ตอนที่ 157 ฉันรู้สึกแย่มาก เธอให้ฉันไปหาผู้ชายสักคนเถอะนะ

ต๭นที่ 157 ฉันรู้สึกแย่มาก เธอให้ฉันไปหาผู้ชายสักคนเถอะนะ ฉันไม่ได้ตอบรับ เพียงแค่กอดเศวยาเอาไว้ อารมณ์ของเธอตอนนี้ยังไม่มั่นคง ฉันไม่กล้าถามว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วก็ไม่กล้าขยับด้วย ฉันกลัวว่าถ้าตัวเองถามแล้ว หรือ ถ้าฉันปล่อยมือเศวยาจะทึ้งผมตัวเอง ฉันกอดเศวยาไว้นานกว่าครึ่งชั่วโมง ในช่วงเวลานี้ ดวงตาของเศวยามองไปทางห้องน้ำอย่างเหม่อลอย มือของเธอยังไม่หยุดดิ้น แล้วยังลูบตรงตำแหน่งระหว่างขาของตัวเองเป็นครั้งคราว ดูเหมือนว่าจะรับที่ตรงนั้นไม่ได้ “เศวยา เศวยา ไปอาบน้ำก่อนเถอะนะ ฉันจะช่วยเธอเอง” ฉันรู้สึกว่าไม่ว่ามันจะน่าอายแค่ไหน อุณหภูมิในร่างกายของเศวยาไม่สามารถลดลงมาได้ ถึงได้รู้ว่า เธอควรที่จะทานยา เอาแต่มานั่งแบบนี้ ก็ไม่มีทางทำอะไรได้ เศวยาพยักหน้า แล้วเข้าไปในห้องน้ำกับฉัน พอเปิดฝักบัวน้ำอุ่นก็ไหลลงมา กระจายอยู่บนตัวเธอ ฉันเองก็เปียกไปด้วย เศวยาก้มหน้าก้มตา และปล่อยให้น้ำไหลไปบนร่างกาย แต่มือก็ยังไม่หยุดลูบบนตัว ท่ามกลางเสียงน้ำ ฉันได้ยินเสียงเธอพูดว่า”ณิชา ฉันรู้สึกแย่มาก เธอให้ฉันไปหาผู้ชายสักคนเถอะนะ” “…เรื่องนี้ เธอเข็มแข็งเข้าไว้นะ เดี๋ยวก็หายแล้ว” รีสอร์ทที่มีขนาดใหญ่อย่างนี้ กลับมีคนไม่กี่คน เพื่อนร่วมงานชายสองคนที่เข้าร่วมแข่งรอบชิงฯ ดนุนัย นิพิฑ นอกนั้นก็คือบอดี้การ์ดของดนุนัยอีกหลายคน เพียงแค่ดึงใครก็ได้มา “ล้างพิษ” ให้กับเศวยา แต่ฉันคิดว่าสุดท้ายแล้วคนที่จะเคราะห์ร้ายที่สุดก็คือตัวเธอเอง เวลาผ่านไปทีละวินาที ฉันยืนเป็นเพื่อนเศวยาท่ามกลางสายน้ำเกือบหนึ่งชั่วโมง ความร้อนในร่างกายของเศวยาจึงค่อยๆลดลง มือก็ไม่ดิ้นรนขัดขืนแล้ว ร่างกายทั้งตัวดูเหมือนจะเหน็ดเหนื่อยมากโน้มทั้งตัวพิงฉันไว้ พูดด้วยเสียงกระซิบว่า “ขอบคุณนะ” “ไม่เป็นไร” ฉันรู้ว่ายาในตัวเองเศวยาน่าจะกระจายไปเกือบหมดแล้ว ฉันกอดเธอเอาไว้ ปิดน้ำแล้วเอาผ้าขนหนูที่อยู่อีกด้านมาห่อตัวเธอเอาไว้ “เช็ดตัวก่อนนะคะ ฉันจะเอาเสื้อผ้าให้เธอนะ เธอเปลี่ยนชุดก่อนเถอะ” ตอนนี้เป็นฤดูร้อน ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นตอนกลางคืนแต่อากาศก็ยังร้อน แม้แต่เสื้อผ้ายังแห้ง ผมและตัวย่อมแห้งอย่างรวดเร็ว รอจนเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ฉันก็อบเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วชงชาร้อนให้เธอหนึ่งแก้ว ถึงจะเอ่ยถามว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” เศวยาหยิบน้ำชาขึ้นมาแล้วส่ายหัวด้วยความสับสน “ฉันเองก็ไม่รู้ ฉันจำได้เพียงแค่กินข้าวเสร็จแล้วก็กลับมาทำงานออกแบบต่อ ทันใดนั้นก็รู้สึกปากแห้งคอแห้ง ตัวก็ร้อนไปหมด เหตุการณ์หลังจากนั้นก็จำไม่ค่อยได้แล้ว” “ถ้าอย่างนั้น…เธอกินมื้อเย็นที่ไหน?” “กินที่ห้องอาหาร ทุกคนก็อยู่ที่นั่นด้วย” ฉันมองดูใบหน้าของเศวยาที่เต็มไปด้วยความทุกข์ อดถามไม่ได้ว่า “งั้น ถ้าอย่างงั้น ทำไมเธอถึงไปที่ห้องของดนุนัย…” อันที่จริงเมื่อฉันพูดจบก็รู้สึกเสียใจ คำพูดของเศวยาในวันนั้น ที่จริงก็แสดงถึงทัศนคติของเธออย่างชัดเจนแล้ว ความรู้สึกที่เธอมีต่อดนุนัยนั้นได้เกินกว่าขีดสูงสุดไปแล้ว บางทีอาจจะเป็นเพราะยาแบบนี้ที่ทำให้คนได้ค้นพบความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง เศวยามองฉันที่กำลังพูดไปได้ครึ่งหนึ่ง เธอก็สามารถคาดเดาความคิดของฉันได้ แล้วก็หัวเราะอย่างขมขื่นออกมา “ที่จริงฉันเองไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้ไปหาเขาที่นั่น น่าจะเพราะใจของฉันอยากจะไปน่ะ” “…” “แต่ว่าเธอวางใจเถอะนะ” เศวยามองที่ฉัน “ประธานดนุนัยไม่มองฉัน ในตอนที่ฉันเข้าไป ฉันยืนเปลือยกายอยู่ตรงหน้าเขาแนบชิดซบที่อกเขายอมที่จะร่วมเตียงด้วย เขาไม่มีปฏิกิริยาใดๆเลย ดูเหมือนว่าเขาไม่มีความสนใจใดๆเลย” “เขาคนนี้นี่…” ฉันคิดจะปลอบโยนเศวยา แต่พอเปิดปากกลับอดไม่ได้ที่จะคิดถึงช่วงเวลาดีๆที่เคยมีกับดนุนัย ในเวลานั้นเขาเกือบจะเป็นตุ๊กตาหมีแสนใจดีอยู่แล้ว เศวยามองมาที่ฉัน ดวงตาของเธอนั้นเป็นทรงโค้ง “หน้าเธอแดงแล้วนะ กำลังคิดอะไรอยู่?” “เปล่าค่ะ” ฉันส่ายหัว เศวยาเอื้อมมือมากอดฉัน พูดเสียงเบาว่า “ขอบคุณเธอมากนะ ณิชา ครั้งนี้ถ้าหากไม่ได้เธอ ฉันอาจจะไม่มีหน้าที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป” “ฉันถึงช้าไปค่ะ ถ้าหากไปเร็วกว่านี้ ฉันอาจจะไปก่อนหน้าเพื่อนร่วมงาน…” ฉันพูดมาถึงตรงนี้ อดคิดไม่ได้ถึงความแปลกประหลาก ดนุนัยเกิดเรื่อง ย่อมจะต้องรีบบอกให้นิพิฑรู้ ถ้าเป็นอย่างที่ปัณฑาบอกว่าเห็นตอนที่เดินไปครึ่งทาง มันเป็นไปไม่ได้ที่เธอใช้เวลาอันสั้นขนาดนั้นเรียกผู้เข้าแข่งรอบชิงฯมาดู เว้นแต่… สมองของฉันสับสนวุ่นวาย ดูเหมือนเศวยาจะเข้าใจทั้งหมดอยู่ก่อนแล้ว เธอลุกขึ้นตัวตรง แล้วยิ้มนิดๆ “ไม่ผิดแล้วล่ะ ฉันถูกแผนร้ายเข้าให้แล้ว ดังนั้นการแข่งขันครั้งนี้ ฉันไม่สามารถเข้าร่วมได้แน่นอนแล้ว” “จะเป็นไปได้ยังไงคะ นี่มันคืออุบัติเหตุ ไม่เกี่ยวกับการแข่งขันเลย” “ไม่เป็นไรหรอก เธอเอางานของเธอออกมาเถอะ ฉันจะช่วยเธอดูเอง” เศวยาแสดงออกว่าไม่สนใจ ดูเหมือนว่าพอเข้าใจทั้งหมดแล้ว ก็ไม่อยากจะคุยหัวข้อนี้กับฉันต่อ จากนั้นฉันก็นำภาพแบบร่างล่าสุดให้เศวยาดู เศวยาส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำอีก พูดว่างานมีปัญหามากมายก่ายกอง ถึงแม้ว่าปกติแล้วเธอจะเป็นคนใจดีมาก แต่ว่าในตอนที่เธอช่วยดูงานของฉันนั้น เธอปากร้ายใจดีอย่างแท้จริง ไม่มีการพูดวกไปวนมา มันตรงไปตรงมาอย่างยิ่ง บอกฉันว่าอยากจะให้เอาไปทำใหม่ รอจนเธอพูดจบ ฉันก็หน้านิ่วคิ้วขมวดและพูดว่า “หรือว่าฉันจะไม่เข้าแข่งแล้วดีกว่า” อันที่จริงฉันไม่คิดว่าตัวเองจะได้รางวัลอะไรตั้งแต่แรกแล้ว เศวยายกมือขึ้น ลูบผมของฉัน ยิ้มนิดๆ “ไม่เป็นไรน่า ยังมีฉันอยู่ไม่ใช่หรือไง?” “เธอ ฉันไม่เอาผลงานของเธอหรอกนะคะ!” คำพูดของเธอทำให้ฉันนึกถึงคำพูดของปัณฑา รอบแรกของฉันผ่านมาได้เพราะนภทีป์มาเป็นโค้ชช่วยฉัน พอรอบรองฯงานก็มีเรื่องดราม่า ฉันต้องพึ่งพาตัวเองในรอบชิงฯให้ได้ ไม่สำคัญว่าจะได้รับอะไรกลับมาหรือไม่ เศวยาฉีกยิ้ม “ใครพูดว่าฉันจะยอมให้เธอมาเอางานออกแบบของฉันไปล่ะ? ฉันจะบอกแนวคิดให้เธอต่างหาก” “หืม? แนวคิด?” ฉันสับสนนิดหน่อย คืนนั้น เศวยาสอนฉันอยู่ในห้อง บอกฉันถึงความต้องการของลูกค้าในการออกแบบ ควรจะให้ความสนใจว่าจุดที่สำคัญคืออะไร คำพูดของเธอล้วนแล้วแต่มาจากประสบการณ์ของตัวเอง ทุกคำพูดราวกับว่าจะทำให้เข้าใจส่วนที่ดีที่สุดอย่างถ่องแท้ เธอบอกฉันทุกสิ่งทุกอย่างจนหมด ด้านนอกท้องฟ้าเปลี่ยนจากความมืดดำ มาเป็นสามารถมองเห็นแสงสว่าง พระอาทิตย์กำลังจะขึ้น เศวยายืดเอวบิดขี้เกียจ ต้องการจะไปแล้ว ฉันดึงเธอไว้ แล้วพูดว่า “นอนด้วยกันเถอะค่ะ ไม่ต้องกลับไปแล้ว” เตียงขนาดหกฟุต ฉันกับเธอนอนด้วยกันได้อยู่แล้ว เธอลังเลอยู่สักครู่ แล้วก็พยักหน้า เพราะว่าฉันง่วงถึงขีดสุดแล้ว พอหัวถึงหมอนก็หลับเลย ตอนที่ตื่นมาอีกครั้ง ก็ไม่เห็นเศวยาแล้ว ฉันเหลือบมอง เสื้อผ้าที่เธอใส่เมื่อคืนนี้ก็ซักแล้วแขวนไว้ด้านนอกอย่างเรียบร้อย ในเวลานั้นฉันคิดว่าเธอจะกลับบ้าน แต่ว่า ในตอนเที่ยงฉันไปกินข้าวที่ห้องอาหาร มีผู้เข้าร่วมแข่งขันหลายคนนั่งอยู่ที่โต๊ะพูดคุยกัน เห็นฉันมาแล้ว หลายๆคนต่างก็มองมาที่ฉัน แล้วพูดซุบซิบ ฉันขี้เกียจที่จะสนใจพวกเขา สั่งเซทอาหารมาแล้วก็กินเลย ปัณฑาเห็นว่าฉันไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ถามฉันด้วยเสียงสูงปรี๊ดว่า “โอ้ ณิชา หรือว่าเธอยังไม่รู้ว่าเศวยาเค้าไปแล้ว?” “ว่าไงนะ?” สมองของฉันมึนตึ้บ “วันนี้ตอนเช้าเธอบอกด้วยตัวเองว่าถอนตัวแล้ว” ปัณฑาวางตะเกียบลง ใบหน้าเต็มไปด้วยความพึงพอใจ “นั่นก็เพราะ เมื่อวานได้ทำเรื่องไร้ยางอายแบบนั้นแล้วพวกเราทุกคนยังได้เห็นอีก เธอจะมีหน้าอยู่ที่นี่ได้ยังไงล่ะ” พอเธอพูดจบ เพื่อนร่วมงานที่นั่งอยู่ข้างๆก็พูดจาอย่างไร้จิตสำนึกว่า “เฮ้อ น่าเสียดายไม่มีโทรศัพท์ ไม่อย่างนั้นฉันก็จะต้องถ่ายรูปได้หลายภาพอย่างแน่นอน”