ตอนที่ 163 ธีภพใช้สองมือกอดฉันไว้

ต๭นที่ 163 ธีภพใช้สองมือกอดฉันไว้ ในตอนนี้ ผู้ตัดสินอีกสองคนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว ผู้ชายคนหนึ่งยืนขึ้นและแนะนำตัวว่า “ผมชื่อธราวุธ” “คุณธราวุธ พวกเราย่อมรู้จักคุณแน่นอนค่ะ” ปัณฑาพูดกับธราวุธด้วยความเคารพ ที่แท้คนๆนี้คือธราวุธ เขาเป็นผู้ก่อตั้งนิตยสาร «ครัวเรือน» ที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศ และมีชื่อเสียงอย่างสูงในแวดวงอุตสาหกรรม ธราวุธทมองผู้ชายคนนั้นแล้วพูดว่า “ผมยืนยันได้ว่าเขาคือ แลนซ์.แฮร์ริส ผมกับเขาเราเป็นเพื่อนกันมานาน” “นี่มัน…” ปัณฑาสีหน้าเปลี่ยนไปในชั่วพริบตา ในตอนที่กำลังคิดว่าจะขอโทษอย่างไรดี แลนซ์.แฮร์ริสก็พูดเองว่า “ที่จริงแล้ว ที่คุณพูดก็ไม่ผิดหรอก ที่จริงผมไม่ใช่แลนซ์.แฮร์ริส” เมื่อพูดคำนี้ ดวงตาของปัณฑาก็เป็นประกาย คิดว่าตัวเองยังได้รับการช่วยชีวิตไว้อยู่ สุดท้ายแล้ว แลนซ์.แฮร์ริสพูดว่า “ชื่อเดิมของผมคือ ธีภพ แซ่โหมว ถ้าหากคุณศึกษาค่ายสืบหอมก็ควรจะรู้นามสกุลของผมสิ” หลังจากพูดจบ สีหน้าของปัณฑาก็เปลี่ยนไป แซ่โหมว? มีนามสกุลนี้ด้วยเหรอ? ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย แต่ปัณฑากลับพยักหน้าอย่างช้าๆ “รู้แล้วค่ะ รู้แล้ว” “อืม ยังไงวันนี้ก็พูดมาถึงตรงนี้แล้ว ผมก็จะพูดสักหน่อยนะ” ธีภพ แซ่โหมวนั่งลงตรงตำแหน่งของตัวเอง ดูเหมือนว่าตั้งแต่พูดชื่อตัวเองออกมาแล้ว ท่าทางของเขาก็ไม่เหมือนเดิมอยู่เล็กน้อย ท่านั่งก็เปลี่ยนเป็นมีระเบียบเรียบร้อย เขานั่งอยู่ที่นั่น มองลงมาทางพวกเราแล้วพูดว่า “ผมขอแนะนำตัวเองสักหน่อยนะ ผมชื่อธีภพ แซ่โหมว เป็นรุ่นที่เจ็ดสิบเก้าของค่ายสืบหอม” เมื่อพูดคำนี้ออกมา ทั้งหมดก็เกิดความสับสนวุ่นวาย ปัญหาทั้งหมดก็ได้รับการแก้ไขในชั่วพริบตา ไม่ใช่ว่าการออกแบบของปัณฑาไม่ดี แต่เป็นเพราะเธอได้พบกับผู้เชี่ยวชาญที่บังคับให้เธอเลิกเสแสร้งเป็นผู้เชี่ยวชาญ เธอจิกเล็บลงไปอย่างแรง ปัณฑารีบพูดว่า “ขอโทษด้วยค่ะคุณธีภพ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ได้ศึกษาศิลปะให้ถ่องแท้ กลับไปฉันจะพยายามศึกษาให้มากขึ้น จะไม่ทำงานออกแบบเช่นก่อนหน้านี้อีกแล้ว” ธีภพมองเธอแล้วส่ายหัว “จากคำพูดไม่กี่คำที่คุณเพิ่งจะพูดก่อนหน้านี้ ทำให้ผมกล้าสรุปได้ว่า ไม่ใช่เป็นเพราะคุณเรียนไม่เก่ง แต่คุณไม่คู่ควรที่จะเรียนรู้งานออกแบบค่ายสืบหอมของพวกเรา!” “…” เมื่อได้ยินหน้าผากของปัณฑาก็มีเส้นเลือดโปดปูนออกมา เห็นได้ชัดว่าโกรธมาก แต่ยังคงมีรอยยิ้มอยู่ “ใช่ค่ะ ใช่ ที่คุณพูดถูกต้องแล้ว” ผู้ตัดสินอีกสองคนต่างช่วยประณีประณอม “ถึงแม้ว่างานออกแบบนี้จะไม่ถูกต้องตามแบบของค่ายสืบหอม แต่โดยรวมนั้นถือว่าสมบูรณ์แบบมาก เป็นงานที่ดีมาก” “ดีงั้นเหรอ? มันเป็นแค่ของประหลาดเท่านั้น!” ธีภพตบที่หน้าขา อย่างไม่ไว้หน้าเลย ถึงแม้ปัณฑาจะโกรธแต่ก็ไม่กล้าแสดงอาการ เดิมทีเธอรู้อยู่แล้วว่าธีภพ แซ่โหมวคนนี้ไม่ใช่คนที่จะยอมเปลี่ยนแปลงอะไร แต่ไม่คาดคิดว่าผู้จัดการรีสอร์ทจะมองงานของเธอแล้วพูดว่า “ฉันเองก็คิดว่างานออกแบบนี้ไม่ดีเลย” พอพูดเสร็จ ทุกคนต่างก็หันไปดู “ผู้จัดการ” ปัณฑาได้ยินก็แทบร้องไห้ออกมา ผู้จัดการเอ่ยว่า “ฉันพูดว่าไม่ดี ก็คือมันไม่เหมาะกับรีสอร์ทของเรา” “ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ?” ปัณฑาหวั่นวิตก “ฉันออกแบบตามขนาดของห้องพักโดยเฉพาะเลยนะคะ ถึงแม้ว่าจะมีสิ่งของที่มากเกินไป แต่โดยรวมแล้วไม่ได้มีปัญหาอะไร และยิ่งไปกว่านั้นไม่ว่ายืนอยู่ที่มุมไหนก็สามาถมองเห็นทิวทัศน์ได้” ผู้จัดการส่ายหน้า “คุณเลือกใช้วัสดุไม่เหมาะสมกับอากาศของที่นี่” เมื่อพูดคำนี้ ฉันก็เข้าใจแล้ว สถานที่ที่เหมาะกับสวนแบบจีนคือทางตอนใต้ของประเทศ ที่นั่นสภาพภูมิอากาศยอดเยี่ยม อากาศและน้ำถูกต้องเหมาะสม แต่ที่นี่ลมแรง ใกล้ทะเลและมีระดับความชื้นมากเกินไป การออกแบบจึงไม่เหมาะสมกับที่นี่แต่แรกแล้ว หลังจากให้คะแนนหลายรอบ งานของปัณฑาก็เป็นหนึ่งในสี่งานที่ถูกคัดออก ที่เหลืออีกสามงาน น่าประหลาดใจมาก จู่ๆก็มีงานของฉันด้วย ในอีกสองวันที่จะมาถึง ผู้ตัดสินจะอิงตามสภาพแวดล้อมของรีสอร์ท แล้วตัดสินเรียงลำดับ คัดเลือกอันสุดท้าย ถึงแม้ว่าปัณฑาจะถูกคัดออกแล้วก็ตาม แต่เธอก็ยังไปหาธีภพ แซ่โหมวอยู่ ทั้งขอโทษ ทั้งแสดงท่าทางที่ดี ฉันมองดูอยู่ไกลๆ และยังคงไม่เข้าใจ ถ้าหากธีภพ คือทายาทของค่ายสืบหอม ด้วยบุคลิกลักษณะเฉพาะที่ทรงพลังขนาดนี้ ทำไมเขาถึงไม่ใช้มัน กลับเปลี่ยนชื่อเป็นแลนซ์.แฮร์ริส ซ่อนตัวตนเป็นต่างชาติ แม้กระทั่งไม่ยอมให้คนรู้ว่าเขาเป็นคนในประเทศนี้ ตกเย็น ตอนที่ฉันกลับไปที่ห้อง ก็เห็นว่าข้าวของของดนุนัยถูกนำออกไปแล้ว ฉันมองดูแก้วแปรงฟันบนอ่างล้างหน้าที่เหลือแปรงสีฟันเหลืออยู่ด้ามเดียว ฉันก็ขมขื่นใจอย่างอธิบายไม่ถูก ไม่มีอะไรจะทำ ฉันจึงออกไปเดินเล่นข้างนอกคนเดียว… เดินไปได้ครึ่งทาง ทันใดนั้นหัวของฉันก็ถูกกระแทก! ตรงหน้าของฉันมือไปหมด พริบตาเดียวฉันก็ไม่ได้สติ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน… ร้อน! ทั้งตัวก็ร้อนจนจะทนไม่ไหว! ฉันลืมตาท่ามกลางความร้อน แล้วก็มองเห็นว่าที่นี่เป็นห้องของฉันเอง! มันร้อนมาก ในห้องทำไมถึงได้ร้อนมากขนาดนี้ สมองของฉันพร่ามัวไปชั่วขณะ สิ่งแรกที่นึกได้ก็คือ ฉันจะออกไปข้างนอก ออกจากประตู ฉันสวมรองเท้า และไม่ได้สนใจที่จะคิดว่าตัวเองสวมชุดอะไรแล้วก็เดินไปข้างนอก หลังจากออกจากประตูมาแล้ว ด้านนอกประตูยังคงร้อนมาก ฉันเริ่มคิดว่าหรือเพราะว่าฉันสวมเสื้อผ้ามากเกินไป ฉันจึงเริ่มถอดเสื้อผ้า… เพิ่งจะเริ่มถอดชิ้นแรกออก… “เธอจะทำอะไรน่ะ!” ฉันได้ยินเสียงคนตะโกนข้างหลังฉัน! หันไปมอง ด้านหน้าของดวงตาถูกปกคลุมด้วยผ้า ไม่ว่าจะพยายามอย่างไร ก็มองเห็นไม่ชัดว่าใครอยู่ตรงหน้า ทำได้เพียงเอ่ยปากไร้เสียงผ่านลำคอว่า “ฉันร้อน…ร้อนมาก…ช่วยฉันด้วย…” คนๆนั้นเดินเข้ามาใกล้ฉัน จับมือแล้วกอดฉัน ระหว่างนั้น ฉันก็ไม่หยุดดิ้น “ฉันร้อนมาก ฉันอยากถอดเสื้อผ้า…” “พอได้แล้ว! อย่าขยับ! เชื่อฟังด้วย!” คนๆนั้นเตือนฉัน น้ำเสียงดุร้ายมาก แต่จิตใต้สำนึกของฉันรู้สึกได้ว่าเขาไม่ได้คิดร้าย ต่อมาเขาพาฉันไปยังห้องๆหนึ่ง เป็นห้องที่ฉันไม่เคยแห็นมาก่อน มีขนาดกว้างมาก เดินผ่านห้องนั้นไป ฉันยังคงไม่มีปฎิกิริยาตอบสนอง ทันใดนั้นร่ากายก็ล้มลง… ทันใดนั้น ฉันก็รู้สึกว่า ร่างกายตกลงไปในน้ำ หายใจ จมูก และปากของฉันเริ่มที่จะมีน้ำไหลเข้ามา ฉันเริ่มดิ้นรน! ยืนขึ้น สระว่ายน้ำไม่ลึก ฉันยืนขึ้นเล็กน้อย ก็ทายความลึกก้นสระได้ ฉันลุกขึ้นยืน แล้วไออย่างแรง ขาของฉันก็อ่อนแรงและล้มลงไป ฉันลุกขึ้นยืนอีกรอบ ทำซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้ง ในที่สุดจิตใต้สำนึกของฉันก็กลับมาบางส่วน เงยหน้าขึ้น ก็มองเห็นคนตรงหน้า… “คุณธีภพ…” คนตรงหน้า เป็นธีภพ แซ่โหมวจริงๆ! สมองของแนเริ่มทำงานอย่งารวดเร็ว ถึงแม้ว่าความทรงจำก่อนหน้านี้จะไม่ชัดเจนมาก แต่ก็ตระหนักได้บ้างบางส่วน ก้มหน้าลงมอง เห็นตัวเองยังคงสวมเสื้อผ้า ฉันก็โล่งใจ คิดจะปีนขึ้นไปด้านข้าง แต่ว่าหลังจากพยายามอยู่สองครั้ง ก็ลื่นตกลงมา ธีภพมองฉันที่เป็นเช่นนี้ จึงต้องเอนตัวยื่นมือมาดึงฉันอย่างไม่มีทางเลือก ร่างกายของฉันอ่อนแรงมากแล้ว เขาไม่มีทางเลือก ต้องใช้ทั้งสองมือโอบตัวฉันแล้วดึงขึ้นมา เพิ่งจะขึ้นมาข้างบน ร่างกายที่ร้อนของตัวฉันก็ถูกมวลความเย็นที่ล้อมรอบเข้ามาคุกคาม หลังจากนั้นที่ด้านหลังก็มีเสียงที่ขุ่นเคืองของชายหนุ่มดังขึ้น “พวกคุณกำลังทำอะไร!” ดนุนัย ถึงฉันจะไม่ได้พินิจพิเคราะห์ก็สามารถแยกเสียงนี้ออกได้ หันไป ฉันก้เห้นดนุนัยยืนอยู่ที่รั้วเตี้ยด้านนอก สวมชุดลำลองสบายๆ นิพิฑยืนอยู่ข้างๆเขา ฉันรู้สึกวิงเวียน จึงมองเห็นการแสดงออกของพวกเขาได้ไม่ชัดเจน