ตอนที่ 146 เพลงประกอบการถ่ายทำ

ต๭นที่ 146 เพลงประกอบการถ่ายทำ สายตาของจิดาภามองไล่ไปยังสร้อยคอ ต่างหู และแหวนแต่งงานคู่นั้น ผู้รับผิดชอบของWMหยิบออกมาแทนเธอ แล้วเอ่ยกับเธอด้วยรอยยิ้ม “แหวนแต่งงานคู่นี้ก็เป็นของลูกค้าVIPท่านนั้นที่สั่งทำพิเศษให้กับภรรยาของเธอ เขาบอกว่าความหมายของแหวนวงนี้มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่รู้” “ศิลปะการสลักที่เป็นเอกลักษณ์เช่นนี้มีเพียงบริษัทเราเท่านั้นที่สามารถทำได้ ประดับด้วยเพชรจากทางฝั่งแอฟริกาใต้ แหวนคู่นี้ซ่อนความจริงใจและความตั้งใจจริงเอาไว้ ไม่สามารถตีเป็นราคาได้” จิดาภาจ้องมองสิ่งที่อยู่ในมือ ด้านในมีสลักตัวอักษรเอาไว้ด้วย รูปแบบนั้นเหมือนกับสร้อยข้อมือของเธอเลย! นี่คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ มือสั่นเทาเล็กน้อย แล้วหยิบเอาการ์ดในกล่องเครื่องประดับนั้นขึ้นมา “นี่คงจะไม่ใช่....” พี่นัฎหันมาด้วยความอยากรู้ หลังจากอ่านถ้อยคำที่อยู่ในการ์ดแล้วนั้น เธอรู้สึกตกตะลึง “เขาเป็นคนสั่งอย่างนั้นหรือ?” พระเจ้า โรแมนติกเกินไปแล้ว! มีเพียงแค่ประโยคสั้นๆประโยคเดียวบนการ์ดพิมพ์สีม่วงใบนั้น “ให้หัวใจของผมอยู่กับคุณไปทั้งชีวิตที่เหลืออยู่นะครับ YJ” ขอบตาของจิดาภาเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา เธออ่านการ์ดใบนั้นอยู่เป็นเวลานาน แล้วเอ่ยขึ้นเบาๆ “หัวใจของคุณ ฉันได้รับแล้วนะคะ” นี่คือคำสัญญาตลอดชีวิตนี้ พี่นัฎเองก็รู้สึกซาบซึ้งและดีใจแทนจิดาภา การแต่งงานของเธอไม่ใช่แค่เอกสารเพียงใบเดียวจะสามารถพิสูจน์ได้ พวกเขาทั้งสองคนนั้นรักกันด้วยหัวใจจริง... ขณะที่พี่นัฎกำลังจะแสดงความยินดีกับเธอนั้น ก็มีเงาหนึ่งเดินเข้ามายังห้องแต่งหน้า พี่นัฎตบบ่าของจิดาภาเบาๆ “นักแสดงนำชายของเธอมาแล้วนะ” ไม่ใช่นักแสดงนำชายสำหรับการถ่ายทำ แต่เป็นนักแสดงนำชายที่เป็นของจิดาภาโดยเฉพาะต่างหาก เมื่อได้ยินพี่นัฎว่าดังนั้น จิดาภาจึงหันไปยังทิศทางหน้าประตู จิรภาสในชุดสูทสีน้ำตาลปรากฏขึ้นด้วยความโดดเด่นเฉพาะตัวซึ่งทำให้คนอื่นๆรู้สึกตกใจ พี่นัฎจึงรีบพาช่างแต่งหน้าออกมา เพื่อให้พวกเขาทั้งสองคนได้อยู่ด้วยกันเพียงลำพัง จิดาภาลุกขึ้นยืน ความรู้สึกซาบซึ้งใจแพร่กระจายไปทั่วหัวใจของเธอ “ทำไมคุณไม่บอกฉันล่ะคะ ว่าจะมีเซอร์ไพรส์แบบนี้ด้วย?” จิรภาสยื่นช่อดอกกุหลาบสีแดงที่เขาซ่อนไว้ข้างหลังออกมา แล้วคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ “ขอโทษนะครับ ที่ให้คุณต้องรอนาน กับสิ่งที่ผมควรจะทำตั้งแต่แรกแล้ว ชีวิตนี้ หัวใจของผมเป็นของคุณเพียงคนเดียว แหวนคู่นี้ เป็นคำสัญญาของผมที่มีต่อคุณ” “การแต่งงานของเราไม่ใช่เรื่องที่ต้องทำให้คนนอกได้รับรู้ แต่ผมก็อยากจะให้คุณในทุกๆสิ่งที่คุณควรจะมี” จิดาภากลั้นน้ำตาต่อไปไม่ไหว เธอดึงตัวของจิรภาสให้ลุกขึ้น แล้วพูดกับเขาด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ “ความรักที่คุณมีต่อฉันทำให้ฉันกลายเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลกนี้แล้วค่ะ แต่งงานกับคุณ เป็นเรื่องที่ดีจริงๆ” จิรภาสดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา ทั้งสองคนโอบกอดกันและกัน แล้วแลกเปลี่ยนแหวนคู่สองวงนั้น “นี่ไม่ใช่แหวนที่คุณจะใช้ในการถ่ายทำหรอกครับ แต่รุ่นที่สั่งทำของWMภายนอกจะดูไม่ออกว่าแหวนสองวงนี้มีความเกี่ยวข้องกันอย่างไรเพียงต้องวางไว้ด้วยกันเท่านั้น ถึงจะรู้ว่าเป็นคู่กัน” เพราะฉะนั้นทั้งจิรภาสและจิดาภาจะสวมใส่แหวนคู่นี้นั้น ก็จะไม่มีปัญหาอะไร และบวกกับตอนนี้เธอเป็นBrand ambassador ของWMด้วยแล้ว สวมใส่เครื่องประดับของเขาก็คงจะดูสมเหตุสมผลอยู่เช่นกัน “สวยจริงๆ” นิ้วเรียวเล็กของจิดาภามีแหวนประดับอยู่ด้วยแล้วนั้นยิ่งงดงามมากขึ้นไปอีก “เดี๋ยวคุณจะต้องถ่ายทำอีก ผมไปก่อนนะครับ” จิรภาสส่งยิ้มแสนอ่อนโยนให้เธอ บรรจงจูบลงบนหลังมือเธอเบาๆ แล้วเดินออกไป เมื่อเห็นว่าจิรภาสออกไปแล้ว พี่นัฎจึงกลับเข้ามายังห้องแต่งหน้าอีกครั้งหนึ่ง “เห็นเธอมีความสุขแบบนี้แล้ว พี่ก็ดีใจกับเธอด้วยจริงๆ...” พี่นัฎรู้สึกซึ้งใจเสียจนน้ำตาไหลออกมาตั้งแต่ตอนอยู่ด้านนอกเสียแล้ว มองดูจิดาภาเดินมาจนถึงวันนี้ ความยากลำบากที่เธอต้องเจอ พี่นัฎเองก็เห็นมาโดยตลอด “ตอนนี้พวกเธอใส่แหวนที่มีเพียงหนึ่งเดียวในโลกเลยนะ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ก็จะจดจำอีกฝ่ายได้เสมอ รอจนวันที่พวกเธอเปิดเผยความสัมพันธ์ แหวนวงนี้ก็จะกลายเป็นของที่ระลึกที่ดีที่สุดเลยล่ะ” จิดาภาถอดแหวนออกมาแล้วให้พี่นัฎช่วยเก็บไว้ให้เธอ “จะเริ่มแล้วหรือยังคะ?” ทางด้านนอกมีเสียงทีมงานที่กำลังเตรียมตัวกันดังขึ้น “อืม ทุกคนมากันพร้อมหมดแล้ว เหลือแต่รเมศคนเดียวที่ยังไม่มา” พี่นัฎรู้สึกว่าเขามีเจตนาทำเช่นนี้ “แต่พี่รู้สึกว่าวันนี้เขาไม่น่าจะปล่อยไปง่ายๆแบบนี้นะ ผู้กำกับคุณณัฏฐ์ไม่ใช่คนที่จะยอมให้นักแสดงมาสายได้แบบนี้ ถ้าหากรเมศทำให้เป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา เขาคงจะไม่ยอมแน่ๆ” พี่นัฎคาดเดา “บางทีอาจจะเปลี่ยนตัวนักแสดงนำชายก็ได้นะ” “แต่ถ้าเปลี่ยนตัวรเมศ ในเวลาแบบนี้อาจจะหาคนที่เหมาะสมไม่ได้นะ นักแสดงชายที่เตรียมไว้ก็ไม่มีใครเหมาะสมเลยสักคน” ภพธรรู้สึกกังวลเล็กน้อย “หรือคะ?” ทันใดนั้นในใจจิดาภามีความคิดหนึ่งไว้ ถึงแม้เธอจะยังไม่ได้พูดออกมา แต่ก็พอที่จะเป็นไปได้อยู่บ้าง อีกทางด้านหนึ่ง รเมศที่กำลังนอนดูทีวีอยู่บนโซฟาในคฤหาสน์หลังใหญ่ของเขา นั้นเคี้ยวหมากฝรั่งด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย มองสีหน้าอันแสนรีบร้อนของผู้จัดการตัวเองที่วิ่งเข้ามา แล้วเอ่ยสบถออกมาอย่างรำคาญ “มีอะไรอีกล่ะ?” “รเมศ ไปถ่ายโฆษณาของWMดีไหม? ได้ยินมาว่าทางผู้กำกับและคุณจิดาภาเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว พวกเราไปกันตอนนี้ก็ยังไม่สายเท่าไหร่นะ” ผู้จัดการส่วนตัวของเขาเกลี้ยกล่อมเขาเบาๆ “ไม่ไป!” รเมศขมวดคิ้ว อย่างอารมณ์ไม่ดีนัก “พ่อผมให้เงินเป็นผู้สนับสนุนโฆษณา ผมอยากจะไปผมก็ไป ไม่อยากไป ใครก็มาบังคับไม่ได้! ครั้งที่แล้วจิดาภาเทผมแบบนั้น ผมจะทำให้เธอได้รู้ว่าคนอย่างผมไม่ใช่คนที่ใครจะมาหาเรื่องได้ง่ายๆ” “เป็นแค่นักแสดงตัวเล็กๆยังกล้ามาหักหน้ากันแบบนี้ คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?” “ในวงการนี้ ไม่มีเบื้องหลัง ไม่มีเงิน แล้วอยากจะดังอย่างนั้นหรือ? ฝันไปเถอะ” “รเมศ..” ผู้จัดการยังคงจะเกลี้ยกล่อมเขา แต่เมื่อเห็นสีหน้าอันบึ้งตึงของเขาแล้วนั้น จึงไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก “เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นฉันไปคุยกับพวกเขาก่อนแล้วกัน” ตามที่รเมศต้องการนั้น ผู้จัดการส่วนตัวของเขาจึงแต่งเรื่องขึ้นแล้วบอกกับทางWMและผู้ช่วยของคุณณัฏฐ์ไปว่า รเมศไม่สบาย ไม่สามารถไปกองถ่ายได้ ทางฝ่ายคุณณัฏฐ์เองก็เครียดมากเช่นกัน วันนี้เขาอุตส่าห์แบ่งเวลาว่างออกมาเพื่อมาช่วยงานของWMได้ แต่กลับต้องมาเจอนักแสดงนำชายที่เล่นตัวเช่นนี้เสียอย่างนั้น “หมายความว่าอะไร? นักแสดงที่ไม่มีคุณสมบัติแบบนี้ ยังจะใช้เขาอยู่ไหม? ถ้าหากยังจะยืนยันว่าจะรอเขามาล่ะก็ ผมกลับล่ะ” “แต่คุณณัฏฐ์ พ่อของคุณรเมศคือท่านประธาน.....” “ผมไม่สนหรอกว่าพ่อเขาจะเป็นใคร นี่เป็นงานที่มีการเซ็นสัญญากันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็จะต้องดำเนินไปตามกฎนั้น”คุณณัฏฐ์ยังคงยืนยันเช่นนั้น ทางWMจึงต้องส่งคนเพื่อติดต่อกับทางรเมศอีกครั้ง แต่หลังจากที่รเมศรู้ความหมายที่ผู้กำกับต้องการแล้วนั้น กลับไม่รีบร้อน ทั้งยังมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าอย่างไม่รู้สึกรู้สาอีกด้วย “ตาแก่นี่ดื้อนักสินะ แล้วอย่ามาโทษผมทีหลังแล้วกัน ถ่ายโฆษณาวันนี้ ถึงอย่างไรผมก็ไม่ไปเด็ดขาด!” “อยากจะไปหาใครก็ไป ต่อไปผมจะไม่รับงานของเขานะ!” “ถ้าอย่างนั้นก็ตามนั้นนะ” ผู้จัดการส่วนตัวของเขาเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วจริงๆ แต่เงินของบิดาของรเมศยังวางอยู่ตรงนั้น ใครจะกล้ามาตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขากัน ดังนั้นเขาจึงไปบอกกับทางนั้นอีกครั้งว่ารเมศนั้นไม่สบายจริงๆ และนั่นก็ทำให้คุณณัฏฐ์โมโหเป็นอย่างมาก “ผมไม่เคยเห็นนักแสดงคนไหนแย่ขนาดนี้เลย เปลี่ยนตัวนักแสดง!” “แต่ผู้กำกับ...ตอนนี้ไม่มีนักแสดงชายสำรองคนไหนที่จะเหมาะสมเลยจริงๆ หรือถึงถ้ามี เราไปนัดเวลากะทันหันเช่นนี้ ก็คงจะไม่สามารถเริ่มถ่ายทำได้อยู่ดี ไม่อย่างนั้นเราลองคุยกับทางคุณรเมศกันอีกครั้งดีไหม?” “ทางบริษัทWMเองก็ให้ความสำคัญกับการถ่ายทำครั้งนี้มาก ถ้าหากหาคนมาแทนกะทันหันแบบนี้ ทางนั้นจะต้องไม่พอใจแน่ๆ”