ตอนที่ 144 อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต

ต๭นที่ 144 อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต ปัณฑาพุ่งเข้าไปด่านภทีป์ที่อยู่ในคอมพิวเตอร์ “จนถึงบัดนี้เธอก็ยังช่วยเหลือเธอ? เธอรู้หรือเปล่าว่าเธอกับประธานดนุนัยของ บริษัทเราคบชู้กัน!” “หุบปากเถอะ” ครั้งนี้ตมิสารู้ถึงถูกผิดแล้ว ก็ไม่คิดจะเอาเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีกแล้ว แต่ทว่าปัณฑาไม่ยอม “นภทีป์ เธอไม่ได้ขอให้ฉันช่วยเธอตรวจหาว่าใครทำร้ายพ่อแม่เธองั้นเหรอ? ฉันตรวจสอบเจอแล้ว คนที่ คอยควบคุมดูแลบัญชีและจัดการทางการเงิน ก็คือผู้ช่วยของประธานดนุนัย—ปรวัน! เรื่องนี้ใครเป็นคนทำ เธอย่อมต้องเห็น ชัดเจนมากที่สุด!” เธอพูดถึงปรวัน แต่สายตาของฉันหันไปมองที่ดนุนัย เรื่องนี้ใครเป็นคนทำ ไม่เพียงแค่นภทีป์ แต่แม้แต่ฉันก็รู้ดี ในเวลานั้นภายในใจของฉันเต็มไปด้วยความสงสัย ถึงแม้ว่าติณณาจะไขข้อข้องใจให้ฉันบางส่วนแล้ว แต่ในใจยังคงมีข้อสงสัย อยู่ไม่น้อย คราวนี้ถูกปัณฑาเปิดโปง ภายในใจฉันก็เกิดความรังเกียจที่อธิบายไม่ได้ ความรังเกียจที่มีต่อดนุนัย ปัณฑาหันหน้าของเธอมาทางฉัน มุมปากยกขึ้นยิ้มเยาะ เนื้อบนใบหน้านั้นสั่นระรัว “ณิชา เธอรู้สึกบ้างหรือเปล่าว่าประธานดนุ นัยนั้นร้ายกาจ ฉันจะบอกเธอให้นะ คนที่ร้ายกาจยิ่งกว่าก็คือรุ่นพี่ของเธอคนนี้ที่เสแสร้งคอยดูแลเธอ!” “อะไรนะ?” “ฮ่าฮ่าฮ่า เธอไม่รู้สินะ! ตอนแรกที่บริษัทเตชิตฯไม่มีการเคลื่อนไหวอยู่พักหนึ่ง ทุกคนต่างคิดว่าถูกคนโจมตี ฉันเห็นแก่เขาที่ เป็นญาติของฉัน เลยแนะนำลูกค้าให้กับนภทีป์ ผลสุดท้ายกลายเป็นว่าบิรษัทเตชิตฯไม่ยอมรับงานเอง!” เรื่องที่ปัณฑาพูดนั้นให้ความกระจ่างมากสำหรับฉัน ในตอนนั้นฉันออกจากบริษัทเตชิตฯแล้ว แต่ดวิษีบอกฉันว่าบริษัทเตชิตฯปิดตัวลงอย่างรวดเร็ว เวลานั้นความสงสัยเริ่มก่อตัวขึ้นในตัวดนุนัย... “เธอพอได้แล้ว!” เสียงของนภทีป์ดังออกมาจากในคอมฯ น้ำเสียงของเขามีความรู้สึกอายอย่างเห็นได้ชัด ทำไปเพื่ออะไร? ไม่ต้องพูดก็เข้าใจได้ ปัณฑามองดูคอมฯของฉัน แล้วยิ้มอย่างน่ากลัว “กลัวเหรอ? สายไปแล้ว! เธอไม่ได้คิดจะกลับมาหาเธออย่างงั้นเหรอ? ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ดันทุรัง!” “เธอ...” ภายในคอม ขณะที่นภทีป์กำลังคิดว่าจะพูดอะไร ดนุนัยก็เดินเข้ามา แล้วปิดคอมฯของฉันดัง “ปัง” สายตาเย็นชากวาดมองทุกคนที่อยู่ในสถานที่นั้น มือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋า พูดทีละคำทีละประโยคว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ถ้าหลุดออกไปเพียงครึ่งคำ ผมไม่สามารถไปตามหาแหล่งที่มาของข้อมูลได้ แต่ผมรับประกันได้เลยว่าพวกคุณจะไม่สามารถไป ต่อได้ในแวดวงอุตสาหกรรมนี้” เขาพูดจบ ก็เดินมาทางฉัน “ไปกันเถอะ” ในเวลานี้ ในใจของฉันสับสนมาก ไม่มีความคิดว่าจะพูดอะไรกับดนุนัย ทำได้เพียงพูดแค่ “ขอบคุณมากค่ะประธานดนุนัย” แล้วก้าวยาวๆออกจากห้องประชุม ฉันได้ยินเสียงดนุนัยไล่ตามหลังออกมา ฉันเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น จนถึงด้านหน้าลิฟท์ แต่ลิฟท์ทั้งสองตัวยังอยู่ชั้นบน ต้องรอให้ลงมา อีกสักพัก อย่างไม่มีทางเลือก ฉันเลือกที่จะลงบันไดที่อยู่อีกด้าน ในตอนที่จะเดินลงบันได ดนุนัยก็ไล่ตามหลังมา เขากอดฉันด้วยมือข้างเดียว ฉันกำลังอารมณ์เสีย จึงขัดขืนผลักชายหนุ่มออก! “เฮ้” ดนุนัยถอยหลังไปหนึ่งก้าว พิงบนกำแพง ใช้มือขวาพยุงแขนซ้ายเอาไว้ ฉันเพิ่งนึกได้ แขนของเขายังไม่หายดี ถึงแม้ว่าไม่ต้องใส่เฝือกแล้ว แต่อาการบาดเจ็บที่รุนแรงร้อยวันแล้ว ก็ไม่ได้แปลว่าจะหายดี ในเวลานี้ใบหน้าชายหนุ่มเหยเก เอนหลังพิงกำแพงท่าทางเจ็บปวดมาก ฉันก้าวลงขั้นบันไดสองก้าว ไม่มีเจตนาที่จะไล่ตามฉันมาเลย ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหมนะ? คิดวกวนอยู่ชั่วครู่ ฉันก็กลับไป ใช้มือข้างหนึ่งจับแขนของชายหนุ่มเบาๆ “ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?” ดนุนัยใช้มือขวาขยับไปจับที่มือซ้ายเอาไว้ แล้วพูดลอดไรฟันออกมาว่า “ปวดน่ะ” “ขอโทษค่ะ ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันลืมไปว่าแขนของคุณได้รับบาดเจ็บ” พูดตามตรง ในเวลานี้ฉันสับสนมาก จึงหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อกดเรียกรถพยาบาล ดนุนัยยกมือขึ้น เอาโทรศัพท์ฉันไปกด ใช้เสียงที่แหบพร่าจนรู้สึกได้พูดเบาๆว่า “เธอฟังฉันพูดนะ” “แต่ว่า...” “ฟังฉันนะ” ดนุนัยขมวดคิ้ว มองฉัน “เรื่องของปรวัน จริงๆแล้วก่อนหน้านี้ฉันพบเบาะแสพวกนั้นแล้ว แต่ว่าเขาติดตามฉันมา นาน...” ดนุนัยพูดถึงตรงนี้ก็หยุดไป สีหน้าแสดงความเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น ฉันตกใจกลัว คิดจะหยิบโทรศัพท์มาโทรต่อ แต่ดนุนัยยื่นมือออกมาจับมือฉันไว้ แล้วพูดต่อว่า “ยิ่งไปกว่านั้นตลอดเวลาที่ผ่าน มาเขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ดังนั้นฉันจึงพูดถึงเพียงแค่นิดหน่อย เรื่องนั้นฉันไม่เกี่ยวข้องด้วยเลยจริงๆ แต่ว่าฉันจะตรวจสอบ ให้แน่ชัดและ บอกกับเธอ” ชายหนุ่มพูดพลางพิงกำแพงและค่อยๆเอนตัวลง ท่าทางเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น มันจะไม่เป็นไรจริงๆใช่ไหม? ตอนนั้นฉันตกใจกลัวมาก พยายามดึงมืออกจากมือของเขาไปพลางและพูดไปพลาง “คุณปล่อย มือเถอะค่ะ ฉันจะโทร120 คุณเป็นแบบนี้ไม่ดีแล้วล่ะ” “ไม่...” ดนุนัยพูดเสียงเบา ฉันรีบร้อนเข้าไปใกล้ แล้วจะใช้นิ้วมือประสานกับนิ้วมือของเขาไว้ แต่ว่าตอนนี้เข้าไปใกล้ ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ยกแขนทั้งสอง ข้างขึ้นโอบกอดฉันไว้ ฉันตะลึงค้าง จากนั้นก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มพูดที่ข้างหูฉันว่า “กอดเธอไว้แบบนี้แป๊ปเดียวก็หายแล้ว” .... “คุณทำให้ฉันตกใจแทบตายนะ!” ฉันขัดขืนเพราะอยากจะตีคนเสียจริง! แล้วก็เห็นชายหนุ่มขมวดคิ้ว ทำเสียงฮึดฮัด มือซ้ายถือแขนขวาไว้ แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “คราวนี้รู้สึกเจ็บจริงๆนะ” “เจ็บก็เรียกรถพยาบาลเองสิคะ ฉันจะไปแล้ว” ฉันไม่อยากจะสนใจเขาอีกแล้ว ตอนที่ตัวเองจะลงบันได ลิฟท์หนึ่งตัวก็มาที่ชั้น 7 พอดี ลงลิฟท์ ออกจากบริษัทนภากรุ๊ปฯ ฉันออกจากสำนักงานใหญ่ของบริษัทฯ ก็มองเห็นจิณณาอยู่ไกลตรงทางเข้า ตอนนี้อากาศร้อนแล้ว นอกเหนือจากพนักงานที่สวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวแล้ว คนส่วนใหญ่ก็สวมเสื้อแขนสั้นกันแล้ว จิณณาสวมเสื้อแขนยาว ฉันต้องการที่จะหลบเธอ แต่เธอเห็นฉัน ก็เดินเข้ามาหาด้วยความดีใจ และทักฉันว่า ณิชา ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่” “...อืม ประชุมน่ะ” ฉันไม่อยากคุยอะไรกับเธอมากนัก แค่อยากจะไปแล้ว แต่จิณณาไม่ได้คิดแบบนี้ เธอดึงฉันไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มดัดจริตอย่างคุ้นเคย “ณิชา เธอกำลังรออะไรหรือเปล่า? วันนี้ไหนๆก็เจอกันแล้ว งั้นก็ทานอาหารกลาง วันด้วยกันไหม?” “ฉันไม่ว่าง” ฉันตอบอย่างเมินเฉย กับจิณณาแล้ว จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าเธอความจำเสื่อมจริงๆหรือแกล้งทำ จนตอนนี้ฉันยังคงจำวันที่เธอลงมือกับตัวเองอย่างโหดร้ายในห้องน้ำได้ดี ถ้าหากทั้งหมดมันคือการเสแสร้งล่ะก็ จิณณาก็อันตรายมาก ดูเหมือนว่าจิณณาจะไม่โกรธท่าทีเฉยเมยของฉันเลย เธอขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเรามีเรื่องเขาใจผิดกันใช่ ไหม? ฉันจำได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเราดีมากเลยนะ...” “ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราแต่ไหนแต่ไรไม่เคยดี” ฉันเกือบจะว่าแดกดันจิณณา และก็ไมพอใจที่ตอนนี้เธอมาทำตัวราวกับเป็นดอกบัวสีขาวเช่นนี้ เป็นแบบนี้ฉันไม่สามารถรับมือได้ แต่ว่าเรื่องกลับเป็นเช่นนี้ จิณณาพูดกับฉันว่า “ฉันกับคุณดนุนัยก็ดูเหมือนจะเป็นแบบนี้ ราวกับว่าพวกเราทั้งสองคนไม่ได้สนิทสนทกันเหมือนก่อนนี้แล้ว เขาดีกับฉันมาก แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่ามีสักอย่างที่ไม่เหมือนเดิม” “ฉันมีธุระ ต้องไปแล้วล่ะค่ะ” ได้ยินเธอพูดเรื่องของดนุนัยแล้วในใจฉันก็หงุดหงิดขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก เสียงความโกรธลุกลามเรื่อยๆ แต่จิณณากลับไม่รู้สึก เธอดึงฉันไว้ “อย่าเพิ่งไปเลย ทานข้าวเที่ยงด้วยกันเถอะนะ เธอต้องอยากทานข้าวแล้วล่ะถูกไหม? เธอ บอกฉันหน่อยเถอะ ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับคุณดนุนัย ถ้าหากฉันไม่ดี ฉันจะไปขอโทษเขา ท้ายที่สุดแล้วพวกเราจะได้อยู่ ด้วยกันตลอดชีวิต”