ตอนที่ 150 รักเงินของเขาหรือรักที่ตัวเขา

ต๭นที่ 150 รักเงินของเขาหรือรักที่ตัวเขา “พี่โทรเรียกเธอมาเหรอ?” โรศนีจ้องไปที่ปณัย บนใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ฉันเปล่านะ” ปณัยส่ายหัว เขามองมาทางฉัน แล้วถามด้วยความคลางแคลงใจว่า “ณิชา เธอมาทำอะไรที่นี่!” “ฉัน?” ฉันมองพวกเขาด้วยสายตาหมางเมิน แล้วเอ่ยว่า “พวกคุณมาทำอะไร ฉันก็มาทำอย่างนั้นแหละค่ะ!” ดูเหมือนว่า พวกเขาคิดจะปิดบังเรื่องนี้ต่อฉัน “เธอ…” ปณัยมองฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจ ดูเหมือนอยากจะไล่ฉันไป ในเวลานี้เอง มีหมอคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสาร มองเห็นพวกเราอยู่กันหลายคน ก็เอ่ยว่า “ทุกคนมากับหมดแล้วใช่ไหมครับ? ถ้าครบแล้วผมก็จะได้พูดเลย” ปณัยและโรศนีหันมามองฉัน ถึงแม้สายตาของทั้งคู่จะไม่พอใจ แต่ต่อหน้าหมอไม่สามารถแสดงอาการไม่ดีได้ หมอเปิดแฟ้มเอกสารในมือ แล้วอ่านบันทึกช่วงเวลาที่รับชยานีเข้ามาที่โรงพยาบาล ช่วงวเลาที่อยู่ในอาการโคม่า และยังมีข้อมูลบางอย่าง สุดท้ายก็ประกาศสภาวะสมองตายในที่สุด หลังจากที่ประกาศว่าสมองตาย หมอก็มองมาที่พวกเรา แล้วเอ่ยว่า “ขอให้พวกคุณกลับไปปรึกษากันเรื่องเวลาที่จะทำการปิดเครื่องช่วยหายใจด้วยนะครับ” ปิดเครื่องช่วยหายใจ? ถ้าอย่างนั้นชยานีก็จะตายน่ะสิ? “ฉันไม่เห็นด้วย!” ฉันพูดขึ้นคนแรก ฉันไม่เห็นด้วย และไม่เห็นด้วยอย่างเด็ดขาด! นภทีป์เพิ่งจะตายไป ถ้าหากตอนนี้ชยานีก็จะต้องจากไป ถ้าจะต้องเสียคนที่สำคัญในชีวิตไปทันทีสองคน ฉันรับไม่ไหว โรศนีมองฉันอย่างเหยียดๆ “ที่นี่คือเรื่องของบ้านจันทร์ เดิมทีเธอก็ไม่นับว่าคนของบ้านเราอยู่แล้ว ที่นี่ต้องมีความเห็นจากเธอด้วยเหรอ?” “ปิดเครื่อง คุณยายก็จะตายนะคะ!” ฉันมองโรศนี “แม่ตายตั้งนานแล้ว มีเพียงแค่อวัยวะที่ยังทำงานอยู่! ท่านกลายเป็นพืชผักไปแล้ว เธอเข้าใจไหมว่าเจ้าหญิงนิทรามีความหมายว่ายังไง?” โรศนีพูด หมอดูพวกเราโต้เถียงกันอย่างสงบนิ่ง เพียงแต่สั่งออกมาคำเดียว่า “อยู่ในความสงบด้วยนะครับ” แล้วจากไปเลย เขาคงเห็นเรื่องพวกนี้จนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว ฉันเองรู้ว่า เจ้าหญิงนิทรา หมายความว่าอย่างไร แต่ว่า ฉันก็ไม่เต็มใจ “แต่ว่า ก็มีข่าวคนที่มีอาการเจ้าหญิงนิทราหมดสติไปหลายปีแล้วตื่นขึ้นมาไม่ใช่เหรอคะ?” “ข่าวงั้นเหรอ?” โรศนียิ้มทันที “ตัวเธอพูดคำนี้ออกมาไม่รู้สึกว่ามันไร้สาระเหรอ ถ้าไม่ใช่เพราะเกิดขึ้นได้ยาก มันจะได้เป็นข่าวเหรอ?” เธอพูดจบ ก็หันไปทางปณัย “พี่ จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ? ตอนนี้สถานการณ์บ้านจันทร์เป็นยังไง พี่รู้ดีกว่าฉันนะ วันหนึ่งหลายหมื่นเหรียญ หนึ่งเดือนต้องจ่ายเกือบล้านเหรียญ พวกเราจะยังสามารถรองรับไปได้อีกนานแค่ไหน?” “…แต่ว่าก็ไม่สามารถปิดเครื่องได้ในวันนี้เลยนะ” ปณัยที่เงียบไปนานเพิ่งจะเอ่ยปากพูด ดูราวกับว่าจะเป็นการตัดสินใจครั้งใหญ่ แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ว่าคำพูดของเขานั้นไร้เมตตาไร้ความรู้สึก “ถ้าอย่างนั้นจะปิดเมื่อไหร่? ต้องปิดเดือนนี้นะ ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่จ่ายเงินแล้ว!” โรศนีเอามือกอดออก ด้วยท่าทางว่าพูดได้ก็ทำได้ ปณัยสีหน้าเศร้าหมอง “กลับไปปรึกษากันก่อนเถอะ” พวกเขาอยู่ตรงหน้าฉันแบบนี้ พูดกันลำบาก ฉันย่อมขัดขวางอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงต้องการหลบเลี่ยงฉัน จิณณาที่มองดูพวกเขาทะเลาะกัน ก็โน้มน้าวว่า “คุณอา คุณพ่อ เมื่อถึงคราวลำบากย่อมมีทางไปนะคะ พวกเราใจร้อนปิดเครื่องช่วยหายใจ ถ้าหากคุณยายยังสามารถฟื้นขึ้นมาได้ พวกคุณพ่อจะไม่เสียใจเหรอคะ?” คำพูดของเธอ ทำให้ฉันประหลาดใจ ครุ่นคิดดูอีกที ก็ไม่ค่อยประหลาดใจแล้ว สุดท้ายแล้วจิณณาที่เป็นผู้หญิงดัดจริตมาโดยตลอด ไม่รู้ว่าภายในใจคิดอย่างไรอยู่ แต่คราวนี้พูดได้ดีมาก ปณัยมองดูเธอ ด้วยสีหน้าที่อดกลั้นไม่อยู่ “ถ้าหากเป็นก่อนหน้านี้ ก็ช่างมันเถอะได้ แต่ลูกควรจะรู้ไว้สักหน่อยนะว่าตอนนี้สถานการณ์ของที่บ้านเป็นยังไง” “เป็นอย่างนี้แล้ว งั้นก็ให้คุณดนุนัยของเธออกให้ก่อน เพราะยังไงในสายตาเขามันก็เป็นเงินจำนวนแค่เล็กน้อย ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก” โรศนีที่อยู่ติดกันพูดเย้ยหยัน พูดถึงดนุนัย จิณณามีสีหน้าลำบากใจ “ฉัน…ฉันลองพูดกับเขาได้ค่ะ แต่ว่าแบบคิดว่าแบบนี้มันไม่ค่อยดีนัก เพราะยังไงก็เป็นเรื่องของบ้านเรา” “อย่างนั้น ก็ไม่ต้องใส่ใจเลย ทำให้เขาจ่ายเงินให้กับบ้านจันทร์สิ ตอนนี้บ้านจันทร์ต้องใช้เงิน เรื่องนี้มันแค่เรื่องเล็กๆไม่ต้องถึงกับต้องใช้ความเมตตาอะไรหรอก” โรศนีพูด ด้วยท่าทางที่ปกติ แต่ฉันกลับได้ยินความโกรธกำลังแผดผา เรื่องเล็กน้อย? ชีวิตของชยานี เธอมองว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย… “เรื่องเงิน ฉันหาวิธีได้ค่ะ” สิ่งที่ฉันพูด เพราะไม่ต้องการให้พวกเขาปิดเครื่องช่วยหายใจของชยานี พวกเขาทั้งสามคนหันมามองฉัน ด้วยการแสดงออกที่แตกต่างกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งโรศนี สีหน้าเหมือนกับกำลังดูละครสนุกๆ ยิ้มแล้วพูดว่า “งั้นดีเลย ณิชา ฉันจะรอเธอเอาเงินมานะ” พูดจบแล้ว ก็เดินออกไปเลย ปณัยมองฉันแว้บหนึ่ง แล้วก็จากไปเช่นกัน ณ ที่ตรงนี้ ชั่วขณะนี้เหลือเพียงฉันกับจิณณาสองคน ฉันอยากจะไป แต่ได้ยินเสียงจิณณาพูดจากด้านหลัง “หรือว่า จะให้ฉันไปขอเงินคุณดนุนัย” เท้าชะงักงัน ฉันหันไปทางเธอ ถามอย่างไม่เข้าใจ “เธอไม่มีเงินเหรอ?” จิณณามีท่าทีอับอาย แล้วส่ายหน้า “ไม่มีค่ะ ไม่นานมานี้ฉันไปตรวจสอบประวัติทางธนาคารมา หลายปีมานี้ ล้วนแต่เป็นคุณดนุนัยโอนเงินให้ฉันทุกเดือน บัตรเครดิตที่ฉันใช้ ก็เป็นคุณดนุนัยให้มา” “…” อ้อ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ดนุนัยมีความสามารถจริงๆ ด้านหนึ่งก็มายั่วฉัน อีกด้านก็ไปเลี้ยงดูจิณณา ไม่รู้ว่าทำไม ในใจฉันโกรธมาก ฉันหันไปเผชิญหน้ากับจิณณา “เธอเองก็มีมือมีเท้า ทำไมไม่ออกไปหาเงินเอง” “ฉัน…” จิณณาพูดด้วยความลำบากใจ “ฉันทำอะไรไม่เป็นเลย เธอเองไม่ใช่ไม่รู้ เธอยังต้องมาช่วยฉันทำการบ้านสมัยเรียนมหาลัยเลย เงินที่ฉันใช้เวลาหามาได้ในหนึ่งเดือน ยังไม่พอซื้อเสื้อผ้าสักชิ้นเลย” ก็ใช่ เธอพูดไม่ผิด เธอทำอะไรไม่เป็นเลย และหาเงินไม่ได้อย่างแน่นอน “แล้วเธอก็เลยวางแผนให้ดนุนัยเลี้ยงดูเธออย่างนั้นเหรอ? ถ้าวันหนึ่งเขาไม่เลี้ยงเธอแล้ว เธอจะทำยังไง?” “คุณดนุนัยไม่ทำอย่างนั้นหรอก” “เพราะอะไร?” ฉันไม่เข้าใจ ว่าทำไมจิณณาถึงพูดได้อย่างเชื่อมั่นขนาดนี้ ฉันไม่เข้าใจ สิ่งที่อยู่ระหว่างพวกเขาเลย “ฉัน…” จิณณาเหลือบมองมาที่ฉัน แววตาของเธอค่อนข้างซับซ้อน สับสนอยู่เป็นเวลานานจึงพูดว่า “ยังไงก็คือได้แหละค่ะ เขาให้ได้อย่างแน่นอน” “แล้วเธอรักเงินของดนุนัย หรือรักที่ตัวเขากันแน่ล่ะ” คำถามนี้ ฉันอยากจะถามมานานแล้ว แต่เพราะความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับจิณณาก่อนหน้านี้แข็งกระด้าง เลยไม่มีโอกาส “รักทั้งหมดนั่นแหละ” จิณณาทำให้ฉันประหลาดมากจริงๆ เธอพูดคำนี้จบก็เดินไปเลย แล้วก็ไม่ได้ขอให้ฉันเก็บสิ่งที่เธอพูดไว้เป็นความลับ ดูเหมือนว่าสำหรับเธอมันไม่ได้มีความสำคัญอะไร มั่นใจมากว่าไม่ว่ายังไงดนุนัยก็รักเธอ จิณณาความจำเสื่อมจริงๆ หรือแกล้งความจำเสื่อม ฉันเริ่มสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันออกจากโรงพยาบาล แล้วไม่ได้กลับบ้าน ในทางตรงกันข้ามฉันไปหานายหน้าขายบ้าน ฉันอยากรู้ว่าตอนนี้บ้านของฉันมีราคาเท่าไหร่ นายหน้าแจ้งว่า สิบสี่ล้านเหรียญ แต่ไม่รับประกันว่าจะขายได้เร็วๆนี้ ฉันยังมีเวลาสองวันก่อนที่จะต้องไปเข้าร่วมการแข่งรอบชิงฯ จะต้องไปนานเท่าไหร่ยังไม่รู้ ถ้าในช่วงเวลานี้สามารถขายบ้านได้ ฉันก็ยังไม่ได้กลับมา เงินจำนวนสิบสี่ล้านฉันก็ไม่วางใจที่จะมอบไว้ที่นายหน้าทั้งหมด ใคร่ครวญโดยประมาณแล้ว เมื่อกลับไปที่บ้าน ฉันหาวิธีติดต่อโรศนี ได้แล้ว แต่ฉันไม่ได้โทรหาเธอ ฉันแอดเพิ่มวีแชทของเธอก่อน หลังจากที่เธอตอบรับแล้ว ฉันก็ส่งมอบบันทึกวิดีโอที่เธอคุยโทรศัพท์ที่โรงพยาบาลก่อนที่ชยานีจะผ่าตัดให้กับเธอ