ตอนที่ 161 ถึงจุดสิ้นสุดแล้ว แต่ก็ตัดกันไม่ขาด

ต๭นที่ 161 ถึงจุดสิ้นสุดแล้ว แต่ก็ตัดกันไม่ขาด ฉันหลุบตาลงต่ำ จงใจพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่า “มันไม่ได้รุนแรง ฉันจะกลับไปทำงานแล้วค่ะ” “ได้ งั้นผมจะไปเป็นเพื่อน” เสียงของดนุนัยอ่อนลงเช่นกัน อย่างไรก็ตาม เขายังคงถือลูกกุญแจนั้นไว้ในมือ ราวกับไม่กล้าคืนให้ฉัน เวลาส่งผลงานเหลือไม่ถึงหนึ่งวัน งานของฉันใกล้จะเสร็จแล้ว หลังจากทำการสร้างภาพแบบจำลองออกมาแล้วก็แก้ไขสามสี่จุด ในที่สุดตอนเกือบจะถึงเวลาเที่ยงคืน ฉันก็ถือไปที่เคาท์เตอร์บริการ เพื่อคัดลอกสำเนางานลงในคอมพิวเตอร์ที่ใช้สำหรับการแข่งขัน นี่ก็เป็นหน้าที่รับผิดชอบของนิพิฑเช่นกัน เขาเห็นฉันก็ยิ้มและเอ่ยว่า “คุณณิชา เรื่องคราวก่อนขอบคุณมากนะครับ” “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ใช่ความผิดของคุณเลย เป็นความผิดของเขาต่างหาก” ฉันโบกมือ แล้วคิดถึงดนุนัยที่สามารถปรากฏตัวออกมาเวลาไหนก็ได้ราวกับผี ทำให้ฉันก็ไม่กล้าพูดคุยกับเขามากนัก เมื่อฉันคัดลอกงานเสร็จ ก็มองเห็นปัณฑาเข้าพอดี เธอเดินเข้าไปด้านใน ฉันมีความระแวงอย่างมาก จึงเดินตามเข้าไป เธอเห็นฉันก็พูดอย่างไม่พอใจว่า “เธอตามฉันมาทำไม?” “ป้องกันพวกจอมวางแผนไงล่ะ” ฉันเอ่ยราบเรียบ ปัณฑาเป็นคนเช่นไร ฉันรู้มานานแล้ว ตอนกินข้าวเที่ยงฉันได้ยินเธอพูดกับคนอื่นว่า งานของเธอเสร็จนานแล้วและส่งแล้วเรียบร้อย แต่ก็ยังโผล่มาตอนนี้ มันแปลกจริงๆ ปัณฑาได้ยินคำพูดของฉัน สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที “เธอพูดว่าอะไรนะ!” “หรือว่าไม่ใช่ล่ะ?” ถึงแม้จะเป็นการคาดเดา แต่ฉันก็ยืนจ้องเขม็งไปยังปัณฑา “เรื่องของเศวยานั้นใครเป็นคนทำ ฉันคิดว่าในใจของเธอรู้ดีที่สุดนะ!” “เกี่ยวอะไรกับฉัน!” “เกี่ยวอะไรกับเธอ?” ฉันมองปัณฑา “ตอนที่เธอเห็นเรื่องของเศวยา ทำไมเธอถึงเรียกคนที่เข้าแข่งขันมาดูได้อย่างรวดเร็วล่ะ?” “ฉัน…” “นอกเสียจากเธอจะรู้อยู่ก่อนแล้วว่ามันจะมีเรื่องนี้!” ฉันเอ่ยเสียงดัง “ฉัน…เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย!” ปัณฑาถูกฉันพูดใส่แบบนี้ ก็มีทีท่าเลิ่กลั่กอย่างเห็นได้ชัด ปฏิกิริยาตอบสนองของเธอเป็นหลักฐานที่ดีที่สุด ถึงแม้ว่าปกติปัณฑาจะเย่อหยิ่งทะนงตน แต่จากเรื่องการลอกเลียนแบบงานคราวก่อน ฉันค้นพบแล้วว่า เธอคนนี้ ขอเพียงคุณแทงถูกจุดสำคัญ เธอก็จะสูญเสียจุดยืนของตัวเอง เราสองคนกำลังทะเลาะกันอยู่ นิพิฑที่อยู่อีกด้านเข้ามาถามอย่างสุภาพว่า “คุณปัณฑาครับ ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว ขอสอบถามว่าคุณยังต้องการคัดลอกสำเนาผลงานอยู่หรือเปล่าครับ?” “คัดลอกค่ะ ฉันทำการแก้ไขงานไป ดังนั้นต้องคัดลอกใหม่ค่ะ” ปัณฑาพูดแล้วหยิบแฟลชไดรฟ์มาเริ่มคัดลอกงาน ฉันยืนอยู่ข้างๆแล้วพูดกับนิพิฑว่า “คุณนิพิฑคะ ฉันต้องการพูดอะไรเป็นพิเศษหน่อยค่ะ ในตอนรอบรองฯครั้งก่อนคุณไม่อยู่ด้วย งานของฉันกับเธอเหมือนกันทุกอย่าง ต่อมาจึงพิสูจน์ได้ว่าเธอลอกงานของฉัน ถ้าหากครั้งนี้งานของเธอกับฉันจะมีความขัดแย้งกันอีก โปรดจำไว้ว่าเธอมาแก้ไขงานทีหลังฉันนะคะ” “เธอหมายความว่ายังไง! ใครมันจะอับจนไปลอกงานของเธอกัน!” เมื่อปัณฑาได้ยินก็ร้อนรนทันที ฉันเหลือบมองมาที่เธอ “ฉันยังไม่ได้พูดเลยว่าครั้งนี้เธอจะต้องลอกงานฉันแน่ๆ เธอตื่นเต้นทำไม หรือว่า…” “ไม่มีทางอย่างแน่นอน!” ปัณฑามองฉันด้วยหางตา ไม่พูดพล่ามอะไรกับฉันอีก แล้วเดินไปทันที ฉันมองจนเธอไปแล้วคิดจะออกไปด้านนอก ก็ได้ยินเสียงนิพิฑเรียกฉัน “คุณณิชา” “มีอะไรคะ?” ฉันหันกลับไป นิพิฑดูลังเลเล็กน้อย ราวกับกำลังคิดว่าจะพูดอย่างไรดี ผ่านไปสักครู่จึงเอ่ยปากว่า “ผู้ตัดสินทั้งสามท่านจะมาถึงในพรุ่งนีเช้าครับ” “อื้ม” ฉันพยักหน้า แล้วมองนิพิฑด้วยความสงสัย เรื่องนี้มีการประกาศให้ทราบก่อนหน้านี้แล้ว ฉันเองก็รู้นานแล้ว ดูเหมือนกับว่าเขาต้องการจะพูดอย่างอื่น แต่ท้ายที่สุดแล้วฉันก็ไม่ได้ถาม เมื่อฉันกลับไปที่ห้อง ดนุนัยก็ยังคงใช้คอมพิวเตอร์ส่งอีเมลที่นั่น งานเสร็จเรียบร้อยแล้ว ในที่สุดฉันก็ว่างแล้ว ฉันตรงเข้าไปอาบน้ำและเห็นว่ามีเลือดไหลลงมาจากช่วงล่างของลำตัว ประจำเดือนมาแล้ว ฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว ใส่ผ้าอนามัยที่เตรียมไว้อย่างดีแล้ว ก็ใส่เสื้อผ้าแล้วออกไป มองเห็นชายหนุ่มวางคอมพิเตอร์เรียบร้อยแล้ว และเดินเข้ามาหาฉัน เขากอดฉัน โน้มคอลงมาที่ผมของฉันแล้วสูดลมหายใจลึกยาว “หอมมาก อยากกินเลย” “ไม่ได้ค่ะ” ฉันบังตัวเองแน่น สองมือกุมไว้ที่ท้องของตัวเอง พูดอย่างเขินอายว่า “มีประจำเดือนค่ะ” ได้ยินสามคำนี้ ดนุนัยขมวดคิ้วเล็กน้อย “ยังมีประจำเดือนที่ไม่รู้เรื่องอยู่อีกเหรอ?” เขากอดฉันไว้แล้วจูบที่คอเบาๆก่อนพึมพำว่า “ที่รัก มันเจ็บเพิ่มขึ้นแล้วนะ” “ไม่ได้ค่ะ” ไม่ว่ายังไงตอนนี้ก็ทำไม่ได้อย่างแน่นอน แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไม วินาทีที่ฉันกับดนุนัยโกรธกัน พอวินาทีถัดมาก็จะไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรกับเขาดี ตัวฉันที่เป็นแบบนี้ ก็ทำให้ฉันรู้สึกรำคาญใจ เขาคว้ามือของฉัน แล้วพูดอย่างใสซื่อบริสุทธิ์ว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ใช้มือช่วยฉันดีไหม” “…” “กว่าจะถึงคราวหน้าที่เธอหายดีแล้ว ฉันต้องอดทนอย่างมากนะ” ดนุนัยมองดูฉัน แล้วย่นคิ้วเล็กน้อย ดวงตามองดูแล้วไม่มีความเย็นชา ตรงกันข้ามมันราวกับเป็นเด็กๆ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงพูดแค่ว่า “ได้ค่ะ” ฉันถูกชายหนุ่มอุ้มไปที่เตียงนอน ภายใต้การกำหนดทิศทางของเขา ใช้มือช่วยเขา หลังจากเสร็จสิ้น ฉันก็หน้านิ่วคิ้วขมวด สะบัดมือที่เมื่อยสุดๆ ดนุนัยรีบลุกขึ้นนั่งลนเตียง หยิบมือของฉันขึ้นมา วางลงบนหน้าอก แล้วค่อยๆนวดให้ฉันอย่างระมัดระวัง ที่จริงแล้วเขานวดไม่เป็นเลย แรงก็เดี๋ยวหนักเดี๋ยวเบา แต่ว่า ฉันเงยหน้ามองเห็นว่าเขาตั้งใจนวดอย่างมาก จึงอดทนที่จะไม่บ่นและเพียงแค่มองดูเท่านั้น พรุ่งนี้ผู้ตัดสินก็จะมาแล้ว อย่างมากที่สุดก็แค่สามวันแล้วพวกเราก็ต้องไปจากที่นี่ ออกไปจากที่นี่แล้ว ความสัมพันธ์ของฉันกับดนุนัยจะเป็นอย่างไรกันนะ? มันจะยังคงเป็นสองเส้นขนานที่ใกล้ถึงจุดสิ้นสุด แต่ก็ไม่สามารถตัดขาดจากกันได้หรือเปล่า เข้าสู่ยามค่ำคืน เป็นครั้งแรกที่ฉันทำตามหัวใจ เข้าไปกอดดนุนัย ซบพิงหน้าอกฟังเสียงเต้นของหัวใจเขา แต่ความรู้สึกนี้ไม่ได้ทำให้ใจของฉันสงบเลย ยิ่งทำให้ไม่สงบมากขึ้น ฉันเข้าใจมาตลอดว่า ทุกสิ่งทุกอย่างมันคือชั่วคราวเท่านั้น ความสุขที่ฉันได้เข้าใกล้นี้มันก็ยืมมาจากโอกาสที่มีในรอบชิงชนะเลิศเท่านั้น ฉันสามารถสูญเสียมันไปได้ตลอดเวลา ฉันรู้สึกได้ว่าชายหนุ่มกอดฉันไว้แล้วจูบที่หน้าผากของฉันเบาๆ ใจของฉันสั่นไหวเล็กน้อย หลับตาลง แล้วเข้าสู่ความฝัน ตื่นขึ้นมาตอนเช้าในวันต่อมา เมื่อลืมตา ดนุนัยไม่อยู่แล้ว ใจของฉันตื่นตระหนกขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว แต่ว่าฉันก็คิดได้อย่างรวดเร็ว ว่าเขาคงจะไปออกกำลังกาย เป็นเช่นนั้นจริงๆ ชายหนุ่มกลับมาอย่างรวดเร็ว มีเหงื่อท่วมทั้งตัว แล้วเข้าไปในห้องน้ำ ในตอนที่อาบน้ำเสร็จ ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าไปพลาง พูดกับฉันไปพลางว่า “วันนี้ผู้ตัดสินมาแล้ว ฉันไปก่อนนะ” “ค่ะ” ฉันพยักหน้า เข้าไปล้างหน้าอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จัดเก็บของของตัวเองเสร็จแล้ว ก็ออกไปถึงสถานที่นัดหมาย แวบแรกก็มองเห็นดนุนัย และยังมีผู้หญิงที่อยู่ข้างกายเขา ___ จิณณา ถึงแม้ว่าจิณณาจะไม่ได้โอบดนุนัยเอาไว้ แต่เธอก็ยืนอยู่ข้างหลังดนุนัยและยืนชิดติดแน่นกับเขา มองซ้ายขวาอย่างตื่นเต้น ราวกับเขินอายมากๆ ดนุนัยเองก็ปกป้องเธอเช่นกัน ภาพนี้เหมือนกับว่ามีมือที่มองไม่เห็น ยื่นเข้ามาในหน้าอกของฉัน แล้วบีบไปที่ใจของฉัน หัวใจ มันเจ็บมากๆ ฉันรู้ดีว่าความสุขของฉันถูกหยิบยืมมา แต่กลับไม่เคยคิดเลยว่า ความจริงจะมาถึงรวดเร็วเช่นนี้ มีคนอื่นๆได้เห็นภาพนี้เช่นเดียวกัน ปัณฑาเดินเข้ามาใกล้ พูดจาเยาะเย้ยถากถางว่า “เฮ้ เจ้าของตัวจริงมาแล้ว หญิงชู้จะรู้สึกอย่างไงบ้างนะ?”