินบัติที่ตกต่ำอย่างฮวบฮาบ เขาย่อมจะต้องพูดว่าไม่ว่าจะอย่างไรก็ไม่ต้องการพวกเราเป็นลูกสะใภ้อย่างแน่นอน “แต่ว่า หลังจากที่คุณปู่มาเยี่ยมคุณยายก็เปลี่ยนความตั้งใจแล้ว แล้วเรียกฉันกับจิณณาไปพูดในบ้านด้วยตัวเอง พูดว่าอนุญาตให้มีการแต่งงานครั้งนี้” ดนุนัยพูดจบ ใจของฉันก็รัดแน่น เห็นด้วยแล้ว? ถ้าอย่างนั้นต้องแต่งงานเลยใช่ไหม? ก็ดีแล้ว ดีเหมือนกัน “อ้อ ถ้าอย่างนั้นก็ขอแสดงความยินดีกับพี่สาว…” ยังไม่ทันได้พูดคำนั้นออกมา ชายหนุ่มก็กอดฉันไว้จากด้านหลัง ฉันได้ยินเสียงจากริมฝีปากบางของเขาพูดข้างหูฉันว่า “ณิชา ฉันแต่งงานกับหล่อนได้ แต่ฉันไม่ได้แตะต้องหล่อนเลย และตลอดชีวิตก็จะไม่แตะต้อง ผู้หญิงที่ฉันจะแตะต้อง ผู้หญิงที่ฉันเต็มใจจะสัมผัสมีเพียงเธอคนเดียว” “ผู้จัดการดนุ…” “อย่าเรียกฉันแบบนี้” ดนุนัยกอดฉันจากด้านหลังแล้วถามว่า “เธอพักที่ไหน?” เสียงของเขาแหบพร่า ให้ความรู้สึกคลุมเครือ ฉันเข้าใจชัดเจนดี เมื่อตอบไป เส้นทางจะเป็นเช่นไร แต่ว่าฉันเป็นคนโง่เง่าที่ถูกเสน่ห์ของเขาดึงดูดใจ ฉันบอกเขาว่าฉันพักอยู่ห้องไหน พวกเราเข้าไปในห้องพักของผู้ดูแลผู้ป่วย ดนุนัยอุ้มฉันขึ้นแล้ววางไว้บนเตียงอย่างแผ่วเบา แล้วโน้มทั้งตัวตามมา“ณิชา ฉันต้องการเธอ…” บางที บางทีอาจเป็นเพราะความเย่อหยิ่ง ฉันมองดูเขา แล้วถามว่า “คุณบอกว่าไม่เคยแตะต้องจิณณา แล้วลูกของเธอ..” “ไม่ใช่ของฉัน” คำตอบของดนุนัยทำให้ฉันตกใจ! “ไม่ใช่ลูกคุณ” ฉันมองดูเขาด้วยความสงสัย “แล้วคุณรู้ได้อย่างไรคะ?” มือของชายหนุ่มขยับเล็กน้อย เคลื่อนไหวสิ่งที่กำลังทำอยู่ ดวงตาดำขลับคู่นั้นมองมาที่ฉัน อย่างจริงจัง “ฉันไม่เคยแตะต้องหล่อนเลยจริงๆ อย่างน้อยๆก็ตอนที่ฉันมีสติชัดเจนน่ะแหละ ตอนแรกฉันก็คิดว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของฉัน วันนั้นเพราะฉันดื่มเหล้าจนเมาเลยคิดว่าหล่อนคือเธอ…” พูดถึงตรงนี้ ชายหนุ่มก็ปัดผมบนแก้มของฉันออก เผยให้เห็นแก้มของฉัน แล้วเขาก็ค่อยๆโน้มตัวลงมา จูบที่แก้มของฉันเบาๆ “คนอื่นต่างพูดกันว่าพวกเธอโตมาเหมือนกัน แต่สำหรับฉัน พวกเธอไม่เหมือนกันสักนิด ดังนั้นหลังจากวันนั้นที่หล่อนตั้งท้องแล้ว ฉันเก็บความสงสัยมาโดยตลอด” “แล้วหลังจากนั้นล่ะคะ?” “วันนั้นหลังจากที่เด็กแท้งไปแล้ว ฉันก็ให้ผู้เชี่ยวชาญทำการประเมิน ผลคือเด็กไม่ใช่ลูกของฉัน” ดนุนัยตอบเรียบๆ ฉันมองดูเขา กลับรู้สึกเจ็บปวดในใจ “ดนุนัย หล่อนหลอกคุณขนาดนี้ คุณก็ยังปฏิบัติกับหล่อนเป็นอย่างดี ถ้าสิ่งนี้ไม่ใช่ความรัก แล้วอะไรคือความรักได้อีกล่ะคะ?” “ขอโทษนะ…” ดนุนัยในเวลานี้เต็มไปด้วยความเร่าร้อน ในตอนที่เขาจูบฉัน ฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนแรงบนใบหน้าของฉัน ราวกับต้องการจุดไฟในตัวฉัน เขายั่วเย้าฉันไม่หยุด ฉันส่งเสียงอย่างพร่าเลือนออกมาอย่างทนไม่ไหว โคมไฟในห้องนั้นปิดลง มีเพียงแสงจันทร์เย็นเยียบ ฉันมองไม่เห็นสีหน้าของเขา แต่รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของเขา นำทางฉันไปทีละนิด เติมเต็มให้ฉัน ด้วยสัญชาตญาณดั้งเดิมที่มีอยู่ในตัว ทำให้ฉันโน้มรอบคอเขา ตอบรับความรักที่เขามอบให้กับฉัน สุดท้ายก็กอดเขาจนหลับไป เมื่อตื่นขึ้นมา บนเตียงข้างกายฉันไม่มีใคร ฉันเอื้อมมือไปลูบอย่างไม่รู้ตัว ยังคงอุ่นอยู่เล็กน้อย ฉันเหลือบมองเข้าไปภายในห้อง ชุดสูทของชายหนุ่มยังอยู่ที่นั่น และรองเท้าหนังก็ด้วย ในตอนที่ฉันกำลังมองหาตัวเขา ก็มองเห็นดนุนัยออกมาจากห้องน้ำ บนตัวไม่สวมเสื้อผ้า มีเพียงแค่ผ้าขนหนูที่พันท่อนล่างเอาไว้ หยดน้ำบนผมของชายหนุ่มหยดลงบนพื้น เขาเห็นว่าฉันตื่นแล้ว ก็รีบขึ้นมาบนเตียง ฉันรู้ว่าเขาต้องการจะทำอะไร แต่วันนี้ฉันต้องไปทำงาน! “ขอโทษนะคะ ไม่ได้…” ตอนนี้ฉันตื่นเต็มที่แล้ว คิดถึงการกระทำของตัวเองเมื่อคืนนี้ ฉันคิดว่าตัวเองต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ทำไมถึงชักศึกเข้าบ้านได้นะ แต่ดนุนัยกลับกอดฉันไว้ “ที่รัก ฉันค้นพบว่าความต้องการที่จะนอนกับเธอมันไม่เคยพอเลย ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้นอนกับเธอ ฉันก็เหมือนคนคนติดยา ไม่วาจะจากเธอไปนานแค่ไหน ฉันก็หยุดไม่ได้” “ไม่ได้ค่ะ…คุณเป็นพี่เขยของฉันแล้วนะคะ” ฉันทำใจร้ายใจดำแล้วยังผลักเขาออก ลุกขึ้นแล้วเอาผ้านวมห่อตัวก่อนจะหยิบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไป อาบน้ำ ตอนที่ออกมาจากห้องน้ำอีกครั้ง ดนุนัยสวมสูทเรียบร้อยแล้ว เขายืนอยู่ที่นั่น ฉันยืนอยู่ตรงประตูอย่างกระดากอาย มองเขาแล้วพูดว่า “ฉันจะไปดูคุณยายสักหน่อยแล้วจะไปทำงานเลยค่ะ คุณไม่ต้องไปส่งฉันหรอกค่ะ” “ถ้าอย่างนั้นฉันจะขึ้นไปเป็นเพื่อน” “ไม่ต้องหรอกค่ะ” บางทีอาจเป็นเพราะแสงสว่างของดวงอาทิตย์ในเวลากลางวันได้ส่องภาพให้กับฉัน ฉันได้สติอย่างเต็มที่ ฉันรู้ว่าจะต้องขีดเส้นแบ่งระหว่างตัวเองกับเขา แต่ดนุนัยก็ยังไปกับฉัน ฉันรู้ว่าสะบัดยังไงก็ไม่หลุด จึงไม่พูดอีก ทว่า เมื่อขึ้นไปถึง ก็เห็นคนหลายคนยืนอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินของชยานี ทุกคนต่างมีใบหน้าที่คุ้นเคย ปณัย โรศนี จิณณา… ฉันกลัวที่จะเดินต่อ ปณัยหันมาเห็นเข้า แต่สายตาของเขาแว้บแรกที่มองเห็นดูเหมือนจะไม่ใช่ฉัน แต่เป็นดนุนัยที่อยู่ข้างๆฉัน แล้วเอ่ยว่า “ลูกเขย คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”