ตอนที่ 145 ฉันไม่เจ็บปวด ไม่ร้องไห้ ไม่ออดอ้อน

ต๭นที่ 145 ฉันไม่เจ็บปวด ไม่ร้องไห้ ไม่ออดอ้อน อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต คำไม่กี่คำนี้ เหมือนกับมีมือที่มองไม่เห็นมาบิดหัวใจฉันอย่างแรง ทำให้ฉันเจ็บปวดมาก มีกองไฟที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้นในใจฉัน เธอจ้องมาที่ฉัน ทำให้ฉันยิ่งโกรธมาก ฉันยกมือขึ้นแล้วตะโกนว่า “ฉันไม่อยากมีส่วน ร่วมในเรื่องของพวกเธอ!” บางทีฉันอาจจะดูใช้พลังรุนแรงเกินไป จิณณาถอยไปด้านหลังทั้งตัว ฉันหันไป และเห็นเธอกำลังนั่งลงบนพื้นพอดี ท่าทางเจ็บปวดเล็กน้อย มือนวดที่บั้นท้าย ผู้คนรอบๆต่างหันมาที่พวกเรา และมองฉันด้วยสายตากล่าวหา ฉันขี้เกียจที่จะทำตัวเป็นคนดีแล้ว ตอนกำลังจะไป ก็มองเห็นคนรอบข้างที่มองมาที่ฉันต่างเปลี่ยนทิศทางการมอง มองตามสายตาพวกเขาไป มองเห็นคนๆหนึ่งเดินออมาจากประตูของอาคาร ดนุนัย สวมชุดสูทเหมือนเมื่อกี้นี้ เขามองเห็นจิณณากำลังลุกขึ้นจากพื้น รีบก้าวเท้าไวๆไปข้างหน้า เข้าไปพยุงเธอลุกขึ้น ตอนนี้เองฉันถึงจะมองเห็น ใต้เสื้อแขนยาวของจิณณามีผ้าพันแผล ดูแล้วเหมือนว่าแผลบนผิวหนังเธอยังไม่หายดี แผนทำร้ายตัวเองอีกหรือเปล่า? ดูเหมือนว่าเธอจะความจำเสื่อม เคล็ดลับนี้ของจิณณาได้พิสูจน์แล้วว่ามีประสิทธิภาพทุกครั้ง ใช้ได้ไม่เบื่อ ดนุนัยดึงจิณณาลุกขึ้น มองมาที่ฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วรีบอธิบายกับดนุนัยทันที “ขอโทษด้วยค่ะ คนเดินไปมาแล้วมองมาดูไม่ดี จริงๆ” “…” ฉันนึกว่าเธอจะพูดว่า ไม่ใช่ฉันที่ดึงเธอล้ม สายตาของดนุนัยมองบนตัวเธอ ช่วยเธอปัดดินที่อยู่บนตัว แล้วส่ายหน้า “เธอมาที่นี่ได้ยังไง? หมอบอกว่าไม่อนุญาตให้เธอไปไหนมาไหนได้นี่?” “ฉัน…ก็ฉันจำไม่ได้ว่าตอนที่คุณทำงานเป็นอย่างไร ก็เลยมาดู คิดไม่ถึงว่าจะพบกับณิชา” จิณณายืนอยู่ข้างกายดนุนัย ความสูงที่ต่างกันมากกว่า 20เซนติเมตร ทำให้เธอเหมือนลูกนกที่อยู่บนตัวคน ทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกัน ดูกลมกลืนกันมาก ดูเหมือนว่าหลังจากวันนี้ที่จิณณาลงมือทำร้ายตัวเองอย่างโหดร้าย ตอนที่ฉันกับจิณณาปรากฏตัวขึ้นมาเวลาเดียวกัน สายตาของดนุนัยก็ไม่สามารถหันมาทางฉันได้ ทุกอย่างเป็นแบบนี้แล้ว ฉันจะไม่เข้าใจได้อย่างไร? แล้วฉันยังจะยืนอยู่ตรงนี้หาเรื่องให้ตัวเองลำบากใจทำไม? หมุนตัวคิดจะเดินไป ก็ได้ยินเสียงจิณณาดังขึ้นจากด้านหลังว่า “ณิชา ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันเถอะนะ” เหอๆ ฉันหันกลับมา ในที่สุดสายตาของดนุนัยก็ย้ายจากจิณณามาที่ฉัน แต่ทว่าสายตาที่เขามองฉันกับจิณณานั้นไม่เหมือนกัน ไม่มีความเจ็บปวดใจแบบนั้น อา ท้ายที่สุดแล้วฉันกับจิณณาก็ไม่เหมือนกัน ฉันไม่เจ็บปวด ไม่ร้องไห้ ไม่ออดอ้อน ฉันจะเปรียบเทียบกับเธอได้อย่างไร? ผู้ชายทุกคนต่างก็ชอบผู้หญิงแบบเธอทั้งนั้นสินะ ฉันทั้งดุร้ายทั้งแข็งกระด้างอย่างกับก้อนหิน ชายหนุ่มอาจจะเริ่มรู้สึกถึงความสดใหม่ ซักวันก็จะละทิ้งไป จากนั้นก็จะหันหลังให้แล้วเข้าไปยังที่ๆอ่อนโยนกว่า ฉันมองดูคนทั้งคู่ นิ่งไปชั่วขณะแล้วจึงเอ่ยว่า “ไม่ล่ะค่ะ รอให้คุณทั้งสองแต่งงานกันแล้วค่อยโทรเรียกฉันดีกว่าค่ะ” พูดจบก็ออกมา เจ็บปวดใจเหลือเกิน เห็นชัดว่าอยากจะร้องไห้ แต่น้ำตากลับไม่ไหลออกมา ทั้งหมดหลั่งรินอยู่ในใจ ฉันรู้สึกเหมือนมีไฟลนอยู่บนใจที่มีแผลนับพันจนเจ็บปวดใจเหลือเกิน ฉันแพ้อีกครั้ง นี่มันไม่ใช่ครั้งแรก แต่มันก็ยังยากที่จะทนรับได้ ฉันหยิบกระเป๋าแล้วเดินไปตามถนน แล้วเดินเข้าไปที่บาร์ แล้วสั่งวิสกี้สามแก้ว ตอนที่ฉันสั่งแก้วที่สี่ บาร์เทนเดอร์ก็ผลักค็อกเทลสีแดงมาตรงหน้าฉัน “นี่คืออะไรคะ?” ฉันถามเขาอย่างสับสน บาร์เทนเดอร์มองฉัน พร้อมรอยยิ้มบนริมฝีปากเขา “นี่คือค็อกเทลที่ผมทำสำหรับสุภาพสตรีที่เจ็บปวดใจครับ ชื่อว่า ภาพลวงตา” ฉันส่ายหน้าไปพลางหัวเราะไปพลาง “ฉันนึกว่าจะชื่อว่า บอกลาสิ่งที่ผ่านไป เสียอีกค่ะ” “ก็ได้เหมือนกันครับ” บาร์เทนเดอร์ผลักแก้วมาทางฉัน ฉันดื่มไปหนึ่งอึก รสเปรี้ยวเล็กน้อยไหลผ่านลำคอลงไปที่กระเพาะ ดื่มหมดแล้วภายในปากมีรสหวาน แต่กลับไม่มีรสเผ็ดของแอลกอฮอล “นี่มันไม่ใช่เหล้านี่คะ” ฉันบมองไปทางบาร์เทนเดอร์ “เพียงแค่คุณต้องการเมา จะเป็นเหล้าหรือเปล่ามันก็ไม่เกี่ยวนี่ครับ?” บาร์เทนเดอร์พูดเรียบๆ จริงด้วย แค่อยากจะเมา แม้จะไม่ดื่มเหล้า ฉันก็เมาได้ ฉันฟุบหน้าลง สมองมึนงงไปหมด หลายวันมานี้เหนื่อยมากจริงๆ เพื่อหาหลักฐานว่าฉันไม่ได้ลอกเลียนแบบงาน ฉันต้องเสีย พลังงานไปมากจริงๆ โทรศัพท์ดังขึ้นที่ข้างหู ฉันได้ยินบาร์เทนเดอร์ใจดีเรียกให้ตื่น “คุณผู้หญิงครับ คุณโทรศัพท์คุณดังน่ะครับ” ไม่อยากจะรับ ฉันไม่คาดหวังว่าจะมีใครโทรมา ฉันสะลึมสะลือ ดวงตาเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ ตอนที่ตื่นขึ้นมา เป็นรุ่งเช้าวันใหม่แล้ว ฉันลืมตาและมองไปรอบๆ— ดูจากรูปแบบของห้องแล้ว ฉันแน่ใจมากว่าตัวเองอยู่ที่โรงแรม เพียงแต่ว่า เห็นชัดๆว่าฉันหลับที่บาร์ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้? “ก๊อกก๊อกก๊อก” ในตอนที่ฉันกำลังสงสัย ที่ประตูก็มีเสียงเคาะ ฉันนวดที่ขมับแล้วเดินไปเปิดประตู ตอนที่เปิดประตู กลิ่นอาหารก็ลอยตามลมเข้ามา มื่อเปิดประตูออกก็เห็นรถส่งอาหาร และที่กำลังเข็นรถอยู่ก็คือ— นภทีป์ “รุ่นพี่?” ฉันมองดูนภทีป์ สิ่งแรกที่ฉันคิดถึงคือเรื่องที่ปัณฑาพูดเมื่อวานนี้ ก่อนหน้านี้ฉันนึกว่าเป็นดนุนัยที่โจมตีบริษัทเตชิตฯ เขาก็มีความเห็นเช่นนั้น แต่ไหนแต่ไรฉันไม่เคยสงสัยนภทีป์เลย แล้วก็คิดไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะโกหกฉัน เรื่องนี้ทำให้เกิดแผลในใจฉัน นภทีป์ยืนที่ปากประตู แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “ตื่นแล้ว?” ฉันเปิดประตูให้เขาเข้ามา ขมวดคิ้ แล้วถามเขา “ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?” นภทีป์เข็นรถส่งอาหารเข้ามา จากนั้นก็จัดอาหารให้ฉัน แล้วจึงเอ่ยว่า “เมื่อวานหลังจากเกิดเรื่องแล้ว ฉันก็ขับรถตรงมาที่นี่ พอ มาถึงก็โทรหาเธอ สุดท้ายมีผู้ชายรับสาย เขาบอกว่าเป็นพนักงานที่บาร์” “รุ่นพี่ ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉัน” ฉันมองอาหารเช้าที่มีอยู่อย่างคับคั่งตรงหน้าแล้วกล่าว นภทีป์ขมวดคิ้ว ย่อตัวลง แล้วเงยหน้ามองฉันที่อยู่ตรงหน้า “ขอโทษด้วย ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องนี้กับเธออย่างไรดี ตอนนั้น ฉันเอาแต่กลัวว่าเธอจะไปกับเขา มันสับสนไปชั่วขณะถึงได้…” “รุ่นพี่คะ ฉันไม่โทษเธอเลย” ฉันยิ้มนิดๆให้นภทีป์ “ฉันรู้ค่ะ เธอทำแบบนั้นเพราะใส่ใจฉัน ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องนี้เธอไม่ได้ทำร้ายใครเลย ทำร้ายแต่ตัวเอง” “ฉัน…” “ฉันไม่โทษเธอเลยจริงๆ เธอรีบลุกขึ้นเร็ว พวกเราทานข้าวเช้าด้วยกันเถอะนะ” ในตอนที่นภทีป์จัดข้าวเช้าอยู่นั้น ฉันเองก็เข้าใจแล้ว ว่าทั้งหมดที่นภทีป์ทำเป็นเพราะเขาคิดถึงฉัน ยิ่งไปกว่านั้นเขาเองก็ไม่ได้ทำร้ายใครจริงๆ นภทีป์นั่งลง สายตาเต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ เพื่อเป็นการให้ความมั่นใจแก่เขา ฉันจึงหยิบข้าวเช้าขึ้นมากินก่อน กินไปด้วยพูดไปด้วยว่า “ขอบคุณรุ่นพี่มากค่ะสำหรับอาหารเช้า” เช่นนี้แล้ว นภทีป์จึงเต็มใจกินข้าวเช้ากับฉัน กินข้าวเช้าเสร็จ ฉันดูนาฬิกาข้อมือ เวลาไม่เอื้อให้ฉันกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ว่าก็ยังคงพอมีเวลาเหลือเฟืออยู่ ฉันแต่งตัวเรียบร้อยดีแล้วในห้องน้ำ ออกมาก็เห็นนภทีป์นั่งอยู่ตรงนั้น ฉันตะโกนเรียกเขา “รุ่นพี่นภทีป์คะ” “หืม?” เขาเงยหน้า ฉันเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม ก้มหน้าลงมองเขา “รุ่นพี่นภทีป์คะ พี่เป็นคนที่ดีอย่างยิ่งเลยนะคะ ทั้งใจดี ทั้งเอาใจใส่ แล้วยังดูแลคนอื่น ถ้าหากใครได้แต่งงานเป็นภรรยาของเธอ ผู้หญิงคนนั้นจะต้องมีความสุขเป็นพิเศษอย่างแน่นอน” “ต่อจากนี้ล่ะ?” นภทีป์เดาได้ว่าฉันยังพูดไม่จบ