ตอนที่ 143 ฉันเชื่อใจเขา 100%

ต๭นที่ 143 ฉันเชื่อใจเขา 100% ดนุนัยหันไปหรี่ตามองตมิสา สายตานั้นสงบนิ่ง ไม่ได้หงุดหงิดกับคำพูดของเธอเลย สายตานั้น เหมือนกับว่ามีความขบขันปนอยู่ด้วยซ้ำ ฉันสามารถอ่านสายตาของเขาได้ ตมิสาย่อมเข้าใจเช่นกัน เธอพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ประธานดนุนัยคะ ฉันเคารพคุณนะคะ แต่ ฉันเองก็ต้องปกป้องคนของฉัน ปัณฑาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่ยอดเยี่ยมของฉัน ถ้าหากฉันไม่ออกตัวช่วย แล้วใครจะช่วยเธอ!” น่านับถือ ฉันรู้สึกชื่นชมตมิสาเป็นอย่างยิ่ง ยิ่งไปกว่านั้นฉันเองก็เข้าใจการกระทำทั้งหมดของเธอ เธอย่อมต้องเชื่อปัณฑาอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงมาที่นี่ด้วยความเชื่อมั่น ในตัวเองอย่างเต็มเปี่ยม เทียบกับปัณฑา ที่ตอนนี้สีหน้าเริ่มซีดเผือด และการแสดงออกไม่เป็นธรรมชาติ โดยยืนอยู่ด้านหลังตมิสา สายตาวอกแวกมอง ไปรอบๆ ท่าทางมีความผิดอย่างเห็นได้ชัด ดนุนัยมองดูเธอ หยุดไปชั่วครู่แล้วจึงเอ่ยถามว่า “อย่างนั้นคุณคิดว่าจะทำอย่างไร?” “ไล่เธออกค่ะ” ตมิสาพูดจบก็พูดเพิ่มว่า “เนื่องจากพวกเราต่างก็อยู่ในบริษัทนภากรุ๊ปฯ ไม่สามารถปล่อยให้ปลาเน่าตัวเดียว เหม็นไปทั้งหมดได้ ถ้าหากว่าคุณดนุนัยกับเธอมีความสัมพันธ์ ก็ขอให้พาเธอไปเลี้ยงดูที่บ้าน อย่าให้มาสร้างความเสียหายต่อ บริษัทฯของพวกเรา” ตมิสาพูดอย่างมีเหตุมีผล เธอพูดจบ คนที่อยู่ข้างๆต่างพยักหน้า ฉันได้ยินแล้วเพียงแต่รู้สึกว่าเป็นคำที่คุ้นหู เคยมีคนพูดเช่นนี้กับนภทีป์มาก่อน... ปัณฑาที่เดิมทีรู้สึกตื่นกลัวอยู่ข้างๆ แต่มาตอนนี้เห็นว่าตมิสาได้ช่วยเธอล้มล้างข้อพิสูจน์ของดนุนัย จึงเริ่มรู้สึกผ่อนคลาย และพูดอย่างเห็นพ้องด้วยว่า “ใช่ พวกเราเป็นกลุ่มเดียวกัน” ฉันมองไปทางตมิสา แล้วถามเธอว่า “คุณเชื่อเธองั้นเหรอ?” “แน่นอนสิ” ตมิสามองฉันเหยียดๆ แววตาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม พูดเสียงเยือกเย็นว่า “ปัณฑาอยู่กับฉันมาหลายปี แล้ว ฉันรู้จักเธอดีมาก ถึงแม้ว่าคุณจะเข้ามาไม่นาน แต่ฉันก็ได้ยินข่าวลือคุณมาไม่น้อย” ชั่วขณะนั้น ภายในสถานที่นั้นติดอยู่ในทางตัน ฉัน ดนุนัย ตมิสา และปัณฑายืนอยู่คนละมุมสี่มุม พวกเราไม่พูดอะไร คนอื่นๆเองก็ไม่กล้าจะพูดอะไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีดนุนัยอยู่ ถึงแม้ว่าทุกคนมีความคิดอยู่ในใจ แต่ก็ไม่กล้าสรุป แต่ว่าตมิสายังคงเอ่ยว่า “ประธานดนุนัยคะ ตอนนี้ผลสรุปก็ชัดเจนแล้ว ถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรแล้ว พวกเราขอตัวกลับก่อนละกัน ค่ะ” ดนุนัยหันมาทางฉัน “เธอคิดว่าอย่างไรบ้าง?” “ฉัน...” ฉันเองก็ไม่รู้ ฉันจะสามารถทำอะไรได้? ฉันไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่างานชิ้นนี้เป็นของฉัน ดนุนัยไม่มีความเห็นชอบใดๆ ตมิสาเองก็คิดจะพาคนออกไป “ฉันจะยืนอยู่ข้างหลังเธอ เหมือนเงาที่ไล่ตามยามละเมอ” ในตอนที่ทั้งสองยังไปไม่ถึงปากประตู โทรศัพท์มือถือของฉันก็ดังขึ้น เป็นนภทีป์ ฉันรับสาย ก็ได้ยินเสียงนภทีป์ถามฉันว่า “เธอยังอยู่ในห้องประชุมเหรอ?” “ยังอยู่ค่ะ” “OK เธอให้พวกเขาดูนะ จากนั้นให้ฉันพูดผ่านวิดีโอ ผ่านความช่วยเหลือระยะไกลกับคอมพิวเตอร์ของฉัน” นภทีป์พูดจบ ก็วางสายเลย ถึงแม้ว่าฉันจะไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเขาต้องการจะทำอะไร แต่ภายในใจฉันก็เกิดความมั่นใจอย่างลับๆ ตมิสาและปัณฑาที่ยืน มองอยู่ปากประตูดูฉันวางสายแล้ว ฉันก็พูดว่า “ผู้จัดการตมิสา และคุณนักออกแบบปัณฑาคะ กรุณารอสักครู่” “ณิชา เวลาของพวกเรามีค่ามากนะ” ปัณฑาพูดขึ้น เมื่อมาถึงตอนนี้เธอเชื่อมั่นอย่างยิ่งแล้วว่าฉันไม่สามารถหาหลักฐานได้ ตอนที่พูดจึงเต็มไปด้วยพลังอย่างยิ่ง “เพียงแค่ครู่เดียวค่ะ เพื่อนของฉันเจอหลักฐานใหม่แล้ว” ฉันเพิ่งจะพูดจบ สีหน้าของตมิสาก็เปลี่ยนเป็นสีขาวซีด มองดูฉัน แล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า “อย่าเสียเวลาของทุกคนเลย” “ยังไงก็มาทั้งหมดแล้ว และเสียเวลานานขนาดนี้แล้ว ทำไมพอจะมีผลสรุปถึงจะไปล่ะคะ?” ฉันมองไปทางผู้คนรอบๆ “ฉันคิดว่า ทุกคนเองก็อยากทราบว่าผลงานชิ้นนี้จริงๆแล้วเป็นของใครกันแน่” ฉันไม่รู้ว่านภทีป์ต้องการจะทำอะไร แต่ว่าฉันเชื่อใจเขา 100% คราวนี้ปัณฑามีความรู้สึกผิดเกิดขึ้นแล้ว “พวกเราไม่ได้มีเวลามากพอที่จะคอยตามเธอตลอดหรอกนะ” “นั่งลง พวกเรามาดูกันว่าเธอจะปล่อยตัวหมัดอะไรออกมาอีก” ปัณฑาไม่เต็มใจนั่ง แต่ตมิสาไม่กลัว เธอดึงปัณฑาให้กลับมานั่งตรงตำแหน่งเดิม เห็นพวกเธอทั้งสองคนนั่งลงแล้ว ฉันก็เปิดคอมพิวเตอร์ ต่อ Wifi จากนั้นเปิดโปรแกรมการให้ความช่วยเหลือระยะไกลเข้ากับ คอมพิวเตอร์ของนภทีป์ หลังจากเขาที่อยู่อีกด้านยอมรับแล้ว บนคอมพิวเตอร์ของฉันก็จะมองเห็นแล็ปท๊อปอีกเครื่อง คือแล็ปท๊อปของนภทีป์ ในเวลาเดียวกันก็ยังสามารถได้ยินเสียงของเขาพูดได้ด้วย นภทีป์แนะนำตัวก่อนเป็นอย่างแรก แต่เพียงแค่พูดชื่อ ทุกคนส่วนใหญ่ในที่นี้ก็รู้จักเขาอยู่แล้ว นภทีป์เริ่มโชว์ภาพสามรูปบนคอมพิวเตอร์ รูปหนึ่งคืองานที่ปัณฑาส่งเข้ามาในรอบรองชนะเลิศ ส่วนงานอื่นอีกสองรูปฉันไม่เคยเห็นมาก่อน นภทีป์กล่าวแนะนำว่า “งานสองชิ้นนี้ หนึ่งคือของปัณฑาที่เสร็จก่อนรอบรองชนะเลิศการแข่งขันออกแบบ และเป็นงานที่ทำ เสร็จในระหว่างรอบรองฯ ส่วนอีกงานผมคงไม่ต้องแนะนำแล้ว” เขานำเอาผลงานสามภาพแสดงบนหน้าจอเดสก์ทอป แล้วถามทุกคนว่า “ทุกคนเห็นความแตกต่างหรือไม่ครับ?” ทุกคนต่างไม่พูดอะไร ในตอนนี้ฉันเห็นปัณฑาแสดงอารมณ์ สีหน้าของเธอกลายเป็นดูแย่มากๆ มือจับเก้าอี้ไว้แน่น แววตาโมโหรุนแรง ไม่มีใครพูดอะไร นภทีป์จึงกล่าวว่า “งานสามชิ้นนี้ ผมเพิ่งจะแสดงให้เห็นว่าสองชิ้นนั้นทำขึ้นด้วยซอฟแวร์เวอร์ชั่นล่าสุด แต่ งานที่ส่งเข้ารอบรองชนะเลิศนั้น ใช้ซอฟแวร์เวอร์ชั่นเก่า ตรงจุดนี้ ทุกคนสามารถมองเห็นได้ในส่วนที่ทำการแรเงานะครับ” นภทีป์เอ่ย แล้วแยกผลงานทั้งสามชิ้นออกจากกัน ตอนนี้เอง บริเวณรอบๆก็เกิดเสียงสนทนากันขึ้น และในเวลานี้ ฉันก็เข้าใจแล้วว่านภทีป์ต้องการจะทำอะไร เขาไม่เพียงแต่พิสูจน์ว่างานชิ้นนี้เป็นของฉัน แต่กำลังแสดงหลักฐานด้วยว่างานชิ้นนี้ไม่ใช่ของปัณฑา! ขอเพียงแค่พิสูจน์ว่างานชิ้นนี้ไม่ใช่ของเธอ ก็ย่อมเป็นหลักฐานยืนยันว่างานเป็นของฉัน หลังจากนภทีป์ทำการแสดงผลงานเสร็จก็พูดว่า “ถ้าหากว่าพวกคุณตั้งใจดู ก็จะสามรถมองเห็นได้ว่านี่คือผลงานของณิชา เธอ คนนี้ท้ายที่สุดก็เป็นคนล้าสมัย แม้แต่การใช้เวอร์ชั่นซอฟท์แวร์ก็เป็นเช่นนี้ เคยชินกับการใช้เวอร์ชั่นเก่า ไม่ชอบที่จะใช้แบบใหม่” “ปัณฑาของพวกเราก็อาจจะใช้เวอร์ชั่นเก่าก็ได้นี่” ครั้งนี้ตมิสานั่งไม่ติดแล้ว ในตอนที่เธอพูดก็หันไปมองปัณฑา แววตาของตมิสาแสดงออกว่ามีความผิด ได้แสดงความจริงแล้วว่าเธอทรยศต่อเธอ ดูเหมือนว่าชั่วเวลาที่ตมิสาที่อยู่ข้างๆ ได้มองไปยังปัณฑาแล้วรู้สึกได้ ท่าทีนั้นมีความโกรธ! นภทีป์ได้ยินคำพูดของตมิสาแล้ว พูดอย่างใจเย็นว่า “ขอโทษด้วยนะครับ ผมกับปัณฑาเป็นญาติกัน ก่อนหน้านี้ผมเคยเกลี้ย กล่อมให้เธอยอมรับ แต่เธอยังดื้อดึงไม่ยอมรับผิด แต่ว่าเช้านี้ผมยืนกรานให้เธอยอมรับว่าที่เธอใช้เป็นเวอร์ชั่นล่าสุดแล้วครับ เธอเองก็ยอมรับด้วยตัวเองแล้วว่าใช้แบบล่าสุดมาโดยตลอด” พูดเพียงไม่กี่ประโยคจนจบ ความจริงก็ปรากฏชัดเจนแล้ว เวทนถอนหายใจยาว แล้วหัวเราะแห้งๆหลายครั้ง “ฮ่าๆ ฉันก็พูดแล้วว่าฉันเชื่อมั่นในพนักงานของฉันมากที่สุด ไม่อย่างนั้นฉันก็คงไม่มาร่วมด้วยกับเธอที่นี่” ตมิสาจ้องมองปัณฑา และถามอย่างซีเรียสว่า “นี่มันเรื่องอะไรกัน!” เหล่าบรรดาผู้จัดการของบริษัทหันไปมองปัณฑา แววตาที่เพิ่งจะเต็มไปด้วยความเชื่อใจ แปรเปลี่ยนเหมือนกลายเป็นคนดูคนหนึ่งไปแล้ว ปัณฑาก้มหน้าลง เงียบไปนาน นานมาก ทันใดนั้นก็เงยหน้าขึ้น ชี้นิ้วมาที่คอมพิวเตอร์ของฉันแล้วด่าว่า “นภทีป์ วันนี้เป็นเพราะ คุณบังคับให้ฉันต้องทำ!”