ตอนที่251 ให้โอกาสเธอไปกับฉัน

ตอนที่251 ให้โอกาสเธอไปกับฉัน กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวของผู้หญิงผ่านมาเเตะจมูก ชนุดมหลับตาลง ค่อยๆกลืนน้ำลายลงคอเพื่อดับไฟในตัวเอง ในใจพยายามเตือนตัวเองอยู่ตลอด ว่าที่นี้คือสถานีตำรวจ อย่าทำอะไรบ้าๆ นัชชาดูกังวลจนเกือบลืมหายใจ เธอมองเห็นเเค่หัวของผู้ชายคนนึง ไม่ว่าในใจของเธอจะกลัวเเค่ไหน เเต่ก็ยังขู่เขา “ที่นี้มีกล้องวงจร นาย,นายอย่าทำอะไรบ้าๆนะ….” “กล้องวงจร?” ชนุดมเงยหน้าขึ้นมองดูเหมือนกับว่าที่นี้คือบ้านของเขา “ตอนผมเข้ามาก็ปิดเเล้ว” นัชชาตกใจมาก ก็คิดอยูว่าทำไมเขาถึงดูไม่กังวล ที่แท้… “ทำหน้าตื่นเต้นขนาดนี้ ผมก็ไม่อยากเอาเปรียบใคร” เขาใช้มือเเค่ข้างเดียวบังคับเธอไว้ อีกข้างก็อยู่บนหน้าเธอ เหมือนกับพูดกับเธอ เเต่ก็เหมือนไม่ได้พูด “ ไม่เเปลกที่เตชิตจะดูจะหลงเธอขนาดนี้” มือของผู้ชายเย็นมาก พอได้ยินเขาพูดถึงเตชิด สีหน้าของนัชชาก็เปลี่ยน “นายจะทำอะไรกันเเน่ ?” “ ให้โอกาสเธอครั้งนึง ที่สามารถหลุดจากเรื่องบ้าๆพวกนี้ ไปกับผมมั้ย ?” เขายืดตัวขึ้นปล่อยให้เธอเป็นอิสระ เวลาพูดดูเข้มงวดเหมือนเป็นผู้พิพากษา ไม่รู้เป็นอะไร นัชชารู้สึกว่าตอนที่เขาถามเธอ เหมือนดูเเบบบังคับ เหมือนเขาบอกว่า‘เธอกล้าไหม’ คำถามเเบบนี้นัชชารู้สึกเหนื่อยมาก ปฎิเสธเขาเเบบไม่คิดมากเลย “ไม่ว่าจะเป็นตอนนี้ ต่อไป หรืออนาคต ฉันก็จะไม่ไปกับนาย” ถึงเเม้เธอจะไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้ชนุดม เลยทำให้เขาทำเเบบนี้ เเต่สิ่งเดียวที่เธอรู้ก็คือไม่มีสิ่งไหนที่จะทำให้เธอทิ้งเตชิตไปได้ สายตาของเธอหนักเเน่น พอชนุดมเห็นสายตานี้ เขาก็รู้สึกอิจฉาเตชิดขึ้นมา ต้องเป็นผู้ชายเเบบไหนถึงจะทำให้เธอมั่นใจเเละเชื่อมั่นขนาดนี้? ชนุดมหัวเราะออกมา “เธอคงจะไม่ไปกับผม” “ดีใจที่เธอรู้จักถึงจุดนี้” “หึ” สายตาของนัชชาก็จ้องที่ผู้ชายคนนนี้ตั้งเเต่เเรก เพราะกลัวเขาจะทำเรื่องอะไรที่เธอไม่คาดคิด เเต่ชนุดมกลับไม่มี เเค่จ้องเธอสักพักเเล้วก็หันหลังเดินไปที่ประตู “ถ้าครั้งหน้ายังมีเหตุการณ์เเบบนี้อีก ผมก็จะไม่ออกมาช่วยเธออีก” นัชชาฟังเสียงหัวใจของเธอที่เต้นตึกๆ เขาบอกจะไม่ยุ่งกับเธอ เธอดีใจมาก เเต่ในใจกลับมีความรู้สึกเเปลกๆอะไรบางอย่าง เขาคิดว่าเขาช่วยเธอ? เธออยากจะตอกกลับ เเต่ว่าพอคิดดูเเล้วมันก็ถูก ทุกครั้งที่เจอเหตุการณ์เเบบนี้ผูชายคนนี้ก็ไม่รู้มาจากไหน เเล้วปัญหาทุกอย่างก็จะจบ เหมือนเขารู้ทุกเรื่องของเธอ สิ่งที่เธอเกลียดอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เขา ‘ทำร้าย’ เเต่เหมือนกับทุกฝีก้าวของเธอเหมือนมีคนคอยจับตามอง นัชชาไม่ได้พูดอะไร ชนุดมก็ไม่เปิดโอกาสให้เธอพูดอะไรเลย ยื่นมือไปดปิดประตูเเล้วเดินออกไปเลย เเละบรรยากาศที่ดูกดดันก็หายไปด้วย นัชชาค่อยวางใจ ยืนอยู่ที่เดิม มองดูกำเเพงสีขาว เรื่องนี้คงจะไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยเเน่ ตอนนี้คนที่เธอสามารถเชื่ิอใจได้มีเเค่เตชิดเท่านั้น …… พอเตชิดได้ภาพจากกล้องวงจรในโรงพยาบาลเเล้วก็อยู่เเต่ในห้อง ไม่กินเเละไม่ออกจากห้องมาสองวันเต็มๆ ก็มองเเต่ภาพที่เเสดงบนหน้าจอ ดูอยู่อย่างนั้นสองวันเต็มๆ ดูจนตาเเดง ปรัณไม่วางใจ โทรไม่ติดก็เลยไปที่ไวโรจน์วิลล่าโดยตรง พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นเเค่น้ารินคนเดียวไม่เห็นคนอื่น ขึ้นไปชั้นบนเคาะประตูห้องหนังสือก็ไม่มีคนตอบ ในใจร้อนรน กลัวเขาจะเป็นอะไร กำลังจะดันประตูเข้าไป เเต่สองสามีภรรยาของตระกูลจิวะพงษ์ก็มาก่อน เห็นเขายืนอยู่นอกห้อง คุณจุลินทร์ก็ยืนนิ่ง เเต่ก็รีบดึงสติกลับมา “ มาหาเตชิตหรอ ?” ปรัณโค้งตัวลง “ใช่ครับ” “ทำให้คุณยุ่งยากไปด้วยเลย” คุณจุลินทร์เดินเข้ามา ไม่พูดอะไร ก็เอากุญเเจออกมาจากกระเป๋าเสื้อเลย ไม่รู้ว่าไปเอามาจากไหน เเต่ยังดีที่ประตูเปิดไว้ คนยังไม่ได้เข้าไป กลิ่นควันบุหรี่ในห้องก็โชยออกมา ก็คงรู้ได้เลยว่าเขาสูบไปเท่าไหร่ คนที่ไม่รู้อาจจะคิดว่าไฟไหม้เเน่เลย คุณจุลินทร์ดึงหน้า เดินเข้าไปหาหลานชายที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ โหโหจนโยนของที่อยู่บนมือทิ้ง ‘เสียงของกระทบกับกำเเพง เสียงดัง เเต่เตชิตกลับไม่หันมามองเลย พูดเสียงต่ำว่า “ออกไป” คุณจุลิทร์โมโหมาก ปรัณเป็นห่วง เดินไปห้าม “ นายทำตัวดีๆ อย่างทำให้คุณปู่โกธรไปมากกว่านี้เลย!” เตชิตมองขึ้นมา ทำให้เห็นถึงตาที่เเดงก่ำของเขา “ทำไมนายถึงเป็นเเบบนี้…..” เขาดูเชยชา “ดูกล้องวงจร” “ ไอ้ไม่ได้เรื่ิอง !” คุณจุลิทร์โกธรมาก พอด่าเสร็จก็ไอขึ้นมา ให้มือกุมหน้าอกไว้ มองดูหลานชายที่นิ่งเชยอย่างสงสาร “ เพื่อผู้หญิงคนเดียว ไม่สนใจร่างกาย ไม่ดูเเลบริษัท ตกลงเเกจะทำอะไรกันเเน่ !” เขายื่นมือไปเเตะกล่องบุหรี่ เเต่น่าเสียดายในนั้นกลับว่างเปล่า “นั้นคือผู้หญิงของผม” เเต่คำพูดเดียวเท่านั้น ทำให้เห็นถึงความหนักเเน่นเเละการปกป้องผู้หญิงของเขา เป็นผู้หญิงของผม เพราะฉะนั้นผมต้องรับผิดชอบ ไม่ให้คนอื่นรังเเก คุณจุลินทร์ฟังเเล้วกลับรู้สึกว่าเขาหลงมาก “ผู้หญิงของเเก !? นั้นคือฆ่าตกร ก็มีเเค่เเกเอาเป็นของดี รู้มั้นว่าคนนอกเขาพูดกันว่ายังไง ตอนนี้นายยังเป็นคนปกติอยู่มั้ย !” “คนนอกพูดยังไงไม่เกี่ยวกับผม ผมรู้เเค่ว่านัชชาโดนขังหนึ่งวัน ผมก็ไม่เคยปกติสักวัน” คุณจุลินทร์ถลึงตาตกใจ ไม่กล้าเชื่อว่านี่คือเตชิตคนที่นิ่งเเละเเน่วเเน่ “เเก ,เเกมันบ้าไปเเล้ว !” เตชิตหลับตาลง กัดฟัน “ ปรัณ ส่งคนลงไปได้เเล้ว” “ดี ดีมาก !” คุณจุลินทร์ตบโต๊ะสองครั้ง “ตอนนี้เพื่อคนนอกคนเดียวเเกไล่ชั้น ดีจริงๆเลย !” ปรัณเข้าไปห้ามปราม “ท่านอย่าโกธรไปเลย เตชิตไม่ได้หมายความเเบบนั้น เขา…..” “ไม่ต้องพูดอะไรเเล้ว !” คุณจุลินทร์ปัดๆมือ หันหลังกลับไปที่ประตู “ฉันจะคิดว่าไม่เคยมีหลานอย่างเเก !” คนที่อยู่กับคุณจุลินทร์ตลอดอย่างคุณคุณยายก็ดูจะผิดหวังในตัวเขา “ เตชิตนายนี้จริงๆเลย !” คนชราทั้งสองประครองกันเดินออกไปข้างนอก ปรัณก็เดินไปตามด้วย ส่งทั้งสองคนขึ้นรถเเล้วค่อยวางใจ เดินกลับไปที่ห้องหนังสือ ยังไม่ถึงหน้าประตูก็ได้ยินเสียงของตกจากด้านในห้อง เขาตกใจเเละเดินเข้าไปดู ในห้องกลับเละไม่เป็นท่า