ตอนที่160 หยิบกุญแจ แล้วเอาไปขูดที่หน้าทันที

ต๭นที่160 หยิบกุญแจ แล้วเอาไปขูดที่หน้าทันที “อะไรนะ?” ฉันเลิ่กลั่กมองเขา เพราะเพิ่งจะตื่นขึ้นมา สมองยังคงมึนๆเบลอๆ ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังพูดอะไรอยู่ แต่ว่า ชายหนุ่มเอื้อมมือมา แล้วเอนตัว ถอดเสื้อผ้าบนตัวของเขาออก ถามฉันไปพลาง “พูดมา เธอกับเขาทำกันยังไง?” แล้วก็จะแทรกตัวเข้ามาด้านใน เวลานี้ฉันยังไม่ตื่นเต็มที่ ร่างกายยังรู้สึกอึดอัด เขาพยายามต่อแต่ยังไม่แทรกเข้ามา ในช่วงเวลานี้ฉันตื่นขึ้นมาเต็มที่แล้ว คิดจะถอยหนี กลับถูกชายหนุ่มใช้มือจับไว้อย่างแรง! เขาต้องการจะแทรกเข้ามา แต่ฉันปฏิเสธ สองขาของฉันถูกแรงแยกออก ฉันตะโกนด่าเขา “ดนุนัย คุณเป็นผู้ชายหรือเปล่า นอกจากใช้กำลังบังคับแล้ว คุณมีทักษะอะไรอย่างอื่นบ้าง!” “ฉันไม่มีทักษะ?” ดนุนัยขมวดคิ้วชนกัน มองมาที่ฉัน ราวกับกำลังมองฉากที่ตลกขบขัน ใช่แล้วล่ะ ใครจะกล้าพูดว่าดนุนัยไม่มีทักษะ? ถ้าหากดนุนัยไม่มีทักษะ แล้วจะมีผู้ชายคนไหนในเมืองดรัลมีทักษะอีก ฉันบิดตัว “ใช่แล้วล่ะ นี่มันคือการไม่มีทักษะ ใช้แต่กำลังบังคับให้ผู้หญิงมีความสัมพันธ์ด้วย มันก็คือไม่มีทักษะนั่นแหละ!” คำพูดของฉัน เหมือนกับตบลงไปบนหน้าดนุนัย เขามองมาที่ฉัน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน ในที่สุด ก็ใช้กำปั้นทุบลงไปบนหัวเตียง ฉันรู้สึกได้ว่าเตียงที่ตัวเองนอนอยู่นั้นสั่น ชายหนุ่มก้มหน้าลงมองมาที่ฉัน ถามฉันทีละคำทีละประโยค “เขาตายไปแล้ว แล้วเธอถึงจะรู้ใจตัวเองว่าเธอรักเขาใช่ไหม?” “ใช่แล้ว พอเขาตายไปฉันถึงพบว่าเขาเป็นเพียงคนเดียวที่ดีกับฉัน! อย่างน้อยเขาก็รักเพียงแต่ฉัน ดีต่อฉัน!" ฉันทั้งกำลังพูดโกหก และไม่ได้โกหก แล้วผู้ชายที่ทำดีกับฉันที่สุดไม่ใช่นภทีป์เหรอไง? ชายหนุ่มฟังคำตอบของฉันแล้ว คิ้วขมวดผูกกันอย่างลึกล้ำ ภายในแววตาก็มีความโศกเศร้าที่ไม่สามารถปิดไว้ได้ เขามองมาที่ฉันด้วยสายตาแบบนี้ แล้วพูดว่า “ฉันเองก็ทำได้” “คุณทำได้งั้นเหรอคะ?” ฉันมองดนุนัยอย่างเย้ยหยัน “ตลอดชีวิตยังไงคุณก็ทำไม่ได้หรอกค่ะ เว้นแต่จะเป็นวันที่จิณณาตายแล้ว” พูดถึงจิณณา มือของดนุนัยก็สั่นขึ้นมาเล็กน้อย “นอกจากเรื่องที่ฉันต้องแต่งงานกับเธอ นอกเหนือจากนี้ไม่ว่าสิ่งใด ฉันให้เธอได้ทุกอย่าง” “ฉันไม่ต้องการ! ฉันไม่ได้ขาดแคลนอะไร!” ฉันลุกขึ้นจากเตียง แล้วหยิบเสื้อผ้าเดินไปที่ห้องน้ำ ไปถึงหน้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ฉันหันไปมองที่ดนุนัย “นอกจากคุณจะเอาลูกของฉันกลับมา พวกเราถึงจะไม่ได้อยู่อย่างเกลียดชังต่อกัน” ฉันรู้ว่า ลูกของฉันตายไปแล้ว แล้วก็ไม่มีวันจะกลับมาอีกแล้ว ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถยกโทษให้จิณณาได้ตลอดชีวิต ถึงแม้จะนับได้ว่าดนุนัยป็นผู้บริสุทธิ์ แต่เขาก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิด เพราะฉันไม่เชื่อหรอกว่าจิณณาจะสามารถพึ่งพาตัวเอง ตามความต้องการของตัวเองได้ทุกอย่างในตอนที่ฉันอยู่ในคุก บางทีอาจจะเป็นเพราะคำพูดของฉันได้ทำร้ายเขา วันรุ่งขึ้นดนุนัยจึงไม่ได้เรียกฉันไปกินข้าวด้วยกัน ฉันจึงไปกินข้าวที่ห้องอาหารคนเดียว เมื่อถึงทางเข้าห้องอาหาร ก็เจอกับนิพิฑเข้าพอดี ฉันคิดถึงเรื่องของเศวยาขึ้นมา เลยเรียกให้เขาหยุด ถามเขาว่าทำไมเศวยาถอนตัวจากการแข่งขัน และการตรวจสอบเรื่องของเศวยาเป็นอย่างไรบ้าง พินิฑส่ายหัวอย่างทำอะไรไม่ได้ ก่อนหน้าที่เศวยาจะไป ผมได้พูดคุยกับเขา ตัวของเธอเองก็นึกถึงร่องรอยหรือเงื่อนงำไม่ออก แล้วกล้องวงจรปิดก็ไม่มีการจับภาพผู้ต้องสงสัยได้เลย” “แล้วคุณก็ยอมให้เธอถอนตัวจากการแข่งขัน? ฉันจะทำยังไงถ้าหากมีคนต้องการทำร้ายเธอ จากนั้นต้องการให้ตัวเองชนะรางวัล?” ฉันไม่ได้พูดชื่อปัณฑาออกมาโดยตรง แต่ตราบใดที่เข้าใจถึงความแข็งแกร่งของผู้เข้าแข่งขันครั้งนี้ ก็ควรจะรู้ว่าฉันกำลังพูดถึงใคร” นิพิฑเงยหน้ามองฉันอย่างกระตือรือร้น “คุณณิชา ผมรู้ว่าคุณมีความสัมพันธ์อันดีกับเศวยา แต่อย่างไรก็ตามสำหรับเรื่องนี้ ยังไม่มีหลักฐานใดๆอย่าคาดเดาจะดีกว่านะครับ” “แต่ว่าพวกคุณก็ไม่ควรยอมให้เศวยาถอนตัวนี่คะ!” “เป็นคุณเศวยาที่ต้องการถอนตัวเองนะครับ ผมได้โน้มน้าวเธอแล้ว แต่เธอบอกว่าเธอไม่มีหน้าที่จะอยู่ที่นี่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นผมได้ยินคนที่บริษัทของเธอพูดว่า เศวยาลาออกไปแล้ว” คำพูดของเขาทำให้ฉันอดที่จะตกใจไม่ได้ ลาออกไปแล้ว? ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่ได้เจอเศวยาอีกแล้วใช่หรือไม่? ที่รีสอร์ท พวกเราไม่สามารถใช้โทรศัพท์ได้ ดังนั้นแม้แต่เบอร์โทรเราจึงยังไม่ได้แลกเปลี่ยนกัน “แต่ว่าเราก็ตำหนิเธอไม่ได้นี่นะ” ฉันขมวดคิ้ว เพราะอันที่จริงฉันองก็ไม่มีวิธีจะหาข้อแก้ตัวให้เธอ นิพิฑมองมาที่ฉันแล้วยิ้มนิดๆ “ที่จริงคุณไม่ต้องกังวลใจเกี่ยวกับเธอหรอกนะครับ ด้วยความสามารถของเศวยา ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็สามารถทำได้ดี เรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ แม้จะถือว่าไม่มีรูปถ่าย แต่มันก็ยังสามารถแพร่กระจายไปทั่วบริษัทได้อยู่ดี มันเป็นการดีที่เธอจากไปแล้วล่ะครับ” นิพิฑอธิบายให้ฉันฟังอย่างละเอียดและระมัดระวัง ฉันมองดูเขา ทันใดนั้นฉันก็เขินอายขึ้นมาเล็กน้อย บนใบหน้าของเขา ฉันเห็นเงาของนภทีป์อยู่บนนั้น ที่จริงแล้วรูปร่างหน้าตาของพวกเขานั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เพียงแค่หน้าตาอ่อนโยนและเป็นมิตรเหมือนกัน... “พวกเธอกำลังทำอะไรกัน!” ในตอนที่ฉันกำลังมองเขา ก็มีเสียงกระโชกโฮกฮากดังเข้ามาขัดความคิดของฉัน ฉันหันไปตามเสียง มองเห็นดนุนัยเดินเข้ามาหาพวกเราด้วยท่าทีของเผด็จการ แล้วดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอด กวาดตามองนิพิฑ และพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณถูกไล่ออกแล้ว” “ประธาน?” ใบหน้าของนิพิฑเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ฉันเองก็ตกตะลึง “ทำไมถึงต้องไล่เขาออกคะ?” ดนุนัยหันมามองฉัน มีอารมณ์อ่อนไหวซ่อนอยู่ลึกๆอยู่ในแววตาของเขา “เป็นอะไรไป? เธอโกรธหรือไง?” “ฉัน?” ฉันมองดนุนัยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “เขาก็ทำงานได้ดีมากนี่คะ? แล้วคุณจะไล่เขาออกทำไม?” “ทำงานได้ดี?” ดนุนัยมองฉันแล้วหันไปมองที่เขาอีกครั้ง “เธอพูดกับเขา มันคือเรื่องที่ผิด” เมื่อพูดคำนี้ ฉันก็ตระหนักได้ในทันที ดนุนัยมีความปรารถนาที่ต้องการเป็นเจ้าของสินะ เขาไม่ได้เป็นอย่างนี้มาก่อนนี่นา? “ประธานดนุนัยครับ คุณณิชาเพียงแค่มาถามผมเรื่องของคุณเศวยาเท่านั้นเอง” นิพิฑยังคงยืนอยู่ที่เดิมในขณะที่พูด และก้มหน้าลง แม้แต่จะมองมาทางฉันก็ไม่กล้าทำ “ฉันเป็นคนตาบอดงั้นเหรอ?” ดนุนัยโบกมือ “ไปรับเงินเดือนด้วยตัวเองได้เลย” “ประธานดนุนัยครับ” นิพิฑแปลกประหลาดใจ “ปล่อยนะ!” ฉันพยายามสะบัดให้หลุดจากมือของดนุนัย “คุณไม่เคยเห็นฉันคุยกับผู้ชายคนอื่นๆหรือไง! อย่างไรก็ตามถ้าคุณไม่ชอบ คนอื่นก็ย่อมไม่ชอบเหมือนกัน ใช่ไหม? คุณไม่วางใจฉันใช่ไหม?” ดนุนัยมองฉันอย่างมึนงง ฉันหยิบกุญแจห้องออกจากกระเป๋า แล้วเอาไปขูดที่หน้าทันที! บางทีอาจจะเกี่ยวกับเรี่ยวแรงที่มี ถึงแม้ว่าฉันจะรู้สึกเจ็บ แต่กลับไม่มีความรู้สึกอื่นตามมา ดูเหมือนว่าจะไม่มีแผล ดนุนัยพุ่งเข้ามาจับมือฉันแล้วคว้ากุญแจไว้ทันที “เธอจะทำอะไร!” “ทำให้คุณวางใจไงคะ” ฉันเงยหน้าขึ้นมองดนุนัย “ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ใช่ผู้หญิงที่สวย แต่หน้าตาก็นับว่าออกไปพบกับผู้คนได้ ถ้าฉันขูดหน้าตัวเองไปแล้ว คนอื่นก็จะกลัวฉัน คุณก็จะวางใจได้แล้วใช่ไหม?” “เปล่านะ ฉัน...” “ฉันกับเขาแค่คุยกัน มันไม่ได้มีอะไรเลย” อันที่จริงฉันมองออกว่าดนุนัยก็รู้สึกผิด เพื่อฉวยประโยชน์ในช่วงเวลานี้ ฉันรีบพูดแทนนิพิฑ ดนุนัยโบกมืออย่างหงุดหงิด “ก็ได้ งั้นรีบไปซะ” นิพิฑเหลียวมองฉันอย่างซาบซึ้งใจ แล้วถึงจะเดินจากไป เมื่อเขาไปแล้ว ดนุนัยก็ย่อตัวลง แล้วลูบใบหน้าของฉัน “เจ็บหรือเปล่า ทำไมเธอถึงทำกับตัวเองแบบนี้” ชายหนุ่มลูบบาดแผลของฉันอย่างเบามือ แววตา ท่าทางการแสดงออก ล้วนมีความปวดใจ เป็นแบบนี้แล้วยังไงก็ไม่สามารถปิดบังไว้ได้ หัวใจของฉันค่อยๆรู้สึกขมขื่นอย่างช้าๆ แต่ว่ามันกลับมีความรู้สึกหอมหวานปนอยู่เล็กน้อยด้วย