ตอนที่ 67 ไปเซอร์ไพร์สถึงที่

ต๭นที่ 67 ไปเซอร์ไพร์สถึงที่ "ไม่ต้องสนใจพวกเขา ขอแค่กองประกวดเชิญฉัน ฉันก็มีสิทธิ์ปรากฎตัวบนเวที พวกเขาทำแบบนี้มีแต่จะขายหน้าตัวเอง" จิตาภาไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ แต่กำลังคิดเรื่องโฆษณา "พี่นัฎ พี่เคยได้ยินชื่อผู้กำกับจิณณะไหม?" "เคยได้ยินสิ เขาชอบถ่ายคลิปใช่ไหม? จิตาภา เธอคงไม่ใช่อยากร่วมงานกับเขานะ?" พี่นัฎทำหน้าตกใจ นี่ไม่ใช่สไตส์ของเธอเลย หล่อนคิดว่าจิตาภาจะเลือกเล่นละครโบราณซะอีก "ฉันเตรียมตัวรับเรื่อง (butterfly)น่ะ" จิตาภายิ้มอ่อนโยน "จิรภาสเลือกให้น่ะ" "พี่ว่าแล้ว งั้นเล่น สายตาเขาไม่เหมือนคนอื่่นหรอก" มีจิรภาสเป็นขงเบ้งคอยวางแผนให้จิตาภาอยู่เบื้องหลัง พี่นัฎก็สบายใจขึ้นมาก เล่นตุกติกอย่างทีปินาน่ะจะเป็นคู่แข่งของประธานบริษัทเค.เอฟได้ยังไง！ และปัญหาก็ตามมา ถึงพวกเธอจะตัดสินใจรับเล่น แต่ที่ประชุมระดับสูงอาจไม่ยอม ตอนนี้ในมือชนิศาได้รับสิทธิ์เสนอชื่อเข้าชิงรางวัล ที่ประชุมระดับสูงคงไม่ยอมให้จิตาภาเลือกตามใจชอบอีก พวกเขามีหมากที่สำคัญกว่า "ฉันจะลองหาโอกาสพูดดู" จิตาภาคิดอย่างละเอียด พวกเธอจะวางใจไม่ได้ ตอนนี้เป็นจุดไคลแมกซ์ "ก่อนงานรับรางวัล อย่าเคลื่อนไหวโดยพละการณ์" "ให้ฉันหาคนคอยตามชนิศาไหม เผื่อจะเจอหลักฐานว่าหล่อนเล่นตุกติกอะไร?" พี่นัฎมักรู้สึกว่าเรื่องนี้ดูไม่สะอาดเท่าที่เห็น ถ้าชนิศาไม่ได้เล่นตุกติกอะไรลับหลังล่ะก็ จะมีเหตุการณ์แบบนี้ได้ไง "ตอนนี้ยังไม่ต้อง ถ้าหล่อนทำอะไรจริงๆ ให้ชเยศเจอเองดีกว่า" จิตาภาไม่อยากสอดมือเข้าไปยุ่ง เธอเองไม่สนใจที่จะรู้ว่าชนิศาขุดหลุมพรางอะไรดักเธอไว้บ้าง หล่อนใช้วิธีสกปรกเพื่อให้ได้มาซึ่งรางวัลนักแสดงหญิงยอดนิยม ก็ต้องรู้ดีว่าจะเสียไปยิ่งกว่า ยังไงซะ ไพ่ตายใบสุดท้ายก็อยู่ในมือจิตาภา "งั้นเธอตอนนี้ก็ว่างสิ ฉันส่งเธอกลับคอนโดไหม?" พี่นัฎเบ้ปาก "เวลานี้คุณจิรภาสของเธอยังไม่เลิกงานล่ะสิ?ไ จิตาภายิ้มตาหยี "วันนี้เขาทำโอที ฉันกะจะไปอยู่เป็นเพื่อนน่ะ" เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสบายๆ ใส่หมวก "เป็นยังไง? ดูธรรมดาแล้วใช่ไหม?" "หุ่นกับหน้าตาแบบนี้จะเรียกว่าธรรมดาได้ยังไง！นอกจากเธอจะหายตัวได้ ไม่งั้นพอเข้าบริษัทเค.เอฟปุ๊บ ก็จะกลายเป็นข่าวดังพาดหัวข่าวบนหน้าหนังสือพิมพ์พรุ่งนี้ทันที" พี่นัฎแซวจิตาภา "งั้นทำไงดีอ่ะ?" จิตาภาออกแนวเซ็ง เธออยากเซอร์ไพร์สจิรภาส แต่กลับพบว่า ถ้าความสัมพันธ์ของพวกเขายังไม่เปิดเผยล่ะก็ เธอไม่มีทางที่จะยืนข้างเขาได้อย่างเปิดเผย ตอนนี้เองที่มือถือเธอดังขึ้นมา จิรภาสน่ะเอง "รถของผู้ช่วยคุณจอดรอที่ใต้ตึกมาครึ่งชม.แล้ว รถเสียหรอ?" เขาดูเป็นห่วงเป็นใย "...เปล่า ฉันแค่อยากขึ้นไปหาคุณ แต่พอถึงใต้ตึก ก็กลัวคนจำได้แล้วคุณจะเป็นข่าวไรเงี้ย" จิตาภากระซิบตอบ เซอร์ไพร์สที่เตรียมมาหายไปแล้ว เขานั่งบนเก้าอี้ที่กว้างยาว สีหน้าเข้มงวดผ่อนคลายขึ้น เชายื่นมือไปปิดโน้ตบุ๊คส์ตรงหน้า "คุณอยากเจอผม เมื่อไหร่ก็ได้ทั้งนั้น เดี๋ยวผมส่งคนลงไปรับคุณนะ" "แต่...คนบริษัทคุณตั้งเยอะ ไม่เป็นไรหรอ?" จิตาภายังถามอย่างห่วงๆ "รอแป๊บนะครับ คุณนาย" จิรภาสส่งซิกให้ผู้ช่วย ก่อนลุกไปเตรียมน้ำผลไม้ให้ภรรยาเขา พอเขากลับมาที่ห้องทำงาน ผู้ช่วยเขาก็พาจิตาภาขึ้นมาแล้ว "นึกไม่ถึงว่าลิฟท์บริษัทคุณจะแอบซะขนาดนี้！" จิตาภาสังเกตจิรภาส แกล้งมองไปรอบทิศ "คงไม่ใช่ว่า คุณเก็บไว้เป็นทางลับไว้ต้อนรับนักแสดงหญิงในสังกัด?" "ทำไมจะเตรียมไว้ให้คุณไม่ได้หรอ?" จิรภาสเดินไปยืนตรงหน้าจิตาภา จัดทรงผมให้เธอ "แต่ผมชอบเห็นคุณหึงผม" "หึง?" จิตาภาหัวเราะพรืดออกมาพลางส่ายหน้า "ฉันแน่ใจว่าลิฟท์นั่นไม่เคยมีผู้หญิงขึ้นมาก่อน" "แน่ใจขนาดนี้เลย? เหตุผลล่ะ" จิรภาสส่งแก้วน้ำผลไม้ให้เธอ รอเธอบอกเหตุผล "สัมผัสที่หกของผู้หญิง" เธอยิ้มบอกออกมา สายตาแฝงแววขี้เล่น เธอชอบความรู้สึกที่ได้รับการดูแลเป็นพิเศษแบบนี้ สามารถารับรู้ความรู้สึกของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน เธอมีความสุขมากเลย ทั้งสองคนนั่งลงที่โซฟา ในห้องทำงานสีเทาขาว มีภาพพวกเขามองสบตากันเหมือนหลุดออกมาจากในนิยายเลย "ยังมีเอกสารต้องดูอีก รอแป๊บนะ" ตอนมือถือของจิรภาสดังขึ้นเป็นครั้งที่สอง เขาหันมากุมมือจิตาภาอย่างขอโทษ "แป๊บเดียว" จิตาภายิ้มตอบ "อยู่ที่นี่ดูคุณทำงาน ก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งนะ" ความเข้าใจของเธอเป็นแรงผลักดันอันสำคัญของจิรภาส จิรภาสกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงาน ท่าทางตอนตรวจเอกสารดูมีเสน่ห์มาก จิตาภามองเขาแล้วหัวใจเต้นแรง แต่พอผ่านไปหลายนาที จิตาภาก็ต้านทานความง่วงไม่ไหว เลยหลับที่โซฟา ผู้จัดการฝ่ายมาส่งงานที่ห้องทำงานจิรภาสและเห็นฉากนี้เข้าโดยบังเอิญ ภาพที่เขาเห็นคือ จิรภาสอุ้มสาวสวยที่หลับสนิทบนโซฟาไปวางไว้บนเตียง และออกมาด้วยสีหน้ายิ้มอ่อนโยน พระเจ้า ประธานน้ำแข็งของพวกเขายิ้มเนี่ยนะ！ ตอนนั้นผู้จัดการฝ่ายหยิกตัวเองเข้าอย่างแรง สงสัยว่าตัวเองเพ้อไปหรือเปล่า "รายงานเสร็จแล้วหรอ?" จิรภาสกลับเข้าโหมดปกติ บรรยากาศในห้องทำงานเย็นลงไปหลายองศา "ใช่ครับ！" ผู้จัดการฝ่ายเริ่มตื่นเต้นขึ้นมา และรายงานอย่างเป็นขั้นเป็นตอน แต่พอเขาออกจากห้องทำงานจิรภาส ท่าทีกลับมึนงง สาวสวยคนนั้นใครนะ ดูหน้าคุ้นๆ คุณจิรภาสของพวกเขาไม่เคยมีสาวคนไหนอยู่ข้างกายมาก่อน ที่สำคัญคือเขาถามไม่ได้ และบอกใครไม่ได้ด้วย！ รอจนจิรภาสเสร็จงาน ก็ค่ำแล้ว เขาค่อยๆเดินไปที่เตียงและอุ้มจิตาภาขึ้นอย่างแผ่วเบา "คุณนายครับ กลับบ้านกัน" "หือ?" จิตาภาลืมตาอย่างงัวเงีย ถึงรู้ตัว่าตัวเองโดนเขาอุ้มอยู่ "เสร็จงานแล้วหรอ?" เธอไม่คิดจะออกจากอ้อมแขนเขา ทุกครั้งที่จิรภาสอุ้มเธอแบบนี้ จะทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยมาก "อือ เสร็จแล้วล่ะ" เสียงเขาอ่อนโยนมาก มีแต่อยู่ต่อหน้าจิตาภาเท่านั้นถึงจะเป็นแบบนี้ "ดินเนอร์ทานอะไรดี?" "ทาน...ที่คุณทำน่ะ" จิตาภาพิงอ้อมอกเขา ตอบอย่างมีความสุข "ได้" จิรภาสตอบอย่างอ่อนโยน พออุ้มเธอถึงรถก็ขับรถออกไป พอพวกเขาออกไป เสียงซุบซิบก็กระจายเต็มที่จอดรถ คือพนักงานที่พึ่งทำโอทีเสร็จ "นั่นรถประธานนี่นา? เขาอุ้มผู้หญิงขึ้นรถ?"