ตอนที่41เซอไพรส์

ต๭นที่41เซอไพรส์ เผชิญหน้าแฟนชเยศทำได้เพียงแค่ปลอบใจพูดกับเธอว่า“เธอไม่ต้องร้องแล้ว” “เมื่อกี้คำพูดของฉันอาจจะพูดแรงไปแต่เธอลองคิดหน่อยสิ๊ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันได้ทำได้พูดไปก็เพราะว่าเธอเพราะว่าเพื่อลูกของเราอย่าโง่เลยที่รักใจผมจะมีแอบมีใครได้อย่างไรก็มีแต่คุณนี้แหละแต่ว่าเทออย่างี้เง้าแบบนี้อีกเลยนะ” ชเยศพูดสั้นๆได้ใจความและแฉลสายตามองชนิศาพูดว่า“ดูแลเขาให้ดีๆถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกเธอก็ไสหัวไปซะ” โกรดแค้นกัดฟันมองชเยศหันหลังเดินลาจากไป ด้านข้างผู้ช่วยของเธอเห็นนัยตาเธอเล็ดลอดความโกรธแค้นล้วนไม่กล้าเอ๊ะปากเล็ดลอดเสียงพูด “กล้ามาท้าประลองกับฉันคอยดูสิสักวันฉันจะทำให้เธอไม่มีที่ยืนในวงการนี้” ส่วนอีกฝั่งพี่นัฎเตรียมของที่จะถ่ายให้จิดาภาเสร็จแล้วตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้พวกเขาสนิทเข้ากันได้ดี เรื่องที่ผ่านมาเมื่อกี้ฉันซะอกดีใจมากหน้าของชนิศาโกรธจนแดงแล้วให้ฉันเดานะตอนนี้ตอนนี้เขาคงจะร้องให้ไปกอดชเยศนู้นแหละพี่นัฎหัวเราะฮาฮาแล้วพูดว่าในที่สุดฉันก็อดมาจนถึงวันนี้ได้ “จิดาภาฉันดีใจแทนเธอจัง” ฐานิสาก็เห็นด้วยกับพี่นัฎแจ่มเลยเมื่อกี้โครตเท่เลย “ฉันเพียงแค่ทำเรื่องที่ฉันคิดว่าทำแล้วถูกต้องไม่กี่ปีมานี้ฉันไม่ใช่แค่อดทนอดกลั้นแต่เป็นเพราะว่าไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้ตอนนี้ข้างๆฉันมีคนที่ให้เหตุผลฉันและจะช่วยทำให้ฉันผลักดันต่อไปข้างหน้าแล้วดังนั้นฉันจะไม่ทิ้งโอกาสนี้ฉันจะต้องใช้ความสามารถของฉันก่อตั้งยื่นด้วยลำแข้งด้วยตัวฉันเอง!” ที่วิลล่ากรีนเฮ้าส์ จิดาภาถูกจิรภาสโอบกอดถูกนวดของเขาลูบที่แก้มเบาๆพูดว่า“เป็นถึงหัวหน้าบริษัทเคเอฟทำไมไม่โกนหนวดน๊าาา” จิรภาสตอบ“ฉันนึกว่าเธอชอบผู้ชายไว้นวดแบบนี้สะอีกเขาจับคางและลูบแก้มจิดาภาเบาๆแบบนี้ไม่ใช้ว่าโครตมีความโดดเด่นหรอ?” อดหัวเรอะคำพูดอำเล่นของเขาไม่ได้จิดาภาวางลงนิตยาสารหันหลังกอดเขาทั้งคู่ก็นอนกอดกันบนซาฟา “ฉันชอบเธอไม่ว่าเธอจะเป็นยังไงแบบไหนฉันก็จะรักเธอ” “หรอ?”เขายืนมือไปแต๊ะที่คางของจิดาภาพูด“แต่ว่าอยู่แค่อาทิตย์เดียวก็จะไปแล้วงั้นถ้าหากว่าฉันเหงาละจะทำงัย?” “เธอจะบอกอะไรกับฉัน?”จิดาภาาหรี่ตามองด้วยความสงสัยแล้วเผยสายตาที่ดูร้อนน่ากลัวออกมาแล้วถามกลับว่า“เป็นแบบนี้แล้วฉันก็คงจะเอาเธอห่อกลับด้วยอะดิ” จิรภาสมองเธอแล้วกอดเธอแน่นขึ้นอีก จิรภาสพูด“ฉันจะคิดถึงเธอแน่นอน”จิดาภาาขยับเข้าใกล้อกเขาพูดเสียงเบาว่า “ถึงแม้นแต่งงานมาจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่นานแต่ยังคิดถึงเหงาของเขายังคิดถึงความรู้สึกสบายใจเมื่อมีเขาอยู่”จิดาภาเริ่มขยับพึ่งเข้าหาจิรภาส “เธอลองหลับตาสิลองนึกเหงาฉันแล้วจดจำมัน”เขาพูดเบาๆแล้วจับมือจิดาภามาวางบนหน้าตัวเอง มือของเธอช่างขาวนุ่มนวลซะจริงๆจิดาภาจับสัมพัสร่างกายของจิรภาสแล้วสลักจดจำไว้ในใจ จิรภาส“ชาตินี้ฉันจะไม่มีวันลืมความสุขนี้ระหว่างเราสองคน” เช้าของวันที่2พี่นัฎกับฐานิสาก็มารับจิดาภาาแต่เช้าตรู่ มองเห็นวิลล่าที่ใหญ่งามโอ่อ่าทำให้ฐานิสาอึ้งไปไม่น้อย“ฉันเคยได้ยินจิดาภาาคือคุณหนูของตระกูลวีรภัทรเมธีทางบ้านร่ำร้วยมียศฐาบันดาศักดิ์ขนาดนี้คิดไม่ถึงจริงๆ” “รออยู่ตรงนี้รอฉันแป๊ปฉันไปช่วยจิดาภายกของขึ้นรถแป๊ปถ้าหากในรถไม่มีคนก็จะมีรปภมาถาม” พี่นัฎพูดเสร็ดก็เดินเข้าไปในวิลล่า วิรภาสเดินออกมาต้อนรับใส่เสื้อผ้าธรรมดาสีเทาแต่กลับดูดีจูงมือจิดาภาาออกมาส่งแล้วพูดกับพี่นัฎว่า“ดูแลเธอให้ดีๆนะของๆเธอฉันให้คนจัดส่งไปให้ที่สนามบินแล้วหละ” “ท่านค่ะคุณไม่ต้องเป็นห่วงน่าฉันจะดูแลคุณจินดาภาาให้ดีที่สุด” พี่นัฎหัวเราะในใจคิดนางจิดาภาาเมียน้อยคนนี้มองไปมองมาไม่มีพิษภัยไรก็จริงแต่สักวันเธอจะต้องถูกนางคนนี้หลอกกินอย่าไม่เหลือใยดีแน่นอนแต่เธอก็ไม่กล้าที่จะพูดตรงๆต่อหน้ากับจิรภาส ทั้งสองก็เดินออกมาจากวิลล่านั่งรถกลับกับฐานิสา จิรภาสยืนอยู่ระเบียงชั้นสองกำชับลูกน้องว่า“ให้เตรียมของขวัญอันพิเศษไว้ให้เพื่อที่จะเอาไปเซอไพรซ์จิดาภา” ลูกน้องขานตอบรับแล้วรีบออกไปจัดการให้เจ้านาย หนึ่งชั่วโมงผ่านไปแต่ละคนรอล้วนกำลังรอชานชาน สักพักเห็นส้นสูงใส่ชุดเดรสสีชมพูสวยสง่าลงจากรถ “ชเยศฉันมาแล้ว” “คนมาครบแล้วพวกเราไปกันเถอะ” ชเยศถือกระเป๋าขึ้นแต่มองเห็นจิดาภาาไม่มีกระเป๋าและเห็นกระเป๋าฐานิสากับพี่นัฎก็มีไม่มาก ขเม่นคิ้วแล้วเดินเข้าไปพูดกับจิดาภาว่า“เธอไม่ใช่จะ” “ชเยศไม่ต้องไปยุ่งกับเธอ”เธอไม่ชอบสายตาชเยศมองเธอและไม่ชอบให้ชเยศคุยกับเธอ สักพักก็มีบอดี้การ์ดชายหกคนใส่สูทใกล้เดินมาถึงหน้าของจิดาภาพูดกับเธอว่า“กระเป๋าคุณผมจัดส่งขึ้นเครืองแล้วครับช่องตรวจอยู่ด้านทิศตะวันออกเชิญทางนี้ครับ” ไม่ทันได้รอให้จิดาภาได้อ้าปากพูดชนิศาก็ยิ้มหรี่ตาเบบ้าอ้อนชเยศ“ชเยศนี้คือคุณเตรียมให้ฉันหรอว้าววววดีวามมากเลยถ้าไม่อย่างงั้นอยู่บนเครื่องบินเจอแฟนคลับจะทำไงเธอนี้รอบคอบจริงๆเราไปกันเถอะ” เธอชอบมีผู้คนมากมายล้อมรอบตัวเธอทำให้เธอรู้สึกโดดเด่นสูงสง่ากว่าคนอื่น ชเยศซ่ายหน้าแล้งพูดว่า“ไม่ใช่ฉันที่เป็นคนทำจัดการเรื่องนี้หรอก” “อ๊าาา“จิดาภาสตั๊นไปสักพักแล้วก็ใส่แว่นตาดำไม่ได้สบตาแลมองใครก็เชิดควงฐานิสากับพี่นัฎเดินไป ชนิศาโกรธเทาเท้าเยียบลงที่พื้นดังดึ๊ง“เธอ……” “จิดาภาาไม่ใช่คนแบบนั้นอาจจะเป็นตระกูลธีรภัทรเมธีเป็นคนจัดการเดินไปกันเถอะ”ชเยศมองเงาตามหลับของจิดาภาในใจก็เริ่มมีความสงสัยเพิ่มขึ้น ไม่กี่วันมานี้จิดสภาาเปลี่ยนไปเยอะเลยเกิดอะไรขึ้นทำไมใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบนี้ชนิศาเริมอิจฉาคิดว่าชเยศสนใจจิดาภาพอกาโอกาสได้ก็ปล่อยอารมออกมา พอเข้าไปในเครื่องบินมองไปรอบๆแต่กลับไม่เห็นจิดาภา“เธอไปไหนล่ะ?”แล้วเดินไปถามแอร์โฮสเตสแอร์โฮสเตสตอบกลับอย่างอ่อนหวานว่า“ผู้โดยสารทั้นนี้ได้เปลี่ยนแปลงวันบินแล้วค่ะ” “อะไรน๊ะ”ชเยศรีบโทรศัพท์หาจิดาภากลับเป็นพี่นัฎรับสาย“พวกเธอยกเลิกเที่ยวบินแล้วแล้วทำไมไม่บอกฉันจิดาภากล้าทิ้งงานถ่ายครั้งนี้ฉันจะหม่ยอมปล่อยไปแน่ๆเธออยู่ไหน?” ชเยศคิดว่าจิดาภาเดินในช่องพิเศษแต่ไม่คิดเลยว่าไม่ได้ขึ้นเครื่องบิน ถ้าหากว่าก่อนที่เขาจะเปลี่ยนตารางการบินก่อน ชเยศรีบร้อนโทรศัพท์หาหัวหน้าพูดว่า“ท่านสบายใจได้ครับจิดาภาาขึ้นเครื่องบินส่วนตัวไปและจะถึงเร็วกว่าผมด้วยครับ”