ตอนที่ 162 ตัวของทั้งคู่ติดกันอย่างกับฝาแฝดก็ไม่ปาน

๕อนที่ 162 ตัวของทั้งคู่ติดกันอย่างกับฝาแฝดก็ไม่ปาน ฉันไม่สนใจเธอ เดินตรงเข้าไปยังห้องคัดเลือกผลงาน ครั้งนี้เป็นการคัดเลือกแบบสาธารณะ ทุกคนนำผลงานออกมาวางไว้ และคัดเลือกร่วมกัน หลังจากที่ฉันเข้าไป ก็มีคนสามสี่คนนั่งอยู่แล้ว ท่าทีที่พวกเขามองฉัน คือความยินดีในความโชคร้ายของฉันอย่างต่อเนื่อง ฉันไม่พูดอะไรกับใครเลย เพียงแค่หามุมนั่งลงเท่านั้น ในไม่ช้า ดนุนัยที่อยู่กับฝูงชนก็เดินเข้ามา ด้านหลังมีจิณณาตามมาด้วย จิณณาที่เดิมทีเดินตามติดเขา พอมองเห็นฉัน ทันใดนั้นดวงตาก็เปล่งประกายแล้วตะโกนเรียก “ณิชา!” แล้ววิ่งมาทางฉัน นั่งลงข้างๆฉัน แล้วพูดอย่างมีความสุขว่า “ฉันได้ยินว่าเธอเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศ ดังนั้นฉันจึงมาที่นี่เพื่อมาหาเธอเป็นพิเศษเลยนะ” “คุณยายเป็นอย่างไรบ้าง?” ฉันมองไปที่เธอ กับจิณณาแล้ว นอกเหนือจากเรื่องของชยานี ฉันก็ไม่คิดจะมีเรื่องใดๆเกี่ยวข้องกับเธออีก “คุณยาย?” ดูเหมือนว่าจิณณาจะคิดไม่ถึงว่าฉันจะถามถึงท่าน คิดแล้วคิดอีกถึงจะพูดว่า “ยังคงเหมือนเดิม แต่ว่าคุณป้าที่เดิมทีต้องการจะปิดเครื่องช่วยหายใจ สุดท้ายก็พูดว่าไม่ปิดแล้ว แปลกจริงๆ” โชคยังดีที่โรศนีทำตามที่ฉันพูดไว้ ปัณฑาที่นั่งอยู่ตำแหน่งด้านหน้าของด้านหน้าฉันไปอีก เห็นจิณณากับฉันพูดคุยกันด้วยบรรยากาศที่มีความสุข ก็พุ่งตรงเข้ามา ใช้เสียงไม่เบาไม่ดังเอ่ยว่า “หลายวันมานี้ เธออยู่กับประธานดนุนัยทุกวันนะคะ” “…” จิณณาที่เดิมทียังมีความสุข เมื่อได้ยินปัณฑาพูด ก็กลายเป็นโกรธขึ้งทันที “เธออย่าพูดเหลวไหล ณิชาไม่ใช่คนแบบนั้น” “ไม่ใช่งั้นเหรอ? สองทิตย์ที่ผ่านมาเธออยู่กับประธานดนุนัยทุกวัน ตัวของทั้งคู่ติดกันอย่างกับฝาแฝดก็ไม่ปาน” ปัณฑาพูดจบ คนอื่นๆก็พลอยพูดตามด้วยว่า “ใช่แล้ว พวกเราก็เห็นอยู่” จิณณามองฉันด้วยสีหน้าเปลี่ยนเป็นลำบากใจ ต้องการจะพูดแต่ก็ไม่ได้พูด ปัณฑาที่อยู่ข้างๆกับคนอื่นๆใช้น้ำเสียงที่พวกเราสามารถได้ยิน พูดเกินความจริงเกี่ยวกับเรื่องหลายวันก่อน จิณณาได้ฟัง สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นขาวซีด สุดท้ายแล้วก็ทนนั่งอยู่ไม่ไหว พูดว่า “ฉัน ฉันไปหาคุณดนุนัยก่อนนะคะ” พูดจบก็ลุกขึ้นจากไปเลย ปัณฑามองฉัน แสดงท่าทางเต็มไปด้วยความรู้สึกสนุกสนาน ในตอนนี้เอง นิพิฑก็เดินนำคนสี่คนเข้ามาจากด้านนอก มีอยู่หนึ่งคนที่ฉันรู้จัก คือผู้จัดการของรีสอร์ทแห่งนี้ ยังมีอีกสามคน ผู้ชายสองคนผู้หญิงหนึ่งคน ผู้ชายทั้งสองคนล้วนมีผมดำและผิวเหลือง เมื่อมองดูก็รู้ว่าเป็นคนท้องถิ่น มีเพียงผู้หญิงเท่านั้นทีเป็นชาวต่างชาติผมบลอนด์ ถึงแม้ว่าทุกคนต่างไม่เคยเห็นแลนซ์.แฮริสมาก่อน แต่เขาย่อมเป็นผู้ชายแน่ๆ หรือว่าจะไม่มา? เขาไม่มา ฉันเองก็ไม่แปลกใจ เพราะจริงๆแล้วแลนซ์.แฮริสเป็นคนที่มีบุคลิกพิเศษไม่เหมือนใคร แม้ว่าจะรับปากไว้อย่างดีแล้ว แต่การกลับคำไปมาก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วเช่นกัน ฉันนั่งอยู่ที่นั่น หลังจากประสานงานกันอยู่ครึ่งชั่วโมง การตัดเลือกก็เริ่มต้น ก่อนอื่นนำผลงานของพวกเราทั้งเจ็ดคนมารวมกัน หนึ่งในนั้นมีงานออกแบบห้องที่มีลานสวนแบบจีนที่ทำให้ดวงตาเป็นประกาย ในขณะที่วางงานชิ้นนี้ ปฏิกิริยาของทุกคนและฉันต่างเหมือนกัน คือล้วนแต่ประหลาดใจ และปัณฑาก็มีสีหน้าภาคภูมิใจ ไม่ต้องเดาก็รู้ได้เลยว่า ผลงานชิ้นนี้ต้องเป็นของเธออย่างแน่นอน ตำแหน่งผู้ชนะเลิศดูเหมือนจะไม่มีทางเป็นอื่นไปได้แล้ว จากนั้นพวกเราทั้งเจ็ดคนต้องไปแสดงข้อคิดเห็นด้วยตัวเองทีละคน โดยภิปรายปรัชญาแนวคิดการออกแบบของตัวเอง งานออกแบบของฉันสามารถพูดได้ว่าได้รับอิทธิพลมาจากเศวยาอย่างล้ำลึก ถึงแม้ว่าพอเปรียบเทียบกับงานหลายชิ้นของพวกเขาแล้ว จะธรรมดาอย่างมาก แต่มันใช้งานได้จริง เพราะมันออกแบบมาสำหรับคนพิการรวมถึงออกแบบมาให้คนตาบอดด้วย ดังนั้นจึงรายละเอียดๆน้อยๆจำนวนมากทั้งหมดต้องอยู่ในตำแหน่งที่ถูกต้อง ในตอนที่ฉันพูดจบ ก็หันไปมองปัณฑา ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม มีแม้กระทั่งความหมายในการเยาะเย้ย แต่เมื่อฉันมองไปยังผู้ตัดสินหลายท่าน ทุกคนล้วนตั้งใจฟัง และมองไม่เห็นท่าทีแสดงออกใดๆ ปัณฑาเป็นคนสุดท้ายที่ขึ้นไปพูด เธอพูดถึงแนวคิดการออกแบบที่แหลมคมมาก รวมไปถึงลานสวนแบบจีนที่ทิวทัศน์เปลี่ยนเป็นระยะ ภูเขาและสายน้ำที่กว้างใหญ่ ทำให้เห็นวิวทิวทัศน์ในมุมกว้างเป็นต้น ถึงแม้ว่าโดยส่วนมากฉันจะไม่เข้าใจ แต่เมื่อฟังแล้วฉันรู้สึกว่ามันยอดเยี่ยมมาก อันที่จริงในช่วงเวลานี้ ฉันมองด้วยความชื่นชมและเลื่อมใสอย่างสุดจิตสุดใจ เมื่อปัณฑาพูดจบ สีหน้าเต็มไปดว้ยความมั่นใจและพูดว่า “ขอบคุณค่ะ” ในขณะที่ก้าวขาลงจากเวทีนั่นเอง… “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” มีเสียงหัวเราะดังลั่นออกมาจากกลุ่มผู้ตัดสิน ฉันมองไปที่เสียงนั้น พบว่ามาจากผู้ชายหนึ่งในสองคนที่เป็นผู้ตัดสิน บุคคลนี้สามารถพูดได้ว้าป็นผู้ตัดสินที่พิเศษที่สุดในสามคน อายุประมาณห้าสิบกว่าปีแล้ว ไว้ผมยาว สวมเสื้อยืดไซส์ใหญ่ ใส่กางเกง และรองเท้าแต่ ดูแล้วเหมือนว่าจะเป็น… อันธพาล? ฉันไม่เคยตั้งคำถามถึงระดับคนที่ดนุนัยเชิญมา แต่กับคนๆนี้ทำใหฉันรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ ปัณฑาเห็นคนๆนั้นหัวเราะ ก็ไม่พอใจทันที “คุณหัวเราะอะไร!” “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” ชายคนนั้นยังคงหัวเราะอยู่ ใช้เวลานานมากที่จะกลั้นเสียงหัวเราะไว้ได้ แล้วชี้ไปที่งานของเธอก่อนจะพูดว่า “คุณยังมีหน้ามาเรียกว่านี่คือสวนแบบจีนงั้นเหรอ คุณเพิ่งจะพูดว่านี่คืองานที่อ้างอิงงานออกแบบของค่ายสืบหอมใช่ไหม?” “แน่นอนอยู่แล้ว!” ปัณฑายืนอยู่ที่นั่น ถึงแม้ว่าหลังจะค่อนข้างเหยียดตรง แต่เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงขาดความเชื่อมั่น หรือว่าเป็นเธอพูดเหลวไหล แล้วมาพบกับผู้เชี่ยวชาญเข้าแล้ว? ในตอนที่ฉันคาดเดาเรื่อยเปื่อย ทันใดนั้นชายคนนั้นก็หยุดหัวเราะแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะบอกคนอวดรู้อย่างเธอว่า เธอเอามาจากที่ไหน” พูดจบ เขาก็ลุกขึ้น เดินขึ้นไปบนเวที หยิบปากกาขึ้นมาควบคุมสไลด์ไปพลาง เริ่มพูดถึงปัญหาการออกแบบไปพลาง มีบางสถานที่ การออกแบบของปัณฑาดูสูงตระหง่านมาก ดูเหมือนจะความนัยแฝงอยู่ เหมือนกับที่เศวยาพูดไว้ _______ เป็นความโอ้อวดความเก่งกาจ อย่างไรก็ตามเมื่อผู้ตัดสินพูดถึงสถานที่เหล่านี้จบลง มันก็กลายเป็นสถานที่ที่เกินความจำเป็น เมื่อผู้ตัดสินพูดจบ ก็โยนปากกาลงแล้วพูดอย่างเยือกเย็นว่า “คุณไม่ได้รู้เลยด้วยซ้ำว่ามันคืออะไรแต่กลับอวดฉลาด แล้วยังมีหน้ามาออกแบบสิ่งนี้ น่าขายหน้าจริงๆ” ในตอนที่ผู้ตัดสินพูด ใบหน้าของปัณฑานั้นแย่จนแทบดูไม่ได้ ในตอนที่เขาพูดคำนี้ ในที่สุดปัณฑาก็ทนไม่ไหวแล้ว ชี้ไปที่เขาแล้วพูดว่า “คุณเป็นใครกัน ทำไมถึงพูดแบบนี้กับฉัน! คุณสวมชุดอย่างนี้มาเป็นผู้ตัดสิน แม้แต่ความมีมารยาทขั้นต่ำสุดก็ไม่เข้าใจยังมีหน้ามาพูดแบบนี้กับฉันงั้นเหรอ?” “ผมคือใคร?” ผู้ตัดสินคนนั้นพูดแล้วมองดูเธอ “ใช่น่ะสิ!” ปัณฑาดูเหมือนไม่คิดว่าสิ่งนี้คือวิธีการตัดสินรับรางวัลของการแข่งขันนี้ ยืนตัวตรงแล้วพูดว่า “ฉันจะบอกคุณให้นะ ฉันได้ศึกษาเรื่องนี้เป็นพิเศษมาแล้ว งานออกแบบชิ้นนี้ ถึงแม้จะมีคนของค่ายสืบหอมมา ก็ไม่รู้สึกหรอกว่ามีปัญหาใหญ่อะไร!” “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” ปัณฑาพูดจบ ผู้ตัดสินคนนั้นก้หัวเราะฮ่าฮ่าขึ้นมายกใหญ่ นิพิฑดูต่อไปไม่ไหว เดินเข้ามาพูดกับปัณฑาว่า “ท่านนี้คือนักออกแบบชื่อดัง แลนซ์.แฮร์ริสครับ” “อะไรนะ!” ใบหน้าปัณฑาตกตะลึง! ฉันเองก็ตกใจ แลนซ์.แฮร์ริสเป็นในประเทศของเรา? ฉันไม่อยากจะเชื่อเรื่องนี้เลย ปัณฑาเองเห็นได้ชัดว่าคิดแบบเดียวกันกับฉัน เธอมองคนๆนั้นขึ้นลงทั้งตัว แล้วหัวเราะเย้ยหยันว่า “ใครก็พูดกันว่าแลนซ์.แฮร์ริสไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน เกรงกว่าพวกคุณจะไปเจอของปลอมเข้าให้แล้วล่ะ” “อย่าพูดเหลวไหล” นิพิฑโกรธขึ้นมาเล็กน้อย และต้องการยับยั้งเธอ ปัณฑากลับพูดต่อว่า “ฉันพูดเหลวไหล? ถ้าอย่างนั้นคุณก็ให้เขาพิสูจน์สิว่าตัวเองคือ แลนซ์.แฮร์ริส!”