ตอนที่27 หนีไม่ได้แล้ว

ตอนที่27 หนีไม่ได้แล้ว ฟังจากคำพูดของซูหลินแล้วฉันอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ พระเจ้า นี่ทำไมต้องลากฉันไปแบบนี้จะให้ฉันยังพักหายใจสักแป๊บไม่ได้เลยหรอ แต่ว่าถึงจะพูดแบบนี้ ฉันก็ยังเดินเหยาะแหยะตามหลังซูฆลินไป ภายในโรงพยาบาลไม่มีคนที่เราจะต้องปกป้องแล้ว ซูหลินจะกลับมาอีกทำไม ? ฉันเห็นซูหลินเดินไวปานสายลมแป๊บเดียวก็มาถึงห้องของ ผอ.โรงพยาบาล ที่นี่ทำให้ฉันนึกถึงความทรงจำที่เลวร้าย...ในขณะเดียวกัน ฉันก็พอจะรู้แล้วว่าซูหลินมาที่นี่ทำไม.... และนี่เป็นอีกครั้งที่ซูหลินไม่เคาะประตูและเปิดพรวดเข้าไปในห้องของ ผอ. ชายชราวัยกลางคนตกใจจนกระโดดเด้ง พอเห็นว่าเป็นซูหลินเขายิ่งรีบยืนขึ้นอย่างรนรานจนไม่รู้จะทำมือไม้ยังไง ใบหน้าของเขาก็รีบยิ้มรับ ซูหลินก็ไม่ได้คิดจะเสียเวลากับที่นี่ก็เลยแบมือขอหัวล้านวัยกลางคนพร้อมกับพูดเสียงดัง “เอามา” “เอา....เอาอะไร....” ผอ.ยิ้มออกมาไม่รู้ว่าเขาไม่รู้จริงๆหรือแค่แกล้งทำเป็นไม่รู้ ซูหลินก็ไม่ได้ใจเย็นรีบเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าทำท่าเหมือนจะชักปืนออกมา ในที่สุดหัวล้านวัยกลางคนก็ทนไม่ได้และถอนหายใจหยิบเอากุญแจในกระเป๋าออกมาและวางไว้บนมือของซูหลิน “ให้นาย ! ให้นายหมดเลย ! ปล่อยฉันไปเถอะนะ ! ” ซูหลินยิ้มมุมปากและค่อยๆดึงมือออกมาจากกระเป๋า ในมือของเขาถือบุหรี่หนึ่งอันแล้วค่อยๆใส่บุหรี่ไว้ที่ปากและฉันก็ไม่ใช่พวกที่ชอบเยินยอแต่ก็ต้องหยิบ ไฟแช็กมาจุดให้เขา ตอนที่ฉันเละซูหลินกำลังหันหลังเดินกลับ หัวล้านวัยกลางคนก็ไม่ตายใจเรียกพวกเราหยุด “เอ่อคือผมจะบอกว่า...ที่นี่คือโรงพยาบาล ห้าม.....” เขาพูดยังไม่ทันจบซูหลินหยิบบุหรี่ที่กำลังสูบออกมาจากปากและขมวดคิ้วมองไปที่ ผอ. มันก็เลยทำให้ผอ.หัวล้านวัยกลางคนกลืนคำพูดลงท้องไป ไม่รู้ว่าทำไมตำรวจแบบซูหลินเวลาเผชิญหน้ากับคนอื่นด้วยท่าทางแบบนี้ฉันกลับรู้สึกวางใจ ซูหลินเรียกกำลังเสริมมาที่ห้องใต้ดิน จนตอนนี้เราถึงได้รู้ว่าประตูเหล็กที่ห้องใต้ดินไม่ได้ถูกล็อค ฉันถึงเริ่มรู้สึกกลัวว่าจะไม่มีใครมาที่นี่ตั้งแต่ตอนที่เรามาในวันนั้นแต่ว่าฉากในห้องใต้ดินน่ากลัวขนาดนี้แค่คิดว่าจะเข้ามาทำความสะอาดก็แทบจะไม่กล้า ซูหลินพยักหัวสั่งการคนข้างหลัง คนกลุ่มนั้นรับคำสั่งและหยิบถุงพลาสติกสีดำและจอบออกมาเก็บศพของทารกทั้งหมดใส่ถุงพลาสติกภายในพริบตา และตอนนี้สภาพของห้องใต้ดินชวนอวกยิ่งกว่าตอนที่พวกเรามาในครั้งก่อน เมื่อวานหัวของทารกที่ซูหลินเคยหยิบขึ้นมาตรวจสอบนั้นเห็นได้ชัดว่าเริ่มเน่าเสียไปอีกขั้น ศพของทารกกองอื่นก็เหมือนกัน นอกจากส่วนหัวที่ดูสยองแล้วอวัยวะภายในของพวกเขาบางส่วนก็ไหลออกมาจากท้อง ครึ่งหนึ่งไหลออกมาข้างนอกและครึ่งหนึ่งยังคงอยู่ในท้อง เนื้อที่เน่าเต็มไปด้วยหนอนบนร่างของพวกเขายั้งเยี้ยไปหมด อย่างไรก็ตามเมื่อเข้ามาที่นี้อีกครั้งฉันก็ไม่ได้หดหู่เหมือนเมื่อวาน ตอนที่มองดูศพของทารกพวกนี้ก็คิดซะว่ากำลังมองดูเด็กที่อยู่ในขวดแก้วก็แล้วกัน ซูหลินบอกว่าเพราะวันนี้ไม่มีจ้าวซิ้วมากวนจิตใจ ดังนั้นอารมณ์ของฉันก็เลยไม่ผันผวน พอได้ยินอย่างนั้นสภาพจิตใจของฉันกลับไม่สงบ ความรู้สึกไม่กี่ครั้งก่อนหน้านั้นมันทำให้ฉันตกใจแทบตาย เจ้าซูหลินคนนี้ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย ! พอเก็บกวาดห้องใต้ดินเสร็จซูหลินก็แปะผ้ายันต์ไว้บนกำแพงรอบด้านแล้วก็ไม่รู้ว่าใช้น้ำอะไรใสๆวาดอาเรย์แปลก ๆ ปากก็พึมพำท่องคาถา หลังจากท่องเสร็จอาเรย์ที่แห้งแล้วบนพื้นก็เปร่งแสงสีทองออกมา แต่เพียงชั่วครู่แสงก็หายไป พอเห็นว่าพี่น้องทั้งหลายได้ออกไปแล้วซูหลินก็รีบเดินตามออกมา แต่ว่าตอนที่ฉันพึ่งเดินมาถึงประตูเหล็กซูหลินก็ขาอ่อนทรุดลงกับพื้น ฉันรีบเดินไปตรงหน้าเขาจึงได้เห็นว่ามือหนึ่งของเขาจับกำแพงอีกมือหนึ่งจับหน้าอกและลูบหน้าอกไม่หยุดและฉันก็ยังเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปากของเขา ฉันรีบลูบหลังเขาและพยายามพยุงเขาขึ้นมา ฉันรนรานมากเมื่อวานซูหลินบาดเจ็บหนักขนาดนั้นแถมยังไม่ได้พักผ่อน วันนี้เขาดูเหมือนจะไม่เป็นไรฉันก็คิดจริงๆว่าเขาไม่เป็นอะไร….. ขนาดฉันเรียนหมอมาเรื่องแค่นี้ยังไม่รู้ สองปีที่เรียนมาไม่มีประโยชน์เลยจริงๆ ! ฉันตบหัวตัวเองแรงๆและพยุงซูหลินขึ้นรถเตรียมจะพาเขากลับ ซูหลินนั่งพิงเบาะนั่งอย่างหมดแรงแต่ก็ยังไม่วางใจตะโกนออกไปนอกหน้าต่าง “ซากของทารกพวกนี้จำเป็นต้องเผา จะดีที่สุดต้องเอาไปเผาที่เมรุและฝังขี้เถ้า ! ” พูดจบก็ไอออกมาอย่างรุนแรง “นายควรสนใจตัวเองก่อนนะ ! ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้นายก็จะกลายเป็นเถ้าถ่านและถูกฝัง ! ” ฉันอารมณ์ไม่ดีและออกรถแต่กลับเห็นซูหลินเปิดกล่องเก็บของตรงที่นั่งข้างคนขับ ฉันเบิกตากว้างมองดูเขาหยิบเหล้าขาวออกมาใช้ฟันเปิดปากขวดและดื่มเข้าไปหลายอึก พระเจ้า ! ซูหลินไม่รักชีวิตจริงๆ ด้วย ! “ฉันว่าคุณตำรวจ คุณไม่รู้หรอว่าเมาแล้วขับมันผิดกฎหมาย ! ” ซูหลินโกรธมือหนึ่งถือขวดเหล้าอีกมือยังคงจับหน้าอก “ฉันก็ไม่ได้ให้เธอกินสักหน่อย...” ในที่สุดฉันจะขับมาถึงบ้านของชายชราอีกครั้ง ฉันและไป่เวยเวยช่วยกันพาซูหลินมาที่เตียง ไป่เวยเวยเห็นอาการบาดเจ็บของซูหลินน่าจะคิดว่าคนที่พึ่งพาได้เพียงคนเดียวตอนนี้ก็ไม่มีอีกแล้ว เธอดูสติแตก “หมดกัน...จบแล้ว...ดูเหมือนว่าฉันไม่มีทางหนีได้อีกแล้ว...” ฉันยังก้มตัวลงเอามือวางไว้บนหลังของไป่เวยเวย ไป่เวยเวยรู้สึกได้ถึงมือของฉัน เธอสะดุ้งและเดินหนีออกไปไกลจากฉัน ฉันเข้าใจว่าเธอกลัวมากเกินไป แต่ไม่ว่าจะเป็นใคร ก็ต้องกลัวอยู่ดีทั้งๆที่รู้ว่าถึงจะพยายามหนีแค่ไหนก็หนีไม่พ้นที่จะต้องตาย ทุกคนก็คงจะมีอาการไม่ต่างกัน ไป่เวยเวยนั่งกอดเข่าเบิกตากว้างมองซ้ายขวาด้วยความกลัวจนแน่ใจว่ารอบๆไม่มีคนแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นผมยาวยุ่งบนหน้าอกจนการเป็นปมและยังปกปิดบนใบหน้าของเธอ เธอพูดด้วยท่าทางลึกลับกับฉันว่า “ฉันจะบอกอะไรให้เมื่อคืนฉันฝันถึงจ้าวเชียว เธอยังคงมีท่าทางแบบเดิมตาค้างแต่ว่าในมืออีกข้างของเธอกำมือจางเจียเย่นไว้ เขาสองคนพูดกับฉันว่าอีกไม่นานฉันก็จะต้องไปอยู่กับพวกเขา พวกเขากำลังรอฉันอยู่...” ฉันไม่พูดอะไรและค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ไป่เวยเวย ไป่เวยเวยยิ่งพูดก็ยิ่งดูสิ้นหวัง ดวงตาทั้งสองของเธอไม่มีสีแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาพร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้น “ทำยังไงดีฉันยังไม่อยากตาย.....ฉันเห็นจ้าวซิ้วแล้วเขายิ้มให้ฉัน ชุดของเธอแดงมากแดงเหมือนสีเลือดปากของเธอก็แดงเช่นกันราวกับว่าเธอพึ่งกินคนเข้าไป....ฉันไม่อยากถูกจ้าวซิ้วกลืนกิน...” ไป่เวยเวยพูดถึงตอนนี้ฉันก็ได้เข้าไปอยู่ข้างๆเธอแล้ว ครั้งนี้เธอไม่ได้ปฏิเสธฉันราวกับสัตว์ตัวเล็กๆที่ต้องการความช่วยเหลือ ไม่มีแม้แต่กำลังที่จะขึ้นมาบนตัวฉัน ฉันลูบหัวและพูดปลอบโยนเธอ “เธอวางใจได้ ถึงซูหลินจะบาดเจ็บแต่ก็ยังมีฉันอีกคน ฉันไม่ปล่อยให้เธอตายหรอก ฉันจะปกป้องเธอให้ดีที่สุด....” ไป่เวยเวยเหมือนกับจะใช้แรงจนหมดแล้ว เธอจับมือฉันอย่างหมดแรงและซบลงบนไหล่ของฉัน “เธอต้องช่วยฉันนะ ฉันไม่อยากเป็นเหมือนเจียเย่นกับจ้าวเชียวที่ต้องตายในสภาพแบบนั้น...” ฉันเข้าใจความหมายของเธอโดยอัตโนมัติ พวกเธอเป็นวัยที่กำลังผลิบาน ใครอยากจะเจ็บปวดทรมานจนหมดหวังและตายไปในที่สุด..... ฉันปลอบจนไป่เวยเวยสงบลงจนฉันอดไม่ได้ที่จะคิดว่าตัวเองเหมาะที่จะเป็นหมอจริงๆ และฉันก็ไปนั่งที่หน้าคอมพิวเตอร์ของซูหลินและพิมพ์หาคำว่า “สัญญาตาย” อีกครั้ง ถึงฉันจะเข้าใจ ว่าใช้วิธีนี้ไปก็ไม่ได้เบาะแสอะไรแต่ว่าฉันก็ยังอดไม่ได้ที่จะทำแบบนี้เพราะว่าฉันไม่รู้เลยว่ามันเป็นความสิ้นคิดแบบไหนกันถึงขนาดไม่ยอมปล่อยตัวเองและคนอื่นที่ตายไปแล้ว.... แต่จะว่าไปดูจากอาการบาดเจ็บของซูหลินแล้วไม่ต้องพูดเลยว่าจะสู้กับจ้าวซิ้วขนาดตีฉันยังเป็นปัญหาเลย แต่ว่าถ้าเรื่องนี้ไม่ได้แรงของซูหลินมาช่วยก็คงจะเสียหายไปไม่น้อย ฉันเข้าใจดีถ้าหากไม่มีซูหลินคนนี้เรื่องนี้ควรมีอยู่หรือจะมีอยู่แค่วิธีการแก้ไขที่ต่างกันก็อาจทำให้เรื่องนี้เปลี่ยนแปลง ฉันหลับตาลงในสายตาฉันเต็มไปด้วยภาพจ้าวซิ้วที่อยู่ในชุดสีแดงสดและยิ้มอย่างชั่วร้าย ฉันบังคับตัวเองให้อดทนกับความกลัวด้วยการไม่ลืมตา ยังมีวิธีไหนอีก....วิธีอะไรอีก.... ซูหลินในตอนนี้ก็วางใจไม่ได้แล้ว ถ้าอย่างนั้นคนที่เข้าใจเรื่องนี้ดีที่สุดเหลือเพียงฉันคนเดียว ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียดายฉันอยู่กับซูหลินมาตั้งนานก็ไม่เคยเรียนรู้อะไรจากเขาเลยขนาดคาถาที่เขาเคยท่องฉันยังไม่เคยจำเลย..... ฉันขยี้หัวและบังคับให้ตัวเองคิดหาวิถีทางใหม่ๆ แล้วยังมีวิธีไหนอีกที่ทำให้ฉันไม่ต้องพึ่งกำลังของซูหลินและไม่ต้องพึ่งสมองของเขาเช่นกัน ทั้งหมดนี้ต้องพึ่งกำลังของตัวเองแก้ไขปัญหาสินะ ? พอคิดมาถึงตรงนี้ฉันก็กลับถามตัวเอง: แก้ปัญหาด้วยตัวเอง? ฉันคนเดียวจะทำได้หรอ? ไม่ต้องพูดถึงเรื่องพลังของฉันกับจ้าวซิ้ว ขนาดแค่เงาของจ้าวซิ้วฉันยังหาไม่เจอแล้วแบบนี้ฉันจะทำยังไงต่อไปดี.... ใช่แล้ว! อยู่ๆ สมองของฉันก็คิดถึงเรื่องนั้นขึ้นมา ! จ้าวซิ้วเหมือนยังไม่รู้ว่าสัญญาตายของตัวเองไม่มีผล ดังนั้นถ้าฉันบอกเรื่องนี้กับเธอ เธออาจจะยอมหยุดก็ได้ ? ฉันกระโดดยืนขึ้นจากเก้าอี้และบีบกำปั้นของฉัน ฉันมองไปดูซูหลินที่ยังหลับไม่รู้ตัวและนึกถึงความสิ้นหวังของไป่เวยเวย ฉันคิด มาจนถึงขนาดนี้แล้วฉันกลัวว่าจะมีแค่ฉันเท่านั้นที่จะช่วยพวกเขาได้....