ตอนที่ 114 คนที่กลับมาอย่างไม่คาดคิด

ต๭นที่ 114 คนที่กลับมาอย่างไม่คาดคิด “ผมมองไม่ผิดแน่” คมสรทิ้งท้ายไว้ประโยคนั้น แล้วจึงรีบเดินตามพวกญาณินีเข้าไปในห้องประชุม ไม่ว่าวันนี้ญาณินีจะทำอะไร พวกเขาจำเป็นต้องยอมรับมันโดยไม่มีเงื่อนไขใดๆทั้งสิ้น นี่เป็นเพียงแค่การประชุมประจำสัปดาห์ของบริษัทโอเลเพียงเท่านั้น จงกลเดินเข้ามาในห้องประชุมเป็นคนสุดท้าย พบว่าผู้บริหารระดับสูงมากันเกือบจะครบองค์ประชุมแล้ว รวมแม้กระทั่งประธานคณะกรรมการคนก่อนสองท่านนั้น สรุปแล้ว.... เธอมองไปยังข้างกายญาณินี ก็พบกับใบหน้าที่คอยปรากฏอยู่ในความฝันร้ายของเธออยู่บ่อยๆ เธอเกือบจะยืนทรงตัวแทบไม่อยู่ โชคดีที่คมสรรั้งตัวเธอไว้ได้ทัน “นั่งตรงนี้ก่อน” “อา...ค่ะ” เธอนั่งลงอย่างสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แล้วไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมองอีกเลย เธอรู้สึกได้ถึงความเย็นชา อีกทั้งสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังที่มองตรงมายังตัวเธอ ห้าปีก่อน ภพธรเป็นผู้จัดการระดับแนวหน้าของประเทศ ศิลปินและวงที่เขาเป็นผู้ดูแลนั้นจะโด่งดังไปทั่วเอเชีย หรือแม้กระทั่งทั่วโลกอีกด้วย เนื่องจากผลการทำงานของเขานั้นประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก มีการให้ฉายาแก่เขา เพราะไม่ว่าจะเป็นคนธรรมดาแค่ไหน เพียงแค่ได้เจอกับภพธรเท่านั้นก็จะกลายเป็นศิลปินดังขึ้นมาได้ทันที แต่ทว่าเป็นเพราะความสัมพันธ์ที่ไม่มีใครทราบแน่ชัดเปิดเผยออกมา ทำให้ชื่อเสียงของเขาเสียหาย ส่วนทางด้านศิลปินหญิงที่มีข่าวกับเขาก็เป็นโรคซึมเศร้า จนสุดท้ายแล้วเธอจึงตัดสินใจฆ่าตัวตาย คนที่ปล่อยข่าวนี้ ก็คือจงกลและคมสรนั่นเอง ตอนนั้นพวกเขายังเด็ก ไม่ได้นึกถึงว่าจะส่งผลต่อชีวิตคนคนหนึ่งเช่นนี้ เวลาผ่านมาหลายปีแล้ว จงกลเองก็ยังไม่เคยลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น โทรศัพท์มือถือของเธอได้รับข้อความเข้ามา เธอรู้สึกกลัวภพธร ไม่รู้ว่าเขาจะมาแก้แค้นเธอเมื่อไหร่ “ทุกท่านคะ สำหรับหัวข้อการประชุมในครั้งนี้มีเพียงหัวข้อเดียว นั่นก็คือยินดีต้อนรับคุณภพธรกลับมา และดำรงตำแหน่งเป็นหัวหน้าผู้จัดการส่วนตัวของพวกเรานะคะ พวกเราทุกคนยินดีต้อนรับค่ะ” “คุณญาณินีครับ ผมเพียงแค่กลับมาดูเฉยๆเอง” ภพธรกล่าวออกมา พลางมองไปยังคมสร “ตอนนี้โอเลกำลังพัฒนาได้สวย หากผมเข้ามา อาจจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นมาก็ได้นะครับ” เขากล่าวอย่างมีความหมายแอบแฝงแล้วเดินออกจากห้องประชุมไป ญาณินีมองเขาที่เดินออกไปแล้ว เธอกลับไม่รู้สึกโกรธ ราวกับว่าเธอสามารถเดาได้ตั้งแต่แรกแล้วว่าผลจะออกมาเป็นเช่นนี้ “ไม่ว่าเมื่อก่อนจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ต่อไปบริษัทเราต้องการความพยายามจากทุกคนสู้ไปด้วยกัน ฉันไม่อยากเห็นให้มาปะทะกันเองภายใน หวังว่าพวกคุณจะเข้าใจ” “ค่ะ คุณญาณินี” จงกลที่ตกใจเสียจนเครียดเมื่อครู่นี้เริ่มมีการผ่อนคลายลง ส่วนทางด้านคมสรเองเขากลับรู้สึกว่าคำพูดของญาณินีมีบางอย่างแฝงอยู่ “อีกเรื่อง คนใหม่สองคนที่เซ็นสัญญาจากstar plan เงื่อนไขไม่เลวนะ แต่ลักษณะเฉพาะของตัวเองยังมีไม่พอ จะต้องฝึกฝนกันเสียใหม่” “คุณญาณินีครับ คุณคงไม่คิดจะให้ภพธรเป็นคนดูแลพวกเธอใช่ไหมครับ?” คมสรเอ่ยถาม เธอส่ายหน้า “ฉันไม่ได้คิดจะทำเช่นนั้น ภพธรอยู่ที่ต่างประเทศล้วนแต่นำพวกศิลปินดังๆระดับนานาชาติทั้งนั้น ให้เขามาดูแลศิลปินใหม่แบบนี้ คงไม่เหมาะกับตำแหน่งและความสามารถของเขาหรอก” นี่ยิ่งทำให้พวกเขาไม่เข้าใจ จงกลและคมสรสบตากัน ในขณะเดียวกันก็ยังคงรักษาความเงียบนั้นไว้ หลังจากนั้นสิบนาที ญาณีนีกลับมายังออฟฟิศ เห็นภพธรกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ตรงโซฟา วางเอกสารลงแล้วให้เลขาออกไปด้านนอกก่อน “ดูเหมือนว่าอารมณ์ของผู้จัดการภพธรนี่จะรุนแรงขึ้นนะคะ” “คุณก็รู้ว่าผมไม่อยากเจอพวกเขา” ภพธรวางแก้วกาแฟลง แล้วลุกขึ้นยืนอย่างกระฉับกระเฉง “ผมกลับมาก็เพื่อมาเผชิญหน้ากับคุณ หากผมจะทำอะไรพวกเขา ผมก็จะไม่ทำให้คุณลำบากใจแน่นอน กาแฟอร่อยมากครับ ผมขอตัวก่อน” "เดี๋ยวก่อน ฉันลงแรงไปขนาดไหนกว่าจะขอให้คุณกลับมาได้ คงไม่ใช่เพราะจะเลี้ยงกาแฟคุณแค่แก้วเดียวหรอกนะ ตอนนี้ฉันมีศิลปินใหม่คนหนึ่งที่อยากจะให้คุณเป็นคนดูแล" "ผมไม่รับดูแลคนใหม่ๆหรอก ยุ่งยาก" ภพธรขมวดคิ้ว แต่เมื่อเห็นญาณินีหยิบรูปถ่ายออกมานั้น เขาถึงกับอึ้งไป ริมฝีปากบางขยับพึมพำออกมา"จิดาภา?" "คุณรู้จักเธอด้วยหรือ?" ญาณินียิ้ม "หรือว่าเป็นเพราะที่คุณสนใจเธอเพราะเธอมีลักษณะนิสัยคล้ายกับวรมนกันคะ" ภพธรไม่ได้ตอบกลับเธอไป เขาวางรูปถ่ายลง แล้วเดินถอยกลับเข้ามาแล้วยังคงรักษาความเงียบไว้เช่นนั้น "คุณคงจะไปเร่ร่อนอยู่ข้างนอกเช่นนี้ไปตลอดชีวิตหรอกนะคะ ฉันรู้ว่าคุณลืมเรื่องนั้นไม่ได้มาโดยตลอด แต่คนเราก็ต้องมองไปข้างหน้า ฉันเชื่อว่าจิดาภาจะเป็นศิลปินที่คุ้มค่ากับการที่จะฝึกฝนและผลักดันเธอ" “ฉันจัดงานเป็นBrand Ambassador ผลิตภัณฑ์ใหม่ของsnowไว้ให้เธอ เย็นวันพรุ่งนี้มีนัดกับรองผู้อำนวยการของทางฝั่งเอเชีย นี่คืองานแรกของคุณกับเธอ” “ผมไม่คิดว่าเธอจะโดดเด่นอย่างที่คุณพูดไว้!” ภพธรกวาดตามองไปยังรูปถ่ายของจิดาภา ไม่ได้เอาเรื่องนี้มาใส่ใจเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วหันหลังเดินออกไปจากออฟฟิศของญาณินี แล้วทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง เขาไม่ได้เป็นพนักงานของโอเลที่จะต้องมาเข้มงวดกวดขันเขา และเขาเองก็ไม่คิดรับช่วงการดูแลศิลปินหญิงคนไหนอีกเช่นกัน อย่างไรก็ตามเรื่องนี้เป็นสาเหตุที่จะทำให้ส่งผลกระทบที่ไม่ค่อยดีนัก หลังจากที่เขาออกไปแล้วนั้น ญาณินีจึงติดต่อไปยังจิดาภา “ผู้จัดการส่วนตัวคนนี้ตำแหน่งเขาเหมือนฉันในตอนนี้ คนที่ดีที่สุดที่ฉันหาให้คุณได้ หากคุณได้รับความช่วยเหลือจากเขา จะมีผลดีกับทางเดินข้างหน้าของคุณเป็นอย่างมาก” ไม่มีใครชอบที่จะอยู่ที่เดิมไปตลอดชีวิต หลังจากที่ญาณินีนักแสดงหญิงที่ออกมาจากวงการแล้วอย่างเธอนั้น ยิ่งเข้าใจในความต้องการของจิดาภา เธอจะต้องทำลายข้อจำกัดต่างๆของตัวเอง ถึงจะสามารถประสบความสำเร็จครั้งใหญ่ได้ และภพธรก็คือโอกาสนั้น “ขอบคุณค่ะคุณญาณินี ฉันจะลองพยายามเข้าหาเขานะคะ” จิดาภาตอบกลับไปอย่างมีมารยาท แต่จริงๆแล้วเธอไม่ได้อยากจะรั้งคนที่ดูโอหังอวดดีอย่างนั้นไว้เลย เธอต้องการคนอย่างพี่นัฎ เป็นเพื่อนที่จริงใจต่อเธอ หลังจากที่ฟังญาณินีแนะนำภพธรแล้วนั้น เธอเองก็ไม่ได้รู้สึกสนใจเท่าไหร่นัก “จิดาภา ฉันรู้ความคิดของคุณ นิสัยของคุณนั้นนิ่งเหมือนน้ำ แต่นี่เป็นจุดอ่อนของคุณนะ รางวัลนักแสดงนำหญิงยอดนิยมคุณก็ได้มาแล้ว ตอนนี้ยังมีโอเลที่เป็นเวทีสำหรับคุณอีก คุณจำเป็นต้องมีบันไดขั้นที่สูงขึ้น ความสามารถของคุณไม่มีปัญหาอยู่แล้ว คุณจำเป็นต้องมีทั้งโอกาสและความนิยม” “ฉันคิดว่าความสามารถของคุณไม่ใช่จะหยุดอยู่แค่ตรงนี้ คุณสามารถไปอยู่ในตำแหน่งศิลปินระดับนานาชาติได้ คุณเข้าใจใช่ไหม?” ญาณินีไม่ชอบทำอะไรยืดยาด เมื่อได้ยินเธอแสดงความคิดเห็นเช่นนั้นออกมาตรงๆเช่นนั้นแล้ว จิดาภาซึมซับในสิ่งที่เธอพูด จริงๆแล้วตัวเธอเองก็ไม่เหมือนศิลปินที่ยังอายุยังน้อยที่จะมีเวลาทนต่อไปได้เรื่อยๆ เธอจำเป็นต้องเดินเข้าไปให้ใกล้กว่าเดิมสิ “ฉันเข้าใจค่ะ คุณญาณินี” หลังจากวางสาย จิตใจของเธอไม่สามารถสงบนิ่งได้เลย ในฐานะนักแสดงคนหนึ่ง ญาณินีวางแผนทั้งหมดเพื่อเธอนั้นล้วนเป็นความฝันของเธอทั้งสิ้น อย่างไรก็ตามเธอจะต้องพยายามเพื่อเป้าหมายของตัวเอง ไม่ใช่เพียงแค่เพราะตัวเองเพียงเท่านั้น แต่ก็เพื่อให้ตัวเองได้ไปยืนอยู่เคียงข้างจิรภาสในตำแหน่งที่สูงขึ้นกว่านี้ได้อย่างคู่ควรกับเขา จิรภาสเดินมาจากทางด้านหลังแล้วโอบกอดเธอไว้ “เรื่องอะไรหรือครับ?” จิดาภาไม่เคยมีอะไรปิดบังเขาอยู่แล้ว จึงเล่าเรื่องที่ญาณินีคุยกับเธอให้เขาฟัง แต่เมื่อจิรภาสได้ยินชื่อของภพธรแล้วนั้น แววตาลังเลปรากฏออกมาให้เห็นได้อย่างชัดเจน “ทำไมคะ? ผู้จัดการคนนี้ไม่ดีหรือคะ?” จิดาภามองเธอด้วยความรู้สึกแปลกใจ ญาณินีไม่น่าจะให้คนที่ไม่มีความสามารถมาอยู่ข้างๆเธอเช่นนี้ “ไม่ใช่หรอกครับ คนๆนี้กับเรื่องความสัมพันธ์เชิงชายหญิง ค่อนข้างจะ...คือที่เขาไปอยู่ต่างประเทศนั่นก็เป็นเพราะเกี่ยวข้องกับเรื่องที่ศิลปินหญิงที่เขาดูแลอยู่เธอเป็นโรคซึมเศร้าจนฆ่าตัวตาย เห็นว่าพวกเขามีความสัมพันธ์แบบคนรักกันน่ะครับ” “อืม?” จิดาภายิ้ม แล้วคล้องคอเขาไว้ “แล้วเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะคะ ฉันมีสามีแล้วนะ”