ตอนที่ 168 วันนี้เธอต้องคายเงินออกมา

ต๭นที่ 168 วันนี้เธอต้องคายเงินออกมา โรศนีรีบพูดทันที “แต่สถานการณ์ทางการตลาดในปัจจุบันนี้ อย่าพูดถึงสองปีเลย ฉันดูแล้วสิบปีก็ยังย่ำแย่” “พวกเราไม่สามารถทำเงินได้ถึงหนึ่งล้านต่อเดือนภายในสองปีนี้อย่างแน่นอน” ทั้งสองคนต่างพูดคนละประโยค สถานการณ์แน่ชัด----- ไม่ควักเงิน ใจของฉันขมขื่น “เอาอย่างนี้ละกัน” โรศนีมองไปทางปณัย “เปลี่ยนโรงพยาบาลให้แม่! ย้ายไปโรงพยาบาลระดับ2 ราคาห้องICU ของที่นั่นจะต้องไม่สูงแน่ๆ ถึงตอนนั้นพวกเราก็จะจ่ายค่าคนดูแลที่สูงหน่อยให้ก็พอแล้ว” เหอเหอ ลูกคิดของพวกเขาคำนวณมาได้ดี ฉันออกเงินค่าพักรักษาตัวในโรงพยาบาล ส่วนพวกเขาออกเงินค่าผู้ดูแล ค่าแรงผู้ดูแลหนึ่งเดือน ไม่เกินค่ารักษาในพยาบาลสองวัน แต่ฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่น ฉันไม่อยากให้มีการถอดเครื่องช่วยหายใจชยานีเร็วขนาดนี้ โรศนียกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด ปณัยก็เห็นด้วย ทั้งสองคนเริ่มโทรศัพท์ แล้วสรุปเป็นโรงพยาบาลระดับ2ที่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลทนุธรรม ที่โรงพยาบาลนี้บวกค่าใช้จ่ายอื่นๆแล้ว หนึ่งวันตกเป็นเงินเกือบห้าพันเหรียญ เทียบกับโรงพยาบาลทนุธรรมแล้ว ที่หนึ่งอยู่บนฟ้า ที่หนึ่งอยู่ใต้พื้นดิน วันรุ่งขึ้น พวกเขาก็ดำเนินการย้ายชยานี ฉันเคยไปดูไปเห็นมาแล้ว ที่นี่ไม่มีข้อไหนที่เทียบกับโรงพยาบาลทนุธรรมได้ กระทั่งตอนนี้ก็สามารถใช้คำง่ายๆบรรยายได้ในสองคำ แต่เพราะฉันไม่มีทางเลือกอื่น มีเพียงที่นี่เท่านั้น ฉันถึงจะไม่มีความกังวลใจใดๆ วันอาทิตย์ ฉันก้ติดต่อบริษัทขนย้ายเพื่อย้ายบ้าน ถึงแม้ว่าบ้านใหม่จะเล็ก แต่ฉันก็รู้สึกอบอุ่น เพราะเป็นบริษัทจัดหาที่พักแบบมืออาชีพดูแลให้ ห้องจึงสะอาดมาก ฉันไม่ต้องทำความสะอาดเลย ที่รีสอร์ทคราวก่อน ฉันเห็นภาพวาดของธีภพ มันสัมผัสความรู้สึกฉันอย่างลึกซึ้ง ตอนบ่ายฉันมีเวลาว่าง จึงไปที่สถาบันศิลปะเมืองดรัลเพื่อซื้อภาพจำนวนหนึ่งและอยากจะตรวจสอบภาพที่ฉันทิ้งไปนาน มีคำพูดว่า คนเราต้องออกมาข้างนอกถึงจะเจอความประหลาดใจ ฉันนั่งรถไฟใต้ดินไปสถาบันศลิปะเพิ่งจะออกจากสถานี ก็มองเห็นรถคันหนึ่งจอดอยู่ตรงทางเข้า มีคนลงจากรถ ฉันจำได้ทันที--- จิณณา เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ในไม่ช้า ตำแหน่งคนขับรถมีคนลงมาอีกคน คนนี้ฉันเคยเห็นมาก่อนหน้านี้ คุ้นตามาก นั่นคือผู้ช่วยของดนุนัย ตอนนี้อาจจะกลายเป็นผู้ช่วยคนก่อนไปแล้ว ปรวัน กลัวว่าพวกเขาจะเห็นฉัน ฉันรีบถอยหลัง ซ่อนตัวอยู่ข้างๆทางเข้าสถานีรถไฟ แล้วจึงมองเห็นทั้งสองคนสวมกอดกันทันที ปรวันยื่นกุญแจรถไปที่ด้านข้างเพื่อล๊อครถ ทั้งสองคนแสดงความรักต่อกันแล้วเดินเข้าไปในโรงแรมที่อยู่ด้านหน้า ฉันมือไวตาไว หยิบขึ้นมาถ่ายรูปได้หนึ่งภาพ จนถ่ายภาพเสร็จถึงจะแหงนหน้าดู ที่แท้มันเป็นโรงแรมแห่งความรัก โรงแรมประเภทนี้มีต้นกำเนิดมาจากประเทศญี่ปุ่น ออกแบบมาเป็นพิเศษสำหรับคู่รักที่ต้องการเปิดห้อง แต่ละห้องต่างตกแต่งไม่เหมือนกัน สามารถมี ลูกเล่น ได้หลากหลาย มาสถานที่อย่างนี้จะทำอะไรได้อีก? ไม่ต้องพูดก็รู้แล้ว แต่ที่ทำให้ฉันคิดไม่ถึงอย่างมากก็คือ ที่จริงแล้วสองคนนี้เป็นชู้กันอย่างนั้นเหรอ? ฉันอดคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้ ยิ่งรู้สึกว่า ปรวันและจิณณาทั้งสองคนดูเหมือนไม่ใช่ว่าไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกันได้เลย โดยเฉพาะเมื่อนานมาแล้ว ตอนที่ฉันไปบริษัทนภากรุ๊ปฯ ได้ยินเขาโทรศัพท์ครั้งนั้น… เนื้อหาที่พูดนั้น คิดขึ้นมาตอนนี้ ถ้าหากเป็นการโทรหาจิณณา ก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ ฉันแหงนหน้าดูชื่อโรงแรมแล้วถ่ายรูปอีกภาพ แล้วส่งอีเมลไปให้ดนุนัย ฉันคิดว่าไม่ว่าดนุนัยจะใจกว้างเพียงใด กับจิณณาที่มีความรู้สึกลึกซึ้งด้วยคงไม่อาจยอมทนให้มีเขางอกบนหัวได้ ฉันไม่ได้ตามต่อ พอซื้อภาพวาดเสร็จแล้วก็กลับบ้านเลย ไม่รู้ว่าทำไม ฉันรู้สึกดีมาก และอยากกินชาบูหม้อไฟ เลยโทรหาติณณา แต่น่าเสียดายเธอไม่ได้อยู่ดรัล ฉันเลยหาร้านหมาล่ากินคนเดียว กินไปได้ครึ่ง ก็ได้รับสายจากปณัย ลังเลอยู่สักพัก แต่เพราะกังวลใจว่ามีเรื่องเกิดขึ้นกับชยานีหรือเปล่า ฉันจึงรับสาย “ณิชา เธอกินข้าวเสร็จหรือยัง?” เมื่อรับสาย เสียงของปณัยก็ดังมาจากปลายสาย เสียงของเขาฟังแล้วรู้สึกเปลี่ยนไปเล็กน้อย อารมณ์ดูหดหู่ น้ำเสียงไม่ดังเช่นที่เคยเป็น ฉันรู้สึกข้องใจสักหน่อย มองดุซุปหมาล่าตรงหน้า “อืม กำลังกินค่ะ” “โอ้ งั้นพรุ่งนี้นะ พรุ่งนี้ตอนเย็น ฉันจองห้องกินข้าวไว้ที่โรงแรมเฮงเซิ่ง ครอบครัวของเราไม่ได้รวมตัวกันนานแล้ว” เสียงของปณัยตอนนี้ ฟังดูเป็นมิตรนุ่มนวลอะไรขนาดนั้น ฉันคิดถึงเรื่องที่ตัวเองเมื่อตอนกลางวัน เป็นไปไม่ได้เลยที่จะไปร่วมกินข้าวมื้ออาหารนี้ เลยปฏิเสธ “ขอโทษด้วยนะคะ คุณปณัย ฉันเป็นสัตว์ป่าที่เติบโตในบ้านเด็กกำพร้า ไหนเลยจะไปกินข้าวในสถานที่แบบนั้นได้” “อย่าพูดอย่างนี้เลย” น้ำเสียงของปณัยเต็มไปด้วยการแสดงความขอโทษ “เรื่องของคุณยายครั้งนี้ เธอออกแรงขนาดนี้ ฉันเองก็รู้สึกละอายใจ อย่างที่เธอพูดนั้นแหละ ท่านคือคุณยายของเธอ ก็คือคุณแม่ของฉัน ฉันแค่อยากจะขอบคุณเธอ” พูดตามตรง หากเป็นคนอื่นพูดกับฉันแบบนี้ ฉันย่อมเชื่ออย่างแน่นอน แต่คำพูดของปณัย แม้แต่เครื่องหมายวรรคตอนยังเชื่อไม่ได้เลย “ขอโทษด้วยค่ะ ฉันยุ่งมาก เกรงว่าจะไม่มีโชคได้ทานเสียแล้ว” ฉันพูดแล้วก้มลงมองดูซุปหมาล่าตรงหน้า “ข้าวเย็นชืดแล้ว ฉันขอวางสายก่อนนะคะ” แล้วก็วางสายทันที ไม่ให้โอกาสให้ปณัยได้พูดแม้แต่นิด เดิมทีคิดว่าเรื่องนี้จะแล้วๆไป ผลคือวันต่อมา เมื่อฉันเพิ่งจะเลิกงานแล้วเดินออกมา ก็เห็นปณัยยืนอยู่ที่ปากประตู สีหน้าของเขาเทียบกับที่ฉันเห็นหลายวันก่อน ดูตรอมมากกว่าเดิม เขาเห็นฉัน รีบเดินเข้ามาแล้วพูดว่า “ณิชา ห้องกินข้าวนั้นฉันจองไว้แล้ว มันไม่ดีที่จะยกเลิก” เลยต้องมาเชิญฉันถึงปากประตูเลย? ตั้งแต่เริ่มแรกที่ฉันรู้ว่าปณัยคือพ่อของฉัน นับจากนั้นไม่เคยได้รับการปฏิบัติแบบนี้เลย ฉันมองดูเขา บนหน้ายังคงมีรอยยิ้ม “คุณปณัยคะ ฉันไม่กินข้าวแล้วค่ะ คุณมาหาฉันเพราะอะไรพูดมาตรงๆเถอะค่ะ” ดูเหมือนว่าปณัยจะละอายอยู่เล็กน้อย สุดท้ายแล้วก็โทรให้ฉันไปยังร้านกาแฟ เมื่อกาแฟที่เราสั่งมาเสิร์ฟ ปณัยจึงพูดว่า “ณิชา คืออย่างนี้นะ เธอก็เห็นว่า พอย้ายคุณยายไปที่โรงพยาบาลระดับ2 หนึ่งเดือนใช้เงินไม่เกินหนึ่งแสนเก้าหมื่นเหรียญ มันช่วยประหยัดเงินในกระเป๋าของเธอที่ได้จากการขายบ้านใช่ไหมล่ะ?” พูดถึงตรงนี้ ฉันก็เข้าใจแล้วว่าเพราะอะไรเขาถึงชวนฉันครั้งแล้วครั้งเล่า และยังมาหาฉันด้วยตัวเองอีก ท้ายที่สุดก็เกี่ยวกับเงินของฉัน “ก็ใช่ค่ะ” ฉันผลักแก้วกาแฟตรงหน้า และหยิบแบงค์หนึ่งร้อยเหรียญออกจากกระเป๋าแล้ววางลงบนโต๊ะ ก่อนเอ่ยว่า “เงินนั้นฉันต้องการจะให้เป็นค่ารักษาพยาบาลที่โรงพยาบาลของคุณยาย ใครก็ยืมไปไม่ได้ ไม่อย่างนั้น ฉันก็จะไม่ขยับตัวทำอะไรอีก” พูดจบ ก็หมุนตัวเดินไป ถึงปากประตู ปณัยที่ไล่ตามหลังออกมาก็พูดอย่างทุกข์ใจว่า “ณิชา ฉันไม่ได้ขอเธอ แต่ฉันขอยืม เงินทุนล่าสุดของบริษัทไม่ก่อให้เกิดผลกำไรเลย” “ขอโทษด้วยค่ะ แต่มันเป็นไปไม่ได้” ฉันปฏิเสธเด็ดขาด ตอนนี้ต้องจ่ายของคุณยายหนึ่งแสนเก้าหมื่นเหรียญต่อเดือน พูดตามตรง ด้วยตัวฉันเองก็ไม่สามารถมีรายได้มากขนาดนั้น เพราะฉะนั้นเงินก้อนนี้ ห้ามแตะต้องเด็ดขาด! “ณิชา” “คุณปณัยคะ คุณยังเรียกฉันว่าณิชาเหรอคะ คุณได้ตัดความสัมพันธ์พ่อลูกกับฉันไปแล้ว หรือว่าคุณลืมไปแล้ว?” ฉันเพิ่งจะพูดจบ ปณัยก็ยกมือขึ้น! “เพี๊ยะ”! ในตอนที่ฉันยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง ฝ่ามือก็ตบลงบนหน้าของฉัน จากนั้นก็ด่าทอว่า “ณิชา แกมันหน้าไม่อาย! บ้านหลังนั้นใช้เงินของบ้านจันทร์ซื้อมา วันนี้แกต้องคายเงินออกมาให้ฉัน!”