ตอนที่ 156 เปลือยเปล่าอยู่ในห้องของดนุนัย

ต๭นที่ 156 เปลือยเปล่าอยู่ในห้องของดนุนัย “มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ?” เศวยาตะลึง เห็นได้ชัดมากว่า เธอคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีเรื่องแบบนี้อยู่ ฉันยิ้มอย่างขมขื่น “ใช่แล้วล่ะ” ฉันเพียงแค่ยอมรับ แต่ไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้น ท้ายที่สุดสิ่งที่เกิดกับฉันกลายเป็นแผลเป็น ตอนนี้แผลเป็นนี้คงเหลือไว้ร่องรอยบางส่วน ฉันไม่คิดว่าจะกลับไปเปิดแผลนี้อีก เศวยาก็ไม่คิดจะซักไซ้อีก ในขณะที่พวกเรานั่งอยู่ เวลานี้ไม่มีใครพูดอะไร ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นในระยะไกล ฉันมองไปยังทิศทางที่เกิดเสียง สวมชุดเอี๊ยมกระโปรงยาว เดินมาหาพวกเราที่นี่ มองเห็นพวกเรา ก็ยิ้มเยาะ “โอ้โฮ ช่างน่าอิจฉาเหลือเกินที่พวกเธอว่างงานมากขนาดนี้ ฉันไม่เป็นอย่างนี้บ้าง มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันต้องอ้างอิงในการสร้างงานครั้งนี้ สิ่งที่ต้องออกแบบก็มีมาก แค่ทำแบบร่างชีวิตฉันก็ยุ่งมากพอแล้ว” ปัณฑายืนอยู่ตรงทางแยกมองมาที่ฉัน เหมือนกำลังรอให้พวกเราเอ่ยปาก แต่ว่าฉันกับเศวยาก็เงียบมากไม่มีการเอ่ยปากตอบใคร เธอยกมุมปากขึ้น พูดอย่างกระดากว่า “โอ้ ฉันต้องไปก่อนละ ยังมีอีกหลายอย่างที่ต้องทำ” ฉันและเศวยายังคงไม่พูดอะไร เมื่อปัณฑาไปแล้ว ฉันจึงพูดว่า “ครั้งก่อนเธอลอกงานฉัน แต่ก็ยังคงเข้ามารอบชิงฯได้ น่าเหลือเชื่อจริงๆ” “นั่นเป็นเพราะตมิสา” เศวยามองไปยังทิศทางที่ปัณฑาจากไป แล้วพูดอย่างหลบเลี่ยงที่จะพูดถึงปัญหาสำคัญว่า “ตมิสาคนนี้ ทำงานได้อย่างมีประสทธิภาพมาก เจรจาก็เก่ง ยิ่งไปกว่านั้นยังเที่ยงตรงมากๆ เพียงแค่ติดตามเธอ เธอย่อมไม่ปล่อยให้คนของเธอต้องเจอกับความลำบาก” “ที่จริงข้อนี้เป็นประโยชน์สินะ ถ้าหากคนของเธอมีความประพฤติที่ถูกต้องเหมาะสมน่ะ” “ใช่แล้วล่ะ เธอเองก็ดีจริงๆ” เศวยายังพูดบางเรื่องที่เกี่ยวกับตมิสาให้ฉันฟัง เป็นผลให้ความรู้สึกดีๆที่ฉันมีต่อตมิสานั้นเพิ่มมากขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นเวลาใกล้จะเที่ยงแล้ว เศวยาต้องการกลับไปทำงานออกแบบ ฉันและเธอจึงกล่าวลากัน กลับมาถึงห้อง ฉันมองไปรอบๆ ภายในห้องนั้นว่างเปล่า ดูเหมือนว่าดนุนัยจะไปแล้ว ฉันนั่งลงบนโซฟา คิดว่าจะเปิดคอมพิวเตอร์อีกครั้ง ถึงรู้ว่าบนคอมพิวเตอร์มีกระดาษโน้ตติดอยู่ ซึ่งเป็นลายมือของดนุนัย [ห้องฉันอยู่ข้างๆ มีเรื่องอะไรมาหาฉันได้ตลอดเวลา] ห้องนี้ของฉันอยู่ตรงมุมของรีสอร์ท ข้างๆนั้นเป็นห้องที่มีรูปแบบเหมือนกันหนึ่งห้อง… เท่าที่ฉันเข้าใจ ห้องที่ดนุนัยพักอยู่ในรีสอร์ทเป็นห้องสวีทที่หรูหราที่สุด ฉันคิดไม่ถึงว่าเขาจะมาพักอยู่ที่นี่ แต่ว่าสิ่งนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับฉัน สิ่งที่ฉันต้องการทำ คือทำงานออกแบบของตัวเองออกมาให้ดี ฉันถือคอมพิวเตอร์ด้วยมือข้างเดียว เดินวนอยู่ในห้อง เวลานี้เองฉันได้ค้นพบว่า หัวข้อที่ฉันดูถูกก่อนหน้านี้ ที่จริงแล้วมันยากมากๆ ออกแบบห้องหนึ่งห้อง ใครก็ทำได้ แต่ว่ายิ่งง่าย คิดจะได้รับรางวัลก็ยิ่งยาก ยิ่งไปกว่านั้นเจ็ดคนในรอบชิงฯ นอกจากฉันแล้ว พวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นอัจฉริยะอย่างแท้จริง พริบตาเดียวก็ผ่านไปแล้วหนึ่งวัน ฉันนั่งอยู่ในห้องหยิบสมุดสเก็ตซ์ภาพมาวาดๆเขียนๆ แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้แม้แต่แบบร่าง ฉันนั่งอยู่ในห้องแบบเดิมมาสองวัน ในตอนที่ฉันฉีกสมุดสเก็ตซ์ภาพเกือบจะขาด ในที่สุดฉันก็รู้สึกว่าตัวเองมีภาพร่างคร่าวๆแล้ว เพิ่งจะเริ่มร่างแบบ ก็ได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมอยู่ด้านนอกประตู เสียงฝีเท้าโครมคราม แล้วยังมีเสียงหัวเราะของผู้หญิง และเสียงกระซิบของผู้ชาย เกิดอะไรขึ้น? ตรงนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นมุมที่ลับตาที่สุดของรีสอร์ท แม้แต่คนจะเดินผ่านไปมายังน้อยมาก แล้วมีคนจำนวนมากมาได้อย่างไร? ฉันลุกขึ้น แล้วบิดขี้เกียจก่อนจะเดินไปที่สนามหญ้า เดินออกไปข้างนอก มองเห็นคนเจ็ดแปดคนเดินเข้าไปในห้องข้างๆ ดูเหมือนจะเป็นคนที่เข้าร่วมการแข่งรอบชิง ที่นั่น… ห้องของดนุนัย? พวกเขามาทำอะไรที่นี่? หรือว่าเกิดเรื่องขึ้น? ใจของฉันรู้สึกสับสนอย่างไม่รู้จะอธิบายยังไง แม้แต่รองเท้ายังใส่ไม่ทัน ก็พุ่งออกไปข้างนอก! ฉันไปถึงปากประตู เห็นกลุ่มคนพากันอัดอยู่ที่ปากประตู แต่ละคนมองเข้าไปภายในห้อง ท่าทางการแสดงออกแตกต่างกัน บางคนประหลาดใจ บางคนเอามือปิดตา บางคนเอามือปิดปาก พวกเขาทั้งหมดตะลึงอยู่กับที่ หรือว่าดนุนัยจะเกิดเรื่องแล้วจริงๆสินะ! ฉันรีบสาวเท้าเข้าไปอย่างรวดเร็ว ผลักฝูงชนไปรอบๆแล้วมองเข้าไปข้างใน… นิ่งงันอยู่กับที่ ฉันมองเห็นภายในห้องมีคนสองคน ชายหนึ่ง ; หญิงหนึ่ง ; ผู้ชายคือดนุนัย ผู้หญิงคือเศวยา เศวยาสวมเพียงแค่ชุดชั้นในสีชมพูบนตัว สายตาดูพร่ามัว มองดูดนุนัยแล้วเข้าไปไล่ตะครุบ! ดนุนัยค่อยๆหลบออกไป เศวยายังคงไล่ตามต่อ เธอมองดนุนัย และพูดด้วยน้ำเสียงที่คลุมเครือออกมาว่า “ให้ฉันนะคะ...ให้ฉัน…ฉันต้องการ…” น้ำเสียงนั้น แหบพร่า อ่อนโยน และเต็มไปด้วยตัณหา “เศวยา!” ฉันอึ้งไปแค่วินาทีเดียว แล้วพุ่งเข้าไปในห้อง แล้วหยิบเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ของดนุนัย ตอนที่เตรียมจะห่อร่างกายของเศวยานั้น มีคนหนึ่งพุ่งออกมาจากห้องน้ำ ถืออ่างใส่น้ำออกมาหนึ่งใบ แล้วสาดลงบนตัวเศวยา! ชั่วพริบตา ฉันรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เย็นยะเยือกตามมา! คนที่เอาอ่างน้ำมาสาดใส่เธอไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นปัณฑา เธอสาดจนหมดแล้วก็ตะโกนด่าว่า “เศวยา ทำไมเธอถึงได้ไร้ยางอายขนาดนี้!” “เศวยา เธอไม่เป็นไรนะ” ฉันรู้สึกว่าเรื่องนี้มีอะไรไม่ถูกต้อง แต่ฉันขี้เกียจที่จะตบตีกับปัณฑา เลยถือเสื้อผ้าเข้าไปห่อตัวเศวยาไว้ เมื่อโดนสาดน้ำ ดูเหมือนเศวยาเองก็ได้สติขึ้นมาแล้วบางส่วน เธอยืนอยู่ที่เดิม มองไปรอบๆ เอื้อมมืออกมาสัมผัสร่างกายของเธอเอง แล้วมองมาที่ฉันที่อยู่ข้างๆ ดวงตาเบิกโพลงแล้วถามว่า “ฉัน ฉันเป็นอะไรไป?” “ฉันก็ไม่รู้ค่ะ เธอกลับไปที่ห้องกับฉันก่อนเถอะนะ” ฉันพูดแล้วเตรียมตัวจะพาเธอกลับไปที่ห้อง ในเวลานี้เอง นิพิฑก็เข้ามา พาบอดี้การ์ดมาด้วยห้าหกคน เมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า รีบพูดทันทีว่า “ขอโทษด้วยครับ ประธานดนุนัย ผมมาช้าไป คุณไม่เป็นไรนะครับ” ดนุนัยนัยยืนอยู่อีกด้าน สีหน้าสงบ เขาใช้มือตบเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วเหลือบมองเศวยา พูดด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก “ตรวจสอบว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นได้ยังไง” ถึงแม้ว่าฉันจะใช้เสื้อคลุมตัวเศวยาไว้แล้ว แต่ว่าขาของเธอยังคงโผล่ออกมาอยู่ นิพิฑหันไปมองดู รีบพูดว่า “ได้ครับ!” ฉันคิดว่าจะพาเศวยากลับไปที่ห้อง ปัณฑาที่อยู่ด้านหลังพูดขึ้นว่า “ฉันเพิ่งเห็นเศวยาเดินไปด้วยถอดเสื้อผ้าไปด้วย ก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดมาก คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะกล้าขนาดนี้ กล้าถึงขนาดที่มายั่วยวนประธานดนุนัย” “เธอหุบปากไปเลย!” ฉันเหลียวมองไปทางปัณฑา และปกป้องเศวยาพาเดินไปที่ห้อง พวกเราถึงประตูห้อง นิพิฑก็มาด้วย แต่ไม่ได้เข้ามาใกล้ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ แล้วพูดขณะที่ยืนอยู่ห่างออกไปหนึ่งเมตร “เมื่อสะดวกแล้วติดต่อผมด้วยนะครับ” “ได้ค่ะ คุณนิพิฑ” ฉันพูดจบก็พาเศวยาเข้าไปในห้อง เมื่อเข้ามาในห้อง ฉันรีบเอาผ้าเช็ดตัวไปเช็ดตัวเศวยา พบว่าตัวเธอนั้นร้อนยิ่งกว่านั้นยังเป็นสีแดง เธอนั่งอยู่ที่นั่น ส่ายหน้าอย่างแรง เอามือจับผมตัวเอง ฉันลุกขึ้นแล้วคิดว่าจะเอาน้ำมาให้เธอกิน จนในตอนที่หันไป ก็เห็นเธอใช้มือดึงทึ้งผมของตัวเองออกมาอย่างแรง! “เศวยา!” ฉันตื่นตกใจรีบวางแก้วน้ำลง แล้วพุ่งเข้าไปคว้ามือของเธอที่กำลังดึงผมตัวเอง จากนั้นดึงเธอเข้ามากอดไว้ แล้วใช้มือข้างหนึ่งตบหลังเธอ “ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร มันผ่านไปแล้ว” ในตอนที่ฉันกอดเธอเอาไว้ สามารถรู้สึกได้ว่าเศวยานั้นตัวสั่นเทา ผ่านไปหลายนาที ฉันได้ยินเธอพูดว่า “จบแล้ว ฉันจบสิ้นแล้ว”