ตอนที่ 146 เสียใจด้วยครับ

ต๭นที่ 146 เสียใจด้วยครับ ฉันนั่งลงบนเตียงแล้วแค่นยิ้มออกมา “แต่คนนั้นไม่สามารถเป็นฉันได้ค่ะ” “ทำไมล่ะ?” นภทีป์ลุกขึ้นมานั่งข้างๆฉัน แล้วดึงมือฉันไปจับไว้ “ดนุนัยไม่ได้มีความสัมพัน์อะไรกับเธอแล้ว เขาต้องแต่งงานกับ จิณณาใช่ไหมล่ะ เรื่องพวกนี้ฉันรู้แล้ว เธอตัวคนเดียว และเป็นอิสระแล้ว เธอไม่ได้เป็นของใครแล้ว!” “…” ฉันไม่ได้ดึงมือของฉันกลับ ยอมให้เขาจับไว้ นภทีป์เห็นว่าฉันดูเหมือนจะมีความวิตกกังวล “ถ้าเธอเป็นห่วงเรื่องพ่อแม่ของฉัน เธอวางใจได้ ฉันจะจัดการให้ดี ไม่ยอมให้ เกิดเรื่องแบบครั้งก่อนแน่นอน” “แต่แบบนี้มันไม่ยุติธรรมสำหรับเธอ” “ไม่เป็นไร ฉันไม่แคร์ ฉัน…” “รุ่นพี่นภทีป์คะ” คำพูดที่นภทีป์พูดออกมา ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดกับคำพูดของตัวเองก่อนหน้านี้ ฉันแทรกเขาโดยเอ่ยว่า “รุ่นพี่ ไม่คิดเลยเหรอคะว่า ความสัมพันธ์ของฉันกับดนุนัยมันเริ่มต้นตั้งแต่ฉันแต่งงานแทนไปแล้ว” “ไม่ใช่แบบนั้นไม่ใช่เหรอ?” นภทีป์ตะลึงงัน ฉันค่อยๆส่ายหน้า ความรู้สึกหนักอึ้ง เปิดปากพูดช้าๆ “ไม่ใช่ค่ะ ฉันรักดนุนัย รักมาหลายปีมากๆ ฉันเจอเขาครั้งแรกตอนอายุสิบ ขวบปีนั้น..." ฉันนั่งข้างๆนภทีป์ แล้วบอกเขาถึงการพบกันครั้งแรกของฉันกับดนุนัย บอกถึงความรักในหลายๆปีของฉัน เล่าให้นภทีป์ฟัง ทั้งหมด นอกจากติณณาแล้ว เขาเป็นคนที่สองที่รู้เรื่องนี้ นภทีป์นั่งอยู่ตรงนั้น และฟังอย่างเงียบๆจนจบ เขาปล่อยมือของฉัน ก้มหน้าลง ฉันได้ยินเสียงเขาหัวเราะเยาะตัวเอง เขาพูดว่า “เป็นที่ฉันมาช้าไป” “…ขอโทษด้วยค่ะ เขาทำร้ายความรู้สึกฉันแบบนั้น ฉันเองก็อยากจะเอาเขาออกไปจากใจเหลือเกิน แต่ว่าฉันได้พยายามทำมา หลายต่อหลายครั้ง ถึงจะพบว่าตัวเองทำไม่ได้ ฉันทำได้เพียงแต่สร้างกำแพงสูงในใจ ให้เขาจะไม่ได้สามารถทำร้ายฉันได้อีก แต่กลับเป็นเขาอยู่ที่กำแพงนั่น ไม่ได้ออกไปไหน” ถ้าหากเป็นไปได้ ฉันก็อยากให้คนที่ฉันรักเป็นนภทีป์ อย่างน้อยฉันก็จะได้ไม่ต้องทุกข์ระทมอยู่แบบนี้ นภทีป์ฟังแล้วพยักหน้า “ฉันรู้แล้ว” “ขอโทษนะคะ” เดิมทีฉันคิดจะพูดว่าดวิษีก็ดีมาก แต่ว่าลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่ก็เงียบไว้ นี่เป็นความเรื่องของนภทีป์ ฉันไม่ควรเข้าไปยุ่งมากเกินไป เขานั่งอยู่สักพัก แล้วหันไปมองโทรศัพท์ ก่อนจะลุกขึ้น ยิ้มให้กับฉัน “ไปกันเถอะ ไม่อย่างัน้นจะไปทำงานสาย ฉันจะไปส่งนะ” ในตอนนั้น แสงของพระอาทิตย์ยามเช้าส่องลงบนหน้าของชายหนุ่ม ราวกับมีชั้นของแสงปกคลุม ส่องประกายสวยงามมาก ฉันมองดูอย่างไม่รู้ตัวอยู่ชั่วขณะ ช่างเป็นผู้ชายที่ดีจริงๆ ถ้าฉันรักเขาก็คงจะดี ฉันพึมพำอยู่ในใจ แต่น่าเสียดายที่ไม่มีคำว่าถ้าหาก กับ ทุกๆเรื่องได้ นภทีป์จัดเสื้อผ้า แล้วช่วยฉันถือกระเป๋า และเปิดประตูให้ฉัน เราลงไปชั้นล่างด้วยกัน เป็นเพราะเกี่ยวกับเวลา เขาจึงยังไม่ได้เช็คเอาท์ ต้องไปส่งฉันทำงานก่อน เขามาส่งฉันถึงปากประตูของบริษัท ยื่นกระเป๋าให้กับฉัน แล้วโบกมือ “ครั้งหน้าถ้ามาที่ดรัลอีกจะมาหานะ” ฉันพยักหน้า แล้วปิดประตูรถ มองดูรถจนหายไปท่ามกลางรถราที่วิ่งกันขวักไขว่แล้วจึงเดินเข้าไปในบริษัท เมื่อฉันมาถึงออฟฟิศในตอนเช้า ก็ได้รับสายภายในจากเวทน เรียกฉันเข้าไปที่ห้องทำงาน ฉันวางกระเป๋าลง แม้แต่จะดื่มกาแฟก็ไม่มีเวลา แล้วรีบเข้าไปเลย เมื่อเข้าไปเขาก็เอ่ยถามว่า “ณิชา เมื่อวานที่เธอโทรหาคนมีพรสวรรค์มากขนาดนั้นเป็นใครกัน? ความแตกต่างเล็กน้อยขนาดนั้น เขาก็ยังมองออก” “เพื่อนของฉันค่ะ” ฉันยิ้มเล็กน้อย อื้ม เป็นคนที่ฉันไว้ใจมากที่สุด เวทนนั่งอยู่บนเก้าอี้ของเจ้านาย พูดอย่างภูมิใจว่า “เนื่องจากงานของเธอในรอบรองฯมีคุณภาพดีเยี่ยม และบวกกับ เหตุการณ์ เรื่องของปัณฑา เธอได้รับการยืนยันล่วงในการเข้ารอบชิงฯแล้ว กลับไปเตรียมตัวให้ดีนะ! อย่าทำให้ฉันขายหน้าล่ะ!” “ได้ค่ะ เจ้านาย” อันที่จริงเรื่องนี้ฉันไม่แปลกใจเลย อย่างไรก็ตามถ้าพวกเราไม่เข้าร่วม บริษัทย่อมไม่ต้องจะเสียแรงมากเช่นนี้ หลังจากนั้นฉันจึงรายงานความคืบหน้าของงานล่าสุดให้กับเขา เขาเรียกนักออกแบบคนหนึ่งเข้ามา ให้เธออยู่กับฉัน ถ้าฉันต้อง ไปแข่งขันตอนไหนก็ตามเธอจะได้รับงานต่อจากฉันได้ เราสองคนทำงานไปจนถึงช่วงบ่าย พอมีเวลาว่างออกมานอกพื้นที่ จึงเห็นว่าโทรศัพท์ยังอยู่ในกระเป๋า ฉันเอาโทรศัพท์ออกมา บนหน้าจอมีสายจากนภทีป์สองสาย แล้วยังมีข้อความฝากไว้เจ็ดหรือแปดข้อความ ฉันไม่ได้คิดอะไรมาก จึงกดฟังข้อความ ด้านในมีเสียงอึกทึกครึมโครม จากนั้นจึงเป็นเสียงนภทีป์ดังออกมา “รุ่นน้อง ขอโทษด้วยนะ ฉันคงไม่สามารถมาหาเธอได้อีกแล้ว…” “ณิชา ฉันรักเธอ” “ทำไมเธอถึงไม่รับสายฉัน? ฉันอยากจะบอกคำนี้กับเธอด้วยตัวเอง…” “แค่ก แค่ก ฉัน…แค่กแค่ก” “ฉันรักเธอ ดูแลตัวเองให้ดีนะ เธอ…แค่กแค่กแค่ก…” “ฉันรักเธอ…” “ฉันรักเธอ…” “ฉัน…แค่กแค่กแค่ก…” หลายๆข้อความท้ายสุด เป็นคำว่ารักเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก ในชั่วขณะนั้น ฉันรู้สึกทรมานใจอย่างหาใดเปรียบ หายใจลำบาก! เกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นในใจ ฉันโทรกลับหานภทีป์ แต่ทว่า ไม่มีคนรับสาย “อย่าเป็นอะไร! อย่าเป็นอะไรนะ!” ฉันหวาดกลัวอย่างยิ่ง ฉันโทรหมายเลข 120 แล้วถึงช่วงเวลาตอนเช้าที่นภทีป์โทรหาฉันว่าในเมืองมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นหรือไม่ มีคนถูกนำส่งโรงพยาบาลไหม คนที่ศูนย์120 ตรวจสอบอยู่สักพัก สุดท้ายบอกกับฉันว่าไม่มีอุบัติเหตุ แต่มีเหตุการณ์อื่นเกิดขึ้นหลายเรื่อง ฉันถามถึงข้อมูลแวดล้อมของอายุผู้ป่วย ไม่น่าจะเป็นนภทีป์ แต่ว่า ฉันมั่นใจว่านภทีป์จะต้องเกิดเรื่องขึ้นอย่างแน่นอน ตอนนี้ห่างจากที่เขาโทรหาฉัน ผ่านมาสองชั่วโมงแล้ว ภายในสองชั่วโมงนี้เรื่องอะไรล้วนเกิดขึ้นได้! ในขณะที่ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรดี โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเบอร์ของนภทีป์ “รุ่นพี่!” ฉันรับสาย แล้วตะโกนด้วยความตื่นเต้น คนที่อยู่ปลายสายดูเหมือนจะตกใจไปชั่วขณะ เงียบไปครู่หนึ่งจึงพูดว่า “คุณผู้หญิง ขออนุญาตสอบถามคุณรู้จักเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้ใช่ไหม?” “รู้จักค่ะ! เขาเป็นอะไรเหรอคะ!” เพราะที่โทรมาไม่ใช่นภทีป์ ฉันจึงเตรียมทำใจไว้แล้ว คนที่โทรมารายงานตัวว่า พวกเขาเป็นโรงพยาบาลประชาชนที่ตำบลน้ำขาวอยู่ตรงกลางระหว่างเมืองดรัลและบ้านเกิดของนภทีป์ เพราะนภทีป์เกิดอุบติเหตุด้วยความเร็วสูง อาการจึงอยู่สภาวะวิกฤต เพราะโทรศัพท์ของนภทีป์ล๊อคไว้ จึงไม่สามารถติดต่อคนในครอบครัวของเขาได้ แต่เป็นเพราะฉันโทรเข้าไปพอดี พวกเขาจึงโทรติดต่อกลับมาได้… ฉันไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเมื่อได้ยินเสียงคนที่ปลายสายพูดเช่นนี้ วางสายแล้ว ฉันก็เรียกรถแล้วให้ขับตะบึงไปที่โรงพยาบาลประชาชนตำบลน้ำขาว ใช้เวลาหนึ่งชี่วโมง จึงไปถึงที่นั่น เมื่อไปถึง ฉันรีบวิ่งตรงไปยังห้องช่วยชีวิตฉุกเฉิน! แต่ทว่า ไฟหน้าห้องช่วยชีวิตได้ปิดลงแล้ว! ฉันรีบตรงไปที่เคาท์เตอร์บริการเพื่อถามถึงอาการของนภทีป์ มีหมอคนหนึ่งเดินเข้ามา พอมองเห็นฉันก็ถามว่า “คุณคือคุณณิชาใช่หรือเปล่า?” “ใช่ค่ะ” ฉันพยักหน้า แล้วถามอย่างใจจดจ่อ “นภทีป์ล่ะคะ? เขาอยู่ที่ไหน? เป็นอย่างไรบ้าง? พ้นขีดอันตรายหรือยังคะ?” หมอมองดูฉัน เขาสวมหน้ากากปิดปาก ฉันมองไม่เห็นสีหน้าท่าทางของเขา เห็นเพียงแค่เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย มีความโศกเศร้าอยู่ในดวงตาของเขา แล้วพูดกับฉันสี่คำว่า “เสียใจด้วยครับ”