ตอนที่ 158 ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะอยู่กับเธอ

ต๭นที่ 158 ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะอยู่กับเธอ หลังจากเพื่อนร่วมงานชายพูดจบ คนที่อยู่ข้างๆก็พูดติดตลกด้วยว่า “จริงด้วยอ่ะ ปกติเศวยาดูอนุรักษ์นิยมมาก คิดไม่ถึงเลยว่ารูปร่างจะดีขนาดนั้น” “ใช่แล้วล่ะ หน้าอกก็ดูใหญ่อยู่นะ แล้วสะโพกก็โดดเด่นมาก” “ทำไมเธอถึงไม่มาหาฉันน้า มาหาฉันล่ะฉันจะทำให้เธอพอใจเลย” ชายทั้งสองคนต่างพูดจาหยาบคายและสกปรก ฉันทนฟังต่อไปไม่ไหว จึงลุกขึ้นและเดินไปอยู่ข้างๆโต๊ะของพวกเขา “เรื่องนี้จะต้องมีคนทำร้ายเธออย่างแน่ๆ รีสอร์ทนี้จะต้องระบบกล้องวงจรปิด เมื่อพบว่าเป็นใคร คนๆนั้นจะต้องเข้าคุก!” พูดจบฉันก็กวาดสายตามองรวดเดียว การแสดงออกของพวกเขานั้นช่างน่ารังเกียจ ขณะนั้นฉันเองก็มองไม่ออกว่าใครเป็นคนทำ แต่ฉันสงสัยปัณฑา ในตอนที่มีการประกาศรายชื่อรอบรองฯ เธอและเศวยาเป็นชื่อที่ทุกคนต้องคอยดูให้ดี ตอนนี้เศวยาถอนตัวแล้ว ถ้าปัณฑาไม่ได้ทำอะไรผิดพลาด ก็คงจะคว้าตำแหน่งแชมป์ไปครอง โบนัสก็ยังตกถึงมืออีก ฉันไม่มีอารมณ์จะกินข้าวเที่ยงแล้ว กดเลขโทรออกไปหลายครั้ง แล้วกลับมาถึงห้อง เปิดคอมพิวเตอร์ เอาบันทึกรายละเอียดทั้งหมดที่เศวยาบอกฉันเมื่อคืนนี้ออกมาดู จากนั้นก็เริ่มคิดถึงงานของตัวเองอีกครั้ง เมื่อวานนี้เศวยาบอกฉันว่า จุดประสงค์หลักของหัวข้อนี้ไม่ใช่การแสดงถึงทักษะ แต่หมายถึงการใช้งานจริง ใช้งานจริง การมีความคิดใหม่ๆ ข้อนี้เป็นสิ่งสำคัญ แต่กลับยากที่สุด พิจารณารอบด้านแล้ว หรือว่าจะต้องทำเหมือนรอบรองฯ ทำห้องสำหรับครอบครัว? คิดว่าจะทำก็ทำเลย ฉันเริ่มวาดแบบร่าง และยุ่งไปจนถึงตีสองกว่า พอล้มตัวลงนอนก็คิดขึ้นมาได้ว่าเมื่อกี้นี้ยุ่งจนไม่ได้ไปเข้าห้องน้ำ ฉันขี้เกียจเปิดไฟ ก็เดินมืดๆไปห้องน้ำ เพราะว่าเดินเร็วไป เท้าจึงเตะเข้าที่มุมโต๊ะ เจ็บจนต้องสูดลมหายใจเย็นเข้าไปจนสุด แล้วเปิดไฟ แต่เดิมนั้นเท้ามีสีขาว แล้วก็มีรอยช้ำอย่างรวดเร็ว ฉันขมวดคิ้วมองดูรอยช้ำ ในสมองก็มีประกายความคิดสร้างสรรค์เกิดขึ้น! ฉันจะสร้างห้องสำหรับคนพิการ! รู้สึกนอนไม่หลับแล้ว ฉันเปิดไฟแล้วเริ่มวาดแบบร่างใหม่อีกครั้ง ในชั่วขณะนั้น แรงบันดาลใจเต็มเปี่ยม ฉันใช้เวลามากกว่าสี่ชั่วโมง ก็ทำแบบร่างจนเกือบจะเสร็จแล้ว ท้องฟ้าก็เกือบจะสว่างแล้วเช่นกัน ฉันไม่มีพลังที่จะกินข้าวเช้าแล้ว ก้มหัวหลับไปเลย ตื่นมาอีกทีเป็นเวลาบ่ายแล้ว ฉันล้างเนื้อล้างตัว เมื่อถึงเวลามื้อเย็น ก็ไปห้องอาหาร กินเสร็จแล้วก็จะไป แต่ก็ไม่ได้พบพวกปัณฑา เหลืออีกหนึ่งสัปดาห์ จะถึงกำหนด ฉันกลับไปทำงานต่อที่ห้อง อาจจะเป็นเพราะช่วงค่ำเงียบสงบ ฉันจึงสามารถตั้งใจได้อย่างเต็มที่ ทุกครั้งที่เงยหน้าขึ้น ก็จะเป็นเวลารุ่งเช้าตีสามตี่สี่แล้ว นี่คือเวลาเข้านอนของหลายวันที่ผ่านมานี้ ในคืนนั้นห่างจากกำหนดการอีกสามวัน ฉันทำงานจนถึงรุ่งเช้าเหมือนเช่นเดิม ในตอนที่ฉันใส่ใจทำแบบ3D อยู่ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าทั้งตัวถูกปกคลุมด้วยความมืด ในตอนที่ฉันยังไม่ทันรู้ตัว วินาทีต่อมา ก็ถูกคนอุ้มขึ้นทั้งตัว แล้วโยนลงไปบนเตียง! ฉันมองสิ่งที่ผ่านไป… “คุณทำอะไร!” เป็นดนุนัย ชายหนุ่มสวมชุดนอน ผมอ่อนนุ่มแนบกับใบหน้า ยืนอยู่บนเตียงมองลงมาที่ฉัน มีความโกรธอยู่บนหน้า “หลับซะ” “อีกสักพักก็จะหลับแล้วค่ะ” ในตอนนี้ สมองของฉันมีแต่เรื่องโมเดลที่เพิ่งทำไปได้ครึ่งหนึ่ง สมองคิดวางแผนว่าขั้นตอนนี้จะทำอะไร ขั้นตอนต่อไปจะทำอะไร พูดแล้วก็คิดจะลุกจากเตียงไปที่คอมพิวเตอร์ด้านข้าง ดนุนัยขวางฉันไว้ที่หน้าคอมฯ ในมือถือแฟลชไดรฟ์ “ แค่เพียงฉันเอาสิ่งนี้เสียบเข้าไปที่คอมฯของเธอ แค่หนึ่งวินาทีคอมฯของเธอจะเริ่มทำงานอัตโนมัติ ข้อมูลภายในทั้งหมดก็จะถูกลบ” ฝันร้าย! นี่เป็นฝันร้ายสำหรับนักออกแบบอย่างพวกเราโดยแท้จริง! “อย่า อย่าเสียบนะคะ!” เหงื่อบนหน้าผากฉัน ซึมออกมา ฉันมองมือของดนุนัยที่ถือแฟลชไดรฟ์ กลัวว่าเขาจะทำอย่างหุนหันพลันแล่น “ถ้าอย่างนั้นก็นอนหลับซะจากนี้เธอต้องนอนก่อนเที่ยงคืน” ดนุนัยมองฉัน ตอนที่พูดนั้นแสดงท่าทางเย็นชา “แต่ว่า…” “หืม?” ฉันต้องการที่จะต่อต้าน ดนุนัยขยับแฟลชไดรฟ์ในมือ ฉันกลัวมากแทบล้มตัวลงนอนให้เห็น และหันไปมองรอบๆ ถึงได้รู้ว่า ชายหนุ่มไม่ได้เข้ามาทางประตู แต่มาทางรั้วต้นไม้ที่สนามหญ้า “หลับ! ฉันหลับค่ะ! คุณอย่าหุนหันนะคะ!” ฉันพูด แล้วนอนราบอย่างรวดเร็ว ในใจก็วางแผนว่า ฉันจะแสร้งทำเป็นนอนหลับ รอจนดนุนัยไปแล้ว ฉันค่อยลุกขึ้นมาใหม่ จากนั้นก็จะปิดไฟทำงานเงียบๆ เขาไม่น่าจะมองเห็นแล้ว แน่นอนว่า ดนุนัยเห็นฉันล้มตัวลงนอน ก็พยักหน้าอย่างพอใจ จากนั้นก็ขยับปิดไฟให้ฉัน แล้วออกไป ฉันค่อยๆเบาใจลง ฟังการเคลื่อนไหวที่ประตูอย่างเงียบๆ แน่ใจแล้วว่าชายหนุ่มไปแล้ว ค่อยยิ้มแล้วลุกขึ้นมา ฉันเดินเขย่งเท้าไปยังคอมพิวเตอร์ที่เพิ่งเข้าสู่โหมดพักหน้าจอที่ยังคงเปิดอยู่ แล้วเปิดโปรแกรม ในตอนที่เตรียมตัวจะทำงานต่อ---- “ กริ๊ก” ประตูเปิดออก ฉันเห็นดนุนัยยืนอยู่ที่ปากประตู ในมือถือกระเป๋าเล็กๆไว้ ฉันกับเขามองหน้ากันและกัน ฉันคิดไปถึงแฟลชไดรฟ์ แล้วตื่นตกใจในชั่วพริบตา “ขอโทษด้วยค่ะ! ฉัน ฉันแค่มาปิดคอมฯค่ะ!” ฉันพูดพลางบันทึกความคืบหน้าของงานแล้วปิดคอมฯ แล้วกลับขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างรวดเร็วดังสายฟ้าฟาด ฉันหลับตา ผ่านไปไม่ถึงครึ่งวินาที ก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาของชายหนุ่มดังขึ้น “เพื่อไม่ให้เธอลุกขึ้นมาทำงานกลางดึกค่อนคืนอีก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะอยู่กับเธอ” “อะไรนะคะ? ไม่ได้นะ!” ฉันตื่นตกใจ ผลุดลุกขึ้นนั่ง ต่อต้านทันที! “เพราะอะไรคะ?” ดนุนัยวางกระเป๋าไว้ที่ประตู เดินเข้าไปในห้อง ฉันมองดูดนุนัยเดินทีละก้าวจนถึงข้างเตียง ใจของฉันตื่นตระหนก แล้วเอ่ยว่า “ไม่กี่วันก่อนฉันไม่สบาย หลังจากนั้นก็ไม่มีแรงบันดาลใจเลย ตอนนี้เพิ่งจะมีแรงบันดาลใจ เห็นว่าใกล้จะหมดเวลาแล้ว ฉันจำเป็นต้องใช้เวลาช่วงกลางคืนทำงานนะคะ!” “หมดเวลาแล้วเหรอ?” ดนุนัยเข้ามานั่งอยู่ข้างๆฉันบนเตียง ทั้งตัวกดทับลงมา ภายในบ้านมีแต่แสงจันทร์สลัวเท่านั้น สายตาของชายหนุ่มราวกลับมีเปลวไฟเร่าร้อนลุกโชนอยู่ เขามองฉันแล้วพูดว่า “บอกมาสิ เธอจะให้เลื่อนออกไปถึงไหน? ได้ทั้งนั้น” ขณะนี้ตอนนี้ ใบหน้าของฉันกับดนุนัยห่างกันไม่กี่เซนติเมตร ใจของฉันเต้นแรงตึกตัก ฉันหันหน้าไปอีกทาง “ไม่ต้องหรอกค่ะ ช่วงกลางวันฉันก็ทำเสร็จแล้ว” “ได้” ดนุนัยพูดแล้วก้มหน้าลงเริ่มต้นจูบใบหูของฉัน พริบตานั้นตัวฉันก็เครียดเกร็ง รู้สึกได้ว่าช่องท้องของตัวเองมีบางอย่างขยายใหญ่ขึ้นบนตัวฉัน มันคืออะไร? ฉันย่อมรู้อยู่แล้ว “ไม่ ไม่ได้ค่ะ…” ฉันผลักเขา ดนุนัยหยุดชะงัก แล้วใช้มือจับที่เอวของฉัน “เธอก็เห็นมีคนอื่นยืนเปลือยกายอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย แค่ฉันได้แนบชิดเธอก็รู้สึกแล้ว เธอจะไม่ให้รางวัลฉันสักหน่อยเหรอ?” “ทำไมฉันต้องให้รางวัลคุณด้วย” ฉันรู้สึกโกรธ “คุณไปให้คู่หมั้นช่วยเถอะค่ะ” เครื่องหมายรอยแหวนที่มีอยู่จางๆนั้นก็เหมือนกับแผลเป็นยังไงยังงั้น เกิดขึ้นบนใจของฉัน ไม่สามารถแก้ได้ ดนุนัยจับมือฉันขึ้นมาถือเอาไว้ แล้วใช้น้ำเสียงที่คลุมเครือพูดว่า “มีเพียงแต่เธอที่ทำให้ฉันรู้สึก ถ้าหากเธอไม่ยินยอมที่จะให้ตัวฉันเข้าไป ใช้มือก็ได้…” พูดแล้ว ชายหนุ่มก็ใช้มือของเขากุมมือฉัน ขยับขึ้นและลงตามจังหวะ ชายหนุ่มรุ่มร้อนไปทั้งตัว จนยากที่ฉันจะพรรณนาความรู้สึกได้…