已经是第一章了
ตอนที่ 46 ล้มที่ห้องน้ำ
ตอนที่ 46 ล้มที่ห้องน้ำ
บริษัทนายหน้าหาแม่บ้านทำงานได้เร็วมาก แค่แป๊ปเดียวพลางหาแม่บ้านให้เธอได้แล้ว ทำงานได้รวดเร็วทันใจ และไม่เสียเงินเยอะ ดูแลเธอได้อย่างดี อีกทั้งยังดูแลร้านได้อย่างดี แม่บ้านคนนี้เธอรู้สึกเหมือนเป็นคนที่ฟ้าส่งมาให้ คนทั้งดี แม้แต่มองยังรู้สึกมีความสุข “น้าน้ำค้า วันนี้ปิดร้านเช้าหน่อยนะ ฉันเริ่มเหนื่อยแล้ว”ไม่รู้ว่าเด็กในท้องเป็นลูกชายหรือลูกผู้หญิง ใกล้คลอดแล้วเด็กคนนี้ก็ช่างดื้อจังนะ เดะๆก็ถีบท้องเธอตลอด ทำเอาท้องเธอเมื่อยจนเป็นจุด เธอไม่อยากเหนื่อยแล้ว เธออยากเดิน การเดินมีประโยชน์มากเธอได้อ่านจากในหนังสือมาแล้ว
“ได้ค่ะ ฉันไปทำกับข้าว เธอออกไปเดิน ระวังรถด้วยนะ เวลานี้ต้องระวังให้มาก”น้าน้ำมองท้องเธอแล้วพูดขึ้นมา
เลยปล่อยให้น้าน้ำเฝ้าร้านไว้ เมื่อเดินอยู่ที่ถนน ขาเธอเริ่มบวม นี่ก็คงเป็นเรื่องธรรมดา ถึงแม้เวลาใกล้คลอดจะเป็นอาทิตย์นี้ แต่เมื่อนึกถึงแล้วหัวใจเธอพลางเต้นแรงแล้วรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา
ลูกรัก ต้องออกมาแบบดีดีห้ามลำบากแม่นะ
ในใจคิดไปแล้วก็ยิ่งรู้สึกดีใจ
นั่นเป็นเพราะความคาดกวังกับชีวิตที่ละมาถึง จริงๆแล้วเพียงแค่ดีใจ แล้วทุกอย่างจะมีความสุขเอง
ค่อยๆเดินไป คนทิ้งคนอื่นต่างมีสามีเดินอยู่ข้างๆ แต่ข้างเธอนั้นมีแต่อากาศมาตลอด
แต่กลับเยชินไปแล้ว เพียงแต่ว่าในสมองนั้นยังมีหญิงคนนั้นที่ตั้งท้องปรากฏอยู่ในสมองเธอ และปุริมไว้ และไม่รู้ว่าเป็นความโชคดีหรือเฮงซวยของหญิงคนนั้น
เมื่อนึกถึงปุริมที่เคยบันทึกเบอร์ของเขาอยู่ในมือถือเธอ แต่ตอนนี้เปิดออกก็ไม่มีแล้ว เธอเปลี่ยนเบอร์แล้ว ในมือถือตอนนี้มีแต่เบอร์ที่ใช้สมัครเครือต่างๆ นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรอีก เมื่อคิดๆแล้ว เธอเลยบันทึกเบอร์ของแม่เข้าไป ต่างบอกการคลอดลูกเป็นจุดที่ผ่านยากสุดของผู้หญิง เมื่อคิดๆแล้วเธอก็เริ่มกลัวขึ้นมา ข้างๆไม่ญาติอยู่เธอก็รู้สึกไม่สบายใจ
อาหารที่น้าน้ำทำอร่อยมาก และถูกปากเธอมาก เมื่อกินเสร็จเธอก็เอาสมุดฝากท้องและตัวกำหนดคลอดออกมาดู จะบอกว่าไม่ตื่นเต้นก็เป็นไปไม่ได้หรอก และไม่มีผู้ช่วยด้วย ฉะนั้นแล้วเธอจึงพึ่งจากหนังสือ แม้แต่อาหารหลังคลอดสามวันจะกินอะไรเธอก็จัดไว้เรียบไว้แล้ว พอถึงตอนนั้นเธอจะให้น้าน้ำทำตาม แบบนั้นแล้วน้ำนมจะได้ครบอิ่ม หลายวันนี้เธอไม่ได้ไปโรงพยาบาล เธอไม่ชอบไปตรวจสอบ เพราะว่าหมอมักจะเอาแววตาแบบหื่นนั้นมองเธอ อาจเป็นเพราะเธอเป็นแค่ตัวคนเดียว และข้างๆเธอก็ไม่ใคร
และแล้วจะมีผู้หญิงหวังเป็นแบบนี้หล่ะ
เธอไม่อยากคิด แลไม่มีวิธี เธอไม่ชอบแววตาสงสารของปุริม เธออยากเป็นตัวอิสระ แบบนั้นแล้วเธอจะได้ยิ่งแข็งแกร่ง
เมื่ออาบน้ำเสร็จเธอพลางเตรียมตัวไปนอน ห้องน้ำชั้นสองมีห้องเล็กๆ แต่ก็สะอาดมาก เธอซักไปแล้วและดูท้องตัวเองไปด้วยท้องเธอคงเป็นท้องที่นูนเหมือนคนปกติ ไม่โตมากและไม่เล็กมาก เมื่อวางมือไว้ที่ท้องเธอก็เริ่มนึกคิดหน้าตาของลูก ไม่รู้ว่าจะเหมือนตัวเองหรือเหมือปุริม ดีที่สุดก็อย่าเหมือนเขา แบบนั้นจะได้ดีเพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัยว่าลูกเป็นของเขา
เมื่อนึกคิดวุ่นวายไปมาก เท้าเลยลื่นลง“อ๊าก...”เธอร้องขึ้นมาอย่างตกใจ น้าน้ำได้ยินเสียงก็รีบออกมา เธอเริ่มล้มลงแล้ว “ซ่าๆ”ทีหนึ่ง เหมือนว่ามีน้ำออกมา “น้าน้ำ ฉันเจ็บมากเลย เร็ว รีบโทรเรียกรถพยาบาล”เธอมีสติมาก ที่ไม่มีคนอยู่ข้างๆ ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมาเธอต้อองพึ่งตัวเอง เธอเลยต้องมีสติอยู่ตลอดเวลา
“ค่ะ ฉันไปตอนนี้ค่ะ”น้าน้ำไปโทรแล้ว เพ็ญประคองตัวเองออกไปอย่างกินแรง เธอเข้มแข็งมาก เพื่อลูกของเธอเธอจะต้องเข้มแข็ง ทำไมถึงไม่ระวังแบบนี้ แต่ตอนนี้เธอจะโทษตัวเองไม่ได้ เพราะเธอได้ล้มลงแล้ว
เลือดไหลลงมาจากขาทั้งสองข้าง และไหลออกมาเหมือนน้ำ เหมือนเป็นน้ำข้าง เธอจำได้ในหนังที่เธอเคยอ่านที่ว่า แต่ถ้าน้ำข้างออกมาเยอะแล้วลูกจะออกมาง่ายมากขึ้น เธอเริ่มปวดหัวขึ้นมา เธอพยายามบอกตัวเองว่าอย่าใจร้อน เพียงแค่เรียกรถพยาบาลมาแล้ว เธอพลางจะมีคนมาช่วย ต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน ต้องไม่มีอะไรแน่นอน
เธอพึ่งลุกขึ้นมา น้าน้ำก็โทรมาทันที “เพ็ญนีติ์คะ รถพยาบาลมาถึงแล้ว รีบๆค่ะฉันช่วยเธอเปลี่ยนเสื้อผ้า”
เธอกัดฟันไว้แน่น แล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นเธอก็พิงที่ห้องโดยไม่ขยับ เมื่อมองน้าน้ำที่เอาของถุงเล็กถุงใหญ่เพื่อเตรียมตัวไปพักที่โรงพยาบาลแล้ว รถพยาบาลก็มาถึงแล้ว เร็วมากแต่ว่าเธอก็ยังรู้สึกเวลาผ่านไปได้นานมาก ช่างเจ็บปวดเหลือเกิน เธอเจ็บจนเหลือหลายแล้ว
เมื่อถูกเข็นไปที่เตียง หมอและพยาบาลเริ่มตรวจสอบเธอ “จะคลอดแล้วค่ะ รอต่อไปไม่ได้แล้ว รับบอกหมอ เมื่อคนท้องถึงก็เริ่มทำการได้แล้วค่ะ”
เพ็ญนีติ์ได้แล้ว เธอจะคลอดแล้ว แต่ตอนนี้เธอกลับลืมความกลัวไปแล้ว เธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง ลูกรักของเธอนะ เธอคาดหวังลูกตัวเองออกมาโดยแสนนาน หลายเดือนสำหรับในชีวิตคนนั้นไม่ได้นานมาก แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนนานเหลือเกิน เพียงแค่รอให้ลูกออกมาเธอจะไม่เหงาเดี่ยวดายอีก
เพ็ญนีติ์ถูกเข็นเข้าไปที่ห้องคลอด น้าน้ำเฝ้าไว้ด้านนอก “เพ็ญนีติ์ ถ้าเจ็บก็ร้องออกมานะ อย่าทนไว้”
เธอกัดฟันไว้แน่น จริงๆเธอเจ็บจนไม่ไหวแล้ว เธอรู้สึกตัวเองกำลังจะตายแล้ว ทั้งตัวเหมือนกำลังจะแยกสลาย เด็กน้อยกำลังทรมานเธอลำบากเธอนัก เธอเจ็บมากนัก เจ็บจริงๆ
เธอถูกเข็นไปที่ห้อง เธอพลางหลับตาปล่อยให้หมอตรวจ มือหมอที่เย็นนั้นทำเอาเธอสั่นทั้งคน
“คุณคะ น้ำข้างเธอออกมาเยอะแล้ว และฉันก็รู้สึกเหมือนว่าเป็นฝาแฝด ก่อนหน้านี้คุณไม่ได้ทำการตรวจรึครับ?”
“ฝาแฝด?”เพ็ญไม่เคยคิดมาก่อน
“คงจะใช่ครับ ผมของแนะนำให้คุณทำการผ่าคลอดครับ แต่ว่าต้องผ่านการยินยอม”
เพ็ญอึ้งไปทันที “ตัดผ่าคลอดจริงเหรอคะ?”ถึงแม้รู้มาก่อนว่าการผ่าคลอดนั้นเป็นแค่การผ่าตัดเล็กๆ แต่เมื่อนึกถึงท้องตัวเองจะถูกเอามีดผ่าเด็กเอามาสองคน เธอพลางอดจะกลัวไม่ได้
“ใช่ครับ สถานการณ์กะทันหันครับการล้มครั้งนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ฉันแนะนำให้คุณรีบตัดสินใจครับ ใช่แล้วครับ?คนในครอบครัวคุณอยู่ไหนครับ?ฉันจะให้เข้ามาคุย?”
เพ็ญมีความปวดหัวขึ้นมา เธอส่ายหัว “ไม่ต้องแล้วค่ะ ฉันตัดสินใจเอง”
“ไม่ได้ครับ ต้องการให้ผู้ปกครองเซ็นค่ะ”
“งั้นฉันเรียกน้าน้ำเข้ามาค่ะ”นอกจากน้าน้ำแล้วเธอนึกคนอื่นไม่ออก
พยาบาลรีบออกไปเรียกคน เพ็ญหลับตาลง ท้องน้อยเธอเจ็บขึ้นมาก เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าการคลอดลูกมันลำบากแบบนี้ ตอนนี้เธอรู้สึกว่าการที่เป็นแม่นั้นช่างเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่ เธออยากขอบคุณแม่ที่ให้ชีวิตเธอมา
น้าน้ำเข้ามา อย่างรวดเร็ว “เพ็ญนีติ์ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่เป็นค่ะ จะผ่าคลอดแล้ว น้าน้ำรบกวนเธอแล้วนะ”
“เปล่า..ไม่เป็นไรค่ะ คุณวางใจได้เลย”น้าน้ำจับมือเธอไว้ จากนั้นหมอและพยาบาลพลางเข็นเธอเข้าไปที่ห้องผ่าตัด
เธอลืมตาไว้กลมโต เมื่อนึกถึงต้องไปผ่าตัด เธอพลางตื่นเต้นจนรีบมองรอบๆ โลกนี้ช่างดีนัก เธอต้องอยู่อย่างดีดี และอยู่อย่างสุขไปกับลูกของเธอ
ยาชา เขียงผ่าตัด เพ็ญไม่สามารถลืมได้เลยสักเรื่อง ใบเซ็นชื่อตกลงนั้นเธอไม่ได้เซ็น และไม่ใช่น้าน้ำด้วย แต่เป็นอีกคนหนึ่ง
ผู้ชายคนหนึ่ง
สายตาเธอสว่างทันที นั่นเป็นแสงการผ่าตัดที่แสบตาเธอจนลืมไม่ขึ้น
ข้างหูเธอนั้นมีเสียงเครื่องอุปกรณ์หมอ เธอพยายามบอกตัวเองว่าไม่ต้องกลัว เธอกำลังรอลูกออกมาอยู่
การผ่าตัดได้เริ่มขึ้น มีคนถามเธอขึ้นมาเบาๆ“มีความรู้สึกอะไรไหมค้า?”
“เปล่าคะ...”เธอไม่อยากพูดแล้ว เธอตื่นเต้นมาก ถ้าไม่ใช่ฉีดยาชาไป เธอคงจะตกใจจนสลบไปแล้ว เพราะเธอไม่มีความกล้า จริงๆนั้นเธอเป็นหญิงที่ใจอ่อนมากเลยทีเดียว
เสียงผู้หญิงคนนั้นเอาแต่คุยกับเธอไม่หยุด เหมือนว่ากลัวเธอหลับไปสักงั้น “ชอบลูกชายหรือลูกผู้หญิงคะ?”
“ดีหมดค่ะ”เธอตอบอย่างไม่คิดมาก ฉะนั้นแล้ว ระหว่างท้องนั้นเธอได้ทำบีมาแล้ว และไม่ได้ถามว่าเป็นลูกผู้ชายหรือลูกผู้หญิงมาก่อน เพียงแต่รู้สึกว่าตัวเองคลอดออกมาก็ดีแล้ว เธอชอบหมด
“ออกมาแล้ว คุณดูสิคะ เป็นคู่แฝดจริงด้วน เหมือนกันมากเลย เหมือนเป็นบาบี้เลย”
เพ็ญนีติ์ยิ้มแล้ว ลูกเธอออกมาแล้ว เธอลืมตาแล้วอยากดูทันที แต่เธอกลับขยับไม่ได้ เพียงได้แต่เห็นพยาบาลที่อุ้มมาตรงหน้าเธอ ใบหน้านั้นอมชมพูมีความน่ารักมาก นี่เป็นลูกเธอหรือ?เพียงแค่แวบตาเดียวก็รักไปแล้ว?
“เป็นลูกผู้หญิงค่ะ สองพี่น้องเลย โตแล้วต้องเป็นองค์หญิงแน่ๆ และสวยกว่าแม่ด้วย”
เธอยิ้มขึ้นมา เธอเหนื่อยจริงๆแล้ว เมื่อกี้ตื่นเต้นเกินไป ฉะนั้นแล้วพอได้ยินว่าลูกออกมานั้นทั้งคนของเธอพลางโล่งออกมได้
ลูกถูกอุ้มออกไป แต่เธอกลับตื่นเต้นมาก เพราะของที่เตรียมไว้นั้นมีแต่ของเด็กคนเดียว “พยาบาลค้า ช่วยฉัน...ช่วยฉัน...”
“เป็นอะไรคะ?”
“มีแต่ชุดเดียวของลูก ช่วงฉันซื้อผ้าคลุมเด็กอีกชุดหนึ่งค่ะ”ใครคนไหนถูกทิ้งไปก็เจ็บใจอยู่แล้ว ยังไม่ได้เย็บแผลหัวใจเธอก็เริ่มเป็นห่วงถึงลูกทั้งสองคนก่อนแล้ว แม่ลูกหัวใจเดียวกัน เธอรักพวกเขาไปนานแล้ว
“ไม่เป็นไรนะค้า ไม่ให้ลูกหนาวแน่นอน คุณวางใจได้เลย เดี๋ยวจะเข็นคุณออกไปแล้ว คุณก็สามารถอยู่ด้วยกันกับลูกได้แล้วค่ะ”
เธอพยักหน้าแล้วหลับตาลง แต่ใจนั้นกลับบินไปหาลูกทั้งสองคนสักก่อนแล้ว
มาโรงพยาบาลอย่างเร่งรีบเกิน เมื่อทำการผ่าตัดเสร็จ เด็กและเธอปลอดภัยดี ตอนถูกส่งออกมาจากห้องผ่าตัดนั้นเธอเริ่มสามารถขยับได้ เหมือนทั้งตัวชาไปหมด น้าน้ำมาแล้ว และกำลังยืนอยู่ข้างเตียง“ลูก...”เธออ้าปาก แล้วหันไปมองลูกที่นอนอยู่เตียงเด็ก แต่กลับเห็นร่างเงาชายหนุ่มคนหนึ่งที่แสนจะคุ้นเคยมาก
“คุณคือ...”เรื่องที่เธอคลอดลูกนั้นไม่เคยบอกใคร แม้แต่ปัทมาก็ไม่เลย แต่ตอนนี้...
เธอรีบถามขึ้นมาอย่างร้อนรน เธอกลัวตัวเองจะทักผิดคน
已经是最新一章了
加载中
