ตอนที่ 164 ไม่ทำก็ช่าง ฉันจะไปหาคนอื่น

ต๭นที่ 164 ไม่ทำก็ช่าง ฉันจะไปหาคนอื่น ในเวลานี้ฉันยังคงยืนอยู่ข้างสระว่ายน้ำ ธีภพยังคงไม่ปล่อยมือ แต่เมื่อพาฉันไปนั่งบนเก้าอี้ข้างสระเรียบร้อยแล้ว จึงปล่อยฉัน ฉันพยายามสะบัดหัวของตัวเอง ทำให้ตัวเองมีสติเพิ่มมากขึ้น ธีภพยืนอยู่ข้างๆฉัน ฉันได้ยินเสียงดนุนัยดังใกล้เข้ามา เขาเดินมาถึงข้างตัวฉัน แล้วพูดว่า “เอามาเช็ดตัวมาให้ฉันผืนหนึ่ง” “ไม่ต้องค่ะ ฉัน ฉันดีขึ้นแล้ว” ฉันรีบลุกขึ้น แล้วพูดกับธีภพว่า “อาจารย์ธีภพคะ เมื่อสักครู่ขอบคุณคุณด้วยนะคะ” ธีภพนั้นเดิมคิดว่าจะเดินกลับไปที่ห้องแล้ว ไปยินฉันพูด ก็หันมาทางฉัน สายตาของเขาหยุดอยู่บนตัวฉันสองวินาที แล้วเอ่ยว่า “ไม่เป็นไร” ในตอนนี้เอง นิพิฑได้นำผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องของธีภพหนึ่งผืน แล้วพูดกับธีภพว่า “คุณธีภพครับ ขอยืมผ้าเช็ดตัวในห้องของคุณก่อนนะครับ ผมจะรีบให้พนักงานนำผืนใหม่มาให้” “เอาไปเถอะ” ธีภพโบกมือแล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง ดนุนัยรีบเอาผ้าเช็ดตัวมาวางบนตัวฉัน แล้วเอื้อมมือมาแตะหน้าผากของฉัน ลูบหน้าฉัน ดูเหมือนจะรู้ว่าร่างกายของฉันผิดปกติ เขาก้มตัวลงมาอุ้มฉันขึ้น “คุณ…คุณมาที่นี่ได้ยังไง? ใครเป็นคนบอกคุณเหรอคะ?” ในเวลานี้สมองของฉันตื่นตัวแล้ว ดนุนัยมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ เหมือนกับในวันที่ผู้เข้าแข่งขันไปที่ห้องของดนุนัยยังไงยังงั้น มันต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน ชายหนุ่มไม่พูดอะไร เพียงแค่กอดฉันไว้แล้วเดินไปด้านนอก เป็นอย่างนี้ทำให้ในใจของฉันปรากฏคนๆหนึ่งแล้วก็หัวเราะเย้ยหยัน “จิณณาใช่ไหม? เป็นจิณณาเหรอคะ?” “ไม่ใช่เธอ” ดนุนัยตอบอย่างเรียบเฉยสามคำ “ไม่ใช่เธองั้นเหรอ? ต้องเป็นเธอแน่นอนค่ะ ก่อนหน้านี้ฉันสงสัยว่าเธอไม่ได้สูญเสียความทรงจำ ตอนนี้ดูแล้วต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ เธอยังลงมือทำร้ายตัวเองได้อย่างโหดเหี้ยมเลย” ฉันอยู่ในอ้อมกอดของดนุนัย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยายังไม่กระจายหายไปหรือเปล่า ฉันจึงได้กลิ่นหอมจางๆบนตัวของชายหนุ่ม เหมือนเป็นยาชนิดกระตุ้นอารมณ์ทางเพศ ทำให้ฉันต้องการจะทำเรื่องอย่างว่า ดนุนัยไม่พูดอะไร อุ้มฉันกลับไปที่ห้อง วางลงบนเตียง และห่มผ้าให้ฉัน เขาลูบแขนฉันเบาๆ แล้วขมวดคิ้ว “ฉันจะตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัดเจนนะ” “ตรวจสอบ?” คำพูดนี้ของเขาเป็นเรื่องตลกสำหรับฉัน และเรื่องที่เกี่ยวข้องกับจิณณา ผลลัพธ์ก็คือมันไม่เคยถูกตรวจสอบตลอดไป บางทีอาจเป็นเพราะเอฟเฟกต์ของยาทำให้ฉันเป็นบ้า ฉันค่อยๆยันตัวลุกขึ้น แล้วโน้มคอของชายหนุ่มลงมา แล้วเอาริมฝีปากแนบชิดกับใบหูของชายหนุ่ม แล้วพ่นลมหายใจเบาๆ ก่อนพูดว่า “ฉันไม่ไหวแล้ว ช่วยฉันด้วยค่ะ” “...” ชายหนุ่มไม่ขยับ ฉันหัวเราะเบาๆ “เป็นอะไรไปล่ะคะ? หรือวกลัวว่าจิณณาจะโทษคุณ?” ดนุนัยมองมาทางฉัน แล้วใช้มือดันฉันออก อยากให้ฉันนอนพักบนเตียง “เธอไม่สบาย ฉันจะไปถามหมอที่นี่ ว่ามีวิธีอะไรจะช่วยได้บ้าง” เมื่อมาถึงจุดนี้ อุณหภูมิของน้ำเมื่อสักครู่นี้ได้กลับมาเพิ่มขึ้นอีกครั้ง ร่างกายทั้งตัวของฉันทนไม่ไหวแล้ว รู้สึกต้องการมากจริงๆ ดนุนัยเป็นยาแก้พิษที่ดีที่สุด เขาปฏิเสธฉัน เพื่อเป็นการกระตุ้นเขา ฉันผลักเขาออก แล้วเอ่ยว่า “เอ้อ ไม่ทำก็ช่างเถอะ ฉันจะไปหาคนอื่น” พูดแล้วลุกขึ้นจะเดินไปด้านนอก เพิ่งจะเดินไปได้แค่สองก้าว ถูกชายหนุ่มดึงกลับมาแล้วกดลงบนเตียง เขามองจากด้านบนลงมาที่ฉัน ดวงตาดำขลับของเขาราวกับมีเปลวไฟลุกโชน ใช้มือข้างหนึ่งจับคางของฉัน “จะไปหาคนอื่น? ฉันพูดไว้แต่แรกแล้วนะ ถ้าไม่ใช่ไซส์ของฉันไม่มีทางทำให้เธอมีความสุขได้หรอก” วินาทีต่อมา เขาเอนตัวลงมาแล้วรุกล้ำฉันอย่างบ้าคลั่ง ฮอร์โมนของชายหนุ่ม และร่างกายที่โดนฤทธิ์ยาของฉันก่อให้เกิดปฏิกิริยาทางเคมีที่ละเอียดอ่อน ฉันตอบสนองเขาอย่างเผ็ดร้อนแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน ถึงแม้ว่าฤทธิ์ของยาจะหายไปแล้ว แต่พวกเรายังคงบ้าคลั่งกันต่อไป วันนั้นไม่รู้ว่าพวกเราทำกันกี่ชั่วโมง ฉันรู้เพียงแค่ว่าสุดท้ายแล้วแม้แต่แรงจะลงจากเตียงก็ยังไม่มี ดนุนัยโทรเรียกให้พนักงานตรียมอาหารกลางวันหรือเรียกว่าอาหารเย็น พนักงานเสิร์ฟยังมาไม่ถึง พวกเรายังคงนอนคลอเคลียกันอยู่บนเตียง ฉันเข้าใจดีการระบายออกทางเพศเช่นนั้นมันจะต้องมีผลที่ตามมาอย่างแน่นอน แต่ว่าฉันก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ หลังจากนั้นผ่านไปประมาณสิบนาที ฉันได้ยินเสียงที่ประตู แล้วได้ยินพนกงานเสิร์ฟพูดว่า “คุณผู้หญิงบ้านจันทร์ คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” บ้านจันทร์? ทั้งรีสอร์ทตอนนี้มีเพียงผู้หญิงของบ้านจันทร์แค่สองคน ฉันอยู่ในบ้าน คนที่อยู่ด้านนอกเป็นใครไม่ต้องพูดก็เห็นได้ชัดอยู่แล้ว ดนุนัยได้ยินคำพูดของพนักงานเสิร์ฟรีบลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้ามาสวมอย่างรวดเร็วแล้วจะออกไปข้างนอก ฉันกอดเขาจากด้านหลัง แล้วพูดว่า “ดนุนัยคะ” ฉันไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ร้องเรียกชื่อเขา คำที่ต่อด้านหลังถึงแม้ว่าฉันไม่พูด ฉันก็เชื่อว่าเขานั้นเข้าใจ ดนุนัยหันมองมาทางฉัน ดวงตาของเขาเป็นประกายอยู่เล็กน้อย ในที่สุดเขาก็ตบฉันเบาๆแล้วจับมือฉันเอาไว้ แล้วพูดแผ่วเบาว่า “ฉันไปแป๊ปเดียวก็จะกลับมานะ” “อย่าไปนะคะ” ฉันกอดเขาไว้ไม่ยอมคลายมือ ณ เวลานี้ฉันเปลี่ยนใจกระทันหันแล้ว จิณณาสามารถใช้เล่ห์เพทุบายได้ แล้วทำไมฉันจะทำไม่ได้ ใครเป็นคนกำหนดว่าฉันจะต้องเป็นคนที่รู้จักคิดอย่างมีเหตุผล? ถ้าหากจิณณามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ถ้าอย่างนั้นเรื่องที่เกิดขึ้นของเศวยาจะเป็นอย่างไร? ที่จริงเรื่องนี้มีข้อสงสัยมากเกินไป และฉันก็ไม่อยากจะเกี่ยวข้องด้วยเลย ในความรู้สึกของดนุนัย ฉันเป็นนักพนันที่บ้าคลั่ง แต่คราวนี้ฉันก็แพ้อีกครั้ง เขาค่อยๆใช้แรงแกะมือฉันออก พร้อมกับเดินไปและพูดไปด้วยว่า “ฉันไปแล้วเดี๋ยวก็มานะ” นี่ฉันแพ้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ? ฉันจำไม่ได้ ฉันมองดูชายหนุ่มออกไป แล้วหยิบกางเกงบอกเซอร์ที่อยู่ด้านข้างที่เขาไม่มีเวลาสวมขึ้นมา ในชั่ววินาทีที่เขากระแทกประตูออกไป! ก็โยนกางเกงบอกเซอร์ตามออกไปด้วย! ประตูปิดลง แล้วก็ตะโกนเสียงดังผ่านประตูว่า “ไสหัวไปเลย!ฉันสบายดีแล้ว คุณไสหัวไปได้แล้ว!” หลังจากนั้น ดนุนัยก็ไม่กลับมาจริงๆ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวตลก น่าขบขัน น่าเศร้าใจ ตอนเย็นฉันหิวจนทนไมไหวแล้ว จึงไปที่ร้านค้าเพื่อหาซื้ออาหาร กำลังก้าวเข้าไป ก็เห็นธีภพ นึกถึงเรื่องตอนกลางวัน ฉันมีความรู้สึกอาย จึงเดินเข้าไปพูดอีกครั้งว่า “อาจารย์ธีภพคะ วันนี้ขอบคุณมากนะคะ” ครั้งนี้ ธีภพยืนมองดูมาทางฉัน เลิกคิ้วแล้วถามฉันว่า “คนอื่นๆต่างเรียกผมว่าผู้อาวุโส ปรมาจารย์ คนทั่วไปเรียกผมว่าคุณผู้ชาย ทำไมคุณถึงเรียกผมว่าอาจารย์? ผมไม่ได้สอนคุณเลยนะ” เขาถามฉันทันทีทันควัน ฉันเรียกคำนี้เพราะรู้สึกว่าเขานั้นยอดเยี่ยมมาก พูดอย่างไม่ตั้งใจโดยคิดไม่ถึงว่าเขาจะซีเรียส ต่างพูดกันว่าธีภพคนนี้มีอารมณ์ที่แปลกไม่เหมือนใคร ฉันรีบพูดว่า “ขอโทษด้วยค่ะ คุณธีภพ ฉันไม่ได้คิดมากขนาดนั้นเลยค่ะ” “โอ้ ช่างมันเถอะคุณเรียกผมว่าอาจารย์เถอะนะ ยังน่าฟังขึ้นมาหน่อย” ธีภพพูดแล้วก็จ่ายเงินก่อนจะเดินไปด้านนอก ฉันตามหลังเขา เมื่อออกจากร้าน เขาถามฉันว่า “คุณคิดว่างานของคุณครั้งนี้เป็นอย่างไรบ้าง?” “ของฉันเหรอคะ?” ฉันคิดถึงเรื่องที่เขาด่าว่าปัณฑาอย่างรุนแรง เลยไม่กล้าที่จะพูดตามอำเภอใจ “ระดับฉันได้เข้ามาถึงรอบชิงฯก็ถือว่าโชคดีแล้วล่ะค่ะ” “คุณคิดอย่างนั้นเหรอ?” ธีภพมองมาทางฉัน ฉันพยักหน้า เขาหัวเราะฮ่าๆ “คุณวางตำแหน่งของตัวเองไม่ถูกต้องเลยนะ คุณอยู่ในระดับนี้ และสามารถเข้าสู่รอบชิงฯไม่ใช่เพราะโชคดี มันเป็นเพราะคุณใกล้ชิดและมีความสัมพันธ์กับประธานของนภากรุ๊ปฯต่างหาก” น้ำเสียงของเขามีความหมายเหมือนกำลังพูดเรื่องไร้สาระ แต่ฉันกลับละอายใจแล้วใบหน้าก็แดงขึ้นมาเล็กน้อย