ตอนที่ 129 รอคอยงานที่จะถึง

ต๭นที่ 129 รอคอยงานที่จะถึง จิดาภากดกระจกลดลง งานจบแล้วฉันจะโทรหาได้ทันที จิรภาสมองไปทางเธอด้วยความรัก “โอเคฉันรอเธอ” ระวังพวกเขาไม่เคยมีคำพูดอะไรที่เกินเลยแค่สายตาก็รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามคิดอะไรอยู่ จิดาภามองดู หลังของจิรภาสที่เริ่มหายถึงจะเริ่มคิดเรื่อง ที่จะเปิดงานนี้ ระยะเวลาห่างกับการเริ่มงาน 1 ชั่วโมง จิดาภาทำตามคำพูดที่ญาณินีสั่ง ไปรออยู่ที่ห้องพักผ่อนลับ ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้ว เดี๋ยวพูดเรื่องที่ 2 คนนั้นลาออกให้กับ ภพธร รู้สึกว่าไร้สาระและตลกมาก พวกเขาทั้งสองพึ่งผ่านอารมณ์ร้อนและแผลในใจที่โหดร้ายในการใช้ชีวิตในวงการบันเทิงแต่ก็ไม่มีอะไรพัฒนาเลย โอเล ไปช่วยทั้งสองไว้แต่ทั้งสองก็ไม่สำนึกในบุญคุณเลย ชื่อเสียงและความโลภมากกลมกลืนเขาไปแล้ว “ยินดีต้อนรับกลับมา” พนักงานเก่าของโอเล เห็นภพธร แล้วก็ทักทายกับเขาด้วยความสนิทสนม “พวกเรารอนายมาตลอดเลย ！”ภพธร ยิ้มแล้วพยักหน้าเดินเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับเขา บังเอิญที่ จงกลพาธมน ตามหลังเข้ามา สถานการณ์มันดูอึดอัด “รอคอยงานที่จะมาถึงจริงๆ！ครั้งนี้ผู้อำนวยการ ภพธร กลับมาหวังว่าคงไม่กลับไปอีกนะ ？” ก่อนหน้านี้ ภพธร คือผู้อำนวยการของ บริษัทโอเล ตอนนี้ที่นั่งนั้นยังว่างอยู่พนักงานเก่าทุกคนก็ยังเรียกเขาแบบนั้น ภพธร มองไปทาง จงกล ที่อยู่ตรงหน้า หลังของเธอนั้นดูหยิ่งยโสในตาของ ภพธร มีอารมณ์แปลกๆผ่านเข้ามา “ อื่ม ไม่ไปแล้ว” จงกล ได้ยินก็เหอะเบาๆ เธอเดินออกจากลิฟต์และรอ ภพธร ออกมา ภพธร ก็เดินตามมา “ไม่ต้องเสียแรงแล้ว ตอนนั้นที่นางไปจากโอเล ในเวลานั้นโอเล ไม่เหมือนตอนนี้ พวกเราต่างหากที่เดินตามประธานญาณินีมาทีละก้าว จนถึงวันนี้ นายคงไม่คิดว่าแค่หันหลังกลับก็สามารถกลับมาทำงานได้อย่างราบรื่น ！” “ฉันไม่เคยคิดอย่างนั้นอย่าเอาความคิดของเธอมาใส่ที่ตัวฉัน” เขาตอบอย่างเยือกเย็น “ใช่หรอ？ คอยรอดูเหอะ” จงกล ใช้หางตามองไปทางเขาจากนั้นแล้วยิ้มแปลกๆ ภพธร รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่มองไปทาง เธอ ด้วยสายตาเย็นชา “ฉันรอมา 5 ปีแล้ว ไม่แคร์เวลาสั้นๆนี้หรอก สิ่งที่ควรจะเป็นของฉัน ฉันไม่ยอมแน่นอน ” “โอเล มีมาได้ถึงวันนี้ ไม่ได้พึ่งพาแค่พวกเธอสองคน เผลอๆไม่มีพวกเธอบริษัทอาจจะดีกว่านี้ ” ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ จงกล อาจจะเป็นห่วงเพราะคำพูดพวกนี้ แต่ตอนเช้านี้เธอกลับได้ขู่ญาณินีแล้วรู้ว่าอะไรหนักอะไรเบาเป็นไปไม่ได้ที่ญาณินีจะไม่เข้าใจคนที่จะออกจากเกมนี้ มีแต่ ภพธร เท่านั้น！ เพราะคิดอย่างนี้ ภพธร ก็ยิ่งจะมั่นใจในตัวเองมากขึ้น เธอ เชิดหน้าชูตา “ฉันว่านะ คนที่เพ้อฝันนั้นก็คือเธอ ！” “ไหนๆก็เลือกที่จะจากไปแล้วจะกลับมาทำไมอีก？” “โอเล นั้นเปลี่ยนไปหมดแล้ว แค่ท่านประธานมีเยื่อใยกับผู้หญิงแค่นิดเดียวถ้าฉันเป็นเธอก็จะถอยออกไปเร็วๆเพราะแบบนี้จะดีกับทุกคน” จงกล พา ธมน จากไป ปล่อยให้ ภพธร ยืนอยู่ที่เดิม เขาดูหมิ่นและดูถูกในคำพูดของเธอ ภพธร ได้ยินอย่างชัดเจนบนใบหน้าที่หล่อเหลานั้นมีรอยยิ้มอ่อนๆแสดงอยู่ บน ใบหน้า “ เวลา 5 ปี ทำให้พวกเธอยิ่งไม่รู้อะไรไปเลย” เวลายิ่งอยู่ยิ่งเข้าใกล้ พี่พรมองไปทางเวลาตลอดเธอนั้นตื่นเต้นยิ่งกว่าจิดาภา “แล้วเวลาอีก 20 นาทีพี่พรนั่งก่อนเถอะ” จิดาภาพูดเบาๆ “เธอว่า จงกล คิดอะไรอยู่ทำไมต้องใส่ร้าย？ ทุกครั้งต้องขัดขวางและขวางทางพวกเรา นักแสดงของบริษัท โอเล มาขู่ประธาน ！”ญาณินี พี่พรรู้สึกอัศจรรย์กับสิ่งนี้มาก “เพื่อความโลภและแย่งชิงตลอดคนแบบนี้ในวงการบันเทิงยังน้อยอยู่หรอ？” จิดาภา พูดตอบออกมาอย่างช้าช้า “ยิ่งปีนสูงเท่าไหร่ ตอนตกลงมาก็ยิ่งเจ็บเท่านั้น อยากดูสีหน้าของเธอในตอนนั้นจริงๆ！” พี่พร ถอดถุงมือตัวเองจากนั้นก็เทน้ำร้อนให้จิดาภา “เธอเหมือนเจ้าหญิงขนาดนั้นคงต้องคิดว่าประธานถูกเธอขู่แล้วแน่ๆเลยจะผ่านไปอีก 20 นาทีเธอก็จะตื่นจากความฝันแล้ว ！” ถึงภาพของจงกล พอนึกถึงภาพที่ จงกล จะตกนรกเธอก็รู้สึกตื่นเต้นมาก ทั้งหมดนั้น จงกล เป็นคนหาเรื่องเอง “ญาณินี ไม่มีหนทางอื่นอีกแล้ว” นัยน์ตาของจิดาภาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น ตอนเย็น 15:00 งานเริ่มอย่างเป็นทางการ มีข่าวแพร่ออกไปว่า ผู้จัดการยอดเยี่ยมของบริษัทโอเล กลับมาจากต่างประเทศ เรื่องความรักของเขากับนักแสดงของเขาก็ถูกนักข่าวขุดออกมาอีกรอบ จากเดิม งานที่เป็นงาน ต้อนรับกลับมาด้วยการที่มีนักข่าวเต็มไปหมด “ รู้ว่าเพราะอะไรไหม ？” “ไม่ค่อยแน่ใจ ใจหนูสงสาร เหมือนจะมีอำนาจมากในต่างประเทศนะ ตอนนั้นออกประเทศเพราะเรื่องความรักตอนนี้กลับมา โอเล ต้องเสียเงินมากมาย ฉันเลยถูกเรียกกลับมา！” “แล้วเขาจะรับ นักแสดงคนไหน ？” “จงกล และ คมสร นั้นก็มีความสามารถมากคงไม่ใช่นักแสดง ยากที่จะคาดเดา” นักข่าวกำลังคุยซุบซิบกันอยู่ “จงกล ขวาง คมสร ไว้ที่ทางเข้า ญาณินีตัดสินใจที่จะไม่ใช้ตัว ภพธร แล้วทำไมจะเริ่มงานนี้อยู่？” จะรู้สึกไม่สบายมาก แต่คมสรนั้น กลับนิ่งมาก “เขาน้ำไปออกไปแล้ว อยู่ดีๆก็ยกเลิกจะทำให้นักข่าวถ่ายมั่วมาจะใช้เรื่องอื่นปกปิดไปก่อน ” เพราะเขาพูดแบบนี้ จงกล รู้สึกสบายใจขึ้น “ ฉันจะดูเขาเสียทุกอย่างไปอีกรอบ ！” คมสร ยิ้มแล้วหันหลังเดินไปทางญาณินีที่รออยู่ หลังจากนั้น คมสร เข้างานพร้อมกับ ญาณินี ส่วนจงกลนั้นทำงานเรื่อง คนที่นั่งตรงกลางคือญาณินีด้านซ้ายคือคมสร ด้านขวานั้นคือตำแหน่งชั้นสูงของโอเล ญาณินีมองไปทางนาฬิกายิ้มไปทางหลังเวทีจากนั้นหยิบไมค์ขึ้นมา “ทุกคนคะรบกวนเงียบหน่อยตอนนี้งานต้อนรับของพวกเราเริ่มขึ้นแล้ว” “จับได้ต้องขอบคุณทุกคนที่มาต่อไปนี้เรื่องที่ฉันจะประกาศนั้นสำคัญมากสำหรับบริษัทเราและดีใจมากที่สามารถแบ่งปันกับทุกท่าน” “โอเลได้พัฒนามานานหลายปีแล้วมีความสามารถและคุณภาพพอแล้ว บริษัทจะเริ่มทำงานในสิ้นเดือนนี้ใน เวลานี้กำลังอยู่ในกระบวนการหาคนอยู่หวังว่าจะเป็นโฆษณาได้ในตอนนี้ถ้าใครสนใจก็สามารถเข้าร่วมโอเลได้เงินเดือนนั้นจะทำให้คนพอใจแน่นอน ” พอได้ยินญาณินีพูดแบบนี้ เขาก็รู้สึกสบายใจขึ้น ดูแล้วเธอคงไม่พูดถึงเรื่องของ ภพธร แล้วในหมู่คนมากมายเธอเงยหน้าสบตากับ คมสร แผนของพวกเขาสำเร็จยาว！ แต่การกระทำของเธอนั้นอยู่ในสายตาของญาณินี ทุกคนคิดว่านี่จะเป็นหัวข้อของวันนี้ จงกลได้พูดออกมาอีกครั้งและได้พันกันเป็นครั้งสุดท้าย “และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือวันนี้ฉันเชิญเพื่อนเก่ากลับมาแล้วเขาเคยเป็นผู้อำนวยการของบริษัทโอเล เริ่มตั้งแต่วันนี้เขาจะทำงานในหน้าที่ผู้จัดการ เขาก็คือ ภพธร ขอให้ทุกคนปรบมือต้อนรับ ” ญาณินีลุกขึ้นและมองไปทางประตู ทุกคนหันหลังไปพร้อมกันภพธรใส่ชุดสูทสีเทา ดูมีเสน่ห์ทั้งหมดงามขึ้นเวทีช้าๆยืนอยู่ข้างๆญาณินี และในเวลานี้ จงกล และ คมสร งงไปหมดแล้ว ญาณินีไม่ได้ถูกพวกเขาขู่ แต่กลับใช้การกระทำนั้นตบหน้าเขาอย่างแรง เป็นไปไม่ได้ ！ หรือว่า ญาณินีจะไม่เป็นห่วงเลยว่าพวกเขาจะเอานักแสดงของโอเล ญาณินีจะไม่เป็นห่วงเลยว่าพวกเขาจะเอานักแสดงของโอเลไปหมด ？