ตอนที่ 136 เราแต่งงานกันมาสามปีแล้วเหรอ

ต๭นที่ 136 เราแต่งงานกันมาสามปีแล้วเหรอ แต่ฉันไม่ได้โกรธอะไร เพียงแต่มองชวลัย “แล้วจะให้เขาเข้าไปเยี่ยมจิณณาได้หรือยังคะ? ไม่ให้เข้าก็จะได้ไป” “แก...” ชวลัยจ้องหน้าฉัน ความโกรธในดวงตาทั้งสองข้างราวกับจะมีไฟปะทุออกมา อย่างไรก็ตามสุดท้ายแล้วจิณณาก็สำคัญสุด! เธอคิดอยู่สักครู่ ก็พูดว่า “ให้เยี่ยมสิ! แต่แค่คุณดนุนัยเท่านั้น ส่วนแกห้ามเข้า!” อันที่จริง จากชื่อเรียกที่ชวลัยใช้เรียกดนุนัย ฉันคิดว่าพวกเขายอมรับความจริงนานแล้ว ไม่เช่นนั้นก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเรียกชื่อที่ไม่คุ้นเคยอย่าง คุณดนุนัย “ฉันจะเข้าไปด้วยค่ะ” ฉันพูดประโยคนี้พร้อมกับมองดนุนัย ในตอนที่พูด ก็กอดแขนขวาของชายหนุ่มไว้แน่น แล้วเบ้ปากอย่างตั้งใจเล็กน้อย “อืม เข้าไปด้วยกันเถอะ” ดนุนัยมองมาที่ฉัน แววตานั้นเอาใจฉันอย่างเต็มที่ ชวลัยเห็นทุกอย่างที่อยู่ในดวงตานั้น ดวงตาของหล่อนแทบจะมีไฟลุกไหม้ แต่ว่าเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับฉัน? ฉันเพียงแค่ต้องการไปดูว่า จิณณาต้องการจะทำอะไรกันแน่ ด้วยเหตุนี้ ท้ายที่สุดแล้วฉันกับดนุนัยก็เดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยของจิณณา ภายในห้องผู้ป่วย จิณณามีผ้าพันแผลพันบนศรีษะ และนั่งเงียบๆอยู่บนเตียง ในตอนที่พวกเราเข้าไปนั้น ใบหน้าของเธอหันออกไปนอกหน้าต่าง ลมพัดผมปลิวสยาย สวมชุดคนไข้สีขาวทั้งตัว จะพูดว่าอย่างไรดีนะ สะอาดและสวยงาม ภาพรวมเหมือนวันแรกที่ฉันออกจากบ้านเด็กกำพร้ามาที่บ้านยังไงงั้น ในตอนนั้นฉันเกิดความประหลาดใจ และเริ่มสงสัยว่า หรือว่าเธอจะความจำเสื่อมไปแล้วจริงๆ? “หนูจิณ คุณดนุนัยมาแล้วนะจ๊ะ” ชวลัยที่ยืนอยู่ข้างๆพวกเราตะโกนเรียก ในเวลาเดียวกันเธอก็กระแทกฉันอย่างแรง ทำให้ตัวของฉันแยกออกจากดนุนัยที่อยู่ข้างๆกัน ทำให้ฉันไม่สามารถโอบเขาได้ ในตอนที่ฉันคิดจะย้อนกลับไปนั่นเอง จิณณาก็หันหน้ามาแล้วมองเห็นดนุนัย คิ้วเรียวบางเลิกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาทรงเมล็ดอัลมอนด์เหมือนมีไอหมอกปกคลุม แล้วเปิดปากพูดว่า “ขอโทษด้วยนะคะ คุณดนุนัย ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง” “…” ดนุนัยไม่พูดอะไร จิณณายังคงพูดต่อไปว่า “ทั้งหมดเป็นเพราะฉันเกิดอุบัติเหตุรถชน ทำให้งานแต่งงานของเราล่าช้า หวังว่าคุณจะไม่โทษฉันนะคะ” เมื่อเธอเอ่ยปากพูด ฉันตัดสินได้เลยว่า เธอจะต้องแสร้งความจำเสื่อมอย่างแน่นอน ก่อนอื่นเธอจำดนุนัยได้ ย่อมไม่ใช่ความจำเสื่อมทั้งหมด ถ้าคิดว่าเป็นการเลือกความจำเสื่อม ความทรงจำของเธอก็ไม่ถูกต้องเอาเสียเลย ในครั้งแรกที่หล่อนโกหกให้ฉันแต่งงานแทนเธอ ตอนนี้กลายมาเป็นอุบัติเหตุรถชนทำให้การแต่งงานล่าช้าได้อย่างไร ดนุนัยยืนมองเธออย่างไม่สนใจนักอยู่ที่เดิม แล้วเอ่ยปากว่า “คุณสูญเสียความทรงจำไปแล้ว เรื่องพวกนี้ผ่านไปนานหลายปีแล้วล่ะ” “อะไรนะคะ?” คำพูดของเขาทำให้จิณณาตกใจ เธอค่อยๆมองดนุนัย ดวงตากลมโตกลอกไปมา ดูเหมือนจะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด ชวลัยมองเห็นสถานการณ์ รีบเข้ามาดึงดนุนัย “คุณดนุนัยคะ พวกเรายังไม่ได้พูดกับหนูจิณเลยค่ะ กลัวว่าจะไปกระตุ้นเธอ คุณช่วยให้ความร่วมมือหน่อยได้…” “ร่วมมืออะไร?” บางทีเรื่องราวที่เกิดขึ้นในหลายปีมานี้ได้ขัดเกลาความอดทนอดกลั้นของดนุนัย ในตอนที่เขาได้ยินชวลัยพูดว่าอยากจะขอความร่วมมือ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าจะเกินกว่าที่วลัยคาดการณ์เอาไว้ หล่อนคิดไม่ถึงว่าดนุนัยจะเป็นเช่นนี้ จึงอ้ำๆอึ้งๆพูดว่า “ก็คือ ก็คือเพียงแค่ทำตามคำพูดของเธอ…” เหอๆ ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้สินะ ดูเหมือนว่าฉันจะเข้าใจอะไรๆแล้ว มองไปที่ชวลัย “คุณป้าคะ พวกคุณคิดว่าการที่แกล้งทำเป็นความจำเสื่อม จะสามารถปิดบังเรื่องที่เคยทำก่อนหน้านี้แล้วลบทิ้งไปได้เหรอคะ แล้วทุกอยางจะกลับคืนไปในคืนวันแต่งงานของพวกเขาอย่างนั้นหรือคะ?” “แกพูดอะไรเหลวไหล! แกหุบปากเลยนะ!” ทันทีที่ฉันพูด ชวลัยก็ตรงเข้ามาเงื้อมือจะตีฉัน! ฉันยกมือขึ้นคว้ามือของหล่อนไว้ แล้วยิ้มเยาะ “ถูกฉันพูดตรงจุด โมโหเลยเหรอคะ?” “แม่ แม่คะ แม่ทำอะไรคะ อย่าตีณิชาสิ” ตอนนี้สีหน้าของจิณณายังเหมือนเดิมก่อนหน้านี้ ช่างงดงาม ไม่เป็นอันตรายต่อทั้งสัตว์และมนุษย์ด้วยกัน แต่ว่าฉันมีประสบการณ์มาแล้วมากมายขนาดนี้ จะถูกเธอหลอกอีกได้อย่างไร? “ลูกปฏิบัติต่อหล่อนในฐานะน้องสาว แต่หล่อนไม่เคยจะปฏิบัติกับลูกในฐานะพี่สาวเลย!” ชวลัยต้องการจะดึงมือที่ถูกฉันจับไว้ออก แต่ดึงไม่ออก แต่จิณณากลับไม่พูดเรื่องนี้ต่อ และหันไปมองดนุนัย ดวงตาสว่างสดใสหาใดเปรียบ “คุณดนุนัยคะ ที่คุณเพิ่งจะพูดเมื่อกี้นี้ว่าเรื่องพวกนี้ผ่านไปนานหลายปีแล้ว หมายความว่ายังไงเหรอคะ?” “ความหมายที่แท้จริงก็คือ เธอมองดูเวลาบนโทรศัพท์ก็จะรู้” ทัศนคติที่ดนุนัยมีแต่จิณณานั้นเย็นชาอย่างมาก จิณณามองหาไปรอบๆ แต่ก็หาโทรศัพท์ของตัวเองไม่เจอ ชวลัยทนดูต่อไปไม่ได้ จึงยื่นโทรศัพท์สีชมพูให้กับจิณณา เธอเหลือบมองดูโทรศัพท์เครื่องนั้นแล้วหันไปมองทางชวลัยอย่างสับสน “นี่เป็นโทรศัพท์ของหนูเหรอคะ?” ชวลัยพยักหน้า ตอนแรกดูเหมือนจิณณาจะไม่เชื่อ แต่ทว่าเมื่อเธอลองป้อนรหัสผ่านเข้าไป แล้วเห็นโทรศัพท์นั้นเปิดได้ จากนั้นก็เปิดดูด้านใน ดูเหมือนว่าเธอจะเชื่อแล้วว่านี่เป็นโทรศัพท์ของเธอ คิ้วขมวดมาชิดกัน เธอมองดูที่วันและเวลา แล้วมองดนุนัยอีกครั้ง แล้วถามซื่อๆว่า “ นี่…แปลว่าพวกเราแต่งงานกันมาสามปีแล้วเหรอคะ? เกิดเรื่องอะไรในปีเหล่านั้น? คุณบอกฉันได้ไหม?” ความคิดวกวน ฉันไม่มีทั้งคำพูดและคำตอบ “ไม่ใช่ พวกเราไม่ได้แต่งงานกัน” ดนุนัยตอบตามความเป็นจริง ทันทีที่เขาพูดจบ มือของจิณณาก็สั่นเทา โทรศัพท์ร่วงลงบนพื้นส่งเสียงดังกังวาน เธอมองไปที่ดนุนัย แววตาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ หลังจากลังเลอยู่ชั่วครู่ ก็ถามว่า “ไม่ ไม่ได้แต่งงานกัน? เพราะอะไรคะ?” ในตอนนี้ สายตาของฉัน จิณณา และชวลัยต่างหันมองดนุนัย ราวกับว่ารอฟังว่าเขาจะพูดว่าอย่างไร ชายหนุ่มลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดฉันก็ดึงฉันเข้าไป แล้วกอดไว้ในอ้อมแขน “เพราะว่าความทรงจำของเธอมันผิดพลาด คนที่แต่งงานกับฉันในตอนนั้นไม่ใช่เธอ แต่เป็นณิชา” “คุณดนุนัย คุณพูดเหลวไหลอะไร!” ชวลัยตะลึงงัน! เดินเข้ามาดึงฉันอยากจะลากฉันออกจากอ้อมกอดของดนุนัย แต่ว่าดนุนัยนั้นแข็งแกร่งมาก เธอดึงอย่างไรก็ไม่ขยับ ดนุนัยค่อยๆหันไปเหลือบมองชวลัย “ถึงอย่างไรเธอก็ความจำเสื่อมไปแล้ว ถ้าอย่างนั้นการที่มีสลับความทรงจำเข้าไป ก็น่าจะดีกับทุกคน” “แต่ว่า…” สีหน้าของชวลัยเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ดูเหมือนจะคิดไม่ถึงว่าดนุนัยจะทำแบบนี้! แต่ฉันกลับคิดว่าแนวทางของดนุนัยนั้นดีมาก ถ้าหากจิณณาสูญเสียความทรงจำไปจริงๆ การบอกความจริงเรื่องนี้กับเธอไปตรงๆก็ไม่ได้เลวร้ายเสียทีเดียว “นี่มัน…จริงเหรอคะ?” จิณณามองชวลัย ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัย แน่นอนว่า น้ำตาก็ไหลด้วย ราวกับว่าเธอไม่สามารถยอมรับความจริงได้ “เรื่องนี้…”ชวลัยลังเลไปชั่วขณะ แต่ก็ตอบว่า “ใช่แล้ว” “แม่หลอกหนู!” จิณณาได้ยินคำตอบ น้ำตาก็ไหลพราก น้ำตาเหมือนกับลูกปัดที่ตก มันร่วงลงมาไม่หยุด มือของเธอกำผ้าห่มไว้แน่น มันสั่นเล็กน้อย ตามองไปที่ดนุนัย และใช้ฟันกัดริมฝีปากเอาไว้ เหมือนกับว่าต้องการที่จะหยุดร้อง แต่ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหน หยดน้ำตาก็ไม่หยุดร่วงลงมา ในที่สุดก็หยุดร้อง แล้วมองไปทางดนุนัยด้วยตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา “คุณหลอกฉัน คุณดนุนัย คุณเคยพูดกับฉันว่า ถ้าในชีวิตนี้คุณต้องแต่งงานกับผู้หญิงสักคน คนนั้นต้องเป็นฉัน” “เธอจำผิดไปแล้วล่ะ” ดนุนัยพูดต่อ แต่ว่าฉันที่ยืนอยู่ข้างๆเขา มองเห็นได้ชัดเจน ภายในดวงตาดำขลับที่ดนุนัยบังคับให้แสดงออกอย่างเฉยเมยนั้น มีบางอย่างกำลังสั่นไหว