ตอนที่134 หล่อนสิถึงจะเหมาะสมกับตำแหน่งนายหญิงบ้านสุทรรศน์ฯในอนาคต

ต๭นที่134 หล่อนสิถึงจะเหมาะสมกับตำแหน่งนายหญิงบ้านสุทรรศน์ฯในอนาคต ถุงลมนิรภัยของรถทั้งคันเด้งออกมา ชายหนุ่มถูกห่อหุ้มด้วยถุงลมนิรภัยอยู่ในรถ ไม่ขยับแม้แต่น้อย “ดนุนัย!” ในเวลานั้นฉันตกใจแทบตาย พุ่งตรงเข้าไป ที่ประตูรถของดนุนัย ชายหนุ่มนั่งตัวตรง ดวงตาทั้งคู่ปิดสนิท บนตัว และบนถุงลมนิรภัยมีแต่เลือด ฉันไม่รู้ว่าเป็นเลือดจากที่ไหน เห็นภาพเหตุการณ์เช่นนี้ ใจของฉันราวกับถูกหยิก ปวดใจ เจ็บปวดในใจจริงๆ! แต่ฉันไม่กล้าขยับ ฉันว่าถ้าฉันขยับ ดนุนัยจะเกิดปัญหา โชคยังดีที่เป็นทางเข้าของโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลสองสามคนเข็นเตียงเคลื่อนที่เข้ามาแล้ว ในเวลานี้ปณัย และ โรศนีต่างก็เข้ามา สถานการณ์รถของจิณณานั้นดูรุนแรงกว่าของดนุนัย ถุงลมนิรภัยต่างก็โผล่ออกมา ภายในมีแต่เลือด ด้านหน้ารถเสียหายหนักจนผิดรูป ในตอนที่หล่อนถูกยกออกมา เห็นได้ชัดว่ามีเลือดบนใบหน้าของเธอ และมีแผลขนาดใหญ่บนหน้าผากของเธอที่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน ฉันมองดูดนุนัยถูกยกเข้าไป อยากจะตามไป แต่ถูกปณัยเข้ามาขวางไว้ เขาคว้าแขนฉันอย่างแรง ตาจ้องมองฉันอย่างจงเกลียดจงชัง “ณิชา ถ้าหากจิณณาเป็นอะไรไป! แกก็ต้องตายด้วย!” “คุณปณัยรีบมาเร็วเข้า” ฉันเหลือบมองปณัยแล้วเดินเข้าไปด้านใน ดนุนัยและจิณณาถูกส่งเข้าห้องช่วยชีวิต ไฟหน้าห้องช่วยชีวิตของดนุนัยปิดลงอย่างรวดเร็ว ฉันลุกขึ้นโดยพลัน มองเห็นชายหนุ่มถูกเข็นออกมา ตอนที่ฉันเข้าไป มองเห็นว่า ตาของชายหนุ่มเปิดขึ้นเล็กน้อย มือซ้ายถูกยึดด้วยแผ่นกระดาน เขามองเห็นฉันก็ยิ้มนิดๆ “เรื่องเล็กน่ะ” เมื่อเขาพูดคำนี้ ใจของฉนแทบจะแตกสลาย! ครั้งก่อน เขาปกป้องฉันจนได้รับบาดเจ็บ เขาก็พูดสองคำนี้ “อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยค่ะ!” ฉันพูดอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร “ได้รับบาดเจ็บอยู่นะคะ” หมอเข้ามาอธิบายให้ฉันฟังว่า ดนุนัยไม่ได้รับบาดเจ็บรุนแรง มีแค่แขนซ้ายที่ได้รับบาดเจ็บ จำเป็นต้องใส่เฝือก และต้องใช้เวลาพักฟื้นเป็นเวลาสามเดือนโดยประมาณ ปณัยก็ตรงเข้ามาถาม “ลูกสาวของผมล่ะ?” หมอมองไปที่ปณัย “อีกท่านนั้นบาดแผลยังอยู่ในอาการโคม่า ทางหมอเองก็ยังไม่ได้ข้อมูลที่แน่ชัด” พูดจบก็เข็นเตียงดนุนัยไปเลย ฉันเองก็ไม่ได้สนใจปณัย เดินตามดนุนัยไป เนื่องจากฉันกังวลเกี่ยวกับดนุนัย ฉันจึงไปขอลาหยุดที่บริษัท เดิมทีฉันมีนัดกับลูกค้าคนหนึ่งเพื่อวัดขนาดพื้นที่ก่อสร้างแต่ตอนนี้ไปไม่ได้แล้ว ฉันกล่าวขออภัยกับทางลูกค้า และถูกบ่นกลับมา จนเมื่อวางสายแล้ว ในตอนที่กลับไปยังห้องผู้ป่วยของดนุนัย แขนของชายหนุ่มก็ใส่เฝือกเรียบร้อยแล้ว เนื่องจากศรีษะของเขาได้รับความกระทบกระเทือนเล็กน้อย หมอจึงแนะนำให้อยู่ดูอาการหนึ่งวัน ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนเขา ในตอนเที่ยง เดิมฉันวางแผนจะไปโรงอาหารเพื่อซื้อของกิน ทินบัติก็เข้ามาพร้อมกับคนรับใช้ คนรับใช้วางอาหารสี่อย่าง และน้ำซุปหนึ่งชามลงบนโต๊ะ ทินบัติมองดูฉันอยู่ชั่วครู่ แล้วถลึงตาถามฉันว่า “นี่เป็นคนพี่หรือคนน้องกันแน่?” “คุณปู่คะ หนูคือณิชาค่ะ” ฉันแนะนำตัวเอง ได้ยินชื่อของฉัน สีหน้าของทินบัติไม่เปลี่ยนแปลงเลย เพียงแค่พูดกับดนุนัยว่า “พี่น้องสองคนนี้ต่างก็จะฆ่าแก ครั้งนี้ถึงแม้ชยานีจะมาพูดอะไร ฉันก็ไม่เห็นด้วยที่จะให้แกแต่งงานไม่ว่าจะเป็นคนไหนก็ตาม!” “คุณปู่ครับ” ดนุนัยมองทินบัติ คิ้วขมวดอย่างบึ้งตึงเล็กน้อย “ปู่เป็นแบบนี้ ไม่ได้แปลว่าทำร้ายผมเหรอ? ไม่อย่างนั้นผมจะสร้างภาพเป็นฮีโร่ไปทำไม ทำให้เธอตื้นตันใจแล้ว ตอนนี้ปู่กลับไม่ยอมให้แต่งงานอีก” “แต่งไม่ได้!” สีหน้าของทินบัติซีเรียสมาก “ปณิตาดีแค่ไหน แกดูเอาเถอะ แกเข้าไปพัวพันอยู่กับสองพี่น้องนี่ไม่เลิก หล่อนจะว่าอะไรสักคำก็ไม่มี ผู้หญิงแบบนี้สิ ถึงจะเหมาะสมกับตำแหน่งนายหญิงบ้านสุทรรศน์ฯในอนาคต!” ปณิตา ที่แท้ผู้หญิงคนนั้นก็ชื่อ ปณิตานี่เอง ปู่หลานสองคนกำลังสนทนากัน ฉันรู้ตัวว่าถ้ายืนอยู่จะไม่เหมาะ ฉันจึงขอตัวออกมาด้วยการอ้างว่าจะไปห้องน้ำ อันที่จริงภายในห้องมีห้องน้ำอยู่ แต่ฉันตั้งใจที่จะออกไป หลังจากออกมาแล้ว ฉันก็ไม่รู้จะทำอะไร จึงคิดอยากจะไปดูอาการของจิณณา ลงมาชั้นล่าง ฉันมาถึงห้องช่วยชีวิต พบว่าไฟหน้าห้องปิดแล้ว และจิณณาไม่ได้อยู่ที่นั่น ฉันถามนางพยาบาล จึงได้รู้ว่าจิณณามีอาการเลือดออกในสมอง จึงถูกส่งไปที่ห้องผ่าตัดc]h; ฉันไปถึงแผนกสมอง เดินเข้าไปข้างใน ก็พบว่ามีคนๆดึงหมอไว้เพื่อถามถึงสถานการณ์อยู่ก่อนหน้า “ผู้ช่วยปรวัน?” นั่นคือปรวันผู้ช่วยของดนุนัย ที่จริงเขาอยู่ในโรงพยาบาล ฉันเดินเข้าไป ได้ยินเขากำลังถามหมออยู่พอดีว่า “สถานการณ์ของจิณณาอันตรายมากใช่หรือไม่ครับ เป็นไปได้ไหมว่าจะส่งผลถึงแก่ชีวิต” “ตอนนี้การผ่าตัดยังไม่เสร็จสิ้น ในขณะนี้หมอเองก็ยังไม่แน่ใจ” คำตอบของหมอเป็นไปอย่างระมัดระวังมาก ฉันยืนอยู่ด้านหลัง ภายในใจอดสงสัยไม่ได้ หรือว่าเป็นดนุนัยส่งเขามา? ดนุนัยทำอะไรล้วนง่ายดายไปหมดช่างดีจริงๆ ด้านหนึ่งก็ปลอบใจฉัน แล้วยังพูดต่อหน้าทินบัติว่าต้องการจะแต่งงานกับฉัน ทางด้านนี้ก็ให้ผู้ช่วยมาถามหาจิณณาอย่างห่วงใย ถ้าหากว่าฉันไม่ได้บังเอิญมาเจอเข้า น่ากลัวว่าจะไม่รู้ว่าเขาเป็นคนที่มีฝีมือร้ายกาจขนาดนี้ ฉันทำเป็นทองไม่รู้ร้อนเดินเข้าไป ถามปรวัน “ผู้ช่วยปรวันมาถามแทนคุณดนุนัยที่เป็นห่วงจิณณาใช่ไหมคะ?” เขาได้ยินเสียงฉัน รีบหันมา ไม่รู้ว่าฉันเข้าใจผิดไปเองหรือเปล่า หลังจากที่เขาเห็นฉัน เขาก็ตกใจอย่างเห็นได้ชัด บนใบหน้าที่มีลักษณะที่ไม่เป็นธรรมชาติ ชะงักไปชั่วครู่ถึงจะพูดว่า “ครับ ผู้จัดการดนุนัยให้ผมถามอาการคุณจิณณาเท่านั้นเองครับ ไม่มีความหมายอย่างอื่นเลย” “อ้อ” ฉันลดสายตาลงไม่พูดอะไร เดิมทีฉันคิดจจากไปโดยทันที แต่กระเป๋าถือฉันยังอยู่ในห้องผู้ป่วยของดนุนัย ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ว่าจะอย่างไรดนุนัยก็เป็นคนช่วยฉันไว้ ฉันจะดูแลเขาหนึ่งวัน แล้วจะคืนคนๆนี้กลับไป ณิชาเอ๋ยณิชา ทำไมเธอถึงไม่เคยจะรู้จักความจริงบ้างเลยนะ โดนดนุนัยหลอกด้วยคำพูดไม่กี่คำอยู่เสมอ ฉันร้องไห้พร้อมกลับไปที่ห้องผู้ป่วยของดนุนัย มองผ่านกระจกตรงประตูห้องเข้าไป ฉันเห็นทินบัติยังอยู่ข้างในนั้น จึงยังไม่เข้าไปและไปกินข้าวที่โรงอาหารแทน ฉันเดินไปรอบๆอีกรอบ พอกลับไป พบว่าทนิบัติก็ยังอยู่ ฉันจึงนั่งอยู่ข้างนอกแทน และมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่ถึงสิบนาที ทินบัติก็ออกมา เขามองดูฉัน คล้ายกับว่าอยากจะพูดอะไร แต่ว่าสายตาเขามองไปทางด้านในของห้องผู้ป่วย สุดท้ายก็เดินจากไป เมื่อทินบัติไปแล้ว ฉันกจึงลุกขึ้นแล้วกลับไปในห้อง เห็นดนุนัย แล้วนึกถึงเรื่องเมื่อสักครู่ ก็รู้สึกโต้แย้งกับตัวเอง จากความเชื่อมั่นและเหตุผลแล้ว จิณณาก็เป็นคู่หมั้นของดนุนัย ไปดูแล้วจะเป็นยังไงล่ะ? ตอนบ่ายวันนั้น ถึงแม้ว่าฉันจะอยู่กับดนุนัย แต่เรื่องที่เขาให้ปรวันถามถึงจิณณาอย่างเป็นห่วงนั้น ดูเหมือนจะเป็นแผลที่ฝังอยู่ในใจของฉัน ฉันคิดจะพูด แต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี คิดจะปล่อยวาง ก็วางไม่ลง ในตอนเย็น เขาให้ปรวันไปส่งพวกเราที่โรงจอดรถของชุมชน รอลงจากรถ ฉันคิดจะไปยังอาคารที่เป็นบ้านของฉัน ดนุนัยกลับเข้ามาดึงไว้ ใช้มือขวาที่ปกติดีกอดฉันไว้แน่น “ที่รัก เธอเห็นมือของฉันบาดเจ็บแล้ว ให้ฉันกลับไปที่บ้านคนเดียว ทำอะไรก็ไม่สะดวกนะ” พูดแล้วก็จะพาฉันไปทางบ้านของเขา “บ้านของคุณมีคนรับใช้ไม่ใช่เหรอคะ?” “มีสิ”ดนุนัยหยุดไปชั่วครู่แล้วเอนตัวมาเล็กน้อย แล้วใช้สายตาอันกำกวมมองฉัน “แต่ว่าฉันต้องอาบน้ำ แล้วฉันก็ไม่สามารถให้แม่บ้านมา…”