ตอนที่ 53 ทางแคบจึงเจอกัน

ตอนที่ 53 ทางแคบจึงเจอกัน “หม่ามี๊ พ่อบุญธรรมคงจะถึงแล้วสินะ หม่ามี๊โทรไปถามเขาว่าถึงไหนแล้วสิค้า” “อ๊าก...”เพ็ญนีติ์อึ้ง เธอเคยตกลงจะให้นภนต์มาร่วมประชุม แต่เธอลืมบอกนภนต์ไปแล้ว เธอคิดไปสักพัก แล้วพูดขึ้นมา“ส้ม อ้อย พ่อบุญธรรมคงมาไม่ได้แล้ว เขาติดธุระ หม่ามี๊อยู่ก็เหมือนกันเลยนะ” อ้อยนูนปากขึ้นมา“หม่ามี๊โกหก” ส้มรีบร้อนขึ้นมาทันที“หม่ามี๊ เราบอกกับเพื่อๆไปแล้วว่าวันนี้แด๊ดดี๊เราจะมา ไม่อยากงนั้น เราจะเป็น...เป็น..ลูกถูกพ่อทิ้งจริงๆ...” นี่อะไรยังไงกัน ช่างวุ่นวายไปหมด“อ้อย ส้ม ห้ามพูดมั่วแบบนั้น พวกหนูมีแด๊ดดี๊นะ” “แล้วแด๊ดดี๊พวกหนูคือใครคะ?หม่ามี๊บอกมาสิค้า”ทั้งสองคนสะบัดแขนเพ็ญไปพร้อมกัน ราวกับจะให้เธอพูดออกมาแน่นอน “เขาไปเมืองนอกแล้ว อีกไม่นานก็กลับมา” “หม่ามี๊โกหก พ่อโต้ก็ไปเมืองนอกแล้ว แต่ทุกอาทิตย์พ่อเขาก็โทรกลับมาตลอด แล้วแด๊ดดี๊เราหล่ะค้า?ตั้งแต่เล็กจนถึงตอนนี้ เขาไม่เคยโทรมาหาส้มและหนูเลย” ลูกโตแล้ว ตอนนี้เธอจะโกหกก็ช่างจะลำบากเหมือนกัน เธอขมวดคิ้ว เพ็ญนีติ์เลยต้องเอาบัตรผู้ปกครองขึ้นมา“ถ้าไม่เชื่อฟังอีก หม่ามี๊จะไม่เอาพวกหนูแล้ว” ส้มและอ้อยต่างมองหน้าก่อน แล้วทั้งสองคนก็สะบัดมือเพ็ญแรงมากขึ้น จากนั้นรีบวิ่งเดินเข้าไปห้อง ไม่สนใจเธอเลยทันที เห็นร่างเงาสองคนแล้ว เพ็ญนีติ์รู้สึกไม่สบายใจ เธอส่ายหัวแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งที่อยู่ข้างๆ สายตาจ้องทางประตูไว้ เพียงแค่พวกเขาสองคนไม่วิ่งหนี บางทีพูดออกไปแล้วก็ดี ตั้งแต่เล็กจนตอนนี้ทุกครั้งที่พูดถึงแด๊ดดี๊ก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว เธอสามารถให้พวกเขาได้ทุกอย่าง แต่สิ่งเดียวที่ให้ไม่ได้คือแด๊ดดี๊ เธอกำลังถอนหายใจ ผสานนิ้วแล้วเริ่มรอเวลา เพราะคิดว่าเมื่อผ่านไปสิบนาทีแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น แต่ไม่เลย ส้มกับอ้อยยังอยู่ที่ห้องนั้นไม่ออกมา เพ็ญนีติ์เริ่มกังวลแล้ว เธอลุกขึ้นมาแล้วเดินไปห้องนั้น พึ่งไปถึงหน้าประตู ประตูโรงเรียนก็ถูกเปิดออก เธอเงยหน้าขึ้นมามอง จึงสบตากับนภนต์ขึ้นมา“เพ็ญนีติ์ ฉันมาแล้ว เด็กๆหล่ะ?” “นภนต์...”เธอตกใจ ต้องเป็นเพราะเด็กสองคนนั้นโทรหาเขาแน่ๆ แต่เธอกำลังอยากพูดอะไร ด้านหลังพลางมีเงาหนึ่งปรากฏขึ้นมา เสียงปุริมดังขึ้นอย่างไม่ธรรมชาติ“เพ็ญนีติ์ เรื่องวูลฟ์ผมขอโทษนะครับ ผมจะสอนลูกให้ดี แต่ว่า...”เขากำลังพูด พลางหันไปทางนภนต์“แต่ว่าคุณนภนต์ คุณต้องมาดูส้มและอ้อยบ่อยไม่ใช่เหรอครับ แบบนั้นแล้วจะได้ไม่มีคำพูดแบบนั้น”พูดจบ เขาพลางหันแล้วเดินออกไป เพ็ญนีติ์อึ้งไปเธอไม่เคยคิดว่าตัวเองจะดึงนภนต์ลงน้ำแบบนี้ไปตลอด แต่ตอนนี้จากการมองของปุริมนั้นก็คงเป็นไม่ไม่ได้แล้ว “แด๊ดดี๊มาสักทีแล้ว ไปเถอะ ครูที่ห้องบอกว่าอีกสิบนาทีก็เริ่มแล้ว แด๊ดดี๊ เราเข้าไปเถอะนะ ”ส้มและอ้อยวิ่งออกมาจะห้อง แล้วดึงมือนภนต์ไปคนละข้าง พลางลากไปที่ห้อวง “ส้ม อ้อย พวกเธอ...”เพ็ญนีติ์ไม่รู้จะพูดอะไรแล้วจริงๆ “หม่ามี๊ เราไม่ใช่ลูกพ่อไม่เอา เรามีแด๊ดดี๊ พ่อบุญธรรมก็คือแด๊ดดี๊ของเรา”ส้มพูดแบบนั้นออกมาแล้วจริงๆ ใบหน้านั้นทำให้เธอรู้สึกเจ็บใจขึ้นมา ระหว่างที่เธอกำลังลังเลเครียดนั้น นภนต์พูดขึ้นมา“เพ็ญนีติ์ ไปเถอะ อ้อยบอกแล้วเธอเป็นคนตกลงให้ฉันมาเอง ฉะนั้นเมื่อกี้ที่ได้รับสายแล้วก็รีบมาเลย โชคดีที่ฉันอยู่แถวๆนั้น ไม่อยากงนั้นก็คงมาไม่ถึงเร็วแบบนนี้” “อ้อ”ถูกลูกลากแบบนี้เธอไม่มีวิธีอื่นแล้ว เพราะยังไงปุริมก็คิดว่านภนต์เป็นพ่อของส้มและอ่อยไปแล้ว ฉะนั้นเธอก็ต้องทำตามความคิดนั้นลงไปต่อ จะได้ไม่ต้องกังวล ปุริมมาแย่งลูกไป เมื่อเดินเข้าไปห้องอีกครั้ง พ่อแม้เด็กๆต่างก็มาครบแล้ว วูลฟ์นั่งอยู่ตรงหน้าสุด ยังสะอืออยู่ ถึแม้จะถูกปุริมตำหนิไปไม่เบา ปุริมนั่งที่โต๊ะผู้ปกครอง ส้มและอ้อยเงยหน้าพลางเดินไปนั่งที่ตัวเองอย่างดีใจ เด็กๆเริ่มกระซิบกันขึ้นมา พูดไปด้วยพลางมองนภนต์ไปด้วย และคิดว่านภนต์เป็นพ่อส้มและอ้อยไปจริงเหมือนกัน “หล่อเหมือกัน” “ไม่เหมือนนะ ไม่รู้เป็นจริงหรือปลอม” “ส้มและอ้อยคล้ายหม่ามี๊เขา ไม่เหมือนแด๊ดดี๊ก็ปกติดี” เด็กๆเริ่มพูดจนส่งเสียงถึงข้างหูปุริม ทำให้เขาต้องขมวดคิ้วเบาๆ จากนั้นส่งแววตาไปที่ตัวเพ็ญนีติ์ ช่างเถอะ เขาคิดมากไป เพียงแค่นึกถึงความดีที่เธอมีต่อปู่ เพียงเพราะคิดมากไป เขาไม่จำเป็นต้องเคลิ้มต่อใบหน้านั้นแล้ว ส่ายหัว เขาดึงแววตามาตรงหน้าครูอนุบาล เพ็ญและนภนต์เดินมานั่งข้างหลังที่นั่งของผู้ปกครอง เป็นเพราะพวกเขามาสาย เลยไม่มีที่ให้เลือกแล้ว แต่กลับมีอยู่สองที่ว่างตรงข้างปุริม เพ็ญนีติ์ลังเล และวินาทีนั้นเสียงกริ่งดังขึ้นมา ทำให้เธอไม่สามารถลังเลอีกต่อไป เธอถึงยอมก้าวเดินผ่านนภนต์ไปแล้วนั่งข้างๆบุริม และเอก็ต้องนั่งข้างนภนต์ไปด้วย เริ่มประชุมกันแล้ว เพ็ญนีติ์รู้สึกตื่นเต้นมาก เหมือนว่ากลิ่นปุริมที่มีนภนต์ก้านอยู่คนหนึ่งพุ่งลอยมาแล้ว กลิ่นนั้นช่างทำเอาใจเธอสับสน บรรยากาศตื่นเต้นขึ้นมา ทำให้เพ็ญนีติ์มีความเสียใจที่มาร่วมปริมครั้งนี้ ถ้ารู้ก่อนว่าจะมาเจอปุริมเธอยังไงก็ไม่มา ตั้งแต่เริ่มจนจบ เพ็ญนีติ์ไม่ได้ฟังครูพูดอะไรไป แต่ว่าคำถามที่ครูถามนั้นลูกเธอสองคนเป็นคนตอบมากที่สุด ทำให้แววตาผู้ปกครองอื่นนั้นเต็มไปด้วยความอิจฉา เมื่อเห็นว่าจะเลิกแล้ว เพ็ญนีติ์ลุกแล้วเดินไปข้างอ้อยและส้ม พลางพูดกับนภนต์ขึ้นมา“นภนต์เราไปเถอะ”เธอเพียงอยากออกห่างปุริมให้เร็วที่สุด การอยู่ของปุริมทำให้เธอหนักใจมาก ช่วงนี้จำรูญทำให้เธอลำคานมากพอแล้ว เธอไม่อยากมีเรื่องอะไรกับปุริมอีก แต่ว่าเพ็ญนีติ์กลับไม่คิด เมื่อเธอลุกขึ้นมา เด็กน้อยคนหนึ่งเดินไปหาส้มและอ้อย“นี่ ส้ม อ้อย พวกเธอบอกว่าชายคนนั้นเป็นแด๊ดดี๊พวกเธอเหรอ?” “ใช่ เขาเป็นแด๊ดดี๊ของเรา ”อ้อยเงยหน้าพูดอย่างภูมิใจ “เธอมั่ว เขาไม่ใช่สะหน่อย ครั้งที่แล้วฉันไปปาตี้บ้านน้าติน เขาก็ไปด้วย น้าตินฉันยังจะแนะนำแฟนให้เขาเลย และถ้าเขาเป็นแด๊ดดี๊พวกเธอ แล้วทำไมนามสกุลไม่เหมือนกันหล่ะ” เด็กคนนี้ช่างมีความสงสัยที่ท้าทายนัก เพ็ญนีติ์รีบดึงส้มและอ้อยมา “เรากลับบ้านกัน” “ไม่ ฉันไม่กลับบ้าน ฉันบอกเธอนะ เธอต้องฟังผิดแน่นอน เขาก็คือแด๊ดดี๊เรา ไม่เชื่อถามเขาได้” เด็กคนนั้นไม่พูดอะไร วูลฟ์โผล่ขึ้นมากด้านหลัง “ดี มาถามเขา อาบอกมาสิครับ อาเป็นแด๊ดดี๊พวกเขาไหม?” นภนต์ขยับแว่นทีหนึ่ง ใบหน้าที่ขาวนั้นแดงก่ำขึ้นมา แต่ก็พูดอย่างไม่รีบร้อน“ใช่ ฉันเป็นแด๊ดดี๊พวกเขาเอง” “แล้วอาบอกมาสิว่าทำไมพวกเขาไม่ใช้นามสกุลเดียวกับอา?” เพ็ญนีติ์หัวใจเต้นเร็วจนจะโผล่ออกมาแล้ว เพราะว่าเธอเห็นสายตาที่ปุริมมองเธอนั้นกำลังสอดหา คำถามที่เด็กน้อยถามนั้นก็เป็นคำถามที่เขาอยากรู้เหมือนกัน “นี่ปกติมาก ฉันและแม่อ้อยหย่าแล้ว เขาสองได้ให้กับเพ็ญนีติ์ แต่ว่าถึงแม้เราหย่าแล้ว ก็ตกลงจะเลี้ยงดูส้มและอ้อย แต่ช่วงนี้เรากำลังจะคืนดีอีกครั้ง”ผู้ใหญ่พูดสิ่งนี้กับเด็ก ก็ไม่ดีเท่าไหร่ แต่ตอนนี้นภนต์ไม่มีทางเลือกแล้ว เพราะเห็นแววตาอ้อยและส้ม เขาเพียงอยากให้พวกเธอสองคนมีความสุข เพ็ญนีติ์รู้สึกตัวเองในตอนนี้จะอธิบายยังไงก็ฟังไม่ขึ้น แต่คำพูดพวกนี้ของนภนต์ เธอไม่มีเหตุผลจะอธิบาย เพียงต้องตามเขา“เอาแล้ว อธิบายจนเข้าใจแล้ว อ้อย ส้มเรากลับกันเถอะ” เธอจูงมือลูกสองคนแล้วจะออกไป จู่ๆด้านหลังพลางมีเสียงปุริมพูดขึ้น“นภนต์ คุณหยุดนะ”