ตอนที่ 123 ไปทำงานต่างประเทศด้วยกัน

ต๭นที่ 123 ไปทำงานต่างประเทศด้วยกัน ในตอนที่พวกเขาคุยกันอยู่ระหว่างนั้นจิดาภาเงียบตลอดเวลา แต่ในตอนที่ตรัยรัตน์ มองมาทางเธอ เธอก็จะก้มหัวเบาๆแทนมารยาท นอกจากนั้นผู้หญิงที่สวยงามนี้ก็เหมือนแจกันที่อยู่นิ่งๆ “นายวางใจได้ฉันเข้าใจความหมายของนายและทางฉันก็จะพยายามช่วยนาย หวังว่านักแสดง 2 คนนั้นจะฟื้นเร็วๆ” ตรัยรัตน์ยิ้มถอนหายใจ ก่อนที่จะเจอหน้ากับจิรภาสในใจเขานั้นไม่มีความมั่นใจเลย หลังจากที่ฟังคำพูดของจิรภาส เขาก็รู้สึกสบายขึ้น ไม่อย่างนั้นการกระทบของเรื่องนี้ยังไงเขาก็จะต้องถูกโยงเข้าไปแน่นอน “ฉันจะอยู่ที่นี่อีกหลายวัน ถ้ามีปัญหาอะไรติดต่อฉันได้เสมอ” ดวงตาของจิรภาสนั้น ดูจริงใจจริงจังมาก ตรัยรัตน์กระแอมเบาๆ ยิ้มแล้วพูดว่า “ไหนๆก็พาพี่สะใภ้มาแล้วคงจะต้องให้โอกาสกับฉันที่พาพวกนายไปเที่ยว!” จิดาภารู้ว่าตรัยรัตน์หวังดี แต่ระหว่างทางที่เธอมากับจิรภาส เขาได้ทำงานติดต่อกันเกือบ 20 ชั่วโมงแล้วรวมกับที่เวลาเดินทาง...... “ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย คราวหน้าค่อยว่ากัน”จิดาภายิ้มแล้วไปจับที่มือของจิรภาส จิรภาสไม่ต้องถามก็เข้าใจความคิดของเธอก็เลยปฏิเสธคำเชิญของตรัยรัตน์อ้อมๆ “งั้นก็คงจะ เป็นโอกาสต่อไปแล้ว” ตรัยรัน์ ใช้ชีวิตอยู่ในวงการบันเทิงทางนี้ตลอดและเคยแนะนำสาวให้กับจิรภาส ทุกครั้งที่เขานั้นเอ่ยปากก็ถูกจิรภาสปฏิเสธแล้ว ที่แท้ก็เป็นเพราะที่บ้านมีสาวสวยแบบนี้นี่เอง ก่อนที่ตรัยรัตน์จากไป จิรภาสไปส่งเขาหน้าประตู “เรื่องที่ฉันแต่งงานขอให้เก็บเป็นความลับนะ” ทีแรกตรัยรัตน์ ยังไม่เข้าใจแต่พอจิรภาสพูดแบบนี้เขาก็เข้าใจขึ้นมาทันที “ต่อไปจิดาภาอาจจะเข้าวงการนานาชาติ ถึงเวลานั้นค่อยพูดก็ยังไม่สาย” ตรัยรัตน์ รับปากทันที ว่าจะไม่พูดอะไรออกไปสักคำ “งานของนายจบแล้วหรอ?”จิดาภาเดินไปกอดจิรภาส ความห่วงใยนั้นแสดงอยู่บนใบหน้าเธอทั้งหมด ที่แท้ดูแลบริษัทวงการบันเทิงนั้นเป็นเรื่องที่เหนื่อยมากๆ ในใจเธอนั้นก็รู้สึกผิด ที่เธอนั้นไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย ทำได้เพียงมองดูจิรภาสไปประเทศต่างๆ เธอนั้นก็ไม่มีอะไรที่สามารถช่วยเขาได้เลย ในใจของเธอนั้นมีความรู้สึที่เสียใจ นี่ก็คือความแตกต่างระหว่างเธอกับจิรภาส จิรภาสยิ้มจากนั้นก็ไปกอดเธอ “ฉันชินแล้ว อีกอย่างตอนนี้จัดการก็ใกล้จะเสร็จแล้ว ไม่นานก็กลับไปได้แล้ว” เขาพูดชิวๆ แต่จิดาภากลับรู้สึกว่าเขาพูดเพื่อที่จะให้ตัวเองนั้นสบายใจ อุบัติเหตุครั้งนี้เกี่ยวข้องกับหลายบริษัทมาก ทุกคำพูดที่จิรภาสพูดออกจากปากอาจจะมีผลต่ออนาคตของบริษัทเค.เอฟ “สนามการค้าเหมือนสนามรบ อีกอย่างนี่เป็นวงการบันเทิง ฉันต้องรับผิดชอบต่อนักแสดงของบริษัทเค.เอฟ นี่คือขีดจำกัดของฉัน แต่เธอวางใจได้แค่มีเธออยู่ข้างๆฉัน ฉันไม่เหนื่อยจริงๆ” จิดาภา เขย่งเท้าแล้วไปจูบที่ริมฝีปากของจิรภาสเบาๆ “พวกเรากลับไปที่โรงแรมเถอะฉันหิวแล้ว” รอถึงความมืดนั้น ตกอยู่ในเมืองที่ไม่คุ้นเคยนั้น จิดาภากับจิรภาสยืนกอดกันที่ระเบียงมองดูวิวของเมืองนี้ ไวน์ที่อยู่ในแก้วนั้น สะท้อนภาพที่อยู่ในห้อง จิดาภาเงยหน้าขึ้นแล้วถามจิรภาส “ขอให้นักแสดงสองคนนั้นหายดีแล้วพวกเราก็กลับประเทศได้แล้วใช่ไหม?” ตาของจิรภาสดูมืดมนไปทันที เมื่อกี้เขาตรวจดูเมลในโทรศัพท์ เพราะก่อนหน้านี้ตารางงานของจิดาภานั้นเขาเป็นคนจัดการ ภพธรก็เลยส่งเมลมาทางเขา “คงจะไม่ได้………” เขาเปิดเมลนั้นแล้วเอาให้จิดาภาดู “ภพธรเป็นคนไปพูดกับ ผู้ช่วยของsherry ให้เขานั้นเป็นคนสารภาพเอง บอกว่า sherry นั้นเป็นคนที่เปลี่ยนของขวัญเอง” “ไม่ว่าเมื่อก่อนจะเป็นยังไง ภพธร เป็นผู้จัดการที่มีความสามารถมาก การกระทำของเขาเป็นวิธีที่จัดการเรื่องได้ดีที่สุด” “แล้วนายตกลงให้เขาเป็นผู้จัดการของฉัน?” จิรภาสพยักหน้า “ถ้าเป็นฉัน ฉันก็จะใช้วิธีนี้” “โอเค ฉันจะบอกกับญาณินีเอง” ถ้าเป็นเรื่องที่จิรภาสเห็นด้วยเธอก็ไม่มีทางปฏิเสธ เธอนั้นหวังว่าตัวเองจะยืนอยู่ที่จุดสูงได้อย่างรวดเร็วสามารถช่วยเขาแบ่งเบาภาระไม่ให้เขาลำบากแบบนี้ได้ “แต่ว่าพวกเขาอยากให้เธอกลับประเทศในพรุ่งนี้ จะเปิดเผยเรื่องที่เธอเซ็นสัญญากับโอเล” จิรภาสไปลูบของเธอเบาๆ “กลับไปรอฉันก่อนได้ไหม?” เธอรู้จักนิสัยของจิดาภาดี ก็เลยพูดช้าๆกับเธออย่างอ่อนโยน จิดาภาไม่ได้ตอบ แต่ยื่นมือไปกอดจิรภาสแน่นๆ “เชื่อฟังนะการเซ็นสัญญาครั้งนี้สำคัญมากสำหรับเธอ” พวกเขาพยายามมาตั้งนานก็เพื่อที่จะให้จิรภาสได้เป็นคนภายใต้บริษัทโอเล จิดาภาก็เลยพยักหน้าตกลงแต่ในใจของเธอนั้นก็มีความรู้สึกที่เสียใจอยู่ เธอไม่สามารถที่จะอยู่เคียงข้างจิรภาสตลอดเวลาได้ เธอนั้นยังไม่มีสิทธิ์และความสามารถนั้น! ทั้งสองคนกอดกันแน่นๆภายใต้แสงสว่าง คลองเมือง ตอนที่ความสัมพันธ์นั้นไปถึงจุดที่เข้มข้นมากที่สุด ความดุเดือดนั้นกรมกลิ่นซึ่งกันและกัน....... “จิดาภา ควรจะเดินทางได้แล้ว” วันรุ่งเช้าจิรภาสปลุกจิดาภาเบาๆ “รถรออยู่แล้ว” จิดาภาไปกอดที่คอของสาวแล้วจูบ จากนั้นถึงจะลดมือลงอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นพูดไปว่า “ตกลงกับฉันนะว่านายจะกลับมาเร็วๆ ไม่อย่างนั้นฉันจะคิดถึงนายมากๆ” ยังไม่ทันจากกัน เธอก็รู้สึกถึงความรู้สึกนั้นแล้ว จิรภาสตกลง “ฉันสาบานว่าจะกลับไปอยู่เคียงข้างเธอด้วยวิธีที่เร็วที่สุด” จิรภาสก็ไม่อยากให้จิดาภาไป เขาไปส่งเธอที่สนามบินด้วยตัวเอง ทั้งสองถึงจะโบกมือจากลา แต่แค่การกระทำทั้งหมดนี้ถูกกล้องที่อยู่ไม่ไกลนั้นถ่ายได้อย่างชัดเจน ตอนที่เข้าไปสนามบิน จิดาภาแต่งตัวธรรมดามาก เธอใส่หมวกและก้มหัวตลอด เสื้อสิ่งที่ใส่อยู่นั้นก็เป็นเสื้อผ้าธรรมดา แต่ในตอนที่เธอกำลังรอเครื่องมานั้น ก็มีนักเขาเดินมาทางเธอ “สวัสดีครับคุณ จิดาภา” ฝั่งตรงข้ามนั้นเป็นชายหนุ่ม แต่งตัวดูเก๋ บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่สายตาที่เขามองมาทางจิดาภานั้นดูไม่ค่อยดีเลย จิดาภาพยักหน้ากลับเป็นมารยาท “นี่คือนามบัตรของฉัน ฉันเป็นนักข่าวของสำนักงานหนังสือพิมพ์ทันเดอร์!” “เมื่อกี้ฉันเห็นมีสุภาพบุรุษท่านนึงส่งคนมาที่สนามบินนั่นคือแฟนของคุณหรอ?” น้ำเสียงของเขาช้ามาก ระหว่างที่พูดนั้นก็สังเกตสีหน้าของจิดาภา น้ำเสียงแบบนี้ที่ถามหาทำให้จิดาภารู้สึกไม่สบาย เธอเก็บความตกใจไว้ ไม่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามนั้นถ่ายอะไรได้บ้าง แต่เธอก็ยังมีสติอยู่ “คุณคงจะดูผิดไป” ผู้ชายคนนั้นเห็นจิดาภาไม่มีท่าทีที่ใจร้อน ยิ้มแล้วจากนั้นก็เดินออกไป อารมณ์ที่เงียบสนิทของจิดาภาให้คนไม่สามารถที่จะเข้าใกล้เธอได้ เธอคิดไปคิดมาแล้วตัดสินใจว่าคนๆนั้นไม่ได้ถ่ายอะไร ถ้าเขาถ่ายอะไรได้คงไม่พูดอย่างนี้ แต่สายตาของเขานั้นทำให้จิดาภารู้สึกไม่สบายใจมาก เธอมีความรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ยากที่จะจัดการ เป็นอย่างที่จิดาภาคิด ในใจของนักข่าวคนนั้นกำลังคิดอยู่ว่าจะถ่ายรูปได้มากกว่านี้ยังไง เขานะรู้สึกว่าผู้ชายที่ลึกลับคนนั้นต้องเป็นกิ๊กของจิดาภา จิดาภาดูแล้วไม่มีข่าวเลวร้ายอะไร เส้นทางความสำเร็จของเธอนั้น จะเป็นไปได้ไงที่ไม่มีคนอยู่เบื้องหลังเธอ! ถ้าสามารถ หาข่าวนี้ได้เขารวยล้นฟ้าแน่นอน!