ตอนที่ 149 ไม่พบร่องรอยการเบรกใดๆ ในสถานที่เกิดเหตุ

ต๭นที่ 149 ไม่พบร่องรอยการเบรกใดๆ ในสถานที่เกิดเหตุ ฉันเปิดอีเมลดูโดยประมาณ และเห็นว่ามีทั้งหมดหกคนในรอบชิงฯ แต่ทว่าเนื้อหาในเมลฉบับปัจจุบันไม่มีการเปิดเผยว่าทั้งหกคนนี้คือใคร เพียงแค่พูดว่า สามวันนับจากนี้ ทุกคนจะต้องไปรวมตัวกันที่สนามบิน บริษัทของแต่ละคนจะเป็นผู้รับผิดชอบจัดระเบียบการเดินทาง แต่จะไปที่ไหน ไม่ได้เขียนไว้ แต่ฉันไม่ได้สนใจอะไรมาก เมื่อตัดสินใจไปแล้ว แม้จะต้องบุกน้ำลุยไฟ ฉันก็จะไป ฉันกำลังอ่านเมล ติณณาก็เดินเข้ามากอดฉันจากทางด้านหลัง “ฉันรู้ว่าเธอเศร้า คนตายไม่อาจฟื้นคืน เหตุผลที่เขามาในครั้งนี้ก็เพราะความกังวลใจของเธอ ดังนั้นเธอต้องทำให้ดียิ่งขึ้นนะ” ฉันก้มหน้าลงแล้วเอามือจับแขนของเธอไว้ และพูดกับเธอว่า “ก่อนที่เขาจะจากไปฉันยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้วบอกว่า ฉันไม่สามารถรักเขาได้ ฉันทำผิดไปหรือเปล่า ฉันคิดว่าฉันควรจะอยู่กับเขา…” “อย่างนั้น ความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาเป็นความเห็นอกเห็นใจ ไม่ใช่ความรัก” “แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น เขาก็จะไม่ต้องเอาความเศร้าเสียใจนี้จากไปด้วย” “แต่มันก็ยังเป็นเพียงแค่ความเห็นอกเห็นใจอยู่ดี เธอต้องการให้คนที่เธอรักอยู่กับเธอไปตลอดชีวิตเพราะความเห็นใจงั้นเหรอ?” คำถามของติณณา แม้ว่าเขาจะไม่ตอบ แต่ฉันก็มีคำเฉลยแล้วอยู่ในใจ ฉันไม่ต้องการ ติณณาตบไหล่ของฉัน “คนตายไม่สามารถฟื้นคืนได้ ความจริงที่ว่าเขาตายเพื่อเธอก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ เธอต้องรับส่วนนี้ของเขาเอาไว้ แล้วใช้ชีวิตให้ดีต่อไปนะ” “ตกลงค่ะ” ฉันพยักหน้า ฉันต้องมีชีวิตที่ดี และดีขึ้นกว่าตอนนี้ พรุ่งนี้ติณณาจะต้องไปทำงานแล้ว และมากกว่าหนึ่งเดือนถึงจะกลับ ในตอนเย็นฉันจึงทำอาหารท้องถิ่นให้เธอกินจนอิ่ม พวกเราสองคนยังนอนบนเตียงพูดคุยกันหลายชั่วโมง จนถึงเที่ยงคืนก็หลับไป วันรุ่งขึ้น ตอนที่ฉันตื่นขึ้นมา ยังเห็นติณณาหลับอยู่ จึงผลักเธอ “เธอยังไม่ไปอีกเหรอ?” ติณณาสะลึมสะลือหยิบโทรศัพท์มาแค่มองไปที่มันก็กระโดดลุกจากเตียงอย่างเร่งด่วน “ทำไมเธอไม่เรียกฉันให้เร็วกว่านี้!” บ่นพร้อมกับเปลี่ยนเสื้อผ้าไปด้วย แล้วก็หยิบกระเป๋าเดินทางที่จัดเก็บไว้เสร้จแล้วก่อนหน้านี้ หน้าก็ไม่ทันที่จะได้แต่งแล้วออกประตูไป เมื่อฉันออกมาส่งเธอก็พบกับจรณ์ เขาเองก็ลงไปที่ชั้นล่าง มองเห็นติณณาออกมา ก็กดหยุดลิฟท์รอเธอ ติณณาพูดว่า “ขอบคุณ” แล้วรีบพุ่งเข้าไปโดยไม่มีความเกรงใจ หลังจากเธอไปแล้ว ฉันก็เก็บข้าวของของตัวเอง และไปส่งมอบงานที่บริษัท ที่จริงแล้วห้วข้อที่เขียนเกี่ยวกับรองชิงฯนั้นกว้างมากๆ มีเพียงแค่บอกว่าสมวันจากนี้ให้ไปรวมตัวกันที่สนามบิน นอกเหนือจากนี้ ไปที่ไหน ไปนานเท่าไหร่ ไม่มีเขียนบอกไว้เลย ฉันจึงทำได้เพียงส่งมอบงาน และลูกค้าของตัวเองออกไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก หลังจากส่งงานเสร็จแล้ว ฉันออกจากบริษัท ก็มีเบอร์คนแปลกหน้าโทรเข้ามา พอฉันรับสาย อีกฝั่งก็ถามฉันว่า “คุณณิชาใช่ไหม?” “ใช่ค่ะ” เสียงนี้ดูแปลกมาก ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกระแวดระวังตัว อีกด้านเอ่ยว่า “สวัสดีครับ พวกเราโทรมาจากสำนักงานตำรวจจราจรตำบลน้ำขาว ผมมีคำถามจะขอถามคุณเกี่ยวกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ขับด้วยความเร็วสูงเมื่อไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมาน่ะครับ” สำนักงานตำรวจจราจร? “ถามฉัน?” ฉันตกใจอย่างช่วยไม่ได้ รู้โดยอัตโนมัติเลยว่าที่เขาพูดถึงคืออุบัติเหตุทางรถยนต์นั่น เพียงแค่ว่า… “หมายความว่ายังไงคะ? เรื่องรถชนนั่นไม่ใช่อุบัติเหตุเหรอคะ” ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นตระหนกไปทั้งตัว “ตอนนี้ก็ยังไม่แน่ใจครับ เพียงแต่เราพบข้อสงสัยบางอย่างในตอนที่ตรวจสอบที่เกิดเหตุ ดังนั้นจึงมีอยู่สองสามคำถามที่อยากจะถามคุณสักหน่อยน่ะครับ” คำพูดของตำรวจจราจรเป็นทางการอย่างมาก ฉันรีบพูดว่า “ได้ค่ะ คุณถามได้เลยค่ะ ฉันจะบอกคุณทั้งหมดเท่าที่ฉันทราบค่ะ” คำถามแรกที่ตำรวจจราจรถามฉันคือเรื่องที่นภทีป์โทรหาฉัน ฉันบอกเขาถึงสถานการณ์ในตอนนั้น บอกว่าฉันไม่ได้รับโทรศัพท์จากเขาเลยในเวลานั้น หลังจากนั้นเขาจึงฝากข้อความถึงฉัน “เนื้อหาของข้อความคืออะไรครับ สะดวกที่จะบอกผมไหมครับ?” ตำรวจจราจรเอ่ยถาม ฉันลังเลเล็กน้อย ที่นภทีป์ฝากให้ฉันมันเป็นข้อความส่วนตัว แต่ว่าฉันอยากได้ข้อมูลเพิ่มเติมมากกว่านี้จากตำรวจจราจร ลังเลอยู่ชั่วครู่ก็พูดว่า “ฉันกับเขามีเรื่องเกี่ยวกับความรักค่ะ เขาส่งข้อความมาทาง wechat บอกฉันว่า เขารักฉัน” “โอเค ผมเข้าใจแล้ว ถ้าหากมีเรื่องอะไรอีก ผมจะติดต่อคุณนะครับ” ตำรวจจราจรไม่ได้พูดอะไรมาก ฉันฟังเจตนาของเขา ก้รู้ว่าเขาต้องการจะวางสายแล้ว จึงรีบเอ่ยว่า “เรื่องนั้น คุณช่วยบอกฉันได้ไหมคะว่าในอุบัติเหตุเกิดข้อสงสัยอะไร?” “ข้อนี้…” “บอกฉันหน่อยเถอะค่ะ นภทีป์เป็นคนสำคัญมากของฉันค่ะ” ฉันจงใจพูด “ไม่อย่างนั้น ตอนที่เขาใกล้ตายแม้แต่เวลาจะโทรไปบอกที่บ้านก็ไม่ทัน แต่เขากลับโทรหาฉัน จริงไหมคะ?” ตำรวจจราจรอยู่ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ ถึงจะพูดว่า “คืออย่างนี้ครับ พวกเราไม่พบร่องรอยการเบรกใดๆในที่เกิดเหตุ” ตำรวจจราจรไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ โทรศัพท์นั้นวางสายไปแล้ว ฉันยังยืนอยู่ที่ปากประตูของบริษัท ในสมองสับสนเล็กน้อย หมายความว่ายังไง? หรือว่ามีคนทำร้ายนภทีป์? ถ้าหากเป็นเช่นนั้น คนๆนั้นคือใคร? เป็นไปได้หรือไม่เขาจะมีความขัดแย้งทางธุรกิจกับใคร อีกฝ่ายจึงจะกำจัดเขา? ฉันรู้ดีว่า ตัวเองคิดฟุ้งซ่านไปก็ไม่มีประโยชน์ ทั้งหมดนี้ยังต้องให้ตำรวจจราจรทำการตรวจสอบ จากนี้อีกสองวันก็ต้องไปเข้าร่วมแข่งรอบชิงฯ ยังไมรู้ว่าจะต้องไปนานเท่าไหร่ บวกกับเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ทำให้ฉันไม่ได้เยี่ยมชยานีนานมากแล้ว ตอนนี้มีเวลาว่างพอดี ฉันจึงเรียกรถไปโรงพยาบาลทนุธรรม ชยานียังอยู่ในอาการโคม่า พักอยู่ในห้อง ICU ฉันมองเธอผ่านทางผนังกระจก หลายเดือนที่อยู่ในอาการโคม่า ทำได้เพียงการจัดอาหารเหลวให้เท่านั้น ชยานีผ่ายผอมลงไปมาก แก้มบนใบหน้าเป็นรอยเว้าอย่างเห็นได้ชัด “คุณยายคะ คุณยายต้องตื่นขึ้นมานะคะ” ฉันยืนพึมพำอยู่อีกด้านของผนังกระจก บนโลกใบนี้ มีไม่กี่คนที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าเป็นคนสำคัญ คือ ชยานี ติณณา และนภทีป์ ตอนนี้นภทีป์ตายไปแล้ว ชยานีก็ไม่สามารถทำอะไรได้ “เฮ้ ทำไมมาแต่เช้า?” “ก็ต้องมาเช้าสิ คาดการณ์ถึงช่วงนี้ไว้นานแล้วนี่นา” ในตอนที่ฉันเยี่ยมชยานีอยู่ พยาบาลสองคนก็เดินผ่านหลังฉันไป เสียงคุยของเธอทั้งสองคนค่อนข้างดัง ทำให้ฉันได้ยินทั้งหมด ฉันหมุนตัว เร่งฝีเท้าไปถึงข้างๆคนทั้งสอง แล้วถามว่า “พวกคุณพูดถึงเรื่องอะไรเหรอคะ?” หนึ่งในพยาบาลนั้นดูเหมือนกับไม่คิดว่าฉันจะตามมาทัน สีหน้าเปลี่ยน รีบพูดวทันทีว่า “ ไม่มีอะไรค่ะ” อีกคนหนึ่งกลับไม่พอใจ “ไม่มีอะไรต้องปิดบังนี่นา แล้วก็ไม่ใช่เรื่องที่จะพูดไม่ได้ด้วย” “แล้วมีอะไรคะ? ตอนบ่ายจะมีเรื่องอะไร?” ฉันไล่ซัก “คุณไม่รู้เหรอ?” พยาบาลถามฉัน “คนไข้รายนี้อยู่ในอาการโคม่ามาสามเดือนแล้วค่ะ เมื่อวานเขาได้รับการตรวจเช็คอีกครั้ง และถูกตัดสินว่าเป็นเจ้าหญิงนิทราไปแล้ว ได้แจ้งให้คนในครอบรัวของคุณมารับทราบประกาศนี้ในตอนบ่าย” “อะไรนะคะ?” ฉันยืนตะลึงอยู่ที่เดิม พยาบาลทั้งสองมองฉันอย่างไม่เข้าใจ และดูเหมือนว่าจะประหลาดใจที่ฉันไม่รู้เรื่องนี้เลย ทั้งสองเดินไปไกลแล้ว ฉันยืนอยู่ที่นั่นเพียงคนเดียว ในสมองสับสนวุ่นวาย หมายความว่ายังไง? ถูกตัดสินว่าอยู่ในสภาวะสมองตาย แล้จะประกาศเรื่องนี้ตอนบ่าย? ไม่มีใครบอกฉันเลยสักคน ถ้าหากฉันมีมาในวันนี้ ก็จะต้องพลาดช่วงเวลานี้อย่างแน่นอน ฉันรออยู่ตรงด้านนอกห้องผู้ป่วยมาหนึ่งชั่วโมง ปณัย โรศนี แล้วยังมีจิณณาก็ปรากฏตัว ทั้งสามคนต่างก็ตกใจเมื่อเห็นฉัน