ตอนที่ 171 เธออยู่บ้านฉัน

ต๭นที่ 171 เธออยู่บ้านฉัน ฉันไม่ยินยอม อยากเดินตรงเข้าไป แต่ถูกญาติบ้านจันทร์พานิชขัดขวางไว้ด้านนอก ในหมู่ลูกชายของโรศนีกล่าวเตือน “ถ้าเธอยังยุ่งเรื่องชาวบ้านอีกล่ะก็ ฉันคงจะได้ตีเธอแน่ๆ！” “ชั่งเถอะ” เมื่อฉันต้องการพุ่งเข้าไป มีคนมาดึงฉันไว้ ฉันหันหลังกลับไป คาดไม่ถึงว่าคนที่ยืนอยู่ด้านหลังจะคือจรณ์ เนื่องจากเขาใส่เสื้อคลุมสีขาวจึงไม่ได้เด่นในโรงพยาบาลแห่งนี้ ฉันค่อยเดินไปข้างเตียงนอนอยู่ชยานีอย่างสุภาพ จับมือของเธอไป ความรู้สึกนี้เป็นความรู้สึกเดียวกับมือของนภทีป์ที่ฉันเคยสัมผัส คนได้ตายไปแล้ว แต่ร่างกายยังคงอุ่นอยู่ เพราะชยานีไม่รู้สึกตัวมานานแล้ว ได้เพียงอาศัยเครื่องช่วยหายใจและให้อาหารทางสายยางเพื่อดำรงชีวิต เลยผอมเหลือแต่กระดูก ในเวลาสั้นๆนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้สัมผัสชยานีจริงๆ สัมผัสมือที่ผอมของเธอ ทันใดนั้นฉันก็สงสัยในสิ่งที่ฉันเชื่อมาตลอด มือสองข้างของฉันจับที่มือของชยานีไว้ ก้มหัวพึมพำ “พี่จรณ์ พี่พูดใช่ไหมว่าคนที่มีสภาพผักเรื้อรังคือคนที่ตายไปแล้ว ฉันให้เธอใส่เครื่องช่วยหายใจเพื่อมีชีวิตต่อไป จริงๆแล้วมันถูกหรือผิดกันแน่？เธอผอมขนาดนี้ ในเวลานั้นจะลำบากมากเลยไหม？” “อย่างไรก็ตามนี่คือความกตัญญูของเธอ”จรณ์วางมือลงที่ไหล่ของฉัน“ตราบใดที่จุดเริ่มต้นดี ไม่มีอะไรถูกหรือผิด”” “เป็นแบบนั้นหรอ？” “อืม ย่าของเธอจะต้องภูมิใจในความมุ่งมั่นของเธอ” จรณ์ปลอบฉัน ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะเห็นแก่เขาหรือไม่ ใจที่เศร้าของฉันถึงสงบขึ้นมาบ้าง ฉันจับมือชยานี ยืนอยู่ข้างๆเธอ ด้านหลังโรศนีก็ยังคงโวยวายอยู่ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว หมอคนนึงเดินมาพูดว่า “ผมต้องเข็นผู้ป่วยไปแล้ว” หลังจากนั้นเข็นชยานีไป ฉันมองเขาด้วยความตื่นตระหนก“จะเข็นไปไหน？” อาจเป็นเพราะโรงพยาบาลและโรศนีทะเลาะกัน หมอคนนี้มีสีหน้าไม่ดีนัก เข็นต่อไปไม่ได้ตอบอะไรฉัน ฉันเดินตามหลังไป โรศนีดึงฉันไว้“พอแล้ว จะเข็นไปห้องดับจิต ทำไม？เธอจะตามไปห้องกับจิตด้วยหรือไง？” “ฉันจะไป！” ฉันพูดทันที โรศนีมองฉันเหมือนคนบ้า ปล่อยมือฉัน“งั้นก็รีบไป！” เวลานี้หมอได้เข็นร่างของชยานีไปไกลแล้ว ฉันอยากตามไป แต่มีมือแข็งแรงมากอดฉันไว้จากด้านหลัง“อย่าไปเลย ในนั้นไม่ใช่ที่ๆดีอะไร เด็กผู้หญิงอย่างเธอเข้าไปจะทำให้ป่วยเอาได้ง่ายๆ” “แต่ว่า……” “พรุ่งนี้ร่างก็จะถูกนำไปที่วัด เธอยังจะได้เห็นเธออยู่ สบายใจเถอะ” คนที่กอดฉันไว้คือจรณ์ เสียงของเขาทุ้มต่ำ อ่อนโยน ช่วยฉันได้มากในเวลานี้ ฉันยืนอยู่ตรงนี้ มองร่างของชยานีห่างออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดก็ถูกหมอเข็นเข้าลิฟต์ไป หัวใจของฉันไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น มันด้านชาไปหมด ร้องไห้ไม่ออก ตะโกนไม่ออก แม้แต่ความสามารถในการคิดไตร่ตรองยังไม่มี เหมือนกับนี่ไม่ใช่ความจริง เป็นเพียงแค่ความฝัน รอตื่นขึ้นมา ชยานีก็ยังคงมีชีวิตอยู่…… เมื่อฉันหันกลับไป คนของบ้านจันทร์พานิชย์ก็หายไปแล้ว จรณ์พูดว่าจะไปส่งฉัน แต่ฉันรู้สึกตัวอีกที รถก็ได้เคลื่อนตัวเข้ามาที่หมู่บ้านกรีนเฮ้าส์แล้ว ฉันค่อนข้างอึดอัดใจที่จะอธิบายกับจรณ์“ฉันย้ายบ้านแล้ว ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว” “ ฉันรู้ ”จรณ์จอดรถ เดินลงจากรถเพื่อมาเปิดประตูให้ฉัน“เธอมาอยู่บ้านฉัน” “อะไรนะ？” ฉันนั่งมองเขาอยู่บนรถ สิ่งนี้จะตื่นขึ้นมากลางดึกและสมองจะเริ่มต้นอย่างช้าๆ จรณ์ขยับแว่นมองมาที่ฉัน“บ้านฉันมีห้องนอนแขก ฉันไม่วางใจให้เธอกลับบ้านคนเดียว“ “……” “วางใจได้ เธอคือคนที่อยู่ในใจของดนุนัย ฉันไม่ทำอะไรกับเธอหรอก” จรณ์พูดจบ ยิ้มน้อยๆ คำพูดของเขาเหมือนเป็นหนามคมทิ่มแทงใจฉัน เธอคือคนที่อยู่ในใจของดนุนัย？เรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย ฉันเชื่อว่าจรณ์ไม่ทำอะไรฉัน และก็เชื่อว่าที่เขาพาฉันมาบ้านเขาเพราะว่าเขาเป็นห่วงฉันจริงๆ ตอนนี้ก็ใกล้จะตี 5แล้ว ฉันไม่สนว่าจะต้องนอนยังไงแล้ว ดังนั้นจึงเดินตามเขาขึ้นไปข้างบน พอถึงฉันบน ฉันเห็นเขาหยิบกุญแจออกมาไขประตู หมุนอยู่นานก็เปิดไม่ได้สักที เขาเปลี่ยนกุญแจอีกดอกนึง หมู่บ้านกรีนเฮ้าส์เป็นชุมชนคนชั้นสูง กุญแจบ้านธรรมดาก็ต้องมีความพิเศษโดยมีหัวเซรามิกสีน้ำเงินและสีขาวที่เป็นเอกลักษณ์อยู่บนหัวของกุญแจ กุญแจทั้งสองดอก มีหนึ่งดอกที่เปิดไม่ได้ และอีกหนึ่งดอกที่เปิดได้ ฉันไม่ได้คิดอะไรมาก พูดหยอกล้อเขา “ดูเหมือนว่าพี่จรณ์จะมีบ้านมากกว่าหนึ่งหลังในชุมชนนี้นะ” “หึหึ ไม่ใช่แค่ห้องเดียว” จรณ์ก็พูดล้อเล่นกับฉัน。 เข้ามาให้ห้อง จรณ์พาฉันมาจะถึงห้องนอนแขกพูดขึ้น“เธอคือคนแรกที่มาใช้ห้องนอนแขก วางใจได้ ของทั้งหมดเป็นของใหม่” พูดจบก็เดินออกไป ฉันมองซ้ายขวา บ้านจรณ์เต็มไปด้วยความรู้สึกเต็มไปด้วยความรู้สึกเรียบง่าย ภายในบ้านไม่มีเฟอร์นิเจอร์หรือสิ่งของตกแต่งที่ไม่จำเป็นเหมือนบ้านแบบบ้านอสังหาริมทรัพย์ แต่เตียงที่บ้านของเขานุ่มมาก ผ้าห่มก็นุ่มมากๆ ฉันเอนตัวลงนอนก็ง่วงนอนโดยไม่รู้ตัว ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา ตั้งนาฬิกาปลุกสองชั่วโมงหลังจากนี้ แล้วค่อยๆหลับไป เมื่อฉันตื่นขึ้นมาเองตามธรรมชาติ ฉันค่อยลืมตาขึ้น คิดอยู่หนึ่งนาทีก็คิดออกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น！ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา……. 11 โมงครึ่งแล้ว！ พระเจ้า！ ฉันรีบปีนลงจากเตียง เปิดประตู เห็นจรณ์สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยนั่งอยู่บนโซฟา ในมือถือแก้วกาแฟอยู่ มองเห็นฉันก็ยิ้ม“ตื่นแล้ว？” “อือ คือฉันไปก่อนนะ”ฉันเปลี่ยนรองเท้าไปด้วยพูดไปด้วย“ตั้งนาฬิกาปลุกแล้ว ผลลัพธ์คือถูกกดปิดโดยไม่ได้ตั้งใจ” ฉันใส่รองเท้ายังไม่ทันเสร็จดี ก็ได้ยินจรณ์พูดขึ้น“ฉันโทรหาดนุนัยให้เขาช่วยลางานให้แล้ว” “อะไรนะ？” มือฉันค้างกลางอากาศ หันหัวไปมองจรณ์ เขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้“เขาไม่ใช่เจ้านายใหญ่ของคุณหรอ？ลางานกับเขาไม่งานไปหรอ？” ง่ายไป…… ง่ายเกินไปมาก อาจจะเป็นเรื่องใหญ่มากๆอ่ะ ฉันรู้สึกผิดที่ให้เขาลางานให้ฉันไป ฉันไม่รู้เลยว่าตัวเองควรจะขอบคุณจรณ์ หรือควรจะกลุ้มใจดี จรณ์ยังคงพูดอย่างอ่อนโยน“ในห้องน้ำมีแปรงสีฟันสำหรับแขกอยู่ คุณเตรียมตัวหน่อย เดี๋ยวออกไปกินมื้อเที่ยงด้วยกันแล้วค่อยไปทำงาน” “ฉัน……” “มีงานเร่งด่วนหรอ？”จรณ์มองฉัน แต่ก็ไม่ได้บังคับอะไร“งั้นฉันไปส่งเธอที่ทำงานเลยแล้วกัน” จริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้มีเรื่องด่วนอะไร คิดถึงจรณ์ช่วยฉันไว้เมื่อคืน ควรจะเลี้ยงข้าวเขาสักมือ ฉันเปลี่ยนรองเท้าเรียบร้อย“ไม่เป็นไร ไปกินข้าวกลางวันกันเถอะ” พูดจบก็แปรงฟันในห้องน้ำ ตอนที่ฉันแปรงฟัน รู้สึกเหมือนลืมเรื่องสำคัญอะไรไปแต่ก็คิดไม่ออก รอฉันเตรียมตัวพร้อมแล้ว ตอนที่เตรียมนั่งรถจรณ์ไปกินข้าวทันใดนั้นก็คิดออก…… “แล็ปท็อปฉัน！”