ตอนที่83 ช่วงเวลาแห่งความสุข

ต๭นที่83 ช่วงเวลาแห่งความสุข หลังจากพี่นัฎเห็นข่าวพวกนั้นแล้วก็รู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก "นักข่าวพวกนี้เขียนข่าวมั่วเสียจริง ชุดพวกนี้แขวนอยู่ที่บ้านของเธอชัดๆ พี่ว่าจะต้องเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังของชนิศาแน่ๆ จิดาภาเราจะหาวิธีจัดการกับเธอไหม?" เรื่องของตัวเอง แต่ต้องดึงจิดาภาเข้าไปเกี่ยว นั่นทำให้พี่นัฎรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก "ฉันว่าชนิศาจะต้องมีอะไรแอบแฝงเพื่อได้เงื่อนไขที่ดีกว่ามาแน่ๆ ต่อไป เธอก็คงจะตัดขาดกับsj พี่ต้องคอยดูสถานการณ์ที่โรงพยาบาลไว้ให้ดีนะ เพื่อเก็บรักษาหลักฐานพวกนั้นไว้" "ได้สิ" พี่นัฎเอ่ยรับอย่างตั้งใจที่จะจำเรื่องนี้ไว้ “ฉันไม่สนใจอยู่แล้วว่าเขาจะไปเซ็นสัญญากับบริษัทไหน แต่ที่เขาติดค้างฉันอยู่ ฉันจะต้องเอาคืนให้ได้” ชนิศาที่นับว่าเป็นศิลปินคนหนึ่งของบริษัทsj ในเมื่อมีข่าวออกมาเช่นนี้ ทำให้ชเยศตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากใจเป็นอย่างมาก ผู้บริหารเองก็ยิ่งรู้สึกสงสัยในความสามารถของเขายิ่งขึ้นไปอีก ตลอดช่วงเช้า ชเยศเองก็ทำได้เพียงเอ่ยคำขอโทษออกมาเพียงเท่านั้น ในใจราวกับมีไฟลุกโชนขึ้นมา เขารู้สึกรังเกียจชนิศาเสียจริงๆ ทนรอไม่ไหวถึงเพียงนี้เลยหรือ ไม่คิดบ้างเลยหรืออย่างไรว่าเขาจะยอมปล่อยเธอไปง่ายๆเช่นนี้หรือเปล่า! ท้องลูกของเขา หักหลังเขา ให้เขาต้องถูกสอบสวน หรือแม้กระทั่งเธอกล้าที่จะไปมีอะไรกับคนอื่น... เขาจะต้องให้เธอได้ชดใช้กับสิ่งที่เธอทำไว้! เรื่องนี้เป็นไปตามที่ชเยศคาดการณ์ไว้ ในสถานการณ์เช่นนี้ ชนิศายังกล้าที่จะมาหาเขา เธอเดินเข้ามาในออฟฟิศของเขาด้วยตาแดงก่ำ “คุณชเยศ...” เสียงออดอ้อนดังชั้น ใบหน้าของเธอแสดงออกให้เห็นถึงความอ่อนล้า “ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรจะทำเรื่องแบบนั้น ฉันก็รู้สึกลำบากใจ คุณฟังฉันอธิบายก่อนนะ ฉันรักคุณขนาดนี้ ฉันจะหักหลังคุณได้อย่างไรกัน” “ผมไม่อยากได้ยินเสียงคุณ ไม่อยากเห็นหน้าคุณ ไสหัวออกไปซะ!” ชเยศจ้องมองเธอด้วยความเกลียดชัง หากมองมากไปกว่านี้ เขายิ่งรู้สึกรังเกียจเธอ ใบหน้าของเธอนั้นจะทำให้เขาต้องทำในสิ่งเลวร้าย “อย่าทำแบบนี้กับฉัน เลยนะคะ คุณชเยศ ฉันรักคุณที่สุด” ชนิศายื่นมือไปจับแขนของเขา ทำเหมือนเมื่อก่อนที่เธอมักจะกอดเขาจากทางด้านข้าง แต่ชเยศกลับสะบัดมือเธอออกไป แล้วลุกขึ้นยืน “คุณจะเซ็นสัญญากับKBไม่ใช่หรือ? แล้วจะมายุ่งกับผมอีกทำไม?” “คุณจำไว้นะ ผมจะไม่ปล่อยให้คุณมีความสุขแน่!” คำพูดตัดเยื่อใยเช่นนี้ของเขาทำให้เธอรู้สึกตะลึง แต่แล้วเธอก็ลุกขึ้นยืนขึ้น แล้วสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปแทบจะทันที “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันก็ขี้เกียจจะมาพูดเรื่องไร้สาระกับคุณแล้ว เสียเวลากับคุณมามากขนาดนี้แล้ว ฉันเองก็เหนื่อย” “คุณคิดว่าคุณทำอะไรเพื่อฉันบ้างหรือคะ? แค่เพียงคุณทิ้งจิดาภา แล้วมาเลือกฉันแค่นั้นเอง” “ฉันอยู่กับคุณมานานขนาดนี้ แต่คุณก็ยังจะให้ฉันยอมแพ้จิดาภาแทบจะทุกเรื่อง จะให้ฉันทนเป็นแบบนี้ต่อไปอย่างนั้นหรือ คนเราต้องเดินไปในที่ที่สูงขึ้นอยู่แล้ว คุณอย่าโทษฉันเลย” เธอตั้งใจจะพูดสิ่งเหล่านี้กับเขา เพื่อยั่วให้เขาโมโห หรือทางที่ดีที่สุดให้เขาโมโหจนต้องลงไม้ลงมือกับเธอจนเธอแท้งลูกเลยยิ่งดี แบบนี้สิถึงจะเป็นทางออกที่ดีกับเธอ ชเยศรู้ความลับและจุดอ่อนของเธอแทบจะทุกเรื่อง หากไม่ตัดให้ขาดนั้น ไม่ช้าหรือเร็วก็คงจะต้องเกิดเรื่องวุ่นวายตามมา เธอไม่ได้โง่เหมือนจิดาภา ที่ตั้งระเบิดเวลาไว้ข้างๆตัวเองแบบนั้น ชเยศรู้ความหมายของเธอดีว่าเธออยากจะทำให้ระหว่างเขาและเธอแตกหักกันไปเสีย เขาจึงหัวเราะออกมาด้วยความเย็นชา พร้อมกับมองเธอด้วยสายตาที่แสนจะเยือกเย็นนั่น “คุณท้องลูกผมอยู่ รอให้คุณคลอดลูกออกมาก่อน แล้วเรื่องอื่นเราค่อยว่ากัน ไม่อย่างนั้น ผมจะไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่” ท่าทางของชเยศไม่ได้มีทีท่าว่าจะล้อเล่นเลย เขาเอ่ยเตือนเธอ คลอดเด็กคนนี้ออกมาก่อนอย่างนั้นหรือ? ไม่มีทาง หากเป็นเช่นนั้น ชีวิตของเธอจะเป็นอย่างไรกัน! เธอขายตัวเองไปจนแทบจะไม่เหลืออะไร เพื่อแลกกับการได้เซ็นสัญญากับKB หากตอนนี้เธอคลอดเด็กคนนี้ออกมา โอกาสทั้งหมดของเธอนั้นก็จะหลุดมือไป เมื่อเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของชนิศาที่ดูเครียดและกังวล รอยยิ้มจึงปรากฏบนใบหน้าของเขา เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวเพื่อเข้าใกล้เธอมากขึ้น แล้วเอ่ยบอกกับเธอ “นี่แหละคือสิ่งที่คุณต้องชดใช้ที่คุณหักหลังผม” เขาจะทำให้ชนิศาได้เดินไปเจอทางตัน ให้เธอได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดทรมาน แต่สิ่งที่เขาจะทำนั้น ไม่ใช่เพียงแค่นี้ เขากดโทรศัพท์บนโต๊ะเรียกเลขาให้เข้ามา “ของขวัญที่ผมให้เตรียมไว้ให้จิดาภาห่อเสร็จแล้วหรือยัง?” “เตรียมเสร็จแล้วค่ะคุณชเยศ กระเป๋าถือPOรุ่นLimited edition กับสร้อยคอไพริน พร้อมทั้งตั๋วเครื่องบินของคุณชเยศ เตรียมวางไว้ให้ในรถแล้วค่ะ” เลขาเอ่ยบอกกับเขา ชเยศพยักหน้ารับ แล้วเหลือบมองไปยังชนิศา “ไม่มีอะไรแล้ว คุณก็ออกไปได้แล้ว ผมจะต้องไปฝรั่งเศสกับจิดาภาและไปเริ่มต้นใหม่กับเธอ” “ส่วนคุณ ก็เพียงแค่เครื่องมือที่คลอดลูกออกมาให้ผมเพียงแค่นั้น” ชนิศามองชเยศ เธอรู้สึกเหมือนกับตกอยู่ในขุมนรก อารมณ์ของเธอเริ่มดับสลายลงทีละน้อย กับการจะเดินออกไปจากออฟฟิศนี้ได้อย่างไรเธอยังไม่รู้เลย... ...... เรื่องที่ชเยศกับชนิศาแตกหักกันนั้นแพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว พี่นัฎเองก็ถึงกับเอ่ยปากชมจิดาภา “จิดาภา ความคิดเธอนี่ดีจริงๆเลยนะ ครั้งนี้ชนิศาแย่แน่ๆ” “เธอคงคิดว่าหากได้เซ็นสัญญากับKBแล้วทุกอย่างจะง่ายขึ้น แต่เธออาจจะลืมคิดไปว่าจริงๆแล้วที่เธอเดินมาถึงวันนี้ได้ นั่นเป็นเพราะเธอคอยแต่พึ่งพาชเยศทั้งนั้น แต่ตอนนี้เธอเขี่ยชเยศออกไปแล้ว คนทางนั้นก็คงจะเขี่ยเธอทิ้งเข้าสักวันเช่นกัน” “พอถึงตอนนั้น เธอก็จะถูกKBทิ้ง!” พี่นัฎเอ่ยต่อ “อืม” จิดาภาตอบกลับอย่างเรียบๆ แล้วมองดูเวลา “ฉันต้องกลับก่อนแล้ว ต้องกลับไปทานข้าวกับคุณจิรภาส พรุ่งนี้เริ่มทำงาน พี่เองก็พักผ่อนนะคะวันนี้” เธอสวมใส่ชุดกระโปรงสบายๆ ลุกขึ้นจากโซฟา พี่นัฎจึงเอ่ยบอกกับเธออย่างดีใจว่า “วางใจเถอะ พี่ดูแลตัวเองได้อยู่แล้ว เธอเพียงแค่ไปเดทกับคุณจิรภาสอย่างสวยๆก็พอ ซึมซับช่วงเวลาของพวกเธอสองคนให้ได้มากที่สุดแล้วกัน” คู่สามีภรรยาอย่างพวกเขา นานๆทีจะมีโอกาสได้ออกมาอยู่ด้วยกันเช่นนี้ จิดาภาเปิดประตูห้องออกมา ก็เจอกับเบื้องหลังของจิรภาสที่กำลังยืนมองท้องทะเลอยู่ ความหล่อเหลาที่ปรากฏออกมาให้เห็นนั้นทำให้ไม่สามารถละสายตาออกไปจากเขาได้เลย “กำลังคิดอะไรอยู่คะ?” เธอเข้าไปกอดเขาจากทางด้านหลัง “เราออกไปเดินเล่นกันเถอะค่ะ ฉันอยากหาอะไรกินแล้ว” "กำลังคิดถึงคุณอยู่ไงครับ....หิวแล้วหรือ? ไปกันครับ" สำหรับความต้องการของจิดาภา จิรภาสไม่เคยปฏิเสธเธออยู่แล้ว นับตั้งแต่ตอนที่เขาจะแต่งงานกับเธอตั้งแต่นั้นมา เขาก็พร้อมที่จะทำดีกับเธออย่างไม่มีข้อแม้ใดๆ ทั้งสองคนจับมือกันแล้วเดินออกจากโรงแรมไป ทิวทัศน์บนถนนนั้นสวยงามมากเหลือเกิน ทั้งสองคนอยู่ในชุดลำลองสบายๆ ก้าวเดินไปบนทางเล็กๆตรงชายหาด ผมของจิดาภาถูกลมพัดปลิวไปตามสายลม ทำให้เธอดูอบอุ่นอ่อนโยนเป็นอย่างมาก ความงามของทิวทัศน์อันแสนเงียบสงบในเวลานี้เป็นของพวกเขาเพียงแค่สองคนเท่านั้น ไม่ต้องกลัวว่าจะถูกคนอื่นถ่ายรูป สามารถดื่มด่ำไปกับช่วงเวลาอันแสนสุขของพวกเขาได้อย่างเต็มที่ พวกเขาหาของกินเล่นกันบริเวณข้างทาง เต้นรำไปพร้อมๆกันกับนักท่องเที่ยวคนอื่นๆบริเวณน้ำพุ โอบกอดกันมองดูทะเลในยามค่ำคืน ช่วงเวลานี้ ถือว่าพวกเขาดูเป็นเหมือนคู่รักธรรมดาๆทั่วไปเฉกเช่นคนอื่น ถ้าหากเป็นไปได้ จิดาภาอยากจะหยุดเวลาไว้แบบนี้ตลอดไป ความสุขแบบนี้ช่างหายากเหลือเกิน มีค่ามากเสียจริงๆ "คุณจิรภาสคะ ในอนาคตฉันอยากมีบ้านแบบนั้นจัง" จิดาภาชี้ไปยังบ้านหลังหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก พื้นที่ไม่ใหญ่มาก แต่ตรงกำแพงเต็มไปด้วยดอกกุหลาบ ระเบียงชั้นสองตกแต่งอย่างน่ารัก มีเก้าอี้โยกหวายสีขาววางอยู่ และมีแมวน้อยสีเทาตัวหนึ่งเดินอยู่ตรงระเบียง จิรภาสลูบผมเธอเบาๆ "ของเพียงแค่ภรรยาของผมชอบ ต่อให้เป็นดวงดาวที่อยู่บนฟ้า ผมก็จะไปเอามาให้คุณได้อยู่แล้ว"