ตอนที่ 133 รถชน

ต๭นที่ 133 รถชน ทันทีที่เขาพูด ทุกคนต่างหันมองมาทางพวกเรา วินาทีต่อมา ทุกคนก็มองเห็นฉัน จิณณามีสีหน้าที่เลวร้ายที่สุด หล่อนจ้องมองฉันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ หน้าผากเลิกขึ้นเล็กน้อย มือนั้นกำหมัดแน่น แต่ยังคงยิ้มแล้วเอ่ยว่า “พี่สาว ดนุนัย พวกคุณทำไมถึงมาด้วยกันได้คะ?” “พวกเรา…” “เจอกันข้างล่าง เลยขึ้นมาด้วยกัน” ในตอนที่ฉันไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ก็ได้ยินดนุนัยที่อยู่ด้านหลังฉันตอบ คำพูดของเขาทำให้ใจของฉันรัดแน่น อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะออกมา หรือว่า ฉันคิดถึงเรื่องในการเผชิญหน้ากับจิณณา ดนุนัยย่อมจะต้องละทิ้งความสัมพันธ์ที่มีต่อฉันไปจนหมดสิ้น “เป็นอย่างนี้นี่เอง…” จิณณาถึงจะมีท่าทีกลับสู่สภาพปกติ เพราะคำพูดโกหกนี้ ทำให้ความกล้าหาญในตัวเองกลับมา แล้วถามพวกเขาว่า “ทำไมพวกคุณถึงมาอยู่ที่นี่? พระอาทิตย์จะขึ้นทางทิศตะวันตกแล้วสินะคะ” จิณณาหันไปมองในห้องผู้ป่วยของชยานี ดวงตาลดต่ำลง แล้วพูดพร้อมกับสะอื้นไห้สองสามครั้ง “ตอนกลางดึก หมอติดต่อพวกเราแจ้งว่าคุณยายอาการไม่ค่อยดี ให้พวกเรามา” “กลางดึก? ทำไมไม่มีหมอมาแจ้งฉันล่ะคะ?” ในตอนที่ฉันเอ่ยประโยคนี้ ก็มีหมอคนหนึ่งเดินเข้ามา รีบอธิบายทันทีว่า “เมื่อวานพวกเราเรียกคุณแล้ว แต่สุภาพบุรุษท่านนี้เปิดประตูมาบอกว่าคุณกำลังพักผ่อน” “…” พูดจบ บรรยากาศทั้งโถงทางเดินก็ตกอยู่ในความเงียบงัน ดูเหมือนว่าหมอจะดูออกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง รีบหันหลังแล้วเดินจากไปเลย จิณณาเงยหน้าขึ้น มองดนุนัย น้ำตาร่วง “ดนุนัย เรื่องเป็นยังไงคะ?” จากนั้นหันมาทางฉัน “พี่สาว ทำไมพวกเธอร่วมมือกันโกหกฉัน…” ปณัยได้ยินก็โกรธขึ้นมา “ณิชา ในตอนแรกแกเป็นคนบอกให้ดนุนัยแต่งงานกับจิณณาเองนะ และ ดนุนัย คุณเองก็รับปากในตอนนั้น พวกคุณสองคนทำแบบนี้ได้ยังไง!” “พ่อคะ ช่างมันเถอะ ทั้งหมดเป็นเพราะหนู โทษหนูเถอะ หนูมันเป็นส่วนเกินเอง หนูสมควรตาย…” จิณณาพูดแล้วจะวิ่งออกไป ปณัยดึงหล่อนเอาไว้ เขาไม่ได้กระโจนเข้ามาตีฉัน เพียงแค่จ้องฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย “ณิชา เราไม่ควรรับแกกลับมาบ้านตั้งแต่ทีแรกเลย! ในหลายปีมานี้แกมันทำแต่เรื่องหน้าไม่อาย! เพราะคุณยายทำร้ายแกมากที่สุด สุดท้ายแกเลยซื้อตัวหมอให้ทำร้ายคุณยาย แล้วตอนนี้แกก็เข้ามาแทรกแซงการแต่งงานของจิณณา!” คำพูดไม่กี่คำ ทำให้ฉันกลายเป็นคนชั่วร้ายไปแล้ว สิ่งนี้ทำให้ฉันอดคิดถึงคำพูดของชยพลเมื่อวานนี้ไม่ได้ มันเป็นแผนที่แยบยลอะไรขนาดนนั้น จิณณาจะกระโดดตึก แล้วมีคนมาเอาบัตรของฉันไป? ใครจะพูดได้ว่าทุกอย่างไม่ได้วางแผนไว้ก่อนหน้าแล้ว? “คุณปณัยคะ คุณพูดแบบนี้ไม่รู้สึกว่าตัวเองน่าขำไปหน่อยเหรอคะ?” มือทั้งคู่ของฉันวางบนหน้าอก “ในตอนแรกที่รับฉันกลับมาก็เพื่อหุ้น จากนั้นก็ใช้ให้ฉันแต่งงานแทน จิณณาวางแผนทำให้ตัวเองบาดเจ็บทำร้ายฉัน สุดท้ายต้องถูกคุณยายมาขอให้ยกเลิกการแต่งงานของฉันกับดนุนัย เพื่อให้ฉันหายไปอย่างสมบูรณ์ เลยทำให้ฉันเข้าคุก!” “พูดเหลวไหล!” “ฉันพูดเหลวไหล?” ฉันยิ้มอย่างเยือกเย็นมากกว่าเดิม “เรื่องก่อนนี้ไม่ต้องพูด พูดแค่ครั้งนี้ก่อน เพราะฉันกลัวว่าพวกคุณจะให้จิณณาทำอะไรคุณยาย จากนั้นวางแผนในตอนที่จิณณาจะกระโดดตึก ในช่วงเวลานี้ก็ขโมยบัตรเครดิตของฉันไปให้หมอ แต่กลัวว่าจะไม่มีอะไรรับประกัน แต่เพราะไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของคุณยาย ก็ยังหาคนพาทานขึ้นไปถึงดาดฟ้าเพื่อพูดกับหล่อน! ผลสุดท้ายเห็นว่าบ้านสุทรรศน์ฯไม่รับปาก พวกคุณก็ใช้อาการป่วยของคุณยายทำให้คุณปู่ทินบัติลังเล!” อันที่จริงแล้ว โดยแทบทั้งหมดเป็นสิ่งที่ฉันคาดเดาเอาเอง แต่ว่าเมื่อฉันพูดจบ ฉันมองเห็นปณัย จิณณาต่างมีสีหน้าเต็มไปด้วยความสำนึกผิด ราวกับว่า ที่ฉันพูดนั้นเป็นเรื่องจริง มันเข้าไปถึงก้นบึ้งจิตใจของพวกเขา! ปณัยเงียบไปสองสามวินาที ทันใดนั้นก็เอ่ยว่า “แกพูดอะไรเหลวไหล! เลวอะไรอย่างนี้!” พูดพร้อมกับเงื้อมือจะเข้ามาตีฉัน! เขาลนลาน ยื่นมือออกมาอย่างรวดเร็ว ฉันรู้ว่าหลบไม่พ้นแล้ว จึงหลับตาลงอย่างไม่รู้ตัว แต่ทว่าฝ่ามือนั้นไม่ได้ตบลงมาอย่างที่คิดไว้ ฉันยังไม่ได้ลืมตา แต่ได้ยินปณัยพูดว่า “ดนุนัย จนถึงตอนนี้คุณก็ยังปกป้องหล่อนเหรอ? หล่อนมันเป็นนางปีศาจจิ้งจอก พูดจาโกหกหลอกลวงทั้งนั้น! ครึ่งคำยังเชื่อไม่ได้เลย” ในเวลานี้ ฉันตระหนักได้ว่า คำพูดที่ฉันพูดไปตามอำเภอใจส่วนใหญ่จะต้องเป็นพลอตที่วางไว้อย่างแน่นอน จิณณาโหดเหี้ยมจริงๆ! เพื่อจะได้แต่งงานกับดนุนัย แม้แต่ชีวิตของชยานีก็ไม่สนใจ! ฉันตัดสินใจลองใช้โอกาสนี้ ฉันตรงเข้าไปจับตัวดนุนัยที่อยู่ข้างๆฉันทันที แล้วพูดว่า “ดนุนัยคะ ต้องโทษคุณนั่นแหละ เมื่อคืนนี้คุณก็ทำเสียดึก ทำร้ายฉันเสียจนไม่ได้ยินหมอมาเคาะประตู” ฉันพูดจบ จิณณาก็โกรธจนหน้าเขียวแล้ว! “ณิชา แกมันหน้าด้าน! แกขโมยสามีฉัน!” จิณณาชี้หน้าด่าฉัน ครั้งนี้ ฉันไม่สนใจสักนิด “สามีของเธอ? นี่คือการแต่งงานที่เธอได้มาเพราะคุกคามชีวิตของคุณยาย ถ้าหากไม่เป็นเพราะคุณยาย เธอคิดว่าฉันจะขอร้องเขาเหรอ เธอคิดว่าเขาจะรับปากเหรอ? โฉมหน้าที่แท้จริงของเธอถูกเปิดเผยแล้ว ถ้าหากว่าผู้ชายคนนี้ยังจะพอมีความรักให้เธออยู่อีกล่ะก็ มันก็ถูกทำให้หายไปหมดแล้ว” ในขณะที่พูด ฉันก็จับแขนดนุนัยไว้แน่น ฉันกลัวว่าเขาจะยื่นมือออกไป ถ้าอย่างนั้น ฉันก็จะแพ้การเดิมพัน ดนุนัยใช้มือข้างหนึ่งจับปณัยเอาไว้ อีกข้างถูกฉันโอบไว้ ฉันไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเขา แต่ว่า ท้ายที่สุดแล้วชายหนุ่มก็ยังใช้แรงดึงแขนของเขาออกจากสองมือของฉัน ชั่วขณะนั้น ฉันมองเห็นสายตาของจิณณาเต็มไปด้วยความสุข แต่ทว่าในอีกวินาทีต่อมา แขนของดนุนัยก็วางลงบนไหล่ของฉัน และปล่อยมือจากปณัย ก่อนพูดว่า “ที่ณิชาพูดไม่ผิด ถ้าหากตอนนั้นไม่ใช่ช่วงเวลาที่ไม่ปรกติ ฉันก็คงไม่รับปากแต่งงานกับเธอ” “แต่ว่าคุณพูด คุณพูดว่าพูดแล้วไม่คืนคำ!” จิณณารีบร้อนพูด “ไม่คืนคำ” มือของดนุนัยลูบบนไหล่ของฉันอย่างแรง ฉันได้ยินเขาพูดว่า “ฉันแค่สัญญาว่าจะแต่งงานกับเธอ แต่เรื่องอื่น ฉันไม่เคยรับปาก” “คุณ…พวกคุณ…” ในขณะนั้นเองดวงตาของจิณณาเปลี่ยนเป็นสีแดง ถ้าหากแววตาสามารถฆ่าคนได้ ฉันกลัวว่าตัวเองจะถูกฆ่าเป็นพันครั้งแล้ว ฉันลดสายตาลง “ไปกันเถอะค่ะ ฉันต้องไปทำงานแล้ว” โรศนีที่ยืนดูสถาการณ์อยู่ ในที่สุดก็เอ่ยว่า “พวกคุณสองคนอยู่ในห้องพักผู้ดูแลเมื่อคืนนี้เหรอ? ฉันจองห้องนั้นไว้เพื่อใช้ดูแลคุณแม่ ไม่ใช่ให้พวกคุณมาทำเรื่องชู้สาวนะ!” “อืม จากนี้พวกเราไม่ไปแล้วล่ะค่ะ” ฉันพูดเบาๆ จากนั้น ก็กลับไปเก็บของ แล้วออกมาเลย ดนุนัยบอกว่าเขาจะไปเอารถมา ฉันแสดงสีหน้าตกลง แต่ว่าในใจของฉันคิดไว้แล้วว่าจะไปเรียกรถแทกซี่เอง ฉันมาถึงประตูของโรงพยาบาล ขณะที่รอรถแทกซี่ ทันใดนั้นก็เห็นรถสปอร์ตสีแดงจอดอยู่ตรงข้าม ฉันรู้จักรถคันนั้น มันเป็นรถของจิณณา จิณณาเองก็นั่งอยู่ในรถ มองเห็นรถอยู่ตรงนั้น ในใจของฉันก็เกิดความรู้สึกสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาล่วงหน้า วินาทีต่อมา รถสปอร์ตสีแดงก็หันหัวรถ ขับพุ่งตรงข้างหน้ามาหาฉันอย่างบ้าคลั่งจริงๆ! ในเวลานั้นฉันตกใจกลัวอย่างมาก ฉันเหยียดขาแล้วออกวิ่งไปทางทิศอื่น แต่รถสปอร์ตมีความคล่องตัวสูงมาก มันเลี้ยวแล้วยังพุ่งตรงมาทางฉัน! เมื่อเห็นว่ารถกำลังจะเข้ามาชนฉัน ฉันคิดว่าตัวเองจะต้องตายในเวลานี้อย่างไม่ต้องสงสัย! ทันใดนั้นรถยนต์สีดำก็ขับออกมา! โครม! รถชนกัน! เสียงดังทะลุไปถึงเส้นขอบฟ้า! เมื่อฉันเพิ่งมอง รถที่เข้ามาขวางรถของจิณณา คือรถของดนุนัย…