ตอนที่ 137 ไม่มีใครจริงใจทั้งนั้น

ต๭นที่ 137 ไม่มีใครจริงใจทั้งนั้น ที่มุมปากของภารดีมีรอยยิ้มอ่อนๆตลอด จากนั้นจากไปพร้อมกับผู้ช่วย ผู้ช่วยทำปากจู๋แล้วพูดว่า “เธอคือตัวอะไรน่ะ อยู่ด้านหลังใช้แผนการชั่วๆไล่พี่ จงกลไป ทำให้เธอนั้นไม่มีผู้จัดการ ตอนนี้เจอกันที่บริษัทแม้กระทั่งทักทายก็ยังไม่ทัก!” “คนที่ออกมาจากบริษัทเล็กๆอย่างs.j ใช้ไม่ได้จริงๆ” “พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว” ภารดีถอนหายใจ “เรื่องของพี่จงกลผ่านไปแล้ว ถ้าคำพูดพวกนี้แพร่ออกไปเท่ากับว่าหาภาระให้กับตัวเอง ส่วนเรื่องของจิดาภา.........” เธอเงียบไปซักแป๊บแล้วนึกถึงหน้าที่เย็นชาเมื่อกี้ “เป็นคนที่มีความหมายจริงๆ แต่ไม่ต้องไปสน ต่อไปค่อยรอดู” “งั้นก็ดีค่ะ”ผู้ช่วยไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ในใจนั้นก็แอบจำแค้นครั้งนี้ของจิดาภาไว้ ตอนนั้นตอนที่จงกลยังอยู่ ภารดีก็คือดาราที่ใหญ่ที่สุดในบริษัท สิ่งที่เธอได้รับนั้นก็ดีกว่าคนอื่น แถมยังร้องเรียกให้บริษัทตั้งกลุ่มเพื่อตัวเอง เธอมีความดัง มีผลงาน แถมยังเด็ก มีโอกาสเยอะ ญาณินีอยากจะให้เธอได้ดีที่สุด แล้วเธอก็คือคู่แข่งที่มีคุณภาพมากที่สุดของจิดาภาที่โอเล มองดูภารดีที่เดินออกไป ภพธรเปิดประตูห้องประชุม “เธอเป็นนักแสดงที่มีความสามารถที่สุดที่โอเล เธอเพิ่งเซ็นสัญญากับบริษัท เย็นชากับเธอขนาดนี้อาจจะสร้างปัญหาที่ไม่จำเป็นขึ้นมาได้” ไม่ว่าจิดาภาจะเย็นชาขนาดไหน เรื่องปกติธรรมดายังไงก็ผลักดันออกไปไม่ได้ นอกจากเธอนั้นมีฐานะและตำแหน่งที่สูงจนเธอไม่จำเป็นต้องไปประจวบคนอื่น สิ่งนี้จิดาภาไม่สนใจ “ฉันเย็นชาหรอ?” จิดาภาขมวดคิ้ว นี่ก็คือวิธีที่เธอทำกับคนแปลกหน้า ภพธรเห็นเธอพูดอย่างนี้ก็ส่ายหัว “เมื่อก่อนจงกลเป็นผู้จัดการของเธอ ฉันกลัวว่าเธอนั้นจะเอาเรื่องนี้มาคิดและแค้นเธอ” พร้อมกับที่จิดาภาเซ็นสัญญากับโอเลอย่างอลังการ จะมากหรือน้อยเพียงใดก็เป็นการหักหน้าภารดี เรื่องแย่งชิงกันในบริษัทก้มีไม่น้อย ถึงแม้จิดาภาไม่มีเจตนาร้ายแต่นิสัยของเธอนั้นเป็นอย่างนี้ คอมเม้นชาวของเธอนั้นทำให้คนอื่นอยู่ห่างไกลจากเธอพันเมตรและนี่ก็คือปัญหาที่ภพธรเป็นห่วงมากที่สุด “ถึงฉันจะพูดดีกับเธอ เธอก็จะสามารถให้ฉันอยู่ที่บริษัทและแย่งสิ่งที่ดีมางั้นหรอ?”จิดาภากระพริบตา คำพูดของเธอนั้น มีความรู้สึกที่ว่าไม่รู้จะทำยังไง ในตอนที่พวกเขากำลังคุยเรื่องนี้ญาณินีพาคมสรเดินเข้ามา ตอนที่เห็นคมสร สีหน้าของจิดาภาไม่มีการเปลี่ยนแปลง แต่ในใจของเธอรู้สึกอย่างไรก็ไม่รู้ ไม่พอใจแต่เธอก็ชินกับเหตุการณ์แบบนี้ ไม่ได้สนใจอะไรมาก สายตาของภพธรนั้นก็แสดงท่าทีไม่ค่อยจะพอใจออกมานิดนึง “เริ่มประชุมกันเถอะ” “ตอนนี้ตำแหน่งผู้อำนวยการก็ยังว่างอยู่ ฉันตัดสินใจให้พวกเธอรับผิดชอบคนละเขตพื้นที่ หลังจากที่ผ่านสิ้นปีไปฉันจะดูผลงานของพวกเธอแล้วค่อยตัดสินใจ ดังนั้นโอกาสนั้นอยู่ในกำมือพวกเธอ” เธอพูดแบบนี้ก็ถือว่ากำลังแก้ปัญหาเรื่องที่คนอื่นว่าร้ายภพธร อีกด้านหนึ่ง เธอนั้นก็อาจจะอยากใช้ตัวคมสรจริงๆ ต่อไปเรื่องที่พูดถึงก็คือเรื่องที่จิดาภาจะทำงานและพูดถึงเรื่องที่จิดาภามีความรัก เมื่อก่อนคมสรก็เคยทำให้เรื่องของจิดาภาพัง ตอนนี้ญาณินีไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีก “ต่อไปก็คือคนบ้านเดียวกันแล้ว มีอะไรก็พูดกันตรงๆ อย่าไปทำเรื่องเล็กๆน้อยๆ ถ้าฉันรู้เรื่องจะไม่จบง่ายๆ” “คมสรถึงแม้ภพธรจะเป็นผู้จัดการของจิดาภา แต่ถ้ามีปัญหาขึ้นมา ฉันก็จะถามหาความรับผิดชอบของนายด้วย ต่อไปบริษัทต้องพึ่งพาพวกนายสองคน” คำพูดนี้ไม่ได้เรียงไปด้านใดด้านหนึ่ง เพราะเขาต่างมีที่รับผิดชอบของตัวเอง แต่นั่นก็ยังเกี่ยวเนื่องกันอยู่ จิดาภาตาตก ญาณินีเป็นนักธุรกิจที่ยอดเยี่ยมจริงๆ คมสรนั้นก็ไม่เบาพยักหน้าแล้วพูดว่า “วางใจได้ครับท่านประธาน ผมจะทำตามที่คุณพูด” ภพธรไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่อ “ท่านประธานครับ พวกเราต้องออกไปแล้วครับ ตอนเย็นต้องเข้ากองถ่ายครับ” “โอเค จิดาภาขอให้โชคดีนะ”ญาณินียิ้มแล้วพูด จิดาภาพยักหน้าเบาๆลุกขึ้นพร้อมภพธรแล้วเดินจากไป ที่ห้องประชุมตัวที่แข็งทื่อของคมสรก็ปล่อยตัวอ่อนลง ญาณินีเห็นแบบนี้หัวเราะแล้วพูดว่า “ฉันรู้ว่าพวกนายไม่ถูกกัน แต่บนโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่ข้ามไปไม่ได้ เรื่องแบบนั้นก็ปล่อยวางเถอะ” “ผมไม่มีอะไรที่ปล่อยวางไม่ได้ครับ แต่แค่รู้สึกว่าจิดาภานั้น......ไม่ได้ง่ายอย่างนี้โดยเฉพาะอำนาจเบื้องหลังเธอ” คมสรลองถามญาณินี จะลองดูว่าเธอรู้หรือไม่ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังจิดาภานั้นคือใคร “เบื้องหลังของเธอ?” ญาณินียักไหล่ “เบื้องหลังของเธอ นอกจากตระกูลของเธอแล้วจะมีคนอะไรอีก ถึงแม้เธอนั้นจะมีอำนาจในวงการค้าขาย แต่ยังไงก็ยังไม่มาถึงที่วงการบันเทิงหรอก อีกอย่างความสัมพันธ์ของจิดาภาพวกเขาก็ไม่ค่อยดีนัก” “ถึงแม้พวกเขาจะยอมแก้ปัญหาให้กับจิดาภา ก็แค่เพื่อหน้าตาเท่านั้นแหละ” “แต่ว่า เรื่องที่นักแสดงหญิงมีความรักนั้นเป็นเรื่องห้าม จิดาภาเป็นอย่างนี้ไม่เหมาะสมนะครับ” คมสรลุกขึ้นมา “ผมรู้สึกว่ายังไงคุณก็ยังเข้าข้างจิดาภาและภพธร” “ฉันหรอ?” ญาณินีวางแก้วที่อยู่ในมือลง “บนโลกใบนี้ใครจะพูดก็ได้ เดี๋ยวเขาก็เลิกกัน อีกอย่างมีแฟนก็มีแฟนสิ ไม่ได้บ่งบอกว่าอะไรนิ” เป็นอย่างนั้นจริงๆเธอคิดอีกอย่าง “แล้วคุณรู้ตัวตนของคนๆนั้นไหมครับ?คนในวงการหรอ?” คมสรถามต่อ “ไม่รู้ แต่ฉันรู้สึกว่าไม่ใช่ตัวละครอะไรที่เก่งๆหรอก ไม่อย่างนั้นจิดาภาคงไม่หลีกเลี่ยงที่จะพูดเรื่องนี้ ฉันอยากรู้คำตอบมากกว่าเธอแล้วกำลังหาคนสืบอยู่” พอรู้ความคิดของญาณินี ความกลัวในใจของคมสรก็ลดลง แค่เธอนั้นก็ไม่ได้เชื่อใจจิดาภาทั้งหมด ที่จริงเธอนั้นไม่มีทางรู้ว่า เธอนั้นจะไม่มีทางรู้ตัวตนของผู้ชายคนนั้นและจิดาภาก็ไม่ใช่คนที่เธอสามารถใช้ไปทำอย่างอื่นได้ …… อีกด้านนึง จิดาภาให้ภพธรจอดกลางทาง เพื่อลงจากรถ กล้องถ่ายออกห่างจากสถานที่ต้องการใช้ระยะเวลา 3 ชั่วโมง ความหมายของจิดาภาคือให้ภพธรและพี่นัฎขับรถไปก่อน เธอนั้นจะไปถึงสถานที่ตรงเวลา ภพธรเห็นเธอร้องขอแบบนี้ก็เลยต้องตกลงพี่นัฎนำกระเป๋าเดินทางของจิดาภาขึ้นไปบนรถเข็น ภพธรยังลังเลอยู่ “ไปเถอะเดี๋ยว จิดาภาก็ถึงเอง” “แน่ใจขนาดนั้นเลย?” ภพธรมองไปทางเธอ รู้สึกว่าเธอนั้นชิวมาก ในใจเธอนั้นมีความคิดที่กล้าหาญอันหนึ่ง “พวกเขาอยู่ด้วยกันนานมากแล้ว?และเมื่อก่อนก็เป็นแบบนี้?” ดูไม่ออกเลยว่าจิดาภานั้นจะรักแฟนขนาดนี้ ในวงการบันเทิงจะมีความรักจริงได้ไง ภพธรแค่รู้สึกว่าจิดาภาโดนคนอื่นหลอก ทั้งความรักและเงินทองจากนั้นเธอก็จะไม่เหลืออะไรเลย “อืม”พี่นัฎยังไม่อยากให้ภพธรรู้ก็เลยไม่ได้พูดอะไรมาก จากนั้นก็ใส่หูฟังแล้วดูหนังต่อ ในเวลานี้จิดาภาได้ขึ้นรถของจิรภาสแล้ว เธอไปพิงที่ไหล่ของเขา “ที่จริงฉันมาคนเดียวได้ บริษัทของนายมีเรื่องมากมาย ฉันไม่อยากให้นายมายุ่งเรื่องของฉันมาก” “ฉันก็มีเรื่องที่ต้องไปคุยในที่นั่น จะได้ไปพร้อมกับเธอ” ในใจของจิรภาสนั้นมีแพลนไว้แล้ว