ตอนที่ 155 ถ้าหากว่าเธอเป็นฉันเธอเต็มใจที่จะอยู่กับเขาไหม

ต๭นที่ 155 ถ้าหากว่าเธอเป็นฉันเธอเต็มใจที่จะอยู่กับเขาไหม? ในตอนที่ฉันตะโกนเรียกชื่อนั้นออกมา ฉันรู้สึกได้ว่า แขนที่โอบกอดฉันไว้แข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัด ฉันไม่ได้สนใจ เพียงแค่รู้สึกว่าหนาวอยู่นิดหน่อย ฉันถดกายเข้าไปในอ้อมกอดอย่างไม่รู้ตัว ในตอนที่ตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าด้านนอกก็เป็นสีขาวนวล ฉันลุกขึ้นนั่ง แล้วลูบหัวตัวเอง ดูเหมือนจะไม่ค่อยจะเวียนหัวและไข้ก็ลดแล้ว ฉันมองไปรอบๆ ทั้งห้องว่างเปล่า ฉันลุกขึ้น เดินไปยังห้องน้ำ ประตูห้องน้ำไม่ได้ล๊อค พอผลักออก แม้ไฟภายในห้องจะปิด แต่ฉันสามารถมองเห็นได้ว่าไม่มีใคร ฉันหมุนตัวและอยากจะเดินไปทางสระว่ายน้ำ เมื่อก้าวเท้า ฉันถึงรู้ตัวว่า ฉันกำลังหาคนบางคน ฉันกำลังหาดนุนัย ในตอนที่ฉันยังไม่รู้ว่าภายใต้สถานการณ์นี้จะไปทิศทางไหน มองไม่เห็นเขา ภายในใจก็รู้สึกถึงความสูญเสีย “ไม่ได้นะเป็นอย่างนี้ไม่ได้” ฉันส่ายหน้าอย่างแรง ต้องการที่จะโยนเรื่องของชายหนุ่มคนนั้นออกไปจากสมองของฉัน ท้ายที่สุดแล้ว ความสัมพันธ์ของฉันกับเขาควรจะมีเส้นแบ่งตั้งนานแล้ว ฉันวัดอุณหภูมิ ไข้ลดลงไปแล้วจริงๆ ตอนนี้เป็นเวลาตีห้ากว่าแล้ว ในเวลานี้อาหารเช้ายังไม่เริ่ม ฉันอาบน้ำ แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า รอจนถึงเจ็ดโมงครึ่งอย่างยากลำบาก เพิ่งจะเปิดประตูออก ก็มองเห็นดนุนัยยืนอยู่ที่ปากประตู กำลังจัดแต่งเสื้อผ้าบนตัว เขามองเห็นฉัน อย่างแรกคือมีท่าทางตกใจ หลังจากนั้นเดินมาขวางฉันไว้ที่ตรงปากประตู ท่าทางไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด “ลุกขึ้นมาทำไม?” “จะไปกินข้าวเช้าค่ะ” ต้องบอกว่าพอฉันมองเห็นดนุนัย ไม่ว่าจะเสแสร้งทำเป็นสงบเยือกเย็นยังไง ใจกลับเต้นแรงราวกับจะทรยศฉัน ดนุนัยมีรูปร่างสูงใหญ่ เมื่อเขาเอื้อมมือมา เขาก็จับไว้ทั้งสองประตู แล้วก้มหน้ามองฉัน “ณิชา อาการของเธอตอนนี้จะออกไปกินข้าว เพราะเธอคิดจะไม่เข้าแข่งงานนี้หรือไง?” เรามองตากัน เขามองมาที่ฉันอย่างตั้งใจ ทำให้ใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ ฉันก้มหน้างุด “เปล่านะคะ แค่จะไปกินข้าว” “กินข้าวในห้องก็ได้ ฉันบอกให้ครัวทำไว้แล้ว รออีกเดี๋ยวก็จะมาส่ง” ตอนที่ดนุนัยพูด ทั้งสองมือยังจับขอบประตูอยู่ ดูเหมือนจะตั้งใจที่จะไม่ปล่อยให้ฉันออกไป อย่างไม่มีทางเลือกฉันจึงถอยหลังหนึ่งก้าวกลับเข้ามา ดนุนัยก็ตามเข้ามา ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ฉันรู้สึกว่าวันนี้ดนุนัยอารมณ์ไม่ดี ตอนเขามองฉัน ถึงแม้ว่าบนหน้าจะไม่แสดงอารมณ์อะไรมากนัก กลับรู้สึกได้ถึงห้อนเมฆมืดครึ้ม ฉันนั่งอยู่บนโซฟาเปิดคอมพิวเตอร์ อยากหาอะไรทำ แต่ทว่า เพิ่งจะเปิดเครื่อง ชายหนุ่มก็เดินเข้ามา แล้วปิดคอมพิวเตอร์ของฉันทันที แล้วพูดน้ำเสียงอย่างเย็นเยียบว่า “เวลาทำงานมันไม่ขาดสักาองชั่วโมงนี้หรอก” “…” สายตาของฉันหยุดอยู่ที่มือของชายหนุ่มที่กดอยู่บนคอมพิวเตอร์ มือของเขาสวยมาก ตรงเรียวยาว เพียงแต่ว่า เมื่อพลิกดูบนนิ้วนางจะมีสีเหมือนข้าวสาลี โดยปลายสุดของโคนนิ้วมีสีที่อ่อนกว่าส่วนอื่นๆอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนว่าตามปกติแล้วเขามักจะสวมแหวนตรงนี้ ตำแหน่งนี้ว่ากันตามหลักการแล้ว ควรจะเป็นแหวนแต่งงาน แต่ตอนนี้ไม่ได้สวม เป็นเพราะว่าเขาต้องการจะมาพบฉัน เพราะฉะนั้นเลยถอดออกไปก่อนหน้านี้ พอคิดถึงเรื่องนี้ ฉันก็รู้สึกรำคาญใจอย่างอธิบายไม่ได้ รู้สึกโกรธ อยากจะถามคำถาม แต่ก็รู้ชัดเจนว่า ความสัมพันธ์ของฉันกับดนุนัยนั้นคืออะไร? ฉันจะมีอะไรไปซักถามเขา ในใจคิดวนไปมาร้อยพันรอบ ฉันยังคงกดทับคำถามนี้ไว้ไม่ให้ออกมา ค่อยยังชั่ว ที่ในตอนนี้เอง พนักงานก็นำอาหารเช้ามาส่ง มันเป็นอาหารเช้าสำหรับสองคน ดนุนัยมากินข้าวกับฉัน พวกเราสองคนนั่งตรงข้ามกันที่โต๊ะกินข้าว ต่างคนต่างกินข้าวเช้าของตัวเอง ไม่มีใครพูดอะไร บรรยากาศของมื้อเช้านั้นแสนจะอึมครึมหดหู่ จนทำให้ฉันหายใจแทบไม่ออก ฉันรู้สึกได้ว่าเราทั้งสองคนกำลังโกรธ ฉันกำลังโกรธที่เขาสวมแหวนแล้วยังจะมาใส่ใจเรื่องของฉัน แล้วเขาล่ะโกรธเรื่องอะไร? ฉันไม่รู้เลย “ก๊อกก๊อกก๊อก” ในตอนที่ฉันกินข้าวเช้าไปเกือบจะหมดแล้ว ในตอนที่กำลังคิดวกวนว่าจะพูดขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบดีหรือไม่ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ครั้งนี้ คนที่อยู่ข้างนอกไม่เหมือนกับพนักงานเมื่อกี้นี้ที่พูดเสียงดังว่าตัวเองมาที่นี่ทำไม จะเป็นเศวยาหรือเปล่า?! วินาทีที่สมองของฉันคิดเช่นนี้ออกมา ฉันก็ลุกขึ้น แล้วรีบก้าวเท้าไปที่ประตูโดยเร็ว ยังดี ที่ประตูเป็นเศวยาจริงๆ! ในมือของเธอถือกล่องอาหารเล็กๆ เห็นฉันเปิดประตู แล้วจะเอ่ยทัก เงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าด้านหลังของฉันคือดนุนัยนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว แล้วพอมองเห็นว่าบนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารเช้า ก็ตกใจขึ้นมาทันที จากนั้นพูดว่า “ที่จริงฉันกังวลว่าเธอจะไม่มีข้าวเช้ากิน ดูแล้วฉันน่าจะคิดมากไป” พูดจบ ก็จะเดินไปเลย จะให้เธอไปไม่ได้เด็ดขาด! เรื่องนี้ฉันเข้าใจดี ฉันดึงเศวยาทันที “ฉันก็กำลังจะไปหาเธออยู่พอดีเลย ฉันมีหลายคำถามอยากจะถาม คอมพิวเตอร์ของเธออยู่ที่ห้องสินะ เธอรอฉันแป๊ปนึงนะ ฉันจะไปกับเธอ” “นี่…” “รอฉันแป๊ปนึงนะคะ ฉันไปเอามือถือแล้วจะไปด้วย!” ฉันไม่ต้องการจะอยู่กับดนุนัย ภายใต้บรรยากาศกดดัน ฉันทนไม่ไหวจริงๆ แต่ฉันก็ยังต้องคอยเตือนตัวเองถึงตัวตนของตัวฉันเองอยู่ตลอดเวลา แต่ว่าไม่กี่วันก่อนหน้านี้ดนุนัยดีกับฉันมาก ในสมองของฉันมันคิดซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด ทำให้ฉันไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรดี ฉันกลัวว่าตัวเองจะพ่ายแพ้ ฉันต้องการอยู่ห่างจากเขา เศวยายืนหลบอยู่ที่ประตู ฉันรีบพุ่งตรงเข้าไปในห้องด้วยความเร็วสูง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หันไปมองคนที่ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว สีหน้าของดนุนัยยังคงไม่ดีขึ้น ฉันเอ่ยว่า “ประธานคะ ฉันกับเศวยาขอตัวไปข้างนอกก่อนนะคะ คุณออกไปแล้วรบกวนช่วยปิดประตูให้ฉันหน่อยนะคะ” พูดจบ ก็ดึงเศวยาออกไปเลย พวกเราเดินไปสักพัก พอไปถึงศาลาเล็กๆในสวนของรีสอร์ทก็นั่งลง ศาลาในสวนประกอบด้วยไม้ชิ้นใหญ่ๆหลายชิ้น รอบๆแขวนด้วยผ้าโปร่งสีขาว นั่งอยู่ในด้านใน ลมอ่อนพัดโชยมา ผ้าโปร่งก็แกว่งไปตามสายลม เศวยาถามฉันว่า “ประธานดนุนัยดีกับเธอขนาดนี้? เธอจะหนีทำไม?” “ฉันรับไม่ไหว้” ฉันลดสายตาต่ำลง ในใจอึดอัดจนพูดไม่ออก “ฉันรู้สึกว่าเธอไม่รู้ตัวว่าชีวิตของตัวเองนั้นโชคดี” เศวยาเหล่มองมาที่ฉัน สายตามีความอิจฉา “ก่อนหน้านี้ เหล่าเพื่อนร่วมงานมักจะหยิบยกความหล่อและความรวยของประธานมาพูดถึงบ่อยๆ แต่งงานกับเขาต้องมีความสุขมากๆ ฉันในเวลานั้น ไม่เคยคิดสักนิดเลยว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเสน่ห์ของเขา” ฉันมองไปทางเธอ เศวยาหยุดไปชั่วขณะ มองไกลออกไปแล้วพูดต่อว่า “แต่ว่า ตอนที่เธอป่วยสองวันก่อนหน้านี้ สิ่งที่เขาทำ ทำให้ฉันค้นพบว่า ภายนอกเขาเป็นประธานที่แสนจะสูงส่ง แต่อยู่ข้างกายเธอ เขายินดีที่จะร่างนั้น มาเป็นคนธรรมดาที่คอยดูแลเธอ ป้อนข้าวให้เธอ โน้มน้าวให้เธอกินยา” ใช่แล้วล่ะ ฉันเองก็รู้ ฉันรู้ทุกอย่างที่ดนุนัยทำอย่างแน่นอน แต่ว่าอย่างนั้นแล้วมันจะเป็นยังไงอีก? ฉันหันไปยังทิศที่เศวยากำลังมอง ที่นั่นมีเพียงผืนฟ้า แม้แต่เมฆสักก้อนก็ไม่มี “แต่ว่าฉันกับเขาไม่ใช่เพียงแค่ฉันเขา นอกจากเขาก็เป็นชายหนุ่มธรรมดาเวลาอยู่ต่อหน้าฉันแล้ว ภายนอกเป็นท่านประธานที่สูงส่ง ไม่เพียงเท่านั้น เขายังมีผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่สามารถละทิ้งได้อีกด้วย” ฉันหันไปทางเศวยา แววตามีความโศกเศร้า “เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ฆ่าลูกของฉัน แต่ชีวิตของดนุนัยถูกกำหนดให้ไปเกี่ยวพันกับเธอ ถ้าเธอเป็นฉัน ถ้าหากว่าเธอเป็นฉันเธอเต็มใจที่จะอยู่กับเขาไหม?