ตอนที่ 24 เป็นที่รัก

ต๭นที่ 24 เป็นที่รัก รถยนต์จอดเทียบท่าเรือริมแม่น้ำ ผมและชายกะโปรงของจิดาภาปลิวไปตามลม ลมกลางคืนตีหน้าเธอจนแดง จิรภาสถอดเสื้อสูทมาคลุมไหล่ของจิดาภา พร้อมโอบไหล่ของจิดาภาไว้ “จิดาภาขึ้นเรือเถอะ” จิดาภาเงยหน้ามองเขา ก่อนจะยื่นมือไปจับอย่างอ่อนโยน “ไม่เคยคิดเลยว่าบรรยากาศตอนกลางคืนบนเรือจะสวยขนาดนี้” ดวงไฟนับร้อยนับพันดวง มีท้องฟ้าสีดำเป็นพื้นหลัง มีดาวน้องที่ล่วงหล่นประปราย จิดาภาเอนตัวกับราวบันได พร้อมดื่มดำไปกับบรรยากาศยามค่ำคืน บนเรือเพลงแจ๊สปิดคลอไป จิรภาสยืนอยู่ด้านซ้ายของเธอ คิ้วขมวดเล็กน้อย ”ยังไม่พอ” “อะไรหรือคะ” จิดาภาถามเขาด้วยความสงสัย เพียงชั่วพริบตา เธอถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนเขาทั้งตัว พร้อมดอกไม้ไฟที่จุดได้ถูกเวลา ช่วงเวลาที่ดอกไม้ไฟส่องประกาย เธอเห็นแววตาของเขาฉายความพึงพอใจออกมา “ผมอยากให้คุณจดจำค่ำคืนนี้ และตัวผมไว้” ความรักที่ลึกซึ้งของเขาจิดาภานั้นได้สลักไว้ในตาของเธอแล้ว จิดาภายิ้มละมุน ก่อนจะเอียงซบกับอกของเขา ”สิ่งที่คุณทำให้ฉันในเย็นวันนี้ฉันจดจำมันไว้ในใจแล้วค่ะ” ความเอาแต่ใจ ความเอาใจใส่... และจูบที่เอ้อระเหยของเขานี้ ในสายตาของพวกเขาที่มองกันมันมีความให้เกียรติและชื่นชมซึ่งกันและกัน จิรภาส คุณรอฉันนะคะ สักวันฉันจะดีพอเพื่อที่จะได้ยืนเคียงข้างคุณอย่างเต็มภาคภูมิ ในใจของจิรภาสเอง ก็เฝ้ารอวันนั้น วันที่ภรรยาตัวน้อยของเขาจะทำให้ชายหญิงคู่นั้นล่วงลงไป ....... ในขณะที่จิดาภากำลังมีช่วงเวลาแห่งความสุข ชนิศากำลังปาข้าวของในบ้านด้วยความโมโห เพื่อที่จะได้แสดงเรื่องกาลเวลา เธอต้องใช้ความคิดไปตั้งมากมาย แล้วทำไมจิดาภาถึงได้บทนางรองไปได้อย่างง่ายดาย แต่ทำไมเธอถึงไม่สามารถขัดขวางได้ ทั้งหมดเป็นเพราะชเยศยังคงแคร์จิดาภาอยู่ เรื่องทั้งหมดถึงเป็นอย่างนี้ เสียงฝีเท้าหยุดอยู่ที่ข้างหลัง ชนิศาหันกายกลับไป นัยน์ตาคลอน้ำใสจ้องไปที่ชเยศ “คุณกลับมาทำไม” “ต้องมาหาที่รักของผมอยู่แล้ว” ชเยศส่งของขวัญที่ห่อไว้อย่างสวยงามให้ “ครั้งก่อนคุณบอกอยากได้สร้อยคอ ลองดูสิครับ” “ฉันมีสร้อยคอเยอะแล้ว!” ชนิศาไม่ยื่นมือไปรับแต่อย่างใด เธอรู้ของขวัญชิ้นนี้เป็นเพียงของปลอบใจจากชเยศที่เอามาปลอบใจเธอเรื่องฉากการแสดง “แล้วคุณต้องการอะไร ผมจะรีบซื้อมาให้คุณทันที คุณอยากได้ดาว ผมก็จะคว้าลงมาให้คุณ”ชเยศกล่าวพร้อมโอบกอดชนิศา จูบลำคอเธออย่างแผ่วเบา “ฉันอยากได้อะไร คุณรู้ดีที่สุด!” ชนิศากู่กรีดร้อง “จิดาภาทำทุกอย่างเพื่อแสดงตัวว่าเป็นศัตรูกับฉัน มันจะขโมยคุณไปจากฉัน” “เด็กโง่ ทั้งหมดที่ผมทำเพื่อคุณ อย่าคิดไปเรื่อยเลย มันไม่ดีต่อเด็กในท้องนะ” ชเยศลูกหลังชนิศาอย่างปลอบโยน โดยไม่รู้เลยว่าผู้หญิงในอ้อมกอดของเขานั้นได้เตรียมพร้อมต่อเกมส์ต่อไป เผื่อมอบความทุกข์ให้กับจิดาภาแล้ว ถ้าหากจิดาภาไม่รับบทนางรองนี้ก็ดีไป แต่ทันทีที่มันตัดสินใจรับนั้น ชนิศาก็ไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้น ในเมื่อชื่อเสียงของเธอนั้นมากกว่าของจิดาภาไม่รู้ตั้งกี่เท่า การจะมอบความทุกข์ให้กับจิดาภามันเป็นเรื่องที่ง่ายดายมากๆ เมื่อได้รับการอนุมัติจากชเยศยินยอมให้จิดาภาแสดงบทนางรองแล้ว จิดาภาก็ได้รับเชิญให้ไปงานเปิดละคร “จิดาภาฉันมาถึงแล้ว “ พี่นัฎจอดรถไว้ที่หน้าบ้าน ทันเห็นจิดาภาที่สวมชุดกีฬาสบายๆกำลังเดินลงบันไดมา เธอถึงขั้นขมวดคิ้ว “จะแต่งตัวแบบนี้ไปหรือ” “ใช่ค่ะ” จิดาภามองชุดที่ตัวเองสวมใส่ ก็เป็นธรรมชาติดี ไม่เห็นจะมีปัญหาตรงไหนเลย พอดีจิรภาสเดินลงมา ทันได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคน “มากับผม” เขาลากมือจิดาภามาที่ห้องเสื้อผ้า “คุณไม่ชอบชุดพวกนี้หรือ งั้นผมจะซื้อใหม่ให้ทั้งหมด” “ไม่ใช่นะคะ เสื้อผ้าในนี้สวยมาก แค่ฉันไม่อยากใส่อะไรที่ดูเด่นมากๆเท่านั้นเอง” จิดาภารีบอธิบายให้เขาเข้าใจ จิรภาสคิ้วขมวดจนเป็นปม “แค่หน้าสวยๆนี่ก็ดูดีมากพอแล้ว ไม่ว่าคุณจะใส่ชุดอะไร มันเป็นการเพิ่มสีสันให้กับคุณเท่านั้น มันไม่สามารถปกปิดความงามของคุณได้เลย” คำพูดของเขาช่างมีเสน่ห์ ใบหน้าของจิดาภาขึ้นริ้วสีแดง “เมื่อคุณจิรภาสพูดแบบนี้แล้ว คุณช่วยฉันเลือกมาสักตัวได้ไหมคะ” เดิมทีจิดาภาเพียงพูดลอยๆเท่านั้น ไม่คิดว่าจิรภาสจะเลือกให้เธอจริงๆ นั่นคือชุดกระโปรงกอดอกสีเหลือง ช่วงอกถึงเอวประดับด้วยเพชรเม็ดเล็กมากมาย เป็นผลงานดีไซด์ของJUD “ลองสวมดู” จิดาภาสวมตามคำบอก พร้อมใส่คู่กับรองเท้าส้นสูงสีขาว ทำให้ทุกคนรู้สึกดีขึ้นมาก “สวยมาก” จิรภาสสวมสร้อยคอสีเงินให้กับเธอ ไม่มีเครื่องประดับอะไรมากมายนั่นทำให้ผู้คนรู้สึกว่าจิดาภานั้นจับต้องได้ “คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจิรภาสจะตาถึงขนาดนี้” “เพราะคุณสวยสายตาของผมถึงดี” ดวงตาของเขาวูบไหวแผ่วเบา และดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดเชิดปลายคางเธอขึ้นเล็กน้อย ก่อนจูบเบาๆที่ริมฝีปากของเธอ ”ความงามของคุณ ทำผมรู้สึกควบคุมตัวเองไม่อยู่... ผมไม่ไปบริษัทก็ได้ พวกเรา...” จิดาภาเหมือนดอกบัวบานที่แสนบริสุทธิ์ ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงเข้ม ดูละมุนพร้อมรับจูบของเขา “แต่คุณเป็นประธานบริษัทเค.เอฟ ไม่สามารถ...” ฝ่ามือของจิรภาสลูบผมยาวๆของเธอ ยับยั้งความต้องการในใจของตัวเองลง “...งั้น เย็นนี้เจอกันที่บ้านนะครับ...” “...ได้ค่ะ” จิดาภาตอบรับพร้อมหัวเราะอย่างเขินอาบกลบเกลื่อนไป เธอลากแขนของจิรภาสแล้วเดินออกจากวิลล่าด้วยกัน ทั้งสองคนคือการรวมตัวของคู่ชายหญิงรูปงาม ความสันโดษของจิดาภาเข้าคู่กับความเอาแต่ใจของจิรภาสได้อย่างลงตัว เป็นสองขั้วที่รวมตัวกันได้อย่างยอดเยี่ยมนี่คือผลงานชิ้นเอกของพระเจ้า พี่นัฎตบมืออย่างอดไม่ไหว “ช่างเป็นหนุ่มหล่อกับสาวงามถ้ามีภาพยนตร์สักเรื่องที่เหมาะสมให้พวกคุณถ่ายทำ เรื่องนั้นต้องขายบัตรหมดแน่นอน” “ไปกันเถอะ” จิดาภาขึ้นรถไปทั้งยิ้มๆอยู่ …… พวกเธอมาถึงกองถ่าย นักข่าวก็รีบกรูเขามาสัมภาษณ์กันทันที ก่อนจิดาภาจะลงจากรถ นักข่าวต่างมาล้อมรอบรถเธอ “คุณจิดาภาคะ คุณหายหน้าไปถึงสองปี ทำไมจู่ๆถึงได้กลับมาหรือคะหรือว่าเกี่ยวกับความสัมพันธ์กับคุณชเยศคะ” “ความสัมพันธ์ของคุณกับชนิศาเป็นอย่างไร หลังจากนี้ต้องแสดงร่วมกัน รู้สึกกลัวไหม” จิดาภาไม่ได้ตอบอะไรไป และได้ยกมือขอทางกับนักข่าวอย่างสุภาพ เพื่อเข้าโรงแรม นี่แหละบรรยากาศของนักแสดงหญิงดีเด่น ความสง่างามอ่อนโยนที่ผ่านทางเลนส์นั้น ทำให้รู้สึกเหมือนกับนางฟ้าที่หลุดมากจากความฝัน มันช่างดึงดูดความสนใจจากผู้คน เมื่อได้พบกับพนักงานแล้ว คุณณัฏฐ์ก็เดินมาหาจิดาภา “ยินดีต้อนรับครับ” “ขอบคุณคุณณัฏฐ์ที่ได้มอบโอกาสนี้ให้กับฉันนะคะ ฉันจะใช้แรงใจทั้งหมดเพื่อการแสดงนี้ค่ะ” ในขณะที่จิดาภากำลังพบปะกับคณะถ่ายละคร ทางด้านออฟฟิศของผู้บริหารบริษัทเค.เอฟ จิรภาสได้ออกคำสั่ง“สั่งคนคุ้มครองจิดาภาอย่างลับๆด้วย อย่าให้มีใครมีโอกาสเข้าใกล้เธอเด็ดขาด” เขารู้ทันอุบายคนในวงการนี้ดีกว่าใครๆ จิดาภารับแสดงบทละครนี้ เธออาจจะกลายเป็นเสี้ยนหนามตำใจของใครบางคน ในตอนที่จิดาภากำลังจะเข้าไปนั่งในงาน หลังจากที่ได้พบปะผู้กำกับแล้ว มีนักแสดงหลายคนที่ตั้งคำถามกับความจริงใจของเธอ “คงไม่ได้มาขัดขวางกองถ่ายอีกนะ เรื่องขโมยลิขสิทธิ์ครั้งก่อน นั่นก็ใหญ่มากเลยนะ” “ยังมีอีกนะ เบื้องหลังนางเป็นถึงคู่หมั้นของประธานบริษัทs.jเลยนะ อยากไล่นักแสดงคนไหน ก็ทำได้ง่ายๆเลยด้วย” ไม่ไกลกัน ชนิศาคอยสังเกตทั้งหมดอย่างสะใจ“จิดาภา เมื่อแกเลือกที่จะเข้ามากองถ่ายนี้เอง ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เหยียบแกให้จมดิน เป็นอย่างไรบ้างล่ะ”