ตอนที่ 51 ชวนเธอดื่มกาแฟ

ตอนที่ 51 ชวนเธอดื่มกาแฟ “ไปเถอะ กลับไปเถอะนายบอกแล้ว อีกสามวันจะให้เราคำตอบ”ดรัลที่ออกมาก็พูดอย่างดีใจ “จริงเหรอ?”ทุกคนโฮดีใจกันขึ้นมา “จริงๆครับ เขาตกลงที่จะช่วยเพราะในฐานะเพ็ญนีติ์ เพ็ญนีติ์เป็นเพื่อนสมัยเรียนนายเขาเอง” ดรัลพูดออกมาทุกอย่าง และแล้วสายตาทุกคนพลางจ้องมองที่เธอทันที น้าข้างร้านเธอก็ตกใจเหมือนกันเธอแทรกเข้าไปตรงหน้าอย่างตื้นตัน“เพ็ญนีติ์ เธอมีเพื่อนเป็นคนยศใหญ่แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่พูดก่อน ถ้ารู้แบบนี้ฉันไม่ต้องกินไม่ลงนอนไม่หลบแล้ว” “ฉัน...ฉันก็พึ่งรู้วันนี้เอง...”เธอกับจำรูญไม่เจอกันมาหกปีแล้ว เลยไม่รู้ว่าเขาเป็นนายที่ที่ และถึงแม้เธอรู้ เธอก็จะไม่นุ่งเกี่ยวกับเขาแน่นอน หกปีแล้ว เธอกับเขาเลิกกันไปหกปีแล้ว “ได้ งั้นเราก็รอข่าวลงมานะ มีเพื่อนเพ็ญนีติ์อยู่ที่นี่ต้องไม่มีปัญหาแน่นอน ไปเถอะกลับไปเถอะ”ดรัลเหมือนว่าได้ของอะไรดีจากจำรูญที่ยอมพูดแบบนี้ กลุ่มคนแยกไปแล้ว ต่างคนต่างกลับบ้านกัน เพ็ญนีติ์ตากระตุกตลอด ต่างบอกกันว่าตาข้างซ้ายกระตุกจะมีโชคข้างขวากระตุกจะมีร้าย และตาข้างขวาเธอกระตุกไม่หยุด “หม่มามี๊กินข้าวแล้ว ทำไมหม่ามี๊ไม่กินคะ?”อ้อยที่นั่งตรงข้ามเธอวางตะเกือบลงแล้วเป็นห่วงเธอขึ้นมา “อ้อ ฉันกินตอนนี้เลย”เพ็ญนีติ์ถึงจะดึงสติกลับมาได้ ตั้งแต่วันนั้นที่กลับมาก็ได้สามวันแล้ว แต่ยังไม่มีข่าวอะไรเลย น้าข้างบ้านวิ่งมาถามข่าวเธอที่ร้านทุกวัน เธอจะไปรู้ได้ยังไงหล่ะ เธอและพวกเขาก็รอข่าวของจำรูญเหมือนกัน แต่เธอก็พูดถามทุกวันจนเธอเริ่มเบื่อ กินข้าวไม่อร่อยเลยสักนิด “เพ็ญนีติ์ นี่ก็ผ่านไปสามวันแล้วนะ พรุ่งนี้วันที่สี่แล้ว เธอไปถามเพื่อนเธอคนนั้นดูเถอะ แบบนี้แล้วทุกคนจะได้สบายใจ”น้าข้างร้านมาอีกแล้ว แม้แต่กินขาวก็ไม่ให้เธอพักบ้างเลย เธอขมวดคิ้วไว้แน่น“ค่ะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะโทรถามให้” โทรตอนนี้อย่ายื้อถึงพรุ่งนี้แล้ว พวกเอเพื่อนกันยังจะแคร์สายเดียวด้วยเหรอ? น้าเร่งเธอรัก อีกทั้งเอามือถือเธอวางไว้ข้างๆขึ้นมาให้ “”โทรเถอะ ถ้ามีข่าวดี คืนนี้ฉันก็โลงใจได้แล้ว เธอจับมือถือไว้แน่น เพ็ญนีติ์จำเป็นต้องโทร แต่กลับรู้ว่าตัวเองไม่มีเบอร์จำรูญแล้ว “”น้าคะ วันนั้นฉันลืมขอเบอร์นายเขาไว้อ่ะ “อันนี้ง่ายค่ะ ดรัลมี เธอรอไว้นะฉันไปเอาให้เธอตอนนี้เลย” เพียงแค่แป๊บเดียว น้าก็กลับมาแล้ว ในมือยังเอากระดาษไว้แล้วยื่นให้เพ็ญนีติ์“นี่ คุณนายจำรูญเข้าหาคนได้นะ แม้แต่เบอร์ยังให้ดรัลไปแล้วด้วย” โทรเลย ตอนนี้เธอไม่มีข้อเลือกแล้ว เธอก็ไปทีละตัว เหมือนเป็นตะปูที่เจาะลงมือเธอ พอกดเสร็จ จำรูญก็รับขึ้นมาในไม่ช้า“หวัดดีครับ ใครครับ?” “ออ ฉันเพ็ญนีติ์นะ”เธอค่อยๆพูดชื่อตัวเองออกมา ยังไงก็เกรงตัวอยู่ดี “เพ็ญนีติ์เหรอ ตอนนี้ฉันอยู่ถนนที่ร้านเธอ คืนนี้เลิกงานฉันเลยออกมาตรวจสอบดู จะไปดื่มกาแฟด้วยกันไหม?” เธอจะบอกว่าไม่ แต่จำรูญไม่ให้โอกาสเธอพูดเลย เขาพูดเลยทันที“ฉันรอเธอที่ร้านกาแฟตรงเลี้ยงซ้ายของทางเข้า ไม่เจอไม่ลานะครับ”พูดจบเขาพลางวางสายไป “หม่ามี๊จะออกไปรึคะ?”เมื่อกินข้าวเสร็จก็เห็นเพ็ญนีติ์สวมเสื้อคลุมจะออกไป ส้มเลยดึงมือเธอไม่อยากให้ออกไป “หม่ามี๊ออกไปทำธุระหน่อยนะ เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว” “หม่ามี๊จะให้หนูไปด้วยไหมค้า?”ส้มยังไม่ยอมปล่อยมือที่อุ่นๆ “ไม่เป็นไรนะ ถนนข้างๆนี้เอง หม่ามี๊ไปเจอเพื่อนเก่าคนหนึ่ง เดี๋ยวก็กลับมานะ” “ก็ได้ หม่ามี๊กลับมาเร็วๆนะ”เห็นเพ็ญนีติ์พูดแบบนี้แล้ว ส้มเลยต้องปล่อยมือลง “หม่ามี๊ ถ้ามีคนจะรังแกม่ามี๊ หม่ามี๊ก็โมรมาเลยนะ แล้วหนูกับส้มจะไปรับ”อ้อยเห็นเพ็ญนีติ์จะออกไป เลยรีบพูดขึ้นมา เพ็ญยิ้มบางๆ“อ้อย ส้ม ไม่มีคนจะรังแกหม่ามี๊นะ” “ยังบอกว่าไม่มีอีก เขาบอกว่าถนนคนเดินที่ถูกปิดเพราะหม่ารมี๊เลย” เพ็ญนีติ์แปลกขึ้นมา ทำไมเธอไม่รู้ข่าวลือนี้“อ้อย หนูฟังใครพูดคะ?” “พี่เจร้านอาโจ้ที่เปิดเค้กเป็นคนบอกไงค้า” เพ็ญนีติ์ขมวดคิ้วไว้ แสดงว่าต้องมีคนพูดคำที่ไม่สบายหูเกี่ยวกับเธอแน่นอน ส้มและอ้อยถึงได้พูดแบบนี้ เธอยื่นลูบหน้าอ้อย ดวงตาโตคู่นั้นกำลังจ้องเธออยู่“อ้อย รีบไปเล่นกับพี่เถอะนะ เดะแม่ก็กลับมาแล้ว” เธอรีบออกมาจากบ้าน ในใจก็แอบเดาอะไรอก เรื่องช่างบังเอิญเกินไป บางทีอาจไม่ได้เป็นอย่างที่จำรูญบอกว่ามาเจอเขาพอดี ไม่รู้ว่าเขาจะเจอเธอเพราะอะไร เลิกกันไปหลายปี เขาและญาณินท์ก็มีลูกไปนายแล้ว เธอผลักประตูร้านกาแฟเข้าไป เมื่อมองไปมุมหนึ่งเห็นจำรูญกำลังโบกมือให้เธอ“เพ็ญนีติ์ ฉันอยู่นี่” เธอเดินเข้าไป แล้วนั่งลงตรงข้ามเขา จากนั้นพลางถือกาแฟขึ้นมาแก้วหนึ่ง เพ็ญนีติ์ยื่นมือไปเอาน้ำตาลบนโต๊ะ แต่ไม่คิดว่ามือจำรูญจะมาวางบนมือเธอ“ฉันมาครับเพ็ญนีติ์” กล้ามเนื้อที่สัมผัสนั้นทำให้เพ็ญนีติ์ต้องรู้สึกเหมือนโดนไฟช๊อค เธอรีบดึงมือกลับ“คุณนายจำรูญนะ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันมาเอง”พูดจบเธอรีบยื่นมือไปแย่งน้ำตาลซองนั้น จากนั้นก็ค่อยๆเติมลงในแก้วกาแฟ “เพ็ญนีติ์ ยังโกรธฉันอยู่เหรอ?” เธอเงยหน้าเบาๆแล้วยิ้ม“นานขนาดนั้น ฉันลืมไปแล้ว จะว่าไป ฉันกับเธอก็ไม่เหมาะสมกัน” “จะบอกว่าไม่เหมาะกันได้ยังไง เพ็ญนีติ์ ให้โอกาสฉันอีกครั้งนะ”เขามองตาเธอไว้ สายตาจำรูญกวาดมองที่ริมฝีปากของเธอ เหมือนว่าอยากลิ้มรสที่หอมหวานของเธอเหลือเกิน กาแฟมุมปากไม่ได้มีรสหวานหอมอีก ฟังจำรูญพูดแล้วเธอกลับรู้สึกขยะแขยง แต่งงานกับญาณินท์ไปแล้วยังจะขอโอกาสเธออีกครั้ง จากเดิมที่เป็นเพื่อนเก่าได้ แต่ตอนนี้เธอมองเขาไม่เข้าใจเลย มือที่ถือกาแฟไว้ค่อยปล่อยลง ไฟในใจลุกแรงมากขึ้น จนไม่สามารถซ้อนบังได้อีก“ซ่า..”กาแฟถูกลาดไปใบหน้าจำรูญไว้“จำรูญ ให้โอกาสดื่มกาแฟกับเธอเพียงครั้งเดียว ลาก่อน”พูดจบเธอลุกขึ้นแล้วรีบเดินออมมา คนรอบๆต่างมองมาทางเธอและเขา สำหรับผู้ชายแล้ว นี่เป็นสิ่งที่เสียหน้ามาก แต่จำรูญกลับหัวเราะออกมา แล้วรีบตามเธอ รีบดึงแขนข้างหนึ่งแขนเธอไว้ แล้วพูดขึ้นมาเบาๆ“เพ็ญนีติ์ เธอไม่อยากเปิดร้านเล็กเธอต่อไปแล้วเหรอ?” นี่มันข่มขู่กันชัดๆ และแล้วเขาทำแบบนี้ก็เพราะเธอ เป้าหมายเขาตอนนี้ถูกเผยออกจนไม่เหลือซากแล้ว เธอใช้แรงสะบัดออก “คุณนายจำรูญค้า ไม่จำเป็นแล้ว”ร้านเธอนั้นไม่ได้จะเปิดทำการต่อไปแล้ว เธอหางานหนึ่งก็สามารถเลี้ยงส้มและอ้อยได้ เพียงแต่จะลำบากไปแค่นั้น ถ้าไม่ได้เธอยังไปสอนพิเศษ ไปล้างจาน ถ้าไม่ได้อีกเธอก็ให้น้าน้ำออกแล้วดุแลลูกเอง ยังไงแล้วเพียงแค่ฟ้ายังไม่ถล่มลงมา เธอก็สามารถดูแลส้มและอ้อยได้แน่นอน “เพ็ญนีติ์ ทำไมต้องแน่วแน่แบบนี้ ยังไงเราก้เคยรักกันมาก่อน เพ็ญนีติ์ฉันยังรักเธอเหมือนเคย ญาณินท์เลยให้ฉันเลือก ฉันเลยเลือกเธอ เขาไม่ต่อต้านแน่นอน” อะไรเขายังรักเธอ อะไรญาณินท์ให้เขาเลือก เธอฟังไม่รู้เรื่อง เอรีบวิ่งออกจากร้าน เพียงอยากห่างจาดเขาให้ไกลๆ “เพ็ญนีติ์..เพ็ญนีติ์...เธอรอฉันด้วย...”จำรูญร้องอย่างรีบ “คุณคะ คุณยังไม่ได้เช็คบิลค่ะ” เมือ่ถูกพนักงานรั้งไว้แบบนี้แล้ว เพ็ญนีติ์ก็รีบออกไปแล้วกลับไปที่ร้านเธอ ช่างเขาจะเป็นใคร เธอไม่อยากมีอะไรกับเขาแล้วจริงๆ “หม่ามี๊กลับมาแล้ว เร็วจริงๆเลย มีข่าวดีอะไรไหมคะ?”พึ่งเข้ามา ขาทั้งสองข้างพลางถูกส้มและอ้อยเกะไว้ เธอย่อลงมา แล้วอบมาไว้ในอ้อมกอด ร้านกายน้อยๆอวบๆเข้ามาแนบที่ตัวเธออย่างสบายมาก เธอกอดไว้แน่น เธอไม่อยากปล่อย เหมือนว่าเธอวสามารถเต็มพลังให้ตัวเองจากในตัวลูกสองคนนี้ “เพ็ญนีติ์ฝั่งนายเขามีข่าวอะไรไหม?”เธอยังไม่ได้พูดอะไร น้าข้างร้านก็ถามขึ้นมาก่อนแล้ว “ออ ไม่มี ไม่มี ร้านนี้ฉันไม่เปิดแล้ว น้าคะ ขอโทษด้วย ฉันช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ” “เพ็ญนีติ์ เธอไม่เปิดร้านแล้วเหรอ?”น้าน้ำรีบขึ้นมา “ฉันจะย้ายบ้าน น้าน้ำ ฉันจะใช้เธออีกเดือนหนึ่ง ฉันอาจจะจ่ายเงินเดือนเธอไม่ไหวแล้ว เลย...” เธอกัดฟันไว้ บอกไปเถอะ ไม่อยากงนั้นช้าเร็วก็ต้องพูดอยู่ดี “นี่มันยังไงกัน วันนั้นที่ไปเจรจานายเขายังบอกดีดีอยู่เลยไม่ใช่?บอกว่าจะดูแลถึงที่สุด ทำไมตอนนี้...เพ็ญนีติ์ หรือข่าวลือข้างนอกนั้นเป็นความจริง?” “อะไรจริงไม่จริงคะ?”เพ็ญนีติ์สงสัยแล้ง เธอไม่รู้ว่าคนข้างนอกว่าอะไรเธอกันแน่ น้าคนนั้นมองส้มและอ้อยทีหนึ่งจากนั้นพลางดึงเธอออกมา แล้วพูดกระซิบเบาๆ“พวกเขาบอกว่าส้มและอ้อยเป็นลูกนายเขา บอกว่าเขาจะให้เธอกลับไปอยู่ข้างเขาอีกครั้ง...ให้เธอเป็น...มือ...” สมองเธอจะระเบิดทันที เธอต้องเอามือประคองตัวเองด้วยพนัง ก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนสร้างขึ้นมา แต่ส้มและอ้อยเป็นลูกของใครนั้นเธอเข้าใจกว่าใครๆ“น้าค้า ไร้สาระ ส้มและอ้อยไม่ได้เกี่ยวข้องกับนายเขา ขอโทษค่ะ เหนื่อยแล้วอยากพักผ่อนแล้ว” พูดจบเธอพลางเดินเข้าไปที่ร้าน ไม่อยากสนใจใครอีกไม่นั้นเธอมีใจที่จะตายเลยด้วยซ้ำ จำรูญช่างกล้าทำจริงนะ เขาไม่กลัวข่าวพวกนี้ถูกเผยออกมาไปแล้วจะมีผลกระทบต่อตำแหน่งตัวเองเหรอไง?